Morgunblaðið - 26.11.1985, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. NÓVEMBER1985
41
Minning:
Finnur Kristján
Halldórsson sjómaöur
Fæddur 30. maí 1962
Dáinn 20. nóvember 1985
Að eilífðarljósi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir. (E.B.)
Oft er sagt að þeir deyi ungir
sem guðirnir elska. Því er erfitt
að trúa nú þegar vinur okkar og
skipsfélagi, Pinnur Kristján, er
látinn í blóma iífsins, aðeins 23
ára gamall. Okkur skipsfélögunum
varð ósjálfrátt hugsað hver til-
gangurinn væri, þegar grunur
okkar var staðfestur síðastliðinn
mánudag þegar vinur okkar og
starfsfélagi, Finnur Kristján
Halldórsson, fannst látinn í höfn-
inni í Vestmannaeyjum.
Sorgleg staðreyndin blasti við.
Fjörmikill Tappinn (en það var
gælunafn hans hjá okkur félögun-
um) svo skyndilega á brott numinn
að vart verður trúað.
Stórt skarð er höggvið í sam-
hentan hóp. Finnur heitin réðst á
Bergeyna fyrir tæpum tveimur
árum. Féll hann strax vel inn í
móral þann er fyrir var. Síbros-
andi, léttur og hress. Með afbrigð-
um þægilegur í umgengni og sner-
ist strax margt gamanið í kringum
hann. Því er erfitt að sætta sig við
það þegar jafn góður drengur og
Finnur Kristján, fullur af hreysti
og lífsgleði, er hrifinn burt jafn
skyndilega og raun varð á. En ekki
þýðir að deila við alvaldinn.
Tíminn var kominn. Einum skips-
félaganum varð á orði: „Þetta er
það eina er maður veit fyrir víst
um lífið, það tekur enda.“
Nú er Finnur Kristján kominn
á lygnan sjó og farinn að stunda
ný mið, en minningin mun lifa um
góðan dreng.
Við skipsfélagarnir og fjölskyld-
ur okkar vottum ykkur, Jenný,
Halldór og systkini, okkar dýpstu
samúð og biðjum Guð að veita
ykkur styrk í sorginni.
Sverrir Gunnlaugsson og skips-
höfn Bergeyjar VE 544.
Sigurbjörg J. Guð-
mundsdóttir - Minning
Fædd 17. febrúar 1909
Dáin 5. nóvember 1985
Tengdamóðir mín hefur loksins
fengið langþráða hvíld úr þessari
jarðvist. Langþráð hvíld er komin.
Hún var mjög trúuð kona og
kveið aldrei fyrir umskiptunum.
Sigurbjörg var einstök kona fyrir
margra hluta sakir, hún reyndi
margt, í bernsku missir hún föður
sinn ung. Hann ferst í sjóslysi árið
1912 skammt fyrir utan Þingeyri,
fólk í landi horfir á, ekkert er
hægt að gera, mennirnir ósyndir,
engar línur, ekkert sem til er í
dag. Ekkjan unga neyðist til að
senda börnin sín í burtu, á aðra
bæi, en fer sem ráðskona til Jóns
Jónssonar á Vésteinsholti með
yngsta barnið með sér, en seinna
kemur Sigurbjörg til hennar aftur.
Hún er fædd í Hrauni, Keldudal,
17. febrúar, í Dýrafirði. Foreldrar
hennar voru Kristín Aðalsteins-
dóttir og Guðmundur Guðmunds-
son. Þau komu upp stórum barna-
hópoi og eru þrjú á lífi; Jón í
Hafnarfirði, Kristján á Akranesi
og Bergþóra á Minni-Grund.
1930 flytur hún til Reykjavíkur,
en var áður að vinna á spítalanum
á Þingeyri um tíma. í Reykjavík
vinnur hún sem vinnukona eins
og þá var títt, fyrst hjá Garðari
Gíslasyni stórkaupmanni og hjá
Knút Zimsen borgarstjóra.
Sigurbjörg giftist 9. september
árið 1932 Eyjólfi Eyjólfssyni,
mætum manni frá Bakkarholti I
Ölfusi og er óhætt að segja að það
varð gæfa þeirra beggja.
Þau byrjuðu sinn búskap á
Sjafnargötu 5 hér í borg og keyptu
seinna húsið Týsgötu 7, þar sem
þau eignuðust sín börn, en þau
eru: Kristín Guðmunda, gift Guð-
mundi Sæmundssyni og eiga þau
tvö börn; Eyjólfur, kvæntur
Kristjönu Einarsdóttur og eiga
þau fjögur börn; Guðrún Gerða,
gift Gunnari Klingbeil, á þrjú
börn; Friðgeir, dó ungur, á þriðja
ári; Sigurbjörg, hennar maður var
Ásbjörn Österby, hún á fimm börn;
Helga, gift undirrituðum og eiga
þau fjögur börn; síðastur kom
drengur sem lifði í tvo mánuði, dó
óskírður. Barnabarnabörnin eru
orðin tvö.
Heimilið stóð ávallt öllum opið
og var oft gestkvæmt á „Týgó“.
Eyjólfur heitinn hafði skóverk-
stæði i sama húsi og fylgdi því oft
erill sem hvíldi á húsmóðurinni,
en öllu var tekið með rósemi og
umhyggju sem einkenndi hana.
Eftir hana liggja ýmsir munir sem
hún vann í sínum tómstundum.
Því alltaf var verið að hannyrða
eða sauma.
Þegar hún var orðin ein seldi
hún húsið sitt á Týsgötunni og
fluttist á Bjargarstíg 7 og bjó þar
síðustu árin.
Kynni okkar hófust þegar ég
kynntist dóttur hennar. Við byrj-
uðum okkar búskap hjá henni og
hún lét búa til íbúð fyrir okkur á
efstu hæðinni á Týsgötunni. Við
vorum þar í fjögur ár. Það sýnir
best góðmennsku hennar að það
voru aldrei árekstrar á þessum
tíma. Hún var alltaf tilbúin að
rétta öðrum hjálparhönd. Hún var
glaðlynd að eðlisfari og við áttum
margar stundir saman þar sem við
röbbuðum um gamla tíma.
Það var alltaf mikil gleðistund
hjá börnunum þegar amma kom í
heimsókn, hún átti alltaf eitthvað
handa þeim.
Við vorum svo lánsöm að hún
var hjá okkur síðustu jól og ára-
mót, sem hún lifði, þá orðin veik
af þeim sjúkdómi sem varð yfir-
sterkari.
Ég bið Guð að geyma hana. Hún
var orðin sátt við þetta og hún
trúði á annað líf.
Ég bið Guð að styrkja ástvini
hennar.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Gunnar Bjarnason
Minning:
jr _
Oskar Rafn
Magnússon
Þann 16. nóvember sl. lést á
Grensásdeild Borgarspítalans
Óskar Rafn Magnússon, Hring-
braut 90, Reykjavík.
Óskar hafði átt við vanheilsu að
stríða síðastliðin 6 ár. Hann fór
til London fyrir einu ári og var
þar gerð á honum hjartaaðgerð,
sem virtist ætla að heppnast vel.
Þegar líða tók á árið kom í ljós
að hann þoldi ekki lengur nauðsyn-
leg hjálparmeðöl og eftir það var
aðeins ein leið framundan. Hann
var á Borgarspítalanum og Grens-
ásdeildinni síðustu 8 vikurnar og
naut þar hjálpar lækna og hjúkr-
unarfólks. Þar var allt gert fyrir
hann sem hægt var svo honum liði
sem best. Vil ég færa þessu ágæta
fólki þakkir aðstandenda. Óskar
Rafn fæddist í Vestmannaeyjum
5. janúar 1916, en þegar hann var
aðeins 2ja ára fluttist móðir hans
með hann að Stóru-Skógum í
Borgarfirði, en þar ólst hann upp
við sveitastörf, vegavinnu og fleiri
þeirra tíma störf.
í Reykholti var han við nám í 2
ár, eða 1936—1938. Eftir það flutti
hann ásamt móður sinni til
Reykjavíkur, en þá settist hann
við nám í Samvinnuskólanum og
lauk þaðan prófi 1939. Eftir það
fór hann til sjós nokkrar vertíðir.
Sagði hann að auraráð hafi verið
svo lítil að hann hafi neyðst til að
selja námsbækur sínar til að geta
keypt stígvél og stakk. Eftir að
hann hætti á sjónum gerðist hann
verslunarstjóri í Sápuhúsinu við
Austurstræti í nokkur ár, en síðan
skrifstofumaður í Alþýðubrauð-
gerðinni í nær 30 ár, eða til 1978.
Eftir það, eða síðustu starfsárin,
starfaði hann sem húsvörður, fyrst
hjá Olíufélaginu hf. en þó lengst
af hjá Samvinnutryggingum g.t.,
Ármúla3.
Ef litið er yfir farinn veg og
hugað að mannkostum óskars, þá
virðist svo sem hann hafi haft það
að meginreglu að takast á við þau
verkefni sem hann var viss um að
ráða við óaðfinnanlega. Launin
voru ekki alltaf það sem mestu
máli skipti, heldur hitt að starfið
væri vel af hendi leyst og hvort
sem það var auðvelt eða vanda-
samt bar hann þá göfugu hugsjón
í brjósti að leysa það óaðfinnan-
lega.
Viðhorf hans til samferðafólks-
ins speglast nokkuð vel í stuttu
samtali sem birtist í Gjallarhorn-
inu í mars 1981.
En þar segir B.Þ.Kr.:
„Einn þeirra vinnufélaga hér í
Ármúla 3, sem jákvæða athygli
mína vakti strax, var einn hús-
varðanna; Óskar Rafn Magnússon.
Hvern morgun hefur það glatt og
hresst hug minn að mæta sklnandi

,’***,«*
sólskinsbrosi þessa hljóðláta,
glaða manns og meðtaka hlýleg
orð hans.“
Það má segja um Óskar að hann
var friðsamur og hjálpfús maður
og alveg laus við þann löst að
öfunda eða ágirnast. Hann gætti
þess vel að eyða ekki meiru en
hann aflaði. Hann sleit skónum
áður en hann lagði þá til hliðar.
Þann 1. desember 1944 gekk
Óskar að eiga eftirlifandi eigin-
konu, Sigrúnu Halldóru Ágústs-
dóttur. Þau eignuðust 2 syni og
eiga nú 7 barnabörn. Þau bjuggu
lengst af á Hringbraut 90, keyptu >
þar 2ja herbergja íbúð. Þar þótti
mörgum gott að koma. Rausn á
þessu litla heimili fór ekki eftir
stærð íbúðar heldur öllu fremur
hjartastærð þeirra hjóna. Þeir eru
margir sem eiga óskari og Sillu
mikið að þakka.
Á sambúð þeirra bar aldrei
skugga og má segja að sól hafi
aldrei sest á þeirra heimili. Má
segja að mottó lífs þeirra hafi
speglast í þessu erindi:
Sál þín er sól. — En hvort hún skín í
heiði
Guðs himinljóma, valdi þinu er á.
Lát mildi og ástúð rýma úr hug þér reiði
og raupi og hatri, — fegurst skín hún
þá. .
Óskar, þessi ágæti maður, verð-
ur borinn til hinstu hvílu þessa
heims í dag, þriðjudaginn 26. nóv-
ember.
Konu hans, sonum og barna-
börnum votta ég samúð á þessari
kveðjustund.
„Ég get ekki kvatt þig svo vel sem ég
vil, en hjartað, hjartað talar í hljóði þín
til.*
Guðgeir Ágústsson
Blómastofa
Ffiöjinns
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öilkvöld
til kl. 22,- einnig um heigar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
/OL/\ PRÍK
FARA f/tótA Oct
\/^KIlTU UEG- feöf^K/.
Ný plata um Óla væntanleg!
Hverri plötu og snældu
tylgir textablað og líka
myndabók um Óla