Morgunblaðið - 12.11.1985, Qupperneq 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIDJUDAGUR12. NÓVEMBER1985
i
i
i
i
i
t
Athöfnin í kirkjunni. Fáni og heiðursvörður frímúrara.
Jr félagsheimilinu.
Úr erfi-
drykkju.
Borið í
kirkjugarð.
Borið úr kirkju.
Fáni sjómannafélagsins í baksýn.
•tf*
Ú\tför Einars Guðfinnssonar
Útför Einars Guðfinnssonar var
gerð frá Hólskirkju laugardaginn 9.
nóvember í stilltu veðri og fjalla-
björtu. Bolvíkingar fjölmenntu við
útförina svo og menn úr öðrum stöð-
um mörgum. Kirkjan var þéttsetin,
einnig félagsheimili staðarins en þar
var hægt að hlusta á kirkjuathöfnina.
Sóknarpresturinn, séra Jón Ragnars-
son, jarðsöng. Kirkjukór bæjarins
söng, á orgelið lék Sigrfður Norð-
kvist og séra Gunnar Björnsson,
fyrrum sóknarprestur í Bolungavík,
lékáselló.
Fjölmargar kveðjur bárust frá
fjarstöddum ættingjum, félaga-
samtökum, Bolvíkingum og bisk-
upi íslands.
Úr kirkju báru barnabörn hins
látna, átta piltar, sem báru allir
nafn hans. Synir og tengdasynir
báru í kirkjugarð.
Erfidrykkja var í matsal frysti-
hússins og þangað fjölmenntu
Bolvíkingar og þar var margur sem
átti ljósar minningar um ævi
Einars og saknaði mikils manns
og vinar í stað.
Útför Einars Guðfinnssonar var
virðuleg en látlaus í anda þess, sem
jarðsettur var.
Lokaorð séra Jóns voru þessi:
„Að Einari Guðfinnssyni gengn-
um má telja kaflaskil í sögu Bol-
ungavíkur og reyndar íslenzkri
athafnasögu. Hann tók sér stöðu
hér í þessari vík og hann stóð, þótt
ólög brytu á honum og hann kynni
að hafa átt auðveldari leik annars
staðar. Margir eiga honum skuld
að gjalda. Bolvíkingar gjalda hana
bezt heiðursborgara sínum með því
að minnast í verkum framtíðar-
innar þess áræðis, kjarks, stað-
festu, seiglu og ráðdeildar, sem
einkenndi Einar alla tíð. Einar er
allur, en verkinu sem hann hóf er
ekki lokið og lifandi starf í at-
hafnabæ er einn verðugasti minni-
svarði, sem reistur verður Einari
Guðfinnssyni, er fyrir sextíu og
einu ári lenti báti bjartsýni sinnar
við bláar malir og brattan kamb.
Við biðjum Drottin Guð að
blessa minningu hans, eins og
hann blessaði ævi hans og starf.“
Miðaldasöngvar
Tónlist
Jón Ásgeirsson
Jean Belliard er frábær hátenor
söngvari sem í verkefnavali hefur
sérhæft sig í flutningi söngtónlistar
frá miðöldum. Á tónleikum, er hann
hélt á vegum Tónlistarfélags Krist-
kirkju og Alliance Francaise, sl.
fimmtudag, flutti hann söngva frá
tímabilinu 9. öld til fjórtándu aldar.
Fyrsti hluti tónleikanna var helgaóur
kirkjulegri tónlist eóa svonefndum
gregorsöng og segir í efnisskrá „í
hefðbundnum stil mióaldakirkju-
söngvara". Þarna mun nokkuð vera
ofgert, því lítið er vitað með vissu
um söngmáta þann, sem tíðkaður
var á þessu tímabili og mjög mun
hafa verið mismunandi eftir löndum.
Til eru heimildir um deilur á milli
franskra söngmanna og ítalskra, er
að mestu gengu út á að sanna að
franskir kirkjusöngvar ofgerðu lög-
unum með alls kyns skrauti og jafn-
vel óþægilega miklum „raddtitr-
ingi“, sem sagður var spilla og vera
til skemmda á „Cantus planus".
Karlamagnús keisari, sem Leo
III páfi krýndi á jólanótt árið 800,
þurfti að setja niður slíkar deilur
og til að kenna Frökkum að syngja
rétt fékk hann ítalska söngkenn-
ara sem höfðu aðsetur í Mets og
Soissons. Það skal tekið fram, að
þrátt fyrir að söngmáti Belliards
hafi verið „heitur“, var flutningur
hans samt ekta „cantus planus".
Annað atriði söngskrár voru
trúbadorasöngvar og tilgreindir
höfundar eins og Guiraud de
Bornelh, Bertrant de Born, Jaufré
Rudel, Bernhard de Ventadour og
Marcabru. Þetta tímabil stóð í tvö
hundruð ár en niðurlag þess var
stríð það er háð var gegn svo-
nefndum Albinesum, sem sakaðir
voru um villutrú. Meðal frægustu
trúbadoranna var Vilhjálmur
hertogi af Akvitaníu, en upphaf
trúveranna í Norður-Frakklandi
hefst með brúðkaupi Elenóru,
dóttur Vilhjálms, og Loðvíks VII
er síðar varð konungur. Elenóra
þessi var verndari trúbadoranna
og tók með frá Suður-Frakklandi
Bernard af Ventadour. Aftur
kemur þessi Elinora við sögu er
hún giftist Hinrik II Bretakon-
ungi. I fylgdarliði hennar var
ennþá Bernhard af Ventadour.
Sonur Elenóru og Hinriks, Rík-
harður ljónshjarta, varð einna
frægastur allra trúvera. Belliard
söng eitt lag eftir Ríkharð ljóns-
hjarta, án þess að geta þess í
efnisskrá, en það var lag, sem talið
er að Ríkharður hafi samið er
hann var fangi í Austurríki (Jan
nuns hons pris). Eftir að hafa flutt
nokkur lög eftir trúverana á Norð-
ur-Frakklandi, söng Belliard, það
sem í efnisskrá kallast „gamlir
franskir harmsöngvar". Það verð-
ur að teljast heldur vafasöm sagn-
fræði að flokka Guillaume de
Machaut með norður-frönskum
umferðarsöngvurum, þó hann
hefði, í þjónustu Jóhanns af Lux-
emburg, ferðast um Austur-
Evrópu og samið veraldlega
söngva, sem enn í dag þykja falleg-
ar tónsmíðar og byggja auðvitað
á margra alda hefð Frakka í
söngvasmíði. Belliard er góður
söngvari en i heild voru tónleik-
arnir með því sniði, sem meir er
í ætt við fyrirlestur. Það getur
verið að erlendum mönnum þyki
íslendingum nauðsyn, að þeir séu
upplýstir um mikilvæg sannindi
en þá hefði verið viðeigandi að
fyrirlesturinn hefði verið umsagð-
ur á íslensku og í raun sjálfsögð
kurteisi gagnvart almennum
hlustendum tónlistar. Rétt hefði
hins vegar verið að tilkynna, að
um væri að ræða fyrirlestur á
frönsku, þar sem fluttir væru
einnig nokkrir franskir söngvar
frá miðöldum. Góð og greinileg
efnisskrá gerir óþarft að flytjend-
ur séu að basla í að kynna efnis-
skrána og slíkt mas á milli laga,
er í flestum tilfellum skemmd á
stemmningunni, sem ná má á tón-
leikum, þar sem orð og skýringar
verða óskáldleg andstæða fagurr-
ar listar.
M
MH