Morgunblaðið - 14.02.1987, Blaðsíða 14

14 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 1987
Tónlistaskóli Reykjavíkur:
Fjórir ljúka
einleikaraprófi
Tónlistarskólinn í Reykjavík
og Sinfóniuhljómsveit íslands
helda i dag útskriftartónleika í
Háskólabíói, þar sem fjórir
nemendur skólans Ijúka hluta
einleikaraprófs.
Nemendumir §órir eru Bryndís
Björgvinsdóttir, sellóleikari, Helga
Bryndís Magnúsdóttir, píanóleik-
ari, Bjöm Davíð Kristjánsson,
flautuleikari og Emil Friðfinnsson
sem leikur á hom. Einleikarapróf-
ið er í tveim hlutum, annars vegar
einleikur með hljómsveit og hins
vegar einleikstónleikar. A tónleik-
unum í dag leikur þetta unga
tónlistarfólk einleik með Sinfóníu-
hljómsveit íslands.Stjómandi á
tónleikunum er Mark Reedman.
BlaðamaðurMorgunblaðsins
hitti þau Biyndísi, Emil, Helgu
Bryndísi og Bjöm Davíð að máli
þar sem þau voru við æfíngar. Þau
gáfu sér tíma í stutt spjall um
námið og framtíðaráform. Óll eiga
þau það sameiginlegt að hafa öll
stundað tónlistamám frá blautri
bamsbeini.
„Maður skapar sér sin
tækifæri sjálfur“
Bjöm Davíð hóf tónlistamám
sittf Bamamúsíkskólanum í
Reykjavík en stundaði síðan nám f
Tónlistarskólanum í Reykjavík jafti-
hliða menntaskólanámi. Hann Iauk
stúdentsprófí fyrir 5 árum sfðan og
sagðist hafa tekið flautuleikinn af
meiri alvöru síðan því námi lauk.
Bjöm Davíð lauk blásarakennara-
prófi í fyrra, burtfararprófi árið þar
áður og lýkur í dag einleikaraprófi.
»Ég er búinn að sækja um við
nokkra skóla í Evrópu, en það á
eftir að koma í ljós hvar ég verð
niðurkominn næstu árin. En í raun
er þetta endalaust nám og maður
getur alltaf lært meira. Tónlist-
amám er langt frá því að vera
arðbært nám, í þeim skilningi að
maður verður ekki ræíkur af því.
Hvað atvinnumöguleika varðar, þá
eru þeir nokkuð góðir nú orðið. Þó
Sinfóníuhljómsveitin sé að vísu orð-
in fullsetin í bili af flautuleikurum,
þá skapar maður sér að miklu leyti
sín tækifæri sjálfur, verður bara
að vera duglegur við að koma sér
á framfæri. En kosturinn við að
vera tónlistarmaður er að þetta er
afskaplega gefandi starf, svo ég er
mjög bjartsýnn á framtíðina," sagði
Bjöm Davið Kristjánsson.
„Sjálfsagt mál að læra
að spila á hljóðfæri“
„Mér fannst alltaf sjálfsagt mál
að læra að spila á hljóðfæri. Tvær
eldri systur mínar voru í tónlist-
amámi, önnur spilaði á fíðlu og hin
á píanóg ég átti að læra á þver-
flautu en harðneitaði því,“ sagði
Bryndís Björgvinsdóttir þegar hún
var spurð hvers vegna sellóið hefði
orðið fyrir valinu. Hún hefur spilað
á selló síðan hún var níu ára, fyrst
í Bamamúsíkskólanum, en síðustu
fímm árin í Tónlistarskólanum í
Reykjavík. Bryndís lýkur í vor prófí
frá strengjakennaradeild samfara
seinni hluta einleiksprófsins.
“Eg vonast til að fara út og læra
meira og hef einna helst verið að
spá í fjögurra ára framhaldsnám í
Bandaríkjunum, en það er samt
allt opið ennþá. Markmiðið er að
fá að starfa sem tónlistarmaður,
en flestir þurfa að kenna með, ekki
vegna þess að það sé það sem fólk
kýs sér, heldur til þess að sjá fyrir
sér,“ sagði Bryndís að lokum.
„Ekki hægt að lifa af
því að spila“
Emil Friðfinnsson er Akureyring-
ur og lauk stúdentsprófi á tónlistar-
braut frá Menntaskólanum á
Akureyri vorið 1985. Þá lá leiðin
til Reykjavíkur í nám við Tónlista-
skólann, þaðan sem hann lýkur
einleikaraprófi í vor. „Ég byijaði á
blokkflautu í forskóla, en fór síðan
að spila á althom sem gjaman er
byijendahljóðfæri. Síðan skipti ég
yfír í waldhom sem í daglegu tali
er bara kallað hom, og hef haldið
mig við það síðan.
Eg býst við að fara í framhalds-
nám annaðhvort til Bandaríkjanna
eða Bretlands, sennilega í fjögurra
ára framhaldsnám," sagði Emil-
Aðspurður um hvað tæki við að
námi loknu sagði hann að hann
vonaðist til að fá tækifæri til að
spila með Sinfónúhljómsveitinni.
„En ég held að allir tónlistarmenn
stundi einhveija kennslu, því það
ekki hægt að lifa af því að spila-
Maður getur aldrei verið öruggur
með stöðu og það em fímm atvinnu-
homleikarar á landinu,"
Markmiðið að þroskast
ítónlistinni
„Ég fékk að elta hann bróður
minn sem er tveimur ámm eldri en
ég. Við fómm saman í tónlistarnám
og ég var þá fímm ára. Síðan fórum
viðí píanónám hjá Guðmundi H-
Guðjónssyni, sem kenndi okkur í
átta ár,“ segir Helga Bryndís Magn-
úsdóttir, píanóleikari.
Helga Biyndís er alin upp í Vest-
mannaeyjum, en leiðin lá síðan til
Reykjavíkur, til Jónasar Ingimund-
arsonar í Tónlistaskólanum. Hún
hefur verið í píanókennaradeild
síðustu þijú árin, samhliða píanón-
áminu sjálfu, en lýkur hvoru
tveggja f vor. Bróðir hennar heltist
hins vegar úr lestinni einhvers stað-
ar á leiðinni.
„Ég stefni að framhaldsnámi f
London en annars langar mig til
að fara og læra á fleimm en einum
stað, drekka í mig sem flestar stefn-
ur. Markmiðið er að þroskast sem
tónlistarmaður og leiðbeinandi. í
Svo er að drífa sig
Bókmenntir
Jóhann Hjálmarsson
TENINGUR.
Vettvangur fyrir listir og bók-
menntir
3. hefti janúar 1987.
Ritstjórn: Eggert Pétursson,
Guðmundur Andri Thorsson,
Gunnar Harðarson, Hallgrimur
Helgason, Páll Valsson, Sigfús
Bjartmarsson og Steingrimur
Eyfjörð Kristmundsson.
Af bókmenntaefni í Teningi að
þessu sinni em smásögur áberandi.
Það bendir til þess að vegur smá-
sögunnar sé nú meiri en oft áður.
Augljóst er að smásagnasamkeppni
Listahátíðar hefur ýtt undir þetta.
Fyrstan skal frægan telja í Ten-
ingi Einar Kárason sem á smásög-
una Opus Magnum eða Söguna um
Vigni Erkiengil. Þetta er hressileg
saga hjá Einari og ekki óskemmti-
leg aflestrar. Söguefni rithöfundar
og raunvemleikinn mætast í Opus
Magnum, en sögulokin gera það að
verkum að svona sögu mætti alveg
eins birta í afþreyingarriti, ekki
kæmi á óvart að rekast á hana þar.
Hinn fallni nefnist stuttur þáttur
eftir Thor Vilhjálmsson. Þar segir
frá manni sem liggur á götunni
eftir byltu. Aukapersónum er lýst
af slíku örlæti að það hvarflar að
manni að lýsingarorðum sé ofaukið
í ekki lengri þætti.
Óskrifað blað eftir Böðvar
Bjömsson er saga úr skólalífí og
efnistök höfundar með þeim hætti
að hann hlýtur annaðhvort að vera
í skóla eða nýsloppinn þaðan.
Ljóðin f Teningi em af ýmsu tagi,
en flest þeirra em til marks um
byijendur sem em að þreifa fyrir
sér. Þetta gildir um ljóð Gunnars
Hersveins Sigursteinssonar, Jóns
Halls Stefánssonar, Jóns Stefáns-
sonar og Jóns Egils Bergþórssonar.
Það er helst að örli á fmmleika og
nokkurri kunnáttu hjá Braga Ólafs-
syni í ljóðunum Hér inni og Fransk-
ur kafbátur í Reykjvíkurhöfn.
Undanskilinn er Þórarinn Eldjám
sem á nokkur ljóð í Teningi og bera
af gamansamt ljóð sem nefnist Til-
laga um handhægt ferðasett handa
póetískum flóttamönnum og
Þykkni. í fyrmeftida Ijóðinu er kom-
ist svo að orði um öndvegissúlumar:
Á flóttanum sé ég hvemig súlumar taka flugið
meðaldræg hugskeyti sem æða
á vit hins óþekkta
í von um að finna sér furðuströnd.
En svo er að drifa sig
Vífill minn og Karli
og finna þær
áður en bændur ganga á reka
og saga þær niður í girðingarstaura
Magnús Gezzon þýðir Ijóð eftir
Danann Soren Ulrik Thomsen og
tekst með þýðingum sínum að sann-
færa lesandann um að hér sé í
ferðinni skáld sem eitthvað hefur
til málanna að leggja.
Þýðing Friðriks Rafnssonar á
ljóði eftir André Breton, Rósrauður
dauði, er virðingarverð tilraun. En
ekki kann ég að meta orðalag eins
og „Silfursins langa hlé“ og „Til
hinstu grýtingar". Þýðing Friðriks
á þessu ljóði frá árinu 1932 minnir
á að fyrir löngu hefði átt að þýða
úrval ljóða Bretons á íslensku.
Lífsgleðin á grunnplaninu er að
mörgu leyti forvitnilegt viðtal við
Einar Má Guðmundsson. En Göfgar
hláturinn manninn? eftir Keld Gall
Jorgensen er aHtof mglingsleg út-
tekt á Pétri Gunnarssyni fyrir minn
smekk. Ég efast um að höfimdurinn
skilji hana sjálfur. Þar sem hann
er útlendingur virðist hann einnig
lítt fær um að átta sig á íslenskum
texta. Innan um og saman við em
Einar Kárason
athyglisverðar ábendingar og ekki
ófróðlegar.
Töluvert er um myndlistarefni í
Teningi og las ég það allt með at-
hygli þótt betur færi á því að
myndlistargagnrýnandi blaðsins
fjallaði um það. Ég vil nefna grein
eins og Umhverfis myndlist eftir
Helga Þorgils Friðjónsson, Á meðal
Stam-bura eftir Hallgrím Helga-
son, List og kennslulist eftir
Magnús Pálsson og Peter Anger-
mann segir frá sem Eggert Péturs-
son tók saman. Allt þetta efni er
unnið af mikilli alvöm og bendir til
þess að á íslandi og víðar sé geijun
Þórarinn Eldjám
í myndlist. Lokaorðin verða Magn-
úsar Pálssonar, það sem hann segir
eftirminnilega um listkennslu:
„Listkennsla er list og á að vera
list. Hún færir sömu unun og lífs-
fyllingu og öll önnur list. Hún krefst
sömu atorku, hugmyndaauðgi og
hæftii til að hrífa aðra og hvetja
þá til sköpunar. Þetta hafa menn
ekki skilið. Listin að kenna þarf að
öðlast sömu viðurkenningu og önn-
ur list og vera höfð f hávegum.
Góður listkennari fæst við kennslu
á sama hátt og með sömu alvöru
og sá sem fæst við uppákomur eða
geminga, eða þá hljómsveitarstjóri
eða Ieikstjóri."