Morgunblaðið - 03.02.1987, Qupperneq 62

62
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. FEBRÚAR 1987
1
„Nú, hvob :vnara& ?"
Það hjálpar ekkert við
svefnleysinu að andskotast
á samlagning'arvélinni!
1245
Hafið snjóskóflu með ykk-
HÖGISTI HREKKVÍSI
KlKlit TJOKM/M Vl__ FA AB V/TA
H /Aft p j FÉKKSrX/er_: IMINA. "
Dulnefni, Árni og Matthías
Ekki alls fyrir löngu hringdi Ámi
Helgason frá Stykkishólmi í Vel-
vakanda. Þannig var mál með vexti
að hann átti með stuttu millibili
tvær greinar á síðum Velvakanda.
Önnur birtist þar 22.janúar („Orð
skulu standa"), og hin daginn eftir
(„Hver dregur dám af sínum sessu-
naut j.
Svo illa vildi til að undir fyrri
greininni stóð, „einn frá Stykkis-
hólmi“, og undir hinni var ekkert
nafn að finna, ekki einu sinni skáld-
að. Ég segi „svo illa vildi til“ vegna
þess að Árni vill gjarnan skrifa
undir fullu nafni en ekki fela sig á
bakvið nafnorð valið af mismiklu
viti.
Ami vildi vekja athygli mína á
þessu og það gerði hann eins og
sannur hefðarmaður, með velvilja
og af skynsemi.
Því geri ég þetta að umtalsefni
hér að ég vil ekki að bréfritarar
álíti það stefnu hjá mér að birta
fremur dulnefni en rétt nöfn. Ég
er raunar alveg sammála Árna um
að það er ákveðinn kveifarháttur
að þora ekki að kannast við sín
eigin skrif.
Fyrir rúmum 100 ámm barðist
Matthías Jochumsson einnig geng
dulnefnunum en hann skrifaði þá
starfsbróður sínum Birni Jónssyni,
ritstjóra ísafoldar, eftirfarandi pist-
il, en Matthías var þá eigandi
Þjóðólfs:
„ísafold, allrasystir, lambið mitt!
eigum við ekki að verða samtaka í
því, sem öðm fleiru drengilegu, að
venja náunga vom af því að skrökva
til nafns síns, þegar hann beiðist
gistingar hjá oss og er í óhreinum
dulartötmm? Að þora ekki að kann-
ast við nafn sitt eða að feðra böm
sín, er ódrengja háttur. Allir þessir
Þrándar og Styrbimir, allir þessir
„fáu“ og „mörgu“ myrkravinir und-
ir „deilu“ greinum em oss
hneyksli."
Ég vil að lokum biðja Áma vel-
virðingar á því að nafn hans skildi
ekki birtast, eins og vera bar, með
umræddum greinum hans tveimur.
Velvakandi
Þjóðskáldið Matthías Jochums-
son var ekki sáttur við að menn
skrifuðu undir dulnefni.
Velvakandi hvetur lesendur til að skrifa þættinum um
hvaðeina, sem hugur þeirra stendur til — eða hringja milli
kl. 17 og 18, mánudaga til föstudaga, ef þeir koma því
ekki við að skrifa. Meðal efnis, sem vel er þegið, eru ábend-
ingar og orðaskiptingar, fyrirspurnir og frásagnir, auk
pistla og stuttra greina. Bréf þurfa ekki að vera vélrituð,
en nöfn, nafnnúmer og heimilisföng verða að fylgja öllu
efni til þáttarins, þó að höfundur óski nafnleyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að beina því til lesenda
blaðsins utan höfuðborgarsvæðisins, að þeir láti sinn hlut
ekki eftir liggja hér í dálkunum.
Að stinga af frá slysstað
Til ökumannsins sem ók í veg
fyrir rauða Lödu Sport á laugar-
dagsmorgun 24. janúar kl. 10.25.
Er þú ókst frá Nesti í Fossvogi og
inn á Kringlumýrarbraut, ókstu í
veg fyrir Lödu Sport. Ökumaður
Lödunnar þurfti því að snögghemla
til þess að forðast að lenda í árekstri
við yður (eðlileg viðbrögð hjá öllum
bílstjómm að reyna að forðast
árekstra). Endaði þetta með því að
Ladan lenti á kantsteini og valt eins
og þú eflaust tókst eftir þgear þú
stöðvaðir bílinn en síðan hélst þú á
brott. Eignatjón varð töluvert hjá
eiganda Lödunnar og fær hann það
ekki bætt hjá tryggingarfélagi sínu
þar sem bíllinn er ekki kaskótryggð-
ur. En kvelur það ekki samvisku
þína töluvert að vita ekki hvort ein-
hver hafí slasast. Sýndu nú dreng-
skap þinn og hafðu samband við
slysarannsóknadeild lögreglunnar í
Reykjavík eða undirritaðan í síma
27200 eða 32989.
Pétur Pétursson,
7108-3780,
Ofanleiti 19,
Reykjavík.
Víkverji skrifar
Tveir ungir menn, Sigmar Þorm-
ar og Halldór P. Pálsson, sem
báðir hafa hlotið menntun sína í
Kanada, skrifuðu athygliverða
grein í Morgunblaðið í sl. viku um
fískveiðimál í Kanada. Kanada-
menn hafa löngum verið annar
helsti keppinautur okkar á fisk-
mörkuðum í Bandaríkjunum en án
þess þó að valda okkur verulegum
áhyggjum, þar sem þeir hafa lengst
af staðið okkur nokkuð að baki í
bæði veiði— og vinnslutækni og
langt að baki í öllu er lítur að gæða-
málum. Það er helst að við höfum
fundið fyrir Kanadamönnum þegar
þeir hafa verið að undirbjóða ís-
lenskar fiskafurðir í Bandaríkjunum
í skjóli styrkjakerfis síns og eins
hafa menn haft af því nokkrar
áhyggjur að lélegur fiskur frá
Kanada væri ekki til þess fallinn
að gera Bandaríkjamenn ginkeypt-
ari fyrir fiskneyslu heldur en þeir
eru um þessar mundir.
í grein þeirra tvímenninganna
mátti lesa að að nú er að eiga sér
dálítil viðhorfsbreyting í Kanada
varðandi sjávarútveginn og þar-
lendir virðast vera að endurskoða
afstöðu sín til mikilvægis þessarar
greinar, þó að allt gerist það með
fremur hægfara móti. Ástæðan er
sú að stjómvöld í Ottawa hafa löng-
um litið á sjávarútveginn sem eins
konar atvinnubótavinnu á Atlants-
hafssvæðunum, þar sem atvinnu-
ástand er víða slæmt og dæmi um
að allt að fjórðungur vinnufærra
manna sé án vinnu. Þess vegna
hafa tækniframfarir og aðrar nýj-
ungar til að auka framleiðni í
kanadískum sjávarútvegi ekki átt
þar upp á pallborðið . En eins og
fram kemur hjá þeim Sigmari og
Halldóri eru Kanadamenn nú byij-
aðir að þreifa sig áfram með
frystitogara, þar sem er „Cape
North" sem er i eigu annars stærsta
sjávarútvegsfyrirtækis Kanda,
National Sea Product og ekki er
útilokað að útgerð hans geti stuðlað
að því enn frekar að opna augu
Kanadamanna fyrir nýjungum í
sjávarútvegi.
Víkverji þessa stundina átti þess
kost á liðnu ári að heimsækja Atl-
antshafssvæði Kanada og hitta þar
að máli framámenn í kandadískum
sjávarútvegi. Þar á meðal voru báð-
ir forsvarsmenn risafyrirtækjanna
tveggja í kanadískum sjávarútvegi,
Percy McDonald hjá National Sea
Product á Nýfundnlandi og Vic
Young aðalforstjóra FPI. Það kom
fram í viðtölum við þessa tvo menn
athyglisverður afstöðumunur þeirra
á milli hvað varðaði endurskipu-
lagningu kanadísks sjávarútvegs.
Percy McDonald hafði komið nokkr-
um sinnum til Islands, aðallega í
tengslum við stækkun á togurum
NatSea hjá Slippstöðinni á Akur-
eyri og þekkti orðið vel til íslensks
sjávarútvegs og fyrirtækja í fram-
leiðslu á tækjum, búnaði og öðrum
aðföngum fyrir sjávarútveginn. Vic
Young þekkir hér minna til og var
greinilega uppteknari af hefð-
bundnu starfsumhverfi kanadísks
sjávarútvegs heldur en félagi hans
hjá NatSea. Það fór ekki á milli
mála að Percy McDonald horfði til
Islands eftir fyrirmyndum við end-
urskipulagningu á NatSea og það
er því engin tilviljun að það fyrir-
tæki eitt hefur nýtt sér heimildiná
til útgerðar á frystitogurum í
Kanada. Það er heldur engin tilvilj-
un að það fyrirtæki kom hingað til
Slippstöðvarinnar til að stækka tog-
ara sína til að koma kassavæðing-
unni um kring og þetta er skýringin
á því að Natsea er stærsti viðskipta-
vinur íslenska rafeindafyrirtækisins
Marel á sviði tölvuvogakerfa í
frystihús þar vestra auk þess að
kaupa þaðan sjóvogir um borð í
þennan eina frystitogara Kanada-
Ný viðhorf í kanádískum sjávar-
útvegi þurfa þess vegna ekki
einungis að þýða aukna samkeppni
frá Kanadamönnum á fískmarkað-
inum í Bandaríkjunum heldur gætu
þau opnað í auknum mæli markað-
inn á þessum slóðum fyrir fjölmörg
íslensk fyrirtæki, sem framleiða
búnað og ýmiss aðföng fýrir sjávar-
útveginn. Reyndar sannfærðist
Víkveiji um það á ferð sinni um
Atlantshafssvæði Kanada að oftar
en ekki fara hagsmunir íslensks og
kanadísks sjávarútvegs saman og
að þessar þjóðir ættu í ríkari mæli
að taka upp samvinnu og samstarf
í markaðsstarfi fyrir fiskafurðir í
Bandaríkjunum með það fyrir aug-
um að fá Bandaríkjamenn til að
auka fiskneyslu sína til muna. Þá
yrði þar nóg rými fyrir báða.