Morgunblaðið - 10.02.1987, Qupperneq 48

48
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. FEBRÚAR 1987
Minning:
Guðrún Jóhanns-
dóttir Kirkjubóli
Fædd 5. ágríst 1914
Dáin 2. febrúar 1987
Mig langar með nokkrum kveðju-
orðum að minnast elskulegrar
vinkonu minnar og mannkostakon-
unnar Rúnu á Kirkjubóli. Hún lést
aðfaranótt mánudagsins 2. febrúar
sl. um borð í Djúpbátnum Fagra-
nesi á leið til Isafjarðar undir
læknishendur. Banamein hennar
var heilablóðfall og var ekkert í
mannlegu valdi hægt að gera til
hjálpar. Ég held að sælli dauðdaga
hefði hún ekki getað hugsað sér
en að fá að sofna.
Ég ætla ekki að rekja æviferil
Rúnu. Hann þekki ég ekki nógu vel
og læt aðra um það. Hún er 16—17
ára gömul er hún kemur að Kirkju-
bóli í Langadal, til Steindórs bónda
og frænda síns. Þar ílendist hún
og verður ein af fjölskyldunni og
heimilisfólkinu. Eftir að kona
Steindórs deyr sér Rúna að mestu
leyti um heimilishaldið og fóstrar
son þeirra hjóna, sem er komabam,
er móðirin deyr. Kristján hefur allt-
af verið Rúnu eins og besti sonur,
hann tók við búinu og giftist Guð-
mundu Sigurðardóttur úr Reykjavík
og voru þau hjón alltaf eins og
böm hennar.
Fyrstu kynni mín af Rúnu og
heimilisfólkinu á Kirkjubóli voru
þau, að við systkinin fómm með
foreldrum okkar til laxveiða í
Langadalsá, er ég var bam að
aldri. Snemma myndaðist órofa vin-
átta milli þessara heimila sem hefur
haldist æ síðan.
Það var og er alltaf gott að koma
að Kirkjubóli í heimsókn, en það
er eins og kallað er þvert í þjóð-
braut og síðasti bærinn í dalnum
áður en lagt er á Þorskafjarðar-
heiðina. Langadalsá, gjöful lax-
veiðiá í gegnum tíðina, rennur
framhjá bæjarhlaðinu og símstöð
hefur verið í fjölda ára fram til
þessa dags á Kirkjubóli. Það hefur
alltaf verið mjög gestkvæmt á bæn-
Skreytum
við öll tækifæri
^ Roykjavikurvegi 60, simi 53848. ^ Álfheimum 6, sími 33978.

3LÓMI>
HAFNARSTRÆT115.
Skreytingar við
hvert tækifæri.
Opiðfrá kl. 09-21 alla
daganema sunnudaga
frá kl. 12-18.
Sími 21330.
um þegar vegir eru færir og
áningarstaður flölda fólks og
bflstjóra. Það var tekið af okkur
íjölskyldunni loforð af heimilisfólk-
inu um að keyra aldrei framhjá án
þess að stoppa og það hefur alltaf
verið haldið og því var lofað, ekki
síst Rúnu.
Alltaf var tilhugsunin um að
þessi trygglynda vinkona tæki á
móti okkur ásamt hinum úr fjöl-
skyldunni, með hjartahlýjunni sinni,
faðmlagi og brosi á vör, ljós punkt-
ur á langri ferð eða stuttri.
Trygglyndi tala ég um, því engan
þekki ég eins tryggan og trúan vin-
um sínum og Rúna var. Fyrst áttu
foreldrar mínir þessa góðu tryggð
og vináttu, síðan við systkinin og
síðan og ekki síst sonur minn og
önnur bamaböm foreldra minna.
Þá er ótalið heimilisfólkið á bæn-
um, en hjónin þar Mumma og Stjáni
eiga fimm böm, Steindór Gísla,
Stínu Möggu, Sigurð, Hafliða og
Einar Rúnar. Þau vom lífið í brjóst-
inu hennar og mjög hjartfólgin
henni, eins og besta amma var hún
þeim.
Ég held að ég halli ekki á þau
eldri bömin er ég tala um yngsta
son hjónanna á bænum, sólargeisl-
ann hennar Rúnu og nafna, Einar
Rúnar, en hann hefur alla tíð verið
henni sannur geisli. Og er Rúna
veiktist hitti svo á að hann var í
helgarfríi heima úr skólanum og
hélt hann í hendina á henni síðustu
mínúturnar, sem hún var með með-
vitund, og ég veit að það hefur
verið þeim báðum ljúft handtak.
Það bregður upp ýmsum mynd-
um er hugurinn reikar aftur í
tímann. Þar er Rúna við símstöðina
að gefa dýranum, Rúna að fylgja
okkur fram að hliði, Rúna í eld-
húsinu og við heimilisstörfín, en þau
tók hún gjaman að sér vegna veik-
inda og flarvera húsmóður sinnar.
Veit ég að hennar verður sárt sakn-
að af heimilisfólkinu og vini sínum,
Bjama Hanssyni, en hann hefur
verið til heimilis að Kirkjubóli í
lengri tíma.
Rúna kom ekki oft í kaupstað,
eins og hún kallaði ferðir sínar á
ísafjörð. En þegar hún kom reynd-
um við fjölskylda mín, vinir hennar
og systur að láta hana fá sem mest
út úr ferðinni. Og alltaf höfðu allir
allt of mikið fyrir henni að hennar
mati, en maður gat samt aldrei
gert nóg fyrir hana að mínu mati,
hún átti bara það besta skilið. Það
hvarflaði ekki að henni að það
væri virkileg ánægja og gaman að
fara með henni í bæinn, að versla,
í bfltúr, eða bara að ræða lífsins
gang. En Rúna var hafsjór af fróð-
leik.
Hún sagði stundum að sér fynd-
ist hún vera hálfgert olnbogabam
lífsins. Það var ljúft að sannfæra
hana um annað. Greindari konu og
minnugri en Rúnu er vart hægt að
hugsa sér. Það var sama hvar grip-
ið var niður í tímans rás, gagnvart
mönnum, málefnum og staðháttum,
GuðmundurB. Bjarna-
son - Minning
Fæddur4.júlí 1912
Dáinn 2. febrúar 1987
Mánudaginn 2. febrúar sl. andað-
ist á Landakotsspítala tengdafaðir
minn, Guðmundur Björgvin Bjama-
son, eftir langa og harða baráttu
við ólæknandi sjúkdóm, sem enginn
mannlegur máttur gat stöðvað.
Guðmundur Björgvin var fæddur
á Bæ í Trékyllisvík, Ámeshreppi,
4. júlí 1912. Foreldrar hans vora
Bjami Bjamason og Hallfríður Guð-
mundsdóttir, fyrri kona Bjarna, en
Hallfríður dó af bamsföram frá
þremur bömum þeirra, þeim Hans
Hallgrími, Guðmundi Björgvin og
Elínu. Seinni kona Bjama var
Sigríður Guðmundsdóttir og gekk
hún þeim Guðmundi og Elínu, syst-
ur hans, í móðurstað og fórst það
hlutverk vel úr hendi.
Þau Sigríður og Bjami eignuðust
tvö börn, Hallfreð og Leopoldínu.
Systkini Guðmundar, Elín, Hall-
freður og Leopoldína era öll á lífi
og sýndu bróður sínum hlýhug og
elskulegheit í afstöðnu veikinda-
stríði.
Úr Árneshreppi lá leiðin að
Gautshamri og Hafnarhólmi á Sel-
strönd í Kaldrananeshreppi. í þá
daga vora lífskjörin nokkuð á annan
veg en nú í dag, það urðu allir að
Legsteinar
ýmsar gerðir
Marmorex
Steinefnaverksmiðjan
Helluhrauni 14, sími 54034,
222 Hafnarfjörður
vinna hörðum höndum sem á annað
borð vettlingi gátu valdið.
Guðmundur Björgvin varð því
strax og kraftar ieyfðu þátttakandi
í almennum sveitastörfum og sjó-
sókn á minni bátum. Já, það veitti
sannarlega ekki af að geta tekið
til hendi og kunna vel til þeirra
verka sem til féllu á þeim áram.
Á þessum áram kynntist Guð-
mundur eftirlifandi konu sinni,
Guðrúnu Bjömsdóttur. Foreldrar
hennar vora Guðbjörg Níelsdóttir
og Björn Bjömsson, verslunarmað-
ur á Hólmavík.
Guðmundur og Guðrún stofnuðu
heimili og byrjuðu búskap á Hafnar-
hólmi á árinu 1932 og var þar búið
fyrstu 5 samvistarárin. Áð þeim
liðnum fluttust þau Guðmundur og
Guðrún til Hólmavíkur en þar lifðu
þau sín bestu æviár. Þau vora vel-
metnir borgarar í litlu samfélagi
og lögðu sinn skerf af mörkum til
ört vaxandi sjávarpláss sem
Hólmavík var á þessum áram.
Þeim hjónum Guðmundi og Guð-
rúnu varð sex barna auðið. Þau
urðu fyrir þungri sorg er þau misstu
nýfæddan dreng. Börn þeirra á lífi
era: Sigurmunda, húsmóðir á
Drangsnesi, hún á 3 böm; Hallfríð-
ur, sjúkraliði í Reykjavík, hún á 4
böm; Bjarni, rafvirkjameistari í
Keflavík, hann á 5 börn; Baldur,
skriftvélameistari í Reykjavík, hann
á 5 böm; Björg, ljósmóðir og hjúkr-
unarfræðingur á Sauðárkróki, hún
á 2 börn. Fóstursonur Guðmundar
og Guðrúnar er Bjöm Rúnar Sig-
urðsson, hann er dóttursonur
þeirra, sonur Hallfríðar.
Bjöm var mikill afastrákur og
er eftirlæti ömmu sinnar.
Á Hólmavík stundaði Guðmund-
ur margvísleg störf, enda handlag-
inn með afbrigðum og dugmikill
alltaf var hún með á nótunum. Aldr-
ei hallaði Rúna á nokkum mann.
Það var henni svo eðlislæjgt að
hugsa um aðra en sjálfa sig. Omæld
ánægja var það henni á 70 ára af-
mælinu sínu hve margir ástvinir,
vinir og fjölskyldufólk hennar tóku
þátt í þessum merkisdegi með
henni.
Svo var eitt sem var henni óvenju
kært. Það var kirkjan hennar, Naut-
eyrarkirkja. Og það var henni
gleðidagur sl. sumar er 100 ára
afmæli kirlqunnar var haldið með
vígslu, eftir miklar endurbætur og
viðgerðir, að tvö böm vora fermd
úr sveitinni hennar og annað þess-
ara bama var Einar Rúnar, sólar-
geislinn hennar. Hún sagði mér
seinna að þetta hefði verið sinn
hamingjudagur.
Svona var Rúna. Alltaf áttu ást-
vinir og vinir hug hennar og hlýju.
Rúna átti átta hálfsystkini, fímm
bræður og þtjár systur, sem vora
henni mjög kærar, en þær era Rósa
fyrrverandi húsmóðir að Ármúla,
Ádda húsmóðir í Amardal og Kæja
í Reykjavík.
Það er ekki í anda Rúnu að vera
með langar lofræður né eftirmála.
Nú kveð ég kæra vinkonu fyrir
mína hönd og fjölskyldu minnar
með fátæklegum orðum og þakka
henni fyrir yndislegar samvera-
stundir. Og þakka alla umhyggju-
semi, ástúð, tryggð og allt gott á
liðnum áram sem hún sýndi okkur
fjölskyldunni. Ég bið algóðan Guð
að leiða hana á ókunnum stigum
og varðveita.
Hjá okkur lifír minningin um ein-
staka konu sem gengin er, gangan
hennar var hljóðlát, en samt svo
stór og hlý og vildi ég ekki hafa
farið á mis við hana.
Ég votta fjölskyldunni á Kirkju-
bóli, systkinum hennar og öllum
ástvinum hennar, mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Rúna verður kvödd með kveðju-
athöfn í fallegu kirkjunni sinni á
Nauteyri í dag, þriðjudaginn 10.
febrúar, en jarðsett í heimagrafreit
á Kirkjubóli í Langadal við ísafjarð-
ardjúp. Dalnum hennar fallega, sem
var henni svo óendanlega kær.
Bjarndís Friðriksdóttir
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
I minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki era tek-
in til birtingar framort ljóð um hinn látna. Leyfílegt er að birta Ijóð
eftir þekkt skáld, 1—3 erindi og skal þá höfundar getið. Sama gildir
ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minningargreinar birtist
undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins era birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar era birtar af-
mælisfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.
verkmaður. Um árabil gegndi hann
verkstjórastarfi við hraðfrystihús
kaupfélagsins, var vélgæslumaður
bæði á sjó og landi. Við rafvirkjun
vann Guðmundur hjá Hjálmari
Halldórssyni um langt árabil.
Það sem ávallt var einkennandi
við öll störf Guðmundar var vand-
virkni, samviskusemi og heiðarleiki
í allri umgengni. Þessum eiginleik-
um er Guðrún einnig búin í ríkum
mæli enda elskuð og virt af öllum
sem hana þekkja.
Þessar umgengisreglur munu
Guðmundur og Guðrún hafa lært á
sínum æskuheimilum og síðan hafa
þau kennt börnum sínum þessar
gullnu lífsreglur ásamt fleiri heil-
ræðum. í þeirri trú að þau kæmu
að notum á lífsleiðinni og fæ ég
ekki annað séð en sú kennsla hafi
skilað sér.
Á árinu 1962 fluttust þau Guð-
mundur og Guðrún til Reykjavíkur.
Fór Guðmundur þá að vinna hjá
heiðursmanninum Einari J. Skúla-
syni á skrifstofuvélaverkstæði og
var þar nokkur ár virtur af vinnufé-
lögum. Síðast vann Guðmundur hjá
Pósti og síma við viðgerðir á skrif-
stofuvélum. Það var einkennandi
við störf Guðmundar í rafvirkjun
og skrifstofuvélaviðgerðum, sem
útheimta allmikið nám, að hann
gekk að þessum störfum sem full-
numa maður þótt að aldrei hefði
hann á skólabekkinn sest og það
hefí ég fyrir satt að betri þóttu
handtök hans, en margra þeirra
sem höfðu stundað nám, en vora
reynslulitlir í starfi.
Það verður að segjast að dvölin
í höfuðborginni var ekki að skapi
Guðmundar, hugurinn var norður á
Ströndum. Þar var allt miklu betra,
loftið heilnæmara og vatnið tærara.
Ætli það geti ekki verið að þeir sem
hafa lifað sín manndómsár í faðmi
fagurra fjarða við ægifegurð hárra
ljalla norður á Ströndum eigi erfítt
með að samlagast borgarlífínu í
dag?
Eftir 25 ára dvöl á Hólmavík fór
Guðmundur að kenna lasleika er
varð þess valdandi að þau hjón flutt-
ust til Reykjavíkur og þá fyrst og
fremst til að geta notið fullkomnari
læknisþjónustu.
Er tímar liðu þurfti Guðmundur
að gangast undir uppskurði, ekki
einn heldur tvo. Nokkrar vonir vora
bundnar við þessar aðgerðir, sem
virtust ætla að bera árangur en er
tímar liðu fór heilsufarið hnignandi
og á liðnu hausti var aðstandendum
gert ljóst að við þennan sjúkdóm
yrði ekki ráðið.
Það verður að segjast að dauða-
stríðið hefur verið þjáningarfullt
tímabil. Það þrek og sá mannkær-
leikur, sem hún Guðrún tengdamóð-
ir mín hefur sýnt, er mikill, það era
drýgðar hetjudáðir enn á okkar
kalda landi.
Ég trúi því og veit að heimkoma
Guðmundar hefur verið góð og nú
er hann laus við þjáningar jarðlífs-
ins. Góður Guð gefí honum frið og
ró. Þá bið ég Guð almáttugan að
blessa Guðrúnu Bjömsdóttur og
veita henni og öðram aðstandend-
um styrk í sorg. Ég sendi ykkur
öllum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Magnús Guðmundsson,
Drangsnesi.