Morgunblaðið - 06.07.1985, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6 JPLÍ 1985
29 Færeyingar
á ferð um
Austurland
Fáskrú«srir«i, 29. júní.
FÆREYINGAR, 29 talsins,
voru hér á ferð 29. júní. Þeir
komu til Austurlands til að
líta augum þá staði er þeir
höfðu stundað útróðra frá
eða komið til á skútum sín-
Nieis-Juul Arge, útvarpsstjóri í Fær-
eyjum, tekur viðtal.
um í heimsstyrjöldinni síðari.
Þá var sá atvinnuvegur
stundaður hér að fiska í fær-
eyskar skútur sem síðan
sigldu með aflann til Eng-
lands.
Nokkrir eldri borgarar og full-
trúar sveitarfélaganna hér við
fjörðinn tóku á móti Færeyingun-
um. Frá Hafnarnesi var farið
niður að höfninni og hún skoðuð.
Að því búnu var ekið inn með firð-
inum, staldrað við í félagsheimil-
inu Skrúð og drukkið þar kaffi í
boði Búðahrepps. Þaðan var hald-
ið í Vattarnes, farið niður að höfn-
inni og skoðaðar minjar um veru
Færeyinga þar. Þaðan var haldið í
Vattarnes, farið niður að höfninni
og skoðaðar minjar um veru Fær-
eyinga þar. Þaðan höfðu nokkrir í
hópnum stundað útróðra um ára-
bil. Þar kvöddu heimamenn Fær-
eyingana og við það tækifæri
sungu þeir þjóðsöngva landanna.
Albert
Færeyingar voru á ferð á Fáskrúðsfírði 29. júní.
Jacquelyn Fugelle
Peter-t'hristoph Runge
/
Jón Þorsteinsson
Ævintýraferð
Tónlist
Jón Ásgeirsson
MÖRG ævintýri hefjast með því að
sá, sem ekki unir lengur atburða-
leysinu heima fyrir, hleypir heim-
draganum og heldur á vit þess
ókunna. Hann þarf löngum að
bera með sér sársauka viðskilnað-
arins og því leitar hann oftast aftur
heim og sér þá fyrst, hvort heill
hafi fylgt honum eða að ferð hans
hafi verið tii lítils.
Þetta er í raun saga manna er
ekki lifðu í sátt við hlut sinn og
ætlunarverk það er samferða-
fólkið hafði skammtað þeim, né
það hvar þeim var vísað til sæt-
is. Það er þessi ósátt, sem hvetur
menn til átaka við verkefni sem
annars hefðu verið óunnin og
þar sem þeim var í upphafi ekki
helguð ákveðin staða, þurfa þeir
að gera betur en allir aðrir.
Hvað er það, sem knýr Ingólf
Guðbrandsson til starfa sem
kórstjóri og það þó hann hafi
nóg að gera á öðrum vettvangi.
Hljómar kall huldukonunnar
enn svo sterkt í huga hans, að
liann fær ei rönd við reist. Hvað
sem þessu líður, þá er víst að enn
fær hann fólk með sér til þess að
sitja um stund við fótskör meist-
aranna og hlýða á upphafna
tónlist þeirra, þegar vanabund-
inn hávaðinn hefur gert nær allt
samfélagið heyrnarlaust. Það er
erindið, sem Ingólfur á við sam-
ferðafólk sitt og þar hefur hann
svo sannarlega snúið fólki af leið
og kennt því að æja um stund í
vinjum fegurðarinnar. Pólýfón-
kórinn á sér merkilega sögu og
nú heldur hann suður til Rómar
og syngur m.a. í Sixtínsku kap-
ellunni, þar sem eitt stórkostleg-
asta tónskáld veraldarinnar, Pi-
erluigi da Palestrina, starfaði
mikinn hluta ævi sinnar, heim-
sækir heilagan Franz frá Assisi,
nýtur fegurðar endurreisnarinn-
ar í Flórens og lýkur ferðinni í
Markúsarkirkjunni í Feneyjum,
Íar sem Adrian Willaert færði
tölum hollenska tækni sína í
gerð tónverka, er svo ríkulega
ávaxtaðist í mönnum eins og
Andrea og Giovanni Gabrieli,
Heinrich Schutz, Monteverdi og
óperuhöfundunum Cavalli og
Cesti. Sannarlega er þetta
ævintýri, sem af slær skærum
ljóma. Hljómsveitin okkar, sem
þolað hefur alls konar hnútu-
kast, fær þarna tækifæri til að
sýna sig og með í ferðinni eru
einnig úrvals söngvarar. Hópur
þessa ævintýris hélt tónleika i
Langholtskirkju daginn áður en
lagt var upp í ferðina og þrátt
fyrir þreytu og spennu, voru
tónleikarnir um margt góðir.
Kórinn er mjög vel æfður og
söng t.d. fyrir Kyrie-þáttinn
mjög vel og átti auk þess víða
nokkur falleg hljómblik. Kórinn
er skipaður mjög góðum röddum
og er sópraninn sérstaklega
glæsilegur. Það háir nokkuð hve
karlaliðið er þunnskipað, einkum
tenórarnir, sem var sérstaklega
bagalegt í tvískiptu kórunum.
Þrátt fyrir þetta misræmi var
furðugott jafnvægi á milli radd-
Ingólfur Guðbrandsson
anna og samhljóman kórsins
góð. Hljómsveitin var nokkuð
sterk á köflum en í heild góð,
enda vel skipuð. Rut Ingólfsdótt-
ir, konsertmeistari, átti þarna
fallega leikna sóló, svo og Krist-
ján Þ. Stephensen og Lárus
Sveinsson. Einleikur Ognibene
var ágætur en fagottarnir voru
of sterkir á móti horninu. Ein-
söngvararnir voru allir mjög
góðir, en þeir voru Jacquelyn
Fugelle, Hilke Helling, Jón
Þorsteinsson og Peter Christoph
Runge. Að öllum ólöstuðum var
Hilke Helling altsöngkona sú
sem kom mest á óvart. Við fs-
lendingar erum ávallt viðkvæm-
ir gagnvart umsögnum erlends
fólks og nú er að vita hversu til
tekst í Ítalíuferðinni, en að
heiman fylgja góðar kveðjur, er
við horfum eftir svo lengi sem
sýn gefur.
Jón Ásgeirsson
..Síðan sér maður
bara til... “
Spjallað við unga íslenska listakonu í San Francisco
Arngunnur Ýr (til hægri) ásamt öðrum eiganda Billboard og Kristínu MarSu
Ingimarsdóttur myndlistarkonu.
San Francisco, 25. maí.
Arngunnur Ýr Gylfadóttir heit-
ir ung kona. Hún er að nema
myndlist hér í San Francisco í
skóla sem heitir San Francisco
Art Institute, en hún var áður
nemandi Myndlistar- og handíð-
askólans í tvö ár.
Hún hefur ekki setið auðum
höndum hér í San Francisco, tekið
þátt í þremur samsýningum auk
stórrar samsýningar, sem stendur
enn yfir þegar þetta er ritað,
ásamt tuttugu öðrum íslendingum
hér á flóasvæðinu. Auk þessa
stendur nú yfir fyrsta einkasýning
hennar og ekki sakar að nefna það
að málverk eftir hana hlaut verð-
laun á vorsýningu skólans nú fyrir
skömmu. í tilefni þessarar fyrstu
einkasýningar hennar var þetta
viðtal tekið. Sýningin er haldin á
stað sem heitir Kaffihúsið Auglýs-
ingaskiltið (Billboard Café). Þetta
er matsölustaður mikið sóttur af
alls konar listafólki og því hollt
fyrir ungt fólk á framabraut að
sýna á þessum stað.
— Hvernig kom það til að þér
var boðið að sýna á þessum stað?
„Þetta byrjaði með samsýningu
í Martin Weber-galleríinu sem ég
tók þátt f ásamt fimm öðrum ein-
staklingum, þar af tveimur fslend-
ingum, þeim Þormóði Karlssyni
og Valtý Þórðarsyni. Þar kom að
máli við mig eigandi Billboard
Café. Hann keypti eitt málverk og
og bauð mér jafnframt að halda
sýningu, sem ég þáði. Hann safnar
málverkum eftir unga listamenn
og hefur ásamt aðstandendum
Martin Weber-gallerisins verið
mér mjög hjálplegur og komið
mér í sambönd út á við. Málið er
það að héma í Ameríku er vel-
gengni iistamannsins oft fólgin í
því að einhverjum efnuðum og
áhrifaríkum aðila lítist á það sem
maður er að gera og sjái síðan um
að koma manni á framfæri. Það er
til dæmis erfitt að komast inn á
gallerí án hjálpar slikra aðila.“
— Hvað er list?
„Ó guð, sagði hún, hvílík spurn-
ing! Þkð er ákveðið ..."
— Hver ákveður?
„Galleríin til dæmis."
— Ertu ánægð með þá þróun?
„Síður en svo.“
— Hvað er til bóta?
„Það er nú það. Ég held að við
sem erum ungir listamenn eigum
að velta þessu mikið fyrir okkur,
framsetningu listarinnar, hve tak-
mörkuð hún hefur verið hingað til.
Reyna að leysa upp þessa einokun
galleríanna til dæmis og einnig
hvernig listaverkin eru sýnd.
Listamaðurinn á að notfæra sér
sköpunargáfuna á sem flestan
hátt. Listin myndi ná til miklu
fleira fólks en hún gerir, væri hún
til dæmis sýnd undir afslappaðri
og hversdagslegri kringumstæð-
um. Þetta er bara hefð, vani. Hví
ekki að fylla matsölustaði og bari,
BSÍ, Hlemm, bara hvar sem er,
ekki einn og einn skúlptúr, heldur
sífelldan straum af nýrri list. Nóg
er af þessu. Ég vil sýna verkin mín
hér úti annars staðar en bara í
galleríum. Ég er til dæmis með
nokkur málverk hangandi á bar
eins og stendur, fyrir utan þau
sem eru á Billboard."
— Nú varstu komin ansi langt í
tónlistarnámi áður en þú ákvaðst
að helga þig máluninni. Hvað kom
til að þú lagðir flautuna á hilluna?
„Tónlistin á bara ekki við minn
karakter. Þótt ég hafi enn mikinn
áhuga á að spila þá fannst mér
þessi strangi agi og rútína sem
námið krafðist heftá mig. Mér
fannst ég fara á mis við ýmislegt
annað sem mig langaöi einnig ttl
að gera í lífinu og því valdi ég
myndlistina sem mihn vettvang/
enda er það mun sveigjanlegri.
starfsvettvangur."
— En hvers vegna valdirðu að.
koma hingað til San Francisco en
ekki til Evrópu?
„Ég hef alltaf verið flakkari i-
eðli mínu og aldrei enst lengi ár
sama stað. Eftir tvö ár í Mynd og
hand fannst mér ég ekki ha£a<*
meira að sækja þangað þótt é&á
hafi lært mikið á þessum tveimur
árum, bæði tæknileg atriði og það
sem mikilvægara er, að öðlast
sjálfstraust. Af kuldanum og basl-
inu heima var ég búin að fá nóg í
bili og langaði hreinlega út þang-
að sem nóg væri af sól! List-
heimurinn í Ameríku var mér til-
tölulega ókunnugur og mig lang-
aði að verða fyrir nýjum áhrifum.
Annars hef ég hugsað mér í fram-
tíðinni að fara einnig til Evrópu í
skóla."
— Nú hefur þú ferðast talsvert
um Evrópu. Hver er helsti munur-
inn á myndlist hér og þar?
„Mér finnst ríkja miklu meiri
ringulreið. Þetta er eins og heill
dýragarður af mismunandi stefn-
um og stílafbrigðum. í stuttu máli
sagt, þá leyfist hér allt og finnst
mér það gott. í Evrópu hins vegar
virðast, menn meira vilja ganga í
sæng með einni ákveðinni stefnu
eða hugmyndafræði. Þótt hver
listamaður hafi sinn stíl þá eru
þeirra sérkenni oft innan marka
stefnunnar, til dæmis nýja mál-
verkið svokallaða. Stefnuleysið
hér í Ameríku hefur bæði sína
kosti og galla. Menn þurfa að
finna sig og sitt í fjöldanum og um
leið að finna ákveðna samkennd
með öðrum listamönnum. Stór
þáttur í þessum glundroða sem
hér ríkir er stærð landsins og mis-
munandi uppruni fólksins."
— Hvernig er með umræðu um
myndlist hér?
„Ég myndi nú segja að innan
skólans sé mun meiri umræða en
heima í myndlist. Hér eru menn
sífellt að skilgreina alla skapaða
hluti þannig að stundum fær mað-
ur alveg nóg! En þetta er gott.
Maður reynir að skilja betur til-
gang manns sjálfs og um leið ann-
>rra.“
£ — Ertu með fleiri sýningar á