Morgunblaðið - 02.02.1988, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 2. FEBRÚAR 1988
53
f-
Ejjólfur Guðmunds-
son - Kveðjuorð
ur og þakkir til aldins samferðar-
manns sem er sterkur í minning-
unni.
Aðstandendum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Jón Kr. Gunnarsson
Nú er hann afí farinn frá okkur
og mikið eigum við eftir að sakna
hans því það eru fáir sem hafa átt
jafn skemmtilegan afa og við. Þar
sem hann var, var alltaf eitthvað
um að vera og margar kunni hann
sögumar.
Minnisstætt er mér þegar við
fórum austur að Efri-Hömrum eitt
sinn rétt eftir að hann tók bflpróf,
að hann gleymdi að taka eina beygj-
una og við keyrðum beint fram af
og þá sagði afí: „Þessi bölvuð
beygja var ekki hér seinast, þeir
eru alltaf að breyta einhverju bless-
aðir mennimir." Eða er hann kom
að heimsækja okkur til Þýskalands,
pabbi og mamma höfðu skroppið
aðeins frá og hann sagðist ætla að
skreppa aðeins niður í bæ (300
þús. manna borg), þó ekki talaði
hann stakt orð í þýsku. Okkur fór
að lengja eftir afa og var þá farið
að leita að honum og fannst hann
þá í hörku samræðum á bjórkrá því
tungumálaerfíðleika lét hann ekki
aftra sér og aflaði sér alls staðar
vina.
Alltaf gat maður leitað til afa
ef mann vantaði hjálp og þá lá
hann ekki á liði sínu. Oft tók hann
bamabömin með niður á smábáta-
bryggju þar sem hann hafði trilluna
sína og á hann Friðrik sonur minn
margar góðar minningar þaðan.
Þótti okkur sárt að kveðja hann
þann 17. janúar er við héldum aftur
til Þýskalands því bæði hann og við
vissum að þetta var okkar seinasta
stund saman. Við biðjum guð að
vemda og gæta elsku afa og lang-
afa.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir iiðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V.Briem.)
Dísa, Dieter og synir
Fædd l.apríl 1913
Dáin 21. janúar 1988
í byijun þorra, eða þann 21. jan-
úar, lést á Landakotsspítala amma
mín og langamma okkar, Magnea
Guðrún Ágústsdóttir, sem var fædd
þann 1. apríl 1913. Andlát hennar
er okkur þungbært. Þrátt fyrir að
við vitum að þetta er leiðin okkar
allra erum við alltaf svo óviðbúin
og ósátt við að kveðja náinn ástvin.
Amma var líka einstök kona sem
átti fáa sína líka. Og núna þegar
við kveðjum hana í hinsta sinn, koma
upp í hugann margar minningar.
Minningar sem allar em á einn veg,
aðeins af hinu góðá.
Mér verður hugsað til bemskuár-
anna, en ég var svo lánsöm að fá
að alast upp í sama húsi og amma
og afi, sem var Jón Einarsson en
hann lést árið 1983. Þrátt fyrir að
ég byggi ekki á sömu hæð og þau,
voru samverustundimar á efri hæð-
inni hjá ömmu og afa allt að því
eins margar og þær sem ég eyddi
heima hjá mér, því að mér leið alltaf
svo vel á efri hæðinni hjá þeim.
Ófáar vom máltíðimar sem dætur,
tengdasynir og bamaböm þeirra
áttu með þeim eða kaffíboðin með
vinum og vandamönnum þar sem
jafnvel var sungið eða lesin ljóð.
Já, gestrisni ömmu var mikil. Allt
varð að vera sem best fyrir okkur
hin, því alltaf hugsaði hún síðast um
sig sjálfa. Veikindi sín þurfti hún
að bera í mörg ár og síðustu árin
Fæddur 5. apríl 1894
Dáinn 20. janúar 1988
í dag verður til moldar borinn
tengdafaðir minn elskulegur, Eyj-
ólfur Guðmundsson, Lindargötu
22a, Reykjavík, fyrmrn verkstjóri
hjá Reykjavíkurborg.
Hann var fæddur 5. apríl 1894
í Móakoti í Ölfusi, en lézt á Borg-
arspítalanum 20. janúar sl. eftir
stutta sjúkdómslegu.
Foreldrar hans vom hjónin Guð-
mundur Bjömsson bóndi og Guðrún
Helgadóttir. Eyjólfur átti eina syst-
ur, Þórunni, sem lézt 1986 í hárri
elli og einn hálfbróður, Ingimund,
sem látinn er fyrir nokkmm ámm.
Eyjólfur flutti með foreldmm
sínum og systur að Bakka í Ölfusi
°g bjuggu þau þar þangað til móðir-
in lézt og var Eyjólfur þá átta ára
gamall.
Ekki var mögulegt fyrir föðurinn
að búa einan með ungum bömun-
um, þar sem enga konu var að fá
til þess að taka að sér að annast
bömin. Guðmundur brá því búi og
varð að láta bömin frá sér. Eyjólfur
fór að Þurá, en Þómnn að Auðs-
holtshjáleigu í Ölfusi.
Eyjólfur átti heima á Þíirá þang-
að til hann var um fermingu, en
þá réðist hann sem vinnumaður að
Lágum í Ölfusi, sem nú heitir
Hraun. Þar famaðist honum vel og
var honum treyst fyrir ábyrgðar-
miklum störfum, því að Eyjólfur var
traustur og greindur maður. Á
hveiju hausti fór hann með hest-
vagnalestir með landbúnaðarafurð-
ir yfír Hellisheiði til Reykjavíkur.
Mér er minnisstætt að einu sinni
fékk ég Eyjólf til þess að segja
skólabömum frá þessum ferðum
sínum. Bömin héldu að þetta væri
skáldsaga en ekki raunvemleiki
sem hann lýsti fyrir þeim. Hann
sagði svo skýrt og greinilega frá,
að maður sá atburðarásina ljóslif-
andi fyrir sér.
Oft mun hann hafa lent í erfíð-
leikum í þessum ferðum, en hann
gerði lítið úr þeim, brosti bara og
tók_ svo í nefíð.
Árið 1918 kvæntist Eyjólfur
Sigríði Magnúsdóttur frá Hrauni í
var svo komið að hún komst varla
um heima hjá sér, hvað þá að hún
kæmist út undir bert loft. En aldrei
heyrðist uppgjafartónn eða kvart
eða kvein.
„Ég sem get hlustað á útvarp,
lesið og horft á sjónvarp," sagði
hún, þótt hún ætti í æ ríkara mæli
erfíðara með það eins og annað. Já,
þannig var hún, lífsþróttur hennar
og dugnaður var ótrúlegur. Hún
fylgdist vel með öllu og hugur henn-
ar og áhyggjur vom fremur hjá
okkur hinum, ef veikindi eða eitt-
hvað annað amaði að okkur, þó svo
að það væm smámunir samanborið
við það sem hún mátti þola. Af þessu
mættum við margt læra.
Síðustu ár sín var hún svo lánsöm,
að búa hjá yndislegri dóttur sinni
og tveimur bamabömum, sem
reyndust henni einstaklega vel og
kepptust þau um að létta henni lífið
eins og frekast var unnt og var
unun að sjá hve góð og nærgætin
þau vom við hana. Hjá þeim er sorg-
in og missirinn mestur, en við biðjum
góðan Guð að styrkja þau og styðja
í sorg sinni.
Við hjónin og bömin okkar fjögur
höfum búið síðustu árin í öðm
byggðarlagi, en aldrei var sú Reykja-
víkurferð farin að við litum ekki við
hjá ömmu, því alltaf fómm við það-
an aftur endumærðari en við
komum. Nú síðast kom ég þar við
á ferð minni, með yngsta son minn
með mér, það var aðeins tíu dögum
áður en amma kvaddi þennan heim.
Ölfusi, sem lézt 1977. Þau bjuggu
í Reykjavík frá 1920. Þeim hjónum
varð átta bama auðið og em þau
öll hinir nýtustu þjóðfélagsþegnar.
Bömin em þessi: Marta Guðrún,
gift Jóni Sigurþórssyni, sem látinn
er, sambýlismaður hennar er Óskar
Guðlaugsson; Guðmundur, kvæntur
Guðbjörgu Guðlaugsdóttur; Sigrún,
gift Erik Söderin, sem nú er látinn;
Gunnlaugur, ókvæntur; Magnús,
kvæntur Margréti Sigþórsdóttur;
Ásgeir, kvæntur Sigrúnu Víglunds-
dóttur; Kristinn, kvæntur Ólöfu
Huldu Sigfúsdóttur; og Ásthildur,
gift Þórði R. Jónssyni.
Þau hjónin vom ætíð áhugasöm
um að halda fjölskylduböndunum
sterkum og hvöttu böm sín í einu
og öllu til þess að halda trausti
hvers annars.
Þegar Eyjólfur flutti til
Reykjavíkur hóf hann störf hjá
Reykjavíkurborg. Lengst vann hann
sem verkstjóri við gatnagerð borg-
arinnar.
Sökum reglugerðar um aldurs-
takmörk opinberra starfsmanna
varð hann að láta af störfum, þó
að starfsþrekið væri að mestu óbil-
að.
Eyjólfur var ætíð mikill jarðrækt-
armaður og átti margar ánægju-
stundir við garðyrkjustörf. Öll árin
sem hann bjó í Reykjavík hafði
hann garðland á leigu og naut þess
í ríkum mæli að hlúa að ræktuninni
og sjá svo árangur erfíðisins að
haustinu við uppskemstörfin.
Eftir að hann lét af ströfum hjá
Reykjavíkurborg sneri hann sér að
garðyrkjustörfunum og átti margar
ánægjustundir í garðlandi sínu. Þar
byggði hann sér snoturt garðhús
og jarðhús fyrir uppskeruna og var
mikil piýði að því.
Fæstir munu trúa því að öldung-
urinn skyldi taka þátt í því að setja
niður í garðinn sinn í síðasta skipti
á sl. vori, en um haustið treysti
hann sér ekki í uppskerustörfín.
Heimilisbragurinn á Lindargötu
22a var þannig að þar var oftast
mannmargt í heimili, en alltaf nóg
rými til þess að hýsa þá, sem þurftu
á gistingu að halda. Alltaf var at-
Með þessum fátæklegu orðum þökk-
um við henni fyrir allt og allt.
Söknuðurinn er sár, en minningin
bjarta mun lifa áfram meðal okkar.
Hvíli hún í Guðs friði.
Aldrei mætzt í síðasta sinni
sannir Jesú vinir fá.
Hrellda sál það haf í minni
harmakveðju stundum 1
Þótt vér sjáumst oftar eigi
undir sól, er skín oss hér,
á þeim mikla dýrðardegi
Drottins aftur finnumst vér.
Þótt vér hljótum hér að kveðja
hjartans vini kærstu þrátt,
indæl von sú oss má gleðja,
aftur heilsum vér þeim brátt.
Hrellda sál, það haf í minni
harmakveðju stundum á:
Aldrei mætzt í siðasta sinni
sannir Jesú vinir frl
(Helgi Hálfdánarson)
H. Vilhjálmsdóttir
og fjölskylda
Magnea G. Agústs-
dóttir — Minning
hvarf fyrir vini bamanna þrátt fyrir
nauman húsakost og ætíð veitt
hressing þó af litlu væri að taka.
Margir Ármenningar munu
minnast góðra stunda á heimilinu
á Lindargötunni, þegar verið var
að búast til skíðaferða í Jósepsdal,
eða hittast eftir leikfimi- og hand-
boltaæfíngar.
Eyjólfur og Sigríður stuðluðu
mjög að íþróttaiðkun bama sinna
og bamabama og sýndu ótrúlegan
áhuga á því að fylgjast með ferða-
lögum og útivist þeirra.
Tengdafaðir minn átti því láni
að fagna að geta búið heima á Lind-
argötu að mestu til dánardægurs
og er það að þakka syninum Gunn-
laugi, sem ætíð bjó heima hjá
foreldrunum. Hann annaðist föður
sinn af mestu umhyggju og vék
sjaldan frá honum sl. tíu ár, eða
eftir lát Sigríðar móður sinnar.
Með Eyjólfí Guðmundssyni er
horfin ein persóna af aldamótakyn-
slóðinni, sem með dugnaði og elju
leiddi okkur, sem miðaldra erum,
inn í þetta velmegunarþjóðfélag,
sem við lifum í núna. Við mættum
una vel, ef okkar kynslóð skilaði
eins vel af sér hlutverkinu og hin
svokallaða aldamótakynslóð gerði.
Blessuð sé minning Eyjólfs Guð-
mundssonar.
Margrét Sigþórsdóttir
Nú er afí minn blessaður farinn
yfír móðuna miklu, sem er leið okk-
ar allra. Afa á Lindargötunni
kynntist ég best í kálgörðunum,
þegar var verið að taka upp eða
setja niður. Ég fór alltaf með pabba,
aldrei var afí seinni en við upp í
garð. I mínum augum var hann
höfðingi kálgarðanna. Allir áttu
skúr fyrir kartöflumar, en skúrinn
hans var okkur hinum sem höll.
Alltaf hafði afí kynt upp þegar
kalt var og rigning. Afí var oft með
sultardropa á nefínu þegar verið
var að taka upp. Ég hugsaði oft
af hveiju þessi dropi væri þama.
En seinna fékk ég líka sultardropa.
Þá fór ég að skilja hlutina betur.
Það komu margir í skúrinn til
hans og sögðu: Mikið er hlýtt og
notalegt hjá þér, Eyjólfur minn. Já,
já, sagði hann og reri eins og hann
gerði nú oft í stólnum við hliðina á
borðinu og fékk sér í nefíð úr
bauknum sínum. Ég minnist þessa
hægláta og hógværa manns sem
alltaf var boðinn og búinn að greiða
götu hvers manns sem til hans leit-
aði.
Nú kveð ég afa minn á Lindar-
götunni hinstu kveðju. Þakka
honum öll hans hlaup, hlýju, kær-
leika hans og skilning.
Guð geymi afa minn.
Nanna litla
t
Sonur minn, faðir okkar, tengdafafiir og afi,
SKÚLI SKÚLASON,
lést þann 16. janúar. Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
AuðurJóna Antonsen,
Gunnar Skúlason, Bjarney M. Jónsdóttir,
Guðrún Auður Skúladóttir, Kristinn Nielsson,
Bergmann Skúlason, Freyja Kjartansdóttir
og barnabörn.
t
Hjartans þakklæti til allra þeirra sem sýndu okkur samúö við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
HANSBORGAR V. JÓNSDÓTTUR
frá Einarslóni.
Sérstakt þakklæti til fólksins á Hellissandi fyrir stórkostlegar
móttökur og hjálp vegna athafnarinnar þar. Einnig færum við
þakkir til starfsfólks A4 gangi Hrafnistu i Reykjavík.
Guðjón Matthíasson,
Huldfs Annelsdóttir, Ásgerður Annelsdóttir,
Anna Annelsdóttir, Þorkell Guðmundsson,
Björk Lárusdótttir
og barnabörn.
t
Þökkum öllum er auðsýndu okkur samúð og stuöning við andlát
og útför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
SVÖVU HJÁLMARSDÓTTUR
frá Vestmannaeyjum,
Unufelli 25.
Innilegustu þakkir til starfsfólks og lækna deildar IA Landakots-
spítala.
Guð blessi ykkur öll.
Ágúst Alfonsson,
Sigurbjörg Alfonsdóttir,
Unnsteinn Alfonsson,
Örlygur Bjarnason,
Sara Huld Örlygsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð og vin-
áttu við andlát og útför eiginmanns mins, sonar, föður, tengdaföð-
ur og afa,
ÞÓRHALLS ÞORSTEINSSONAR,
bókbindara,
Bollagötu 10, Reykjavik,
Hulda Gunnlaugsdóttir,
Sigurjóna Jakobsdóttir,
Gunnlaugur Örn Þórhallsson,
Sigurjóna Þórhallsdóttir, Karl Ottesen,
Þóra Þórhallsdóttir, Halldór Konráðsson,
Þorsteinn Þórhallsson, Sigrún Eiriksdóttir
og barnabörn.