Morgunblaðið - 26.03.1986, Side 49
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. MARZ 1986
49
Minning:
MargrétE. Sigurðar-
dóttir frá Bóndastöðum
Þetta gamalkunna ljóð var ömmu
minni einkar tamt og lýsir betur
en mörg orð hugarfari hennan
Eitt hiýjubros,
eitt ástúðleikans orð,
eittylnkthandtak
stundum meiravegur.
En pyngja full
ogborinkrásáborð
ogbikarveigadýr
ogglæsilegur.
Eg þakka ömmu minni sem var
mér svo góð fyrir allt. Hvíli hún í
guðs friði.
Margrét Elísabet Harðardóttir
Amma mín kvaddi þennan heim
á miðvikudagsmorgun þann 19.
mars 1986 eftir stutt veikindi, sem
voru þó meiri en þessi aldni líkami
þoldi.
Hún hafði aldrei á spítala komið
áður og verið heilsuhraust fram á
síðustu ár. Þrátt fyrir háan aldur
hvarflaði sjaldan að mér annað en
að við fengjum að njóta samvista
við ömmu enn um sinn. Frá okkur
hefur horfíð mikill fróðleiksbanki
og hugur sem ávallt fylgdi okkur
bömum, bamabömum og bama-
bamabömum af ósérplægni og
hlýju.
Alltaf tók hún á móti okkur
opnum örmum og færandi hendi.
Ofá em vettlinga- og sokkapörin
sem þessar lúnu hendur létu frá sér
fara, fram á síðasta dag. Lang-
amma var alltaf ofarlega í huga
litlu afkomenda hennar, þó kynnin
væm ekki löng hjá sumum þeirra.
Ekki á amma heldur hvað minnstan
þátt í átthagatryggð afkomenda
sinna. Þó við bamabömin séum
fleiri sem fædd em og uppalin hér
á mölinni, þá emm við fyrst og
fremst Héraðsmenn.
Frá því að amma og afí fluttu
suður til að annast okkur systkinin,
ég þá í vöggu, í veikindum mömmu,
hefur amma verið ein mín dýrmæt-
asta eign. Já eign, hún var amma
mín. Amma rifjaði það oft upp er
hún heyrði á tal bama sem pískr-
uðu: „þarna kemur kellingin“, en
þá var sagt í hvössum rómi „þetta
er engin kelling, þetta er amma
mín.“ Ég varð samt að beygja mig
undir það að ég var ekki eina
ömmubamið, en alltaf tókst henni
að láta mér fínnast að ég væri
einstök. Þó ástæða tára eða von-
brigða væri ekki alltaf stór, gaf
amma sér alltaf tíma til að hlusta
á mig og til að leiða mér fyrir sjónir
að ástandið væri nú ágætt, þrátt
fyrir allt. Að sætta sig við hlutskipti
sitt og sjá björtu hliðarnar án þess
að láta deigan síga var aðalsmerki
ömmu.
Aldrei verður fullþakkaður sá
fjársjóður sem amma hefur gefíð
með tilvem sinni. Þrátt fyrir söknuð
er mér ljúft að gleðjast yfír því að
amma fái nú að hitta ástvini sína
sem svo löngu fyrr kvöddu þennan
heim.
Þá sérstaklega veit ég að ljúfír
verða endurfundir við afa og
mömmu.
Ganganerlétt
úrgarði
tilglaðraendurfunda.
Þaðsem var
erheilt
framundan
horfið,
en ekki liðið.
I birtu morgunsins
mætirþúKristi
viðhliðið.
(Þorgeir Sveinbjamarson)
Margrét Guttormsdóttir
Almættið lagði hvíta dúnmjúka
blæju sína yfír jörðina aðfaranótt
þess 19. mars síðastliðins. Þessi
kyrrláta nótt líktist í mörgu ímynd
íslenskra bama um jólanóttina
helgu. Á þessari stundu var helstríði
hennar ömmu minnar, Margrétar
Elísabetar Sigurðardóttur, frá
Bóndastöðum, að ljúka á Jósefs-
systraspítalanum í Hafnarfirði.
Kynni okkar ömmu hófust raunar
áður en ég man eftir mér, því ég
kom ungur sveinn í Bóndastaði til
afa og ömmu, þar sem ég ólst upp
í ást og umhyggju. Mannkostir
ömmu voru með þeim hætti að
flesta tel ég hafí farið betri menn
af hennar fundi, svo traust og
skapgóð sem hún var. Amma var
vel gefín kona, ljóðelsk var hún og
hagyrt þótt það væri ekki á allra
vitorði, enda ekki siður hennar að
bera gleði sína og sorgir á torg.
Börn mín voru svo lánsöm að kynn-
ast henni, og mörgum góðum sokk-
um eða vettlingum frá langömmu
hafa þau slitið á litlum fæti eða
hendi. Á þessari kveðjustund skortir
mig orð til að lýsa atlæti hennar í
minn garð.
En enn þykir mér fegurst bæjar-
stæði að Bóndastöðum og enn þykja
mér fjöllin fegurst frá þeim stað,
já, þar sem er gott að vera þar er
fallegt.
Ég þakka elsku ömmu fyrir allt
sem við áttum saman.
Megi góður guð geyma hana.
Kalli
Amma mín, Elísabet Sigurðar-
dóttir, hefur búið hjá foreldrum
mínum og okkur systrunum síðan
ég man eftir mér. Við áttum margar
góðar stundir saman. Frá yngri
árum mínum man ég best eftir því
þegar við spiluðum „Lönguvitleysu"
og „Gáfumann". Þegar ég lá veik
sagði hún mér sögur, jafnvel frá
æskuárum sínum, eða söng vísur
sem ég var farin að kunna svo vel.
Oft beið amma með mat handa
mér þegar ég kom úr skólanum og
við vorum einar heima. Við vorum
líka nokkrum sinnum saman í sveit-
inni. Þar hamaðist hún við að prjóna
ullarsokka og ullarvettlinga handa
ömmu- og langömmubömunum sín-
um.
Ég mun ætíð vera ömmu þakklát
fyrir allt sem hún hefur gert fyrir
mig.
Katrín Rögn Harðardóttir
Kveðjuorð:
Vilhjálmur Pálma
son vélstjóri
Fædd 20. september 1894
Dáin 19. mars 1986
í dag verður jarðsungin frá Foss-
vogskirkju Margrét Elísabet Sig-
urðardóttir frá Bóndastöðum. Hún
lést á St. Jósepsspítalanum í Hafn-
arfírði miðvikudaginn 19. mars sl.
eftir stutta sjúkrahúslegu.
Amma var fædd f Rauðholti í
Hjaltastaðarþinghá 20. sept. 1894.
Dóttir hjónanna Sigurðar Einars-
sonar og Sigurbjargar Sigurðar-
dóttur.
systkinahópurinn var stór og
ekki auður í búi, fór hún því aðeins
ellefu ára að heiman, til þess að
vinna fyrir sér hjá vandalausum.
Árið 1921 hóf hún búskap á
Bóndastöðum með manni sínum,
Karli Magnússyni frá Hrollaugs-
stöðum. Á Bóndastöðum bjuggu
þau síðan til ársins 1957. Tíu síð-
ustu árin í tvíbýli á móti syni sínum
og tengdadóttur. Brugðu þau þá
búi og fluttu til Reykjavíkur og áttu
heimili þar syðra upp frá því. Fyrst
hjá Guðbjörgu dóttur sinni, en síðar
og lengst hjá Sædísi dóttur sinni í
Garðabæ. I Garðabænum höfðu þau
litla notalega íbúð útaf fyrir sig og
nutu þar ástúðar og umhyggju dótt-
ur, tengdasonar og dótturdætr-
anna. Var það ómetanlegt einkum
eftir að heilsunni tók að hraka. I
maí 1968 dó afí og eftir það bjó
hún ein. Á árunum 1922—1934
eignuðust þau þrjú böm: Sigurð,
sem búsettur er í Laufási í Hjalta-
staðarþinghá, kvæntur Sigfríð
Guðmundsdóttur. Guðbjörgu, er
lést árið 1971. Hún var gift Gutt-
ormi Sigbjamarsyni. Sædísi Sigur-
björgu, búsett í Garðabæ, gift Herði
Rögnvaldssyni. Amma var miklum
gáfum gædd og miðlaði öðmm af
sínum andlega auði. Hún var ávallt
hlýleg í viðmóti og ákaflega tiygg-
lynd, og nutum við bamabömin og
síðar bamabamabömin þessara
eiginleika hennar í ríkum mæli. Það
var ávallt mikið tilhlökkunarefhi
þegar amma var væntanleg austur,
en hún kom á hveiju sumri og
dvaldist nokkum tíma í sveitinni
sinni. Hugur hennar mun ávallt
hafa verið bundinn æskustöðvunum
og var það fullkomnum sumar-
heimsóknarinnar að fara í Bónda-
staði og horfa þaðan til Dyrfjall-
anna. Þetta álit mitt um hug ömmu
til Austurlands fínnst mér eftirfar-
andi staka hennar sanna:
Kveðjuorð:
Fæddur 7. desember 1901
Dáinn 22. febrúar 1986
Ég var erléndis er ég frétti af láti
Haraldar í Sogamýrinni eins og
hann var ætíð nefndur hjá mér og
minni fjölskyldu. Það var ekki eins
og það kæmi mér eða mínum á
óvart, því Guðbergur sonur hans
var búinn að hringja í mig og segja
mér að Haraldur hefði orðið fyrir
áfalli. Það var mikið lán fyrir ungan
dreng að fá að kynnast öðmm eins
manni og Haraldur var, þá komst
maður þegar að því hvað sönn
vinátta er að sjá samskipti hans og
Olgu við foreldra mína. Um áraraðir
hittust þau um helgar og spiluðu
saman eða farið var eitthvað út í
náttúmna. Ég minnist þess er ég
sem smá polli fékk að fljóta með
körlunum eins og ég sagði oft, á
veiðar austur í Þingvallavatn eða
eitthvert annað. Þá var það oftast
undir Haraldi komið hvort maður
fékk að fljóta með eða ekki, því
hann hafði umráð á bílum.
Þetta vom dýrlegir dagar
ógleymanlegir þegar maður fer að
hugsa um þetta æviskeið. Það
Hvar sem ég um foldu fer
ogfenniígenginsporin.
Til Austurlands mig andinn ber
einkanlegaávorin.
Amma var ávallt hress í bragði
og létt í lund og í þeim anda verður
minningin um hana.
Ég vil þakka henni innilega fyrir
þá ástúð og umhyggju sem hún
sýndi mér, konunni minni og litlu
bömunum okkar, sem fengu að
njóta samvista við langömmu alltof
stuttan tíma. Fyrir okkur hér í
Laufási verður komandi sumar lit-
minna, þegar hennar er ekki lengur
von í heimsókn.
Hvíli amma mín í friði.
Guðmundur Karl Sigurðsson
Elísabet Sigurðardóttir, amma
mín, lést á St. Jósepsspítala að
morgni þess 19. mars sl., 91 árs
að aldri. Hún veiktist fyrir þremur
vikum og óraði þá engan fyrir því
að þetta væri banalegan.
Ámma bjó hjá foreldrum mínum
í Garðabænum frá því að ég fyrst
man eftir mér og nú þegar að hún
hefur kvatt þennan heim streyma
minningamar upp í hugann um þá
gömlu góðu daga þegar hún var
enn í fullu §öri.
Amma hafði gaman af sögum
og ljóðalestri og orti gjaman sjálf.
Margar stundir sat hún hjá okkur
systmnum, söng fyrir okkur og fór
með vísur. Minnisstætt er _ mér
þegar amma var að kenna mer að
lesa og mér fannst illa ganga og
lét öllum illum látum, en amma
gafst ekki upp eða missti þolin-
mæðina og hélt ótrauð áfram þar
til markinu var náð.
Gott fannst mér að leita til ömmu
ef eitthvað bjátaði á þvi að hún var
skilningsrík og gaf góð ráð.
Ofarlega er mér í huga hvað hún
hló hjartanlega og sló þá gjaman
á læri sér.
Drengimir mínir sakna þess að
hitta ekki langömmu sína hjá ömmu
og afa í Garðabæ því mörgum
stundum eyddi hún í að hafa ofan
af fyrir þeim með því að spila við
þá á spil og mörgu góðgætinu hefur
hún laumað að þeim fyrir utan alla
sokka og vettlinga sem hún hefur
pijónað á þá.
Já, það er tómlegt heima í Garða-
bænum núna þegar hún amma mín
er farin þaðan, en ég á minningam-
ar eftir og þær ætla ég að varðveita
vel.
hvarflar stundum að manni, hvers
vegna maður fékk að vera með
þeim í tríóinu eins og þeir veiðifé-
lagar Haraldur, Sigurður og Jens
faðir minn voru nefndir. Þeir vom
óijúfanlegir vinir og oft fékk maður
að vera með þeim á veiðiferðum.
Haraldur var félagsmaður mikill og
átti gott með að aðlaga sig öðrum.
Var hann einstakt ljúfmenni og
jafnan sjálfum sér samkvæmur,
traustur maður á hveiju sem gekk.
Hann var einn af fmmkvöðlum að
stofnun veiðifélags sem við feðgar
vomm jafnframt í, veiðifélagið
Fossar og starfaði það félag í rúm
24 ár. Við tókum á leigu laxá og
byggðum í hana laxastiga og var
Haraldur frá byijun til enda for-
maður félagsins og forystumaður í
öllum framkvæmdum félagsins.
Það er margs að minnast þegar upp
er staðið og get ég ekki látið hjá
líða að minnast þess er ég og fjöl-
skylda mín fómm að byggja í
Rauðagerðinu hvað okkur þótti
vænt um þegar Haraldur kom
gangandi til okkar og þegar við
vomm flutt kom hann í kaffi, það
var alltaf eins og sólargeisli hefði
komið því hugarfarið hjá honum var
slíkt.
Nú er ein kempan enn fallinn
varð mér að orði er ég frétti lát
hans, en ég vona að hann sé kominn
í veiðilendumar miklu eins og sagt
er og hafí þar hitt hana Olgu sína
er hann áður missti og mikill kær-
leikur var þar á milli. Ég minnist
Haraldar með einstöku þakklæti
fyrir góð og drengileg kynni og
votta þeim Guðbergi og Gyðu og
bömum hans okkar innilegustu
samúð.
Magnús G. Jensson
og fjölskylda
Fæddur 6. desember 1927
Dáinn 4. mars 1986
Með þessum línum kveð ég og
fjölskylda mín, vin okkar Vilhjálm.
Eg kynntist Villa fyrir rúmum þrem
áratugum, þá einhleypum ungum
manni. Stuttu seinna kvæntist hann
vinkonu minni Margréti Sigurðar-
dóttur. Vináttan hefur haldist óslit-
ið og snurðulaust. Villi var ekki
allra vinur, en hann var vinur vina
sinna. Hann flíkaði ekki tilfínning-
um sínum, hafði ákveðnar skoðanir
og gat verið fastur fyrir ef því var
að skipta. Hann sagði aldrei, eða
gerði neitt óyfírvegað. Hann var
hreinskilinn og heill. Það var gaman
að tala við Villa um pólitík og
almenn efni. Ég kom ætíð ríkari,
en ella eftir viðræður við hann, þótt
ekki værum við alltaf sammála.
Ekki skyggði það á vináttu okkar,
nema síður væri. Hann og þau hjón
bæði voru höfðingjar heim að
sækja, hvort sem var í Mávahlíðina
eða Sæviðarsundið. Húsið þeirra
þar var stolt þeirra beggja, enda
fallegt. Þau byggðu það saman frá
grunni og réðu sjálf öllu fyrirkomu-
lagi innan sem utan dyra og ber
það allt snilldar handbragði hans
gott vitni, en hann var hreinn völ-
undur á tré. Fyrir rúmlega fjórum
árum gekk hann undir hjartaað-
gerð, sem miklar vonir voru bundn-
ar við. En það fór á annan veg.
Tíðar sjúkralegur og sjúkrahúsvist
urðu og erfiðleikar. Aldrei kvartaði
Villi og við sem úr fjarlægð urðum
vitni að þessu gerðum okkur ekki
grein fyrir hve alvarlega veikur
hann var. Á síðastliðinn sumri fór-
um við hjónin með Villa og Möggu
í dagsferð um Suðumesin, Sú ferð
og fleiri urðu yndislegar. Nú er
Villi frá okkur farinn. Við söknum
góðs vinar. Möggu, Auði, Erlu,
Pálma og Sigga vottum við okkar
dýpstu samúð og fjölskyldum
þeirra, svo og Jórunni móður Villa.
Megi kær vinur hvfla í friði.
Villa og Ingólfur.
Haraldur Jóns-
son bifvélavirki