Morgunblaðið - 27.06.1986, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. JÚNÍ 1986
Guðrún Hjörleifs
dóttir - Minning
Fædd 28. júní 1908
Dáin 20. júní 1986
„Margs eraðminnast
margterhéraðþakka
Guði sé lof fyrir liðna t5ð“
í dag verður ástkær móðuramina
okkar, Guðrún Hjörleifsdóttir, jarð-
sungin frá Bústaðakirlg'u. Hún
andaðist í Borgarspítalanum 20.
júní sl. eftir stutta en erfiða sjúk-
dómslegu.
Amma fæddist þann 28. júní
1908 á Eyrarbakka. Foreldrar
hennar voru hjónin Margrét Eyj-
ólfsdóttir og Hjörleifur Hjörleifsson
söðlasmiður, sem bæði voru Skaft-
fellingar. Var hún yngst fimm
bama þeirra, og er Bergsteinn einn
þeirra eftir á lífi. Amma fór ekki
varhluta af erfíðleikum lífsins því
árið 1918 dó móðir hennar úr
spönsku veikinni og var amma þá
aðeins tíu ára gömul. Nokkrum
árum síðar fluttist hún til Reykja-
víkur ásamt Karitas systur sinni,
og bjuggu þær saman þar til amma
gekk í hjónaband. Hún giftist Frið-
jóni Steinssyni frá Mýrum í Hrúta-
fírði, síðar kaupmanni, árið 1929
og bjuggu þau fyrstu búskaparár
sín á Langholtsvegi 52, Reykjavík.
Þeim varð sjö bama auðið. Þau
em: Valgarður, Margrét Erla,
Steinar, Guðrún, Gunnar, Elísa
Hjördís og Friðdís.
Vegir Guðs em órannsakanlegir,
því amma missti mann sinn árið
1941, þá aðeins 32 ára og aðeins
þremur mánuðum seinna næst-
yngstu dóttur sína, Elísu Hjördísi,
í bílslysi en þá var yngsta bamið 6
mánaða og það elsta 11 ára. Ætla
mætti að slík reynsla yrði mörgum
um megn, en með Guðs og góðra
manna hjálp yfírsteig amma alla
erfíðleika, en Guðstrúin var hennar
styrkur þá sem endranær.
Amma vann mikið alla sína ævi
og lengst af við ræstingar í Laugar-
nesskóla og Mjólkurstöð Reykjavík-
ur. Árið 1952 fluttist hún í húsið
sitt að Selvogsgmnni 5, þar sem
við, elstu barnabörnin hennar, átt-
um okkar annað heimili í mörg ár.
Frístundum eyddi hún gjaman við
ýmiskonar hannyrðir, pijónaði
mikið á bömin sín og bamabórnin.
Síðustu æviár sín bjó amma að
Huldulandi 3, þar sem hún átti
fallegt og vel búið heimili.
Þegar við minnumst bemsku- og
æskuáranna þá er amma efst í
huga okkar. Hún var okkur meira
en amma, hún var kær vinur sem
við gátum alltaf leitað til, og áttum
við margar gleðistundir saman.
Við þökkum elsku ömmu okkar
samfylgdina á lífsins brautu. Böm-
um hennar, tengdabömum og öðr-
um ættingjum vottum við samúð
okkar og kveðjum hana með þessum
orðum:
„Farþúífriði
fnður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.“ (V.Br.)
Blessuð sé minning hennar.
Elísa Hjördís
Ásgeirsdóttir,
Kristín Guðrún
Jóhannsdóttir.
Minning:
Ingvar Magnús-
son, Hofsstöðum
Fæddur 1. desember 1905
Dáinn 13. maí 1986
Núna þegar vorfuglamir vom að
byrja að koma og vindamir fóm
að blása örlítið heitar og litlu lömbin
að fæðast inn í hið íslenska kalsama
vor, sem er samt fullt af vonum og
fyrirheitum, fór hann afí okkar til
guðs. Það fór ekki framhjá neinu
okkar að hann var orðinn mikið
lasinn og gekk svo illa að verða
skárri eins og hann sagði oft sjálfur.
Hann var hættur að geta hirt um
kindumar sínar, þó að hugurinn
væri hjá þeim fram að síðasta degi.
Hann afí okkar var orðinn dálítið
gamall maður - samt bara 80 ára.
Við munum hann öll - minningam-
ar lifa þó nú sé hann dáinn. Við
sem eldri er munum hann hressan
og sterkan. - Hann afa sem réði
við alla hesta, hann afa sem allt
vildi fyrir okkur gjöra - sækja
hestana - leggja á - fara með
okkur upp á Þverbrekkur eða í rétt-
imar - eða bara eitthvað sem okkur
datt í hug. Hann afa sem ásamt
ömmu tók alltaf á móti okkur með
bros á vör og glampa í augunum
og þessum orðum: „Nei, kemur
heljarmennið" eða „Kemur blessuð
konan". Þessum nöfnum nefndi
hann okkur. Við komum oft í gamla
bæinn til ömmu og hans meðan hún
lifði - amma var líka svo góð, þau
okkar sem eldri em muna eftir
henni en við sem erum svo lítil
munum hana minna.
Við komum líka í nýja húsið sem
hann afí var svo stoltur af, þar hélt
hann upp á afmælið sitt þann 1.
desember sl.
Þar komum við flest öll og þá
var hann svo glaður. Blessað fólkið
mitt, sagði hann, þetta er besti
dagurinn minn í mörg ár. Þá vorum
við öll glöð með honum og þá var
sungið og svolítið lyft glasi. Það
átti nú við hann afa. Hann verður
okkur öllum ógleymanlegur - við
munum hann kátan og glaðan tal-
andi um gömlu dagana í Síðunni
og í Selhaga. Segja okkur sögur
af hestunum sínum, fjallaferðunum
og svo mörgu öðru, svo tók hann
upp tóbaksglasið tók hressilega í
nefíð og hló - munum hann lítandi
til ijallanna sinna, þangað sem hann
var að síðustu fluttur í kistunni
sinni.
Við sem eldri erum munum hann
við skepnuhirðinguna, við fengum
stundum að hjálpa - munum hann
eldhressan í réttunum, skimandi
eftir kindunum sínum eða við af-
tekningu, með orfíð sitt í brekkunni
heima - þar munum við líka eftir
ömmu - það kemur svo margt í
hugann.
En svo munum við hann dapran
og farinn að heilsu. Honum leiddist
að geta ekki sinnt skepnunum sín-
um og hlaupið út í góða veðrið og
ekki skroppið á bak. Það átti ekki
við hann að vera svona fatlaður -
svo fór hann í sjúkrahúsið og nú
er hann farinn yfir móðuna miklu.
Nú fer hann sjálfsagt á flugskeiði
á Rauði sínum um bakka Sumar-
landsins. Hver veit nema þar finnist
brekka til að ganga með orfíð sitt
Hún Rúna okkar er dáin. Hvem
hefði getað grunað það fyrir nokkr-
um mánuðum að þessi ákveðna og
lífsglaða kona ætti eftir að verða
heltekin af þeim hræðilega sjúk-
dómi sem síðar dró hana til dauða.
Ég mun ávallt standa í þakkar-
skuld við Rúnu fyrir þá velvild og
hjartagæsku sem hún auðsýndi mér
þegar ég fyrir u.þ.b. þremur árum
tengdist fjölskyldu hennar. Strax
við fyrstu kynni fór ég að dást að
þessari einstæðu konu, að þreki
hennar og dugnaði við þau verkefni
sem hún tók að sér. Sem dæmi
mætti nefna þá ómældu vinnu sem
hún lagði í starf sitt sem gjaldkeri
hjá verkalýðsfélaginu í hennar
heimabæ, árangurinn af þeirri
vinnu vita allir sem til þekkja.
Augljóst var af heimili þeirra
hjóna og fjölskyldu að hvorki hún
né eiginmaður hennar höfðu slegið
slöku við til að gera hag afkomenda
í og þá mun hún amma koma út
með hrífuna og hjálpa honum. Um
þetta hugsum við nú, þegar hjörtu
okkar eru full af trega. Við þökkum
honum allar liðnu stundirnar og
biðjum honum blessunar á guðs
vegum.
sinna sem bestan og áberandi var
það mikla ástríki sem ríkti milli
þeirra hjóna og sá ég aldrei skugga
beraá.
Það sló okkur því öll sem hana
þekktum þegar við fréttum um
þann alvarlega sjúkdóm sem hafði
heltekið hana en um leið var það
okkur mikil huggun að fínna hversu
sátt hún var við lífsgöngu sína og
hversu tilbúin hún var að taka ör-
lögum sínum.
Nú þegar að kveðjustund er
komið detta mér í hug tvö vers sem
lýsa kannski best hugsunum mínum
þegar ég kveð Rúnu í síðasta sinn.
„Margseraðminnast,
margter hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.“
„Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt,
Oll erum við sannfærð um endur-
fundi.
Barnabörnin stór og smá
Sigrún H Páls-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 22. júní 1934
Dáin 10. júní 1986
45
Minning:
Guðrún Hólm
Fædd 21. apríl 1910
Dáin 19. júní 1986
Þegar við lítum til baka yfir liðna
ævi koma margar minningar í
hugann. Fólk, sem við höfum alltaf
þekkt, er þar eins og hluti af okkar
eigin tilveru. Óteljandi eru þau atvik
og þættir mannlegra samskipta,
sem við hljótum að minnast. Við
vitum einnig, að ekkert í heiminum
stendur í stað. Kynslóðir koma og
kynslóðir hverfa. Ekkert fær til
lengdar staðist hinn þunga straum
tímans, sem hrífur á brott ættingja
og vini. Þannig er gangur lífsins.
Endurminningin er stundum það
eina sem við eigum — en hún er
líka dýrmæt, einkum þegar hún
hefur að geyma samband okkar við
gott fólk, fólk sem byggði líf sitt á
þeim grunni að sælla væri að gefa
en þiggja.
Guðrún Hólm Sigurgarðsdóttir,
eða Gunna, eins og hún var venju-
lega nefnd, fæddist á Eysteinseyri
við Tálknaíjörð 21. apríl 1910.
Foreldrar hennar voru Sigurgarður
Sturluson, bóndi og kennari á
Eysteinseyri, og Viktoría Bjarna-
dóttir. Gunna ólst upp í stórum hópi
systkina, en á unglingsárum flutti
hún til Reykjavíkur þegar foreldrar
hennar brugðu búi. Sigurgarður
andaðist nokkrum árum síðar, en
Viktoría stundaði ýmis störf og rak
m.a. verslun um skeið. Hún var
mjög virk í félagsstarfsemi og þekkt
fyrir hannyrðir og ritstörf.
Gunna fékk snemma áhuga fyrir
flestu sem að matreiðslu og fram-
reiðslustörfum laut. í þeim efnum-
sótti hún ýmis námskeið, bæði hér
heima og í Danmörku. Hún starfaði
við matreiðslu við sendiráð íslands
í Danmörku síðustu árin sem Sveinn
Bjömsson var sendiherra í Kaup-
mannahöfn. Eftir lýðveldistökuna
1944 var hún ráðskona á Bessa-
stöðum um skeið. Þar kynntist hún
Sveini Egilssyni frá Sveinsstöðum
í Lýtingsstaðahreppi, Skagafírði,
og gengu þau í hjónaband árið
1945. Þau eignuðust eina dóttur,
Jakobínu.
Gunna starfaði áfram við fram-
reiðslustörf, og sá t.d. í mörg ár
um veislur víða í Reykjavík. Var til
þess tekið hversu allt var vandað
og smekklegt sem hún sá um í
þessa veru. Ekki er hægt að draga
í efa að hún hafði lifandi áhuga á
sinni atvinnugrein, hún starfaði í
ýmsum veitingahúsum og hótelum,
lengst af á Hótel Sögu.
Gunnar var einstaklega gestrisin.
Það var henni sönn gleði að taka á
móti gestum, og gerði hún það af
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt."
Ég votta eiginmanni Sigrúnar,
bömum hennar, tengdabömum,
bamabömum og öllum skyldmenn-
um mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Megi Guð styrkja ykkur í þessari
miklu raun.
S.Þ.
slíkum myndarskap að lengi verður ^,
í minnum haft. Á heimili hennar
var alltaf gott að koma. Það má
með sanni segja, að mesta ánægja
hennar var að gera öðmm eins
gott og í hennar valdi stóð. Hlýhug-
ur og gjafmildi einkenndu hana.
ásamt ríkri samúð með öllum sem
minna máttu sín eða vom rangind-
um beittir. Óréttlæti og hroka þoldi
hún ekki, og sagði þá skoðun sína
umbúðalaust, ef svo bar undir.
Þær vom margar stundimar,
sem við spjölluðum saman um liðna
tíð eða atburði líðandi stundar, yfír
kaffí og kökum á heimilinu sem '
henni hafði tekist að gera svo ein-
staklega heimilislegt og vistlegt.
Það get ég fullyrt, að þar fundum
við fyrir vináttu, sem er dýrmætari
en veraldleg gæði.
Nú er Gunna horfín sjónum
okkar. Þess emm við þó fullviss,
að hún hverfíir aldrei úr hjörtum
okkar, hún var tengd okkur sterkari
böndum en svo megi verða.
Þegar þetta er skrifað skín mið-
nætursólin á fyöllin og sveitina við
Eyjafyörðinn, og náttúran skartar
sínu fegursta. Þannig lifir Gunna
áfram í minningu okkar; eins og
birtan sem sigrar myrkrið.
Systkinum hennar, eiginmanni,
einkadóttur og dóttursyni sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Egill H. Bragason
Sally Field og James Garner fá
sér snúning í „ Ástaræ vintýri
Murphys".
Stjörnubíó
sýnir „Astar-
ævintýri
Murphys“
í STJÖRNUBÍÓl eru nú að hefj-
ast sýningar á bandarísku kvik-
myndinm „Ástarævintýri Murp-
hys“, Murphy’s Romance.
í myndinni segir frá Emmu sem
er fráskilin og á 13 ára gamlan
son. Fyrrverandi eiginmaður henn-
ar, Bobby, er á svipuðu þroskastigi
og sonurinn. Emma ætlar að vinna
fyrir sér með hrossatamningum en
það gengur fremur brösuglega,
karlmönnunum í sveitinni er lítið
gefið um að kvenmaður fáist við
slíkt.
í þorpinu er einn maður öðrum'
efnaðri, Murphy. Honum þykir í
fyrstu lítið til Emmu koma en smám
saman myndast sterk bönd milli
þeirra, Bobby til mikillar hrellingar.
Martin Ritt leikstýrir myndinni
en með aðalhlutverk fara Sally
Field, James Garner og Brian Ker-
win.