Morgunblaðið - 03.01.1987, Qupperneq 50

Morgunblaðið - 03.01.1987, Qupperneq 50
50 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. JANÚAR 1987 Minning: Hlöðver Einars- son yfirvélstjóri Jólin eru hátíð ljóss og friðar en skyndilega er þeirri gleði sem þeim fylgir svipt burtu er fréttir bárust af hörmulegu slysi er ms Suðurland fórst sl. jóladag. Hlöðver Einarsson vélstjóri, æskuvinur minn og leikbróðir, var einn þeirra sem mátti lúta í lægra haldi fyrir ofurmætti höfuðskepn- anna. Hlöbbi, eins og hann var oftast kallaður í okkar hópi, fæddist í Vestmannaeyjum 11. nóvember 1945. Foreldrar hans voru Einar Runólfsson skipstjóri og kona hans, Vilborg Einarsdóttir. Hlöbbi var næstyngstur fjögurra systkina. Elstur var Atli, síðan Eygló (Systa) og yngst er Friðbjörg. Atli og Systa búa í Vestmannaeyjum en Friðbjörg hefur búið í Svíþjóð síðasta ár. I bemsku vorum við nágrannar í Eyjum þar sem þau áttu heima í næsta húsi, sem kallað var Vellir, en það stóð þar sem nú er Útvegs- banki Vestmannaeyja. Mikið leik- svæði skapaðist fyrir okkur krakkana þar sem þessar lóðir voru eins og ein heild að meðtöldum tún- unum á Rafnseyri og Helli. Það svæði sem ekki fór undir kartöflu- garða var því okkar krakkanna og var það óspart notað til allskonar leikja sem varla sjást lengur. Hlöbbi er sá þriðji úr þessum æskuvina- hópi sem lætur lífið í sjóslysi. Hinir voru Marvin frá Hólmgarði og Birg- ir frá Borgarhóli. En á þessum árum var alvara lífsins okkur víðs Qarri. Við Hlöbbi undum okkur mikið tvö eins og létum stríðni annarra ekki á okkur fá. Okkur samdi yfírleitt mjög vel, þó minnist ég þess að einu sinni hafí slest upp á vinskap- inn er við voram í svokölluðum rakaraleik. En hann hafði lokið við að klippa mig, vildi hann hætta, hefur sennilega ekki litist á blik- una, en við það var ekki komandi af minni hálfu og varð hann á end- anum að láta undan. Minningamar era svo margar að ógerlegt er að telja þær allar upp. Hin síðari ár höfum við þó sjaldan hist en sambandið hefur þó haldist við fjölskyldu hans. Ég votta eiginkonu, bömum, for- eldram, systkinum og öllum að- standendum samúð mína. Minningin um góðan dreng lifír áfram. Fríða Einarsdóttir Jól era okkur kristnum mönnum fyrst og fremst hátíð ljóss og lífs, gleði og samvera með ástvinum. Dauði og myrkur era eðlilega flarri. En ef til vill er ekkert bil á milli dýpstu gleði og sárastu sorgar. Jólaboð á heimili Aðalheiðar móðursystur okkar á jóladag hefur jafnan verið mikil gleðistund, jafn- vel í háværara lagi, þar sem umræða um þjóðmálin og nýjustu tfðindi hafa blandast ánægju sam- verastundarinnar. Þama höfum við öll komið, jaftivel erlendis frá eða hringt okkur saman og allir gengið að því vísu, að svo myndi verða að ári. En þá dundi reiðarslagið yfír. Daglangt beið fjölskyldan milli von- ar og ótta. Einn af okkur, Hlöðver, var í sjávarháska langt norður í höfum ásamt félögum sínum á ms. Suðurlandi. Nú biðu eiginkona hans og tvö böm, tengdaforeldrar og við öll hin, og reyndum að halda í von- ina eins lengi og hægt var. Síðdegis var svo Ijóst, að Hlöðver kæmi ekki aftur. Á stundum sem þessum beinist athyglin að þeim, sem sárast eiga um að binda, eiginkonu og bömum. Þegar ljölskyldan er lostin svo þungu höggi, sem raun ber vitni, er það okkur öllum uppörvun að sjá hvemig Kristín og bömin tvö, Sig- urður Helgi og Hlín, hafa eflst við pí#: skyndilegan ástvinamissí og eiga meira að segja aflögu styrk okkur til huggunar. Hlöðver Einarsson varð 41 árs. Það er ekki hár aldur og því erfið- ara að sætta sig við, að dagsverkinu hans skuli nú vera lokið. Hafi hon- um gefist tóm til að líta um öxl, hefur hann þó getað gert það með ánægju og gleði, því við eram þess fullvissir, að hann hefur notið til fulls lífsins með Kristínu og bömun- um tveim, á glæsilegu heimili, fjölsóttu af vinum og samstarfs- mönnum. Hann hefur getað litið til starfs fyrir samtök vélstjóra og fyr- ir sjómannasamtökin í Iandinu, en Hlöðver Iét sig öryggismál sjó- manna alltaf miklu skipta. Hann var sjómaður fram í fíngurgóma enda alinn upp í Vestmannaeyjum. Öryggi og hlýja heimilisins togaðist þó á um sjómanninn í honum og Hlöðver var á leið í land, alltaf á leið í land. Hann hafði nánast lokið námi í rafvirkjun og hugðist snúa sér að störfum á þeim vettvangi. Við höldum þó, að hann hefði verið farinn að ókyrrast innan tíðar. Sjór- inn heiilaði. Og heimtaði hann að lokum allan. Sorgin og þráin eftir látnum ást- vini er byrði þeirra, sem eftir lifa. Það er Kristínu frænku okkar, Sig- urði Helga, Hlín litlu og okkur öllum hinum huggun, að það eina, sem linar þær þjáningar hugans, era góðar minninar um þann, sem kall- aður hefur verið burt. Blessuð sé minning hans. ísleifur, Helgi, Kristinn og Gissur Péturssynir. Á jóladag dundi reiðarslag yfír okkur öll, þar sem við héldum jólin saman. Hann Hlöðver var tekinn frá okkur, hvemig sem við báðum Guð um að færa okkur hann til baka. Þetta slys er okkur óskiljanlegt. — Hvers vegna er 41 árs gamall maður tekinn frá fjölskyldu sinni á þennan hátt? Maður í blóma lífsins. En þegar stórt er spurt verður fátt um svör. Hlöðver giftist systur minni í nóvember 1969 og þá strax tókst með okkur mikil og góð vinátta, sem hélst alla tíð. Hann var einn þeirra, sem vildi allt fyrir alla gera, hjálp- samur, duglegur og fómfús. Okkur hjónum hjálpaði hann mikið og núna undanfarin ár hafði hann unn- ið við rafvirkjun í fyrirtæki okkar, þar sem hann var að ljúka námi í iðngreininni. I sorginni riQast upp margar samverastundir, sem við áttum saman. Elsku Kristín, Sigurður Helgi og Hlín. Við biðjum Guð að styrkja ykkur í þeirri miklu sorg, sem nú hefur vitjað ykkar. Foreldram og systkinum Hlöðv- ers sendum við samúðarkveðjur. Guð blessi minningu hans. Sigga og Guðjón í miðri hátíð ljóssins, jólahelg- inni, barst sú harmafregn að flutningaskipið Suðurlandið hefði farist á leið sinni frá íslandi til Rússlands. Af ellefu manna áhöfn komust aðeins fimm af eftir 14 tíma baráttu í stórlöskuðum gúmmíbáti í náttmyrkri og stórsjó. Á slíkum stundum koma margar áleitnar spumingar í hugann, hvemig getur það gerst að velbúið skip skuli bera lægri hlut við ekki verri aðstæður en vora þegar slysið átti sér stað og af hveiju einmitt í miðri mestu hátíð kristinna manna, jólunum. Spumingar af þessu tagi hljóta að leita á við slíkar harma- fregnir, en svörin era fá. Einn þeirra, sem beið lægri hlut f Eiginmaöur minn, faðir okkar, afi og sonur, SIGURÐUR LÚÐVÍK ÞORGEIRSSON, stýrimaAur, Grenilundi 3, Akureyri, lést af slysförum 24. desember. Kristfn Huld HarAardóttir, Jón Andri SigurAarson, SigurAur SigurAarson, ÞorgerAur SigurAardóttir, Unnur Huld Sœvarsdóttir, Leó Magnússon, Halldóra SigurAardóttir. t Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, INGVELDUR SVANHILDUR PÁLSDÓTTIR, andaðist á elli- og hjúkrunarheimilinu Garðvangi, Garði þann 1. janúar. Jarðarförin auglýst síðar. Eygló Gfsladóttir, Ingólfur Gfsli Þorsteinsson, Vignir Páll Þorsteinsson, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn. t Þökkum samúð og vinarhug við andlát og jarðarför systur okkar, ÞÓRDÍSAR KRISTJÁNSDÓTTUR, Grundarstfg 12. Bestu þakkir til lækna og hjúkrunarfólks Landakotsspítala. Sérstakar þakkir til Birnu Þ. Sveinsdóttur hjúkrunarfræðings fyrir umhyggju og vinsemd alla. Friður og farsæld só með ykkur öllum á nýju ári. Fyrir hönd vandamanna, Páll Kristjánsson, Einar Kristjánsson . frá Hermundarfelli. Minning: Sigurbjörg S. Sigurvaldadóttir Fædd 29. nóvember 1895 Dáin 23. desember 1986 Hún Sigurbjörg hefír nú gengið til hinstu hvílu eftir langan starfs- dag, með rúmlega níutíu og eitt ár að baki. Mörg hafa sporin verið og þarf engan að undra þó heilsan sé biluð og þrekið þrotið eftir slíka lífsferð, ekki síst hjá þeim sem aldrei hafa lært að hlífa sjálfum sér. Þótt ég festi á blað nokkur hugsanabrot, sprottin af þakkar- kennd á kveðjustund, verður ekki farið út í ættfræði eða tilraun gerð til að rekja ævisögu Sigur- bjargar Sigríðar Sigurvaldadóttur enda ekki á mínu færi og hefði heldur ekki verið að hennar skapi. Ég vil aðeins geta þess, að hún og maður hennar, Láras Björns- son, voru bæði Húnvetningar og hófu þar búskap en fluttu snemma til Reykjavíkur og þar, á Fjölnis- vegi 20, bjuggu þau er leiðir okkar lágu fyrst saman. En Sigurbjörg og Hallgrímur Th. Bjömsson, maðurinn minn, vora hálfsystkini. Er ég kom fyrst, ung og nýgift með manni mínum, til Sigurbjarg- ar og Lárasar, var ég feimin og kveið því að verða kynnt fyrir svo nánu venslafólki. Höfðingleg kona og alvarleg í bragði tók á móti okkur. Þetta var mágkona mín. Mér fannst hún hlyti að vega það og meta hvort væri líklegra, að yngsti bróðir hennar hefði nú anað útí einhveija ófæra eða öfugt. En ég hætti brátt að velta þessu fyrir mér, því bros hennar opnaði fyrir mér þann sannleika, að þama væri góð kona og hjartahlý, — kona, sem hægt væri að treysta gegn um þunnt og þykkt. Gestrisni hennar og umhyggja brást heldur ekki, hvorki í þetta sinn né síðar. Það var alltaf hægt að ganga að því hérambil vísu, að ekki yrði gripið í tómt, ef mað- ur átti leið um og datt í hug að líta inn á Fjölnisvegi 20, þá var Sigurbjörg heima og bauð gestum að ganga inn. Orðin vora að vísu venjuleg orð, eins og gengur. En það var líkt og einhverjir ósýnileg- ir varmageislar væra í fylgd með þessari hógværu konu. Alla búskapartíðina helgaði Sig- urbjörg heimilinu krafta sína, einvörðungu, enda var þá lítið um að konur störfuðu utan heimilis. Ég býst heldur ekki við að það hefði samrýmst hennar hugsunar- hætti, að vera fjarri börnunum, meðan þau þurftu hennar mest með. í fari Sigurbjargar var það ríkast, að hlúa að öðrum og þá fyrst og fremst þeim, sem stóðu henni næst, búa þeim gott og traust athvarf þar sem öllum liði í baráttu fyrir lífi sínu við náttúra- öflin þessa nótt, var Hlöðver Einarsson, vélfræðingur, sem var yfírvélstjóri skipsins í þessari ferð. Hlöðver Einarsson var fæddur 11. nóvember 1945 í Vestmanna- eyjum. Sonur Einars Runólfssonar, skipstjóra, og konu hans, Vilborgar Einarsdóttur. Hlöðver lauk prófí frá Gagnfræðaskóla Vestmannaeyja árið 1960 og prófi frá iðnskóla sama staðar 1963. Að loknum iðnskóla lá leið Hlöðvers í Vélskóla íslands en þaðan lauk hann 4. stigs prófí. Vélvirkjanám stundaði hann í Vél- smiðju Kristjáns Gíslasonar í Reykjavík og lauk sveinsprófí í þeirri iðn 1972. Hlöðver kvæntist eftirlifandi konu sinni, Kristínu Káradóttur, þann 22. nóvember 1969 og þau eiga tvö böm, Sigurð Helga og Hlín. Strax á meðan á námi stóð og að því loknu stundaði Hlöðver vél- stjórastörf bæði á físki- og farskip- um og var þegar Hafskip hætti rekstri orðinn fastur vélstjóri hjá því skipafélagi, en jafnhliða stund- aði hann nám í rafvirkjun og hefði lokið sveinsprófí í þeirri iðngrein ef ævin hefði endst. Hlöðver var mjög virkur í félags- málum og var kjörinn í stjóm Vélstjórafélags íslands á árinu 1977 fyrir kaupskipavélstjóra og sat í þeirri stjóm þegar hið hörmu- lega slys bar að höndum. Við, sem sátum með Hlöðver í stjóm félagsins, minnumst hans sem ósérhlífíns góðs drengs, sem talaði tæpitungulaust um hlutina og gekk til hverra þeirra trúnaðar- starfa, sem honum vora falin, af lífi og sál. Alltaf tilbúinn að takast á við þau mál, sem upp komu. Þá var aldrei spurt um stund né stað heldur lagt á brattann, trúr mál- staðnum með sigurvissu að leiðar- ljósi. Við leiðarlok er þakklæti efst í huga og ósk um farsæla ferð yfír móðuna miklu til þeirra heima sem okkar allra bíða. Megi farsæld bíða hans þar. Eftirlifandi eiginkonu, bömum, foreldram og öðram aðstandendum vottum við okkar dýpstu samúð og biðjum góðan guð að veita þeim huggun og frið. F.h. Vélstjóra- félags íslands, Helgi Laxdal. vel. Hún kastaði heldur aldrei höndunum til neins, vann hvert verk af alúð og skyldurækni. Og við lítinn vélakost tók allt lengri tíma en nú gerist. Sigurbjörg leit líka þannig á, að starf húsmóður- innar væri ekki síst í því fólgið, að vera viðlátin ef einhver þyrfti á henni að halda. og þar sem böm era annars vegar er ákallið — mamma — það orð, sem oftast hljómar á degi hveijum og svarið þolir enga bið. Já, heimilið var Sigurbjargar veröld og þar vildi hún ætíð vera til staðar. Sigurbjörg og Lárus eignuðust fjórar dætur og ólu upp einn dótt- urson. Lárus andaðist í nóvember ’81. Og nú þegar Sigurbjörg er líka horfín af sjónarsviðinu minnist ég með þakklæti hinna fjölmörgu góðu stunda, sem ég hef átt með þeim um áratuga skeið. Blessuð sé minning þeirra. Dætrunum og öðram aðstand- endum færi ég samúðarkveðjur. Lóa’ Þorkelsdóttir
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.