Morgunblaðið - 19.12.1987, Blaðsíða 54

54
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. DESEMBER 1987
I

en samt
Smith & IMorland
Nóatúni 4, sími 28300 /
Fjölhæf:
Kraftmikil:
Hrærir, hnoðar, blandar,
þeytir, brytjar, rffur,
raspar, tætir og sker.
400Wstöðugtafl.
Fyrírférðariftil: Þarf aðeins rými sem er
28x20.sm.
Hún erfrá SIEMENS og heitir COmfXfCt
Gazella
fyrir dömur
KAPGSALAN
BORGARTCJNl 22 AKGREYRI HAFNARSTRÆTI 88
SÍMl 23509 Næg bílastæði SÍMI96-25250
Póstsendum um land allt
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjalðslaust. Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð f Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er
með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki
eru tekin til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er
að birta ljóð eftir þekkt skáld, 1—3 erindi og skal þá höfund-
ar getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú,
að minningargreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru
birtar greinar um fölk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar
eru birtar afmælisfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er
50 ára eða eldra.
var oft. Aldrei skammir. Ekki einu
sinni þegar ég gleymdi að setja
múgavélina í ferðastellingar og ók
á blússi í gegnum hliðið. Reif og
sleit beislið á traktor og áhaldi. Þá
hló hann hvað hæst og sá mest
eftir því að hafa ekki verið vitni
að öllu saman. Ég var miður mín
og skammaðist mín hroðalega fyrir
klaufaskapinn meðan Stjáni var
ekkert nema uppörvun og hvatning.
Minningamar sækja svo fast á
mig nú, að þær skrifa þessa kveðju
nú við leiðarskiL
Það var alltaf gott veður, til
dæmis, þegar við einhvem tíma
fyrra sumarið stóðum við flárhúsin'
og heyrðum hest gera vart við sig
úti í bjarta sumamóttina. Þá sagði
hann mér frá því að einu sinni hefði
hann heyrt þama heima á Óðalinu
hestastóð hlaupa bakkana á Hvítá
svo undir hefði tekið í fjöllum. Hann
lýsti fyrir mér þessum hófadyn, sem
hefði fengið jörðina til að syngja í
hávaða. Hann sagði mér, að hann
hefði upplifað þetta ungur og það
hefði greypst inn í bamshugann
sem ekkert annað. Og svo næstum
ári síðar voram við staddir á sama
stað og þá gerðist það. Stóðið
þeysti bakkana, það tók undir i fyöll-
um og sumarkvöldið fylltist af þessu
einu í stórkostlegri upplifun. Þá
sagði hann bara þetta: „Svona var
það“ og andlitið ljómaði sem aldrei
fyrr.
Æ, það er hægt að halda enda-
laust áfram. Sterk er myndin þegar
söngröddin braust á við vélasláttinn
og sálmamir yfirgnæfðu vélardyn-
inn og skellina í hlaupastelpunni.
Þá var það „Jesús kóngur klár“ sem
sigraði hávaðann.
Kristján var afburðamaður á
þeim sviðum sem mér þykja hvað
mest. Duglegur, laginn, aeðralaus
og kátur, alltaf. Hann var alinn upp
þama á bökkunum og sótti laxinn
í straumþungann í Hvítá. Ef vant-
aði bát, þá smíðaði Stjáni í
Miðbænum hann bara og ekki bara
fyrir sig heidur og fyrir alla bæi í
allri sveitinni. Hann vildi bara vita
hvað hestöfiin væra mörg er drífa
skyldu fleyið. Þá þarf að hafa að-
eins flatari eða kúptari botninn að
aftan. Ég veit ekki hvort hann
teiknaði þessa báta upp áður. Þurfti
þess eflaust ekki. Afi minn, sem
var skipasmiður, var efablandinn
yfir aðferðunum og bátaiagi, en það
skipti engu. Allir virkuðu bátamir
og allir komu þeir aftur með menn
og siifraðan aflann, hvort sem sand-
ur eða straumur reyndu að hrifsa
þá.
Konu átti Kristján góða, Sigríði
Halldórsdóttur. Og þijár dætur,
Sigrúnu, Ingu og Dúnu. Allar af-
burða vandaðar, duglegar og hvers
manns hugljúfi er þeim kynntust.
Þeirra er söknuðurinn nú. Megi
Guðs blessun fylgja húsi þeirra
mæðgna allra og breyta söknuði í
minningar. Fagrar, góðar minning-
ar.
Það var alltaf gott veður og ef
það var ekki, þá er það trú mín nú
skoðað yfir íjarlægð áranna, að
Kristján Guðjónsson hafi bara búið
það til úr hráefni hverrar líðandi
stundar.
Mitt er þakklætið fyrir góð kynni
af góðum dreng.
Pjetur Þ. Maack
Minning:
Kristján Guðjóns-
son - Feijubakka
í dag verður jarðsettur einhver
ágætasti maður sem ég hef kynnst
á lífsleiðinni, Kristján Guðjónsson,
bóndi á Feijubakka í Mýrasýslu.
Foreldrar mínir og Kristján vora
tengd óijúfanlegum böndum og
reyndar reikna ég með að þeir fað-
ir minn séu þegar famir að ræða
veiðiskap fyrir handan.
Frá því að ég man eftir mér í
„Höll sumarlandsins" á bökkum
Hvítár í Borgarfírði var Kristján
stór hluti af tilveranni. Daglega
hittumst við, annað hvort þegar
hann kom með lax, sem hann lagði
inn hjá okkur eða í umvitjun á ánni.
Ég hygg að það sé dýrmætt ungum
dreng að kynnast manni með slíka
hjartahlýju, þolinmæði og æðraleysi
sem Kristján bjó yfir. Þá hef ég oft
hugsað um fölskvalausa vináttu
þeirra föður míns. Þar bar aldrei
skugga á þó að skapferli þeirra
væri æði ólíkt. En það vora áin,
laxinn, netaveiðin og veðurfarið
sem vora þeim óþijótandi umræðu-
efiii. Latill strákur fylgdist oft með
þessum samræðum af áhuga, hvort
heldur þær vora á Norðurkotshól
eða við Einbúa.
Það má því með sanni segja að
Kristján hafi tekið virkan þátt í
daglegu amstri okkar þann tíma
sem laxveiðin stóð yfir á sumrin.
Tíðar heimsóknir, aðstoð við pökk-
un og flutning á laxi, hjálpsemi og
stuðningur í hvívetna. Þá hýstu þau
PARDCIS
fyrir herra
Sigriður föður minn á hveiju vori
um margra ára skeið þegar und-
irbúa þurfti veiðiskapinn. A vetuma
era mér margar ferðir Kristjáns til
Reykjavíkur minnisstæðar þegar
hann kom að velja kjörvið í báta,
sem hann smiðaði öðram mönnum
betur.
Slíkum leiftram frá liðnum áram
bregður fyrir hugskotssjónir á þess-
um tímamótum. En fyrst og fremst
hygg ég að Kristján verði mér
minnisstæður sem góður drengur,
bóndi og laxveiðimaður af Guðs
náð.
Fýrir hönd foreldra minna og
systkina sendi ég eftirlifandi konu
Kristjáns, Sigríði Halidórsdóttur og
bömum þeirra, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ingólfur Hannesson
Einhvem veginn var alltaf gott
veður
Minningamar mínar neita öllu
öðra.
Ég stóð með pokann minn en
vegkanturinn hélt á töskunni í ryk-
mekki rútunnar annan eða þriðja
júní 1964. Þegar rykinu létti stóð
Land Roverinn þama bryðjandi
díselolíuna. Þetta gæti alveg verið
upphafssena kvikmyndar, en þetta
var nú bara upphaf mitt að tveggja
sumra dvöl á Feijubakka, mið-
bænum. Undir stýrinu sat hann.
Kristján Guðjónsson, Stjáni í Mið-
bænum, sá er vera skyldi húsbóndi
borgarstráksins, sem þóttist ætla
að vera kaupamaður í sveit. Snar-
aði sér snaggaralega undan stýri,
heilsaði fast, glaðlegur, grannur og
ljós yfirlitum. Hávaxinn, léttur á
fæti og geislaði góðu.
Ég var asnalegur. í þessum
vinnufötum, sem vora svo ný, að
öll brot vora á sínum stað og búðar-
lyktin yfírgnæfandi. Ég tók hús og
það hafði verið beðið með kvöldmat-
inn. Fátt rætt en strax var léttast
yfir Stjána, hann þurfti ekki lengri
tíma tii að bijóta ísinn og kynnast.
Strax þetta kvöld hló hann dátt
með bakfalli og sló á alla strengi
létta. Hefur eflaust fundið inn á
hvað ég var kvíðinn, feiminn og
hálf utan við mig.
Ég var hjá Stjána og Stínu sumr-
in mín íjórtánda og fimmtánda.
Hafði þá verið í sveit annars staðar
ein átta sumur á undan. Þetta vora
og era alltaf viðkvæm ár, allt að
þroskast og mótast til endanlegrar
myndar fullorðinsára. Tilfínningar,
líkami, framkoma, verksvit og allt
annað. Þá var gott að vera í Mið-
bænum. Þá man ég hvað fyrst að
mér var treyst fullkomlega fyrir
verki mfnu, er Stjáni fól mér verkin
í ríki sínu og spurði svo ekki meir.
Það var góð og holl upplifun. Hrós-
aði að verki vel gerðu. Sló á létt
eða gerði grín ef mér mistókst, sem