Morgunblaðið - 07.03.1985, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. MARZ 1985
Fyrirliggjandi í birgðastöð
PRÓFÍL-
PÍPUR
Stál 37. DIN 2394
ni i □ i 11—ii—3 □ □□
Fjölmargir sverleikar. Lengd 6 m.
SINDRAi .STÁLHF
Borgartúni 31 sími 27222
WESTON TRAFFIC
á skrifstofuna, verslunina eða stigaganginn.
Mannlíf
Bókmenntir
Erlendur Jónsson
Mannlíf er eitt margra tímarita,
sem hafið hafa göngu á undan-
förnum árum og reynst misjafn-
lega langlíf. Mannlífi er ætlað að
koma út annan hvern mánuð. Því
var hleypt af stokkunum á miðju
ári í fyrra þannig að fyrsti ár-
gangurinn varð þrjú hefti. Þarf
ekki annað en að fletta ritinu til
að komast að raun um að ærinn er
metnaður útgefanda og ritstjóra.
Sem betur fer valda nánari kynni
engum vonbrigðum. Mannlíf hittir
einmitt á þá bylgjulengd sem hæf-
ir andartakinu. Ritstjórinn, Her-
dís Þorgeirsdóttir, skrifar hressi-
lega og gerir sér ljóst að ekki tjóir
að kynna frægt fólk fyrir lesend-
um nema það hafi jafnframt eitt-
hvað að segja (á því hafa fyrri rit
af þessu tagi hrapallega misreikn-
að sig). Samtölin í þessum fyrsta
árangri Mannlífs eru hreint ekki
til að sofna yfir þeim. Ég nefni
viðtal við Valgerði Bjarnadóttur í
fyrsta heftinu. Valgerður er kona
sem hefur sig hátt yfir meðal-
mennskuna. Hún hefur frá fyrstu
tíð staðið í nálægð við stjórnmálin
— og hvikar ekki þaðan. Ég nefni
líka viðtal við Guðberg Bergsson.
Án hliðsjónar af nafni því sem
Guðbergur hefur áunnið sér sem
rithöfundur hlýtur hann að vera í
fyllsta máta ákjosanlegt blaða-
efni. Svör hans eru þess háttar
sambland af hreinskilni og þver-
sögn sem maður veigrar sér við að
kalla fyndni — það er ósvikinn
húmor! »Ég er ekki goð,«
segir Guðbergur. »Ef rithöfundur
vill verða virtur verður hann að fá
verk sín birt í útlöndum.* Þetta
eru stór orð — en sönn! ísland
hugsar enn eins og nýlenda!
Herdís ritstjóri skírskotar að
talsverðu leyti til kvenna. Þó nú
væri. Simone de Beauvoir reynist
enn haldgóður og traustur hug-
myndabanki. Og fjórar konur — í
ábyrgðarstöðum — eru teknar
tali. Þær eru allar afskaplega sæt-
ar og dömulegar á mynd. Og
kannski líka hörkustjórnendur.
Samt má af orðum þeirra skilja að
þær gjaldi kynferðis. Á fundum sé
talað fram hjá þeim. Og öðrum
konum, lægra settum, þykir ljúf-
ara að beygja sig undir stjórn
karla.
Bæði í Mannlífi og annars stað-
ar þar sem þessi mál eru tekin til
umræðu nú á dögum sýnist gengið
út frá því sem gefnu að allar kon-
ur séu jafnar. Kona í ábyrgðar-
stöðu nýtur þess eöa geldur að hún
er kona. Minnum hins vegar á að
margir karlmenn gegna ábyrgð-
arstöðum þótt þeir séu til þess
óhæfir, ýmissa hluta vegna. Gæti
ekki eins gerst að kona hreppti
slíka stöðu án þess að hafa kunn-
áttu og hæfileika til að gegna
henni? Af umræðunum á undan-
förnum árum mætti ætla að slíkt
sé óhugsandi.
Stjórnmálin eru ekki sniðgengin
í riti þessu því þarna er t.d. grein
um öryggis- og varnarmál og önn-
Nýja tískuteppið frá Weston, Nova Lane, fæst nú í teppadeild okkar.
Weston Traffic teppin eru einstaklega sterk og vönduð teppi
sem henta alls staðar þar sem umgangur er mikill og leggja þarf
upp úr aðlaðandi umhverfi. .
- fyrir almenna skrifstofunotkun
- á stigaganga
- þola skrifstofustóla á hjólum
- eru afrafmögnuð með kolþræði
- leiða ekki eld
- vatnsþétt undirlag
GÆÐI SEM TRYGGJA EMDIIMGU
RENIMDU VH) EÐA HAFÐU SAMBAND.
Teppadeild, Hringbraut 120. S. 28603
ETO BYCOlNCAVÖRÖRl
Langholtskirkja
— hljómleikahús
Tónlíst
Jón Ásgeirsson
Kór Langholtskirkju stóð fyrir
tónleikum sl. sunnudag í ný-
byggðri kirkju, vistlegri og fal-
legri kirkju, sem auk þess virðist
vera frábært tónleikahús. Tón-
leikarnir hófust á hljómsveitar-
svítu nr. 2., þeirri fyrir flautu og
strengi, eftir Bach. Svíturnar
eru ritaðar fyrir mismunandi
hljóðfæraskipan en þær samdi
Bach er hann var í vist hjá Leo-
pold prins af Anhalt á árunum
1717 til 1723. Sennilega er sú
fyrir flautuna frægust og sér-
staklega síðasti þátturinn, sem
er orðinn einskonar vörumerki
fyrir flaututónlist barokktím-
ans. Strengjasveit, undir forustu
Szymon Kuran, og Bernhard S.
Wilkinson flautuleikari fluttu
verkið mjög fallcga. Eftir hlé var
kórsöngur á dagskrá undir
stjórn Jóns Stefánssonar. Fyrst
söng kórinn tvö gömul, íslensk
sálmalög í tvísöngsraddskipan
og síðan þrjú kórverk eftir
Schútz, Melchior Frank og And-
rea Gabrieli. Það sem einkennir
þessi verk er tvískipting kórsins,
sem er að nokkru arfur frá mið-
öldum, nefnilega framhald víxl-
söngsins og auk þess tilrauna-
starfsemi í víxlun blæbrigða og
styrkleika. Með þessari tvískipt-
ingu varð til mjög þétt raddskip-
an, þannig að þessi kórtónlist
varð sérlega rismikil í hljóman
þó skipan hljóma og radda væri
að öðru leyti einföld. Ekki var
söngur kórsins með þeim glæsi-
brag, sem oft áður og hljómur-
inn var mattari og lífminni, sem
vel má vera bakslag eftir stór-
virki nýframin. Ó blíði Jesú, eft-
ir Gabrieli, er mjög erfið tón-
smíð, bæði hvað snertir tónsvið
og stíl en það verk var rétt kom-
ið af frumæfingarstigi og því
ekki eins leikandi í flutningi og
hlustendur eiga að venjast af
þessum góða kór. Best sungna
verkið var Ave Maris Stella, eft-
ir Þránd Kverno. Verkið er fal-
legt en skemmt af hálfu tón-
skáldsins með kjánalegum þrá-
stefjaþætti í miðið, sem kemur
eins og skollinn úr sauðar-
leggnum. Tónleikunum lauk með
Hósíanna, eftir Þorkel Sigur-
björnsson, og söng Ólöf Kolbrún
Harðardóttir einsöng í verkinu.
Eitt og annað er fallegar gert í
þessu verki og var það vel sung-
ið, bæði af einsöngvara og kór.
Sú forskrift að láta kórinn ganga
út er fráleitt til nokkurrar
skemmtunar eða tilbreytingar.
Kirkja Langholtssafnaðar er
gott tónleikahús og þó húsið eigi
fyrst og fremst að þjóna sem
Guðshús, eiga menn erindi þar
við fagrar listir, því í húsi Föð-
urins eru margar vistarverur.
mídas