Morgunblaðið - 29.10.1987, Blaðsíða 62

62
MORGUNBLABIÐ, FIMMTUDAGUR 29. OKTÓBER 1987
Tískusýning
í kvöld kl. 21.30
MÓDELSAMTÖKIN
sýna fatnað frá Líneik,
Laugavegi 62.
KASKÓ skemmtir.
Blúsáhugafólk athugið!
Tækifæri sem enginn má missa af:
SPENCERBOHREN
OG ÍSLENSKA BLÚSLANDSUÐIÐ
Spencer Bohren er bandarískur blúsari frá
Louisiana sem spilar Suðurríkjablús eins
og hann gerist bestur.
Kappinn mætir á sviðið í EVRÓPU stund-
víslega kl. 23.00 og tónleikarnir standa
tilkl. 01.00.
í seinni hálfleik mætir íslenska landsliðið í
„blúsi" og jammar með og án Bohrens.
Landsliðið er að þessu sinni skipað Björg-
vini Gíslasyni á gítar, Ásgeiri Tómassyni á
trommur, Jóhanni Ásmundssyni sem plokk-
ar bassa og munnhörpuna þenur Sigurður
Sigurðsson.
Aldurstakmark 18 ár.
Borgartúni 32
&TDK
HUÓMAR
BETUR
Reimleikar af
Russels völdum
Kvikmyndir
Sæbjörn Valdimarsson
Laugarásbíó: Særingar —
Gothic ★ ★ */2
Leikstjóri: Ken Russell. Handrit:
Stephen Volk. Búningar: Victoria
Russell. Kvikmyndataka: Mike
Southon. Leiktjðid: Christopher
Hobbs. Tónlist: Thomas Dolby.
AðaUeikendur: Gabriel Byrne, Jul-
ian Sands, Natasha Richardson,
Miriam Cyr, Timothy Spall,
Andreas Wisniewski. Bresk. Virg-
in 1987. 90 mín.
Að þessu sinni er Russell í sínum
válegasta ham og kaffærir áhorf-
andann í hverskyns andstyggð og
ónáttúru. Og efnið býður upp á slíkt
því hann er enn einu sinni kominn
á slóðir listamanna liðinna alda og
sér þær með sínum augum. Að
þessu sinni er sögusviðið aðsetur
Byrons lávarðar í Sviss, eftir að
hann var brottrækur gerr úr Breta-
veldi. Myndin, sem byggir á
sannsögulegum atburðum — þó
frjálslega sé farið með heimildir,
einsog Russels er von og vísa —
segir frá því er landi hans og kol-
lega, Shelley, kemur í heimsókn
ásamt konu 'sinni Mary og mág-
konunni Claire, sem átti eftir að
eignast lausaleiksbam með lávarð-
inum. Þeim til dundurs stingur
Byron uppá að þau fari í andaglas,
ásamt lækni hans, Polidori, og á
það eftir að hafa skelfilegar afleið-
ingar í för með sér fyrir þátttakend-
ur.
Russell segir frá á sínum vel-
þekkta, listræna bullugangi, þar
sem hveijum sýnist sitt. Fyrir mína
parta tel ég honum takist best þeg-
ar hann fer heldur hægar í sakimar
og fáránleikinn er sparaður, og sér
útúr augum fyrir hamsleysinu, líkt
og í Crimes of Passion. Annars em
persónumar og umhverfíð í Særing-
um nánast djöfullegt og ógnvekj-
andi og myndin er virkilega
óþægileg að sitja undir þó hún
smámsaman nái á manni slíkum
Byron lávarður (Byrne) og lækn-
irinn Polidori (Spall), sem síðar
átti eftir að yrkja um blóðsugur,
takast á örlaganóttina 16. júni
1816.
tökum að maður er jafn þakklátur
fyrir þegar henni er lokið og að
hafa séð hana.
Að venju er ytri búnaðurinn unn-
inn af smekkvísi og sögulegri
nákvæmni sem og búningar Victor-
iu, eiginkonu Russels. Endursköpun
þeirrar ógnamætur þegar ekki er
fráleitt að telja að gerst hafi slíkir
atburðir að þeir fæddu af sér fræg-
asta óskapnað hrollvekjanna,
Dracula greifa, hefur sjálfsagt ver-
ið, þegar allt kemur til alls, best
komin í höndum þess hamslausa
snillings, Ken Russell.
I þá gömlu góðu daga . . .
Gyðingafjölskyldan í Woody Allen-myndinni Á öldum ljósvakans, sem
sýnd er í Regnboganum.
Kvikmyndlr
Arnaldur Indriðason
Sýnd f Regnboganum.
Stjöraugjöf: ★ ★ ★
Bandarfsk. Leikstjóm og hand-
rit: Woody AUen. Framleiðandi:
Robert Greenhut. Framleidd af
Jack Rollins og Charles H. Joffe.
Kvikmyndataka: Carlo Di Palma.
Helstu hlutverk: Mia Farrow, Seth
Green, Julie Kavner, Josh Mostel,
Michael Tucker og Dianne Wiest.
Woody Allen-myndin Á öldum ljós-
vakans (Radio Days), sem sýnd er í
Regnboganum, verður ekki talin með
hinum stóru myndum Allens, en hún
veldur samt ekki vonbrigðum eftir
hina frábæru Hönnu og systur henn-
ar. Hún er dæmigerð millibilsmynd,
lítil og einföld í byggingu en frám-
unalega hugguleg, svona eins og
Kaírórósin og þó líkari Broadway
Danny Rose í smæð sinni (þótt þær
séu mjög ólíkar að öðru leyti). Hún
gerist að mestu á stríðsárunum og
fjallar um lífið fyrir sjónvarp; þegar
útvarpið flutti glansandi draumaver-
öldina inní drungalegar stofur og
löngu gleymdar stjömur þess áttu
hugi og hjörtu fólks.
Á öldum ljósvakans lýsir fyrst og
fremst hug Woody Allens til þessara
ára og hann sér þau sannarlega í
rómantísku ljósi; hlutimir voru að
vísu ekki eins óskaplega rómantískir
og hann sýnir okkur, segir hann allt-
af jafn opinskár, en svona vill hann
minnast þeirra. Og ekki vantar að
myndin er fallega gerð í myndatöku
Carlo Di Palma og leikmyndahönnun
Santo Loquasto, sem lýsir tímabilinu
fullkomlega. Ekki spillir tónlistin frá
þessum ámm, allt frá meisturum eins
og Benny Goodman, Glenn Miller og
Cole Porter til Bing Crosby og
Andrews-systra.
Myndin, sem oft er glettilega fynd-
in, samanstendur af mörgum litlum
sögum um útvarpið og fólkið við
hljóðnemana annars vegar og lífi
gyðingaflölskyldu hins vegar en eins
og í „Hönnu" ríkir mikil fjölskyldu-
stemmning I myndinni. Allen beitir
frásagnartækni sem minnir helst á
Take the Money and Run; hann seg-
ir frá og myndin byggir frekar á lítt
tengdum stuttum þáttum en sam-
felldri dramatík og þannig verður
hún kannski full sundurlaus. Með
undirspili tónlistarinnar, sem heyrð-
ist í útvarpinu á þessum tíma og
gegnir þýðingarmiklu hlutverki í
myndinni, hoppar Allen jafnt á milli
frásagna af fjölskyldunni og frægra
útvarpspersóna með sinu óbrigðula
auga fyrir hinu kómíska.
Allen talar fyrir Joe litla, yngsta
meðlim fjöiskyldunnar, sem kominn
er á fullorðinsár þegar hann rifjar
upp minningamar. Hann segir t.d.
frá frænku sinni, Bea (Dianne
Wiest), sem lendir í furðulegustu
málum í leit sinni að hinum eina
rétta (þeir eru aldrei nógu fullkomn-
ir fyrir hana); frænda sínum, Abe
(Josh Mostel), sem elskar að tala um,
matreiða og borða fisk og pabba
sínum (Michael Tucker), sem
skammast sín svo fyrir starf sitt að
hann forðast að segja syni sínum frá
því.
Hver á sinn uppáhalds útvarpsþátt
eða útvarpsstjömu. Kvenfólkið held-
ur mikið uppá „Morgunverð með
Irene and Roger", ríkmannlegu eldra
pari, sem sækir finu næturklúbbana
á kvöldin og segir frá því sem fyrir
augu bar í útvarpið morguninn eftir.
Það er sannarlega vandað slúður.
Bea hlustar aldrei á annað en tón-
list. Aðalhetjur Joe litla (Seth Green)
em Grímumaðurinn (Wallace
Shawn), sem lemur á óþokkum hvar
sem þeir finnast, og Biff Baxter (Jeff
Daniels), sem lemur sérstaklega á
óþokkum öxulveldanna, enda er þá
stríðið skollið á. Abe gapir yfir
íþróttaþáttum Bill Kem (Guy Le
Bow), sem fullir em af ótrúlegustu
afrekum íþróttagarpanna.
Og loks er það sagan af Sally
White (Mia Farrow), fátæku síga-
rettusölustúlkunni, sem verður fræg
útvarpsstjama. Hún er að vísu mis-
notuð á leið sinni til frægðar af
áðumefndum Roger og það er skotið
á hana þegar hún verður vitni að
mafíumorði og loksins þegar hún
hefur fengið hlutverk og ætlar að
fara með það er henni hrint frá hljóð-
nemanum og tilkynnt er að árás
hafi verið gerð á Pearl Harbor. „Hver
er þessi Pearl Harbor?" spyr hún
forviða. Fræg verður hún þó um síðir.
En frægðin er aðeins tímabundin.
Stjömumar vita að þær verða fallnar
í gleymskunnar dá fyrr en varir og
Á öldum ljósvakans er fyrst og
fremst gamansamur virðingarvottur
við hinar löngu gleymdu útvarps-
stjömur frá bemskuárum Allens.
ólíkt þeim er ekki hætta á að Woody
Allen gleymist svo glatt.