Morgunblaðið - 03.11.1987, Side 51

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. NÓVEMBER 1987
51
ingarsjóðs og ræða við hann um
bókaútgáfu og starfið. Hjá Hrólfí
fylgdi hugur máli.
Hrólfur Halldórsson var í fjöl-
mörg ár einn af forystumönnum
framsóknarmanna í Reykjavík.
Hann sat í ýmsum nefndum, stjóm-
um og ráðum á vegum flokksins.
Hann var í miðstjóm Framsóknar-
flokksins frá 1979, átti úm tíma
sæti í stjómum Framsóknarfélags
Reykjavíkur og fulltrúaráðs fram-
sóknarfélaganna í Reykjavík. Síðar
varð hann formaður FVamsóknarfé-
lags Reykjavíkur og eftir það
formaður fiilltrúaráðsins. Þau em
því mörg störfin sem Hrólfur vann
fyrir Framsóknarflokkinn og mörg
sporin gengin.
Efst í huga allra framsóknar-
manna er þökk, þökk fyrir vel unnin
störf, þökk fyrir vináttu og góðan
félagsskap og þökk fyrir margar
glaðar stundir. Og auðvitað þökk
fyrir að hafa átt slfkan mann sem
Hrólfur var í okkar röðum og notið
samvista við hann.
Hrólfur var mikill félagsmála-
maður. Hann var ráðagóður,
úrræðagóður og glöggur á kjama
mála.
í forystusveit framsóknarmanna
í Reykjavík er skarð fyrir skildi
eftir snöggt fráfall Hrólfs.
Hrólfur Halldórsson var kvæntur
Halldóru Sveinbjömsdóttur og eign-
uðust þau þrjár dætur. Halldóru og
dætmnum og fjölskyldunni allri
sendum við innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hrólfur var náfrændi Einars heit-
ins Ágústssonar alþingismanns og
utanríkisráðherra. Hrólfi svipaði
um margt til þess frænda síns og
mat hann mikils. Ekki er ólíklegt
að nú hafi fundum þeirra Hrólfs
og Einars borið saman handan
móðunnar miklu. Hefur þá Einar
tekið vel á móti frænda sínum,
Hrólfí, og handtakið verið þétt, hlýtt
og vingjamlegt.
„og seinna, þar sem enginn telur ár
og aldrei falla nokkur harma tár,
mun herra tímans, hjartans faðir vor,
úr hausti tímans gera eilíft vor.“ ,
(H.A)
Kveðja frá framsóknar-
mönnum f Reykjavík.
Guðm. G. Þórarinsson
Er mér barst sú harmafrétt að
Hrólfur vinur minn væri dáinn,
fylltist ég djúpri hiyggð. Þrátt fyr-
ir að við vissum öll að hann gengi
ekki heill til skógar var dauðinn svo
óendanlega fjarri hugum okkar.
Þessi sterki og lífsglaði maður hrif-
inn á brott frá ástvinum á einni
andartaksstund.
Hvar er nú guð með réttlæti sitt
og gæsku, var fýrsta hugsun mín,
en einhver tilgangur hlýtur að vera
með svo ótrúlegri skipan mála, við
trúum þvi.
Hrólfur var fæddur 21. maí 1935.
Foreldrar hans vom þau sæmdar-
hjón Halldór Einarsson, rafmagns-
eftirlitsmaður frá Miðey í
Rangárvallasýslu, og Þóra Jónas-
dóttir frá Reynifelli í Rangárvalla-
sýslu. Stóðu því sterkir stofnar að
Hrólfí úr Rangárþingi.
Nú þegar Hrólfur er kvaddur
hinstu kveðju, líða um hugann
minningar liðinna ára. Fyrstu kynni
mín af Hrólfi eru frá skólaárum
okkar í Samvinnuskólanum árið
1954. Óframfærinn sveitadrengur
sest á skólabekk með fjölda ung-
menna, sem sum hver virtust
heimsborgarar í mínum augum.
Strax á öðrum skóladegi vindur
einn af þessum heimsborgurum sér
að mér og segir: „Sæll, ég heiti
Hrólfur Halldórsson, hvað heitir þú
og hverra manna ertu?“ Þannig var
Hrólfur, hann gekk beint að mönn-
um á sinn kurteisa hátt og vildi
vita sem mest um samferðamenn
sína. Spumingar Hrólfs vom aldrei
út í bláinn, því hann mundi bókstaf-
lega allt sem honum var sagt. Minni
hans var með ólíkindum og skarpar
gáfur hans nýttust honum vel í
starfi og leik, enda vom honum
falin mörg trúnaðarstörf af sam-
starfsmönnum sínum og á sviði
stjómmálanna. Strax frá fyrstu
kynnum mynduðust sterk vináttu-
bönd milli okkar og margar yndis-
legar stundir hef ég átt á heimili
Hrólfs. Á skólaámm okkar stóð
heimili Þóm opið öllum vinum
Hrólfs. Má segja að á þeim ámm
hafi Þóra gengið okkur öllum í
móðurstað. Viðmótið alltaf jafn
hlýtt og kræsingar fylltu borðin.
Rökrætt var um ólfklegustu málefni
og kynntumst við því þá strax
hversu ótrúlega fróður Hrólfur var
um menn og málefni. Ég minnist
með gleði og þökk samvemstunda
með Hrólfi í Englandi við nám og
leik. Þá kynntist ég því kannske
einna best hversu traustur og hlýr
Hrólfur var í allri umgengni.
Árið 1965 stígur Hrólfur sitt
stærsta gæfuspor, er hann gengur
að eiga Halldóm Sveinbjömsdóttur
frá Ófeigsfirði. Hefur Halldóra búið
manni sínum og þremur dætmm
yndislegt heimili, sem hefur staðið
vinum þeirra hjóna opið nær hven-
ær sólarhrings sem er.
Þakka ég margar ánægjulegar
stundir er við hjónin höfum átt á
heimili þeirra hjóna.
Mikill harmur er nú kveðinn að
eiginkonu og dætmm, en minningin
um góðan dreng veixíur okkur
huggun harmi gegn. Ég og fjöl-
skylda mín sendum Halldóm og
dætmm innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Magnús Gunnar Erlendsson
Vopnum og voðum
skulu vinir gléðjast,
það er á sjálfum sýnst
Viðuigefendur og endurgefendur
erast lengst vinir
ef það biður að verða vel.
Vin sínum
skal maður vinur vera
og gjalda gjöf við gjöf,
hlátur við hlátri
skyli höldar taka
en lausung við lygi.
Veistu ef þú vin átt
hann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
faraaðfinnaoft. (Hávamál)
Hrólfur Halldórsson var yfirmað-
ur okkar, félagi og vinur, deildi
með okkur gleði og sorg, var alltaf
fús að rétta hjálparhönd. Hann virti
skoðanir okkar, veitti frelsi í starfi,
treysti okkur.
Hrólfí var annt um Næpuna,
naut staðarins, innan dyra sem ut-
an, hlúði að honum eins og mest
hann mátti, vildi hag og sóma
Menningarsjóðs í hvívetna.
Það bjó næmur mannkærleikur
í Hrólfi Halldórssyni. Hann var hlýr
og heill maður.
Eiginkonu Hrólfs, Halldóm
Sveinbjömsdóttur, og dætmm
þeirra, Þóm, Sigríði og Halldóm,
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Sal sér hún standa
sólu fegra,
gulli þaktan
á Gimlé.
Þar skulu dyggvar
dróttir byggja
og um aldurdaga
yndis njóta. (Völuspá)
Við þökkum Hrólfi samfylgdina
og munum sakna hans sárt, en
minningin um góðan dreng lifir.
Hvíli hann í friði.
Starfsfólk Menningarsjóðs
Sjaldan hefir mér orðið meira
hverft við dánarfregn, en er mér
var tjáð í síma, að Hrólfur Halldórs-
son væri látinn. Við höfðum talast
við fyrir nokkmm dögum, og hann
hálft í hvom ráðgert að koma norð-
ur yfir fjöll. Manni bregður ætíð
við að heyra andlátsfregn góðkunn-
ingja og vina, minna þó þegar um
er að ræða þá öldnu kynslóð, sem
er á fömm. Oðru máli gegnir þegar
þeir hverfa brott, sem em á besta
starfsaldri, standa mitt í dagsins
önn, glaðir og reifír. Þá verður við-
bragðið sárara, tómið og söknuður-
inn meiri, einkum þegar um er að
ræða góðan mann og geðþekkan.
Kynni okkar Hrólfs Halldórsson-
ar vom ekki löng, en góð. Og hann
var einn þeirra manna, sem vaxa
við kynningu og bjartara verður um
minninguna, því fleira, sem er að
minnast.
Aðrir, sem kunnugri em, munu
rekja æviferil Hrólfs og störf. Hann
aflaði sér menntunar á viðskipta-
sviðinu og á því sviði vann hann
lengstum. Síðustu 10 árin var hann
framkvæmdastjóri Menntamála-
ráðs og Bókaútgáfu Þjóðvinafélags-
ins og Menningarsjóðs. Á þeim
vettvangi kynntist ég honum fyrst
og mest. Frá því ég fyrst fékk kynni
af þeim starfsháttum þótti mér sem
þar væri réttur maður á réttum
stað. Margs þurfti þar að gæta.
Reyndi þar á þá eiginleika, sem
honum vom ríkulega gefnir, þýðleik
í samstarfi, fordómaleysi en um
leið skyn á hvað fært væri. Hann
kunni þá list að neita án þess að
særa, og manna fúsastur að leysa
þau vandræði er aö höndum bar.
Þótt hann hefði ekki gengið í
langskóla, né státaði af lærdóms-
gráðu kunni hann á mörgu skil og
var manna sanngjamastur í dómum
um menn og málefni. Þótt hann
hefði ákveðnar skoðanir í pólitík og
hefði sig þar nokkuð í frammi um
skeið, var honum ekkert fjær en
láta pólitíska glýju glepja sér sýn
í athöfnum og ákvörðunum.
Hrólfur var einn þeirra manna,
sem alltaf var gott að hitta, og
manni leið vel í návist hans. Kom
þar til, að hann var maður glaður
og hjartahlýr. Hann gat séð hlutina
í skemmtilegu ljósi og kunni að
gera góðlátlegt gaman að ýmsu,
sem við bar. En aldrei fann ég í
honum vott af þeim kala og andúð,
sem margir menn spilla lífí sínu
með.
Ég er ekki viss um, að hann
hafi verið nokkur sérstakur elju-
maður, og þótt hann rækti störf sín
vel var hann gæddur þeirri gáfu
að geta alltaf haft tíma aflögu til
að rabba stundarkom í næði við
þá, sem komu á fund hans.
Hrólfur var af rangæskum
bændaættum. Minnti hann um
margt á sveitahöfðingja fyrri tíma.
Gestrisinn og glaður heim að sækja
og greiðvikinn svo af bar. Höfðings-
skapur hans og reisn í veislu á
fimmtugsafmæli sínu var í stíl hér-
aðshöfðingja. Þóttist ég þar sjá, að
vel hefði hann sómt sér á einhveiju
ættarsetri forfeðra sinna. En hitt
var þó meira um vert, hversu marg-
ir voru þar komnir vinir hans, sem
sýndu hvers þeir mátu hann, og
vildi gleðjast með honum.
Og nú er Hrólfur allur, löngu
miklu fyrir aldur fram. Minningin
lifir um góðan dreng.
Konu hans og dætmm sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Steindór Steindórsson
frá Hlöðum