Morgunblaðið - 03.02.1988, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 3. FEBRÚAR 1988
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaöir, afi og langafi,
HALLDÓR KR. KRISTJÁNSSON,
Kársnesbraut 74, Kópavogi,
sem lést t Borgarspítalanum 25. janúar, verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju föstudaginn 5. febrúar kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuð.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Vinafólag Borgarspítalans.
Inga Gisladóttir,
börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför móður okkar,
GUÐRÚNARÁRNADÓTTUR
frá Vogi,
fer fram frá Kópavogskirkju föstudaginn 5. febrúar kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hinnar látnu er bent á Akrakirkju.
Rannveig Sigurðardóttir,
Guðrún Sigurðardóttir.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
GUÐRÚN ARNFRÍÐUR TRYGGVADÓTTIR,
Hróarsholti, Fóa,
verður jarösungin frá Hraungerðiskirkju föstudaginn 5. febrúar
kl. 14.00.
Bílferð verður frá Hópferöamiöstöðinni, Bíldshöfða 2a, Reykjavik,
kl. 12.30.
Gestur Jónsson,
Ragnheiður Gestsdóttir, Einar Þórarinsson,
Tryggvi Gestsson, Alda Hermannsdóttir,
Guðjón Gestsson, Rannveig Einarsdóttir,
Hólmfriður Gestsdóttir, Tómas Kristjánsson,
Haraldur Gestsson, Jóna Sigurlásdóttir,
Kristín Gestsdóttir, Gylfi Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir mín, tengdampðir og amma,
HELGA SIGURÐARDÓTTIR,
áðurtil heimilis á Laugavegi 140,
verður jarösungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 4. febrúar kl.
13.30.
Sólveig og Sigurður Blöndal.
Helgi, Guðmundur
og Dagný Blöndal.
t
Hjartkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og langamma
okkar,
INGIBJÖRG ARNÓRSDÓTTIR,
Freyjugötu 6,
veröur jarðsungin frá Hallgrímskirkju fimmtudaginn 4. febrúar kl.
13.30. Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Menningar- og
minningarsjóð kvenna.
Sæmundur Bjarnason.
Arnór Þorláksson, AsthildurTorfadóttir,
Auður Sæmundsdóttir, Francisco Domingue Ravelo,
Þorsteinn Sæmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra er sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför föður okkar, tengdafööur og afa,
EGGERTS BRANDSSONAR
frá Önundarhorni,
Austur-Eyjafjöllum.
Sveinn Eggertsson,
Baldvin Eggertsson,
Birgir Eggertsson,
Brandur Eggertsson,
Stefanía Guðmundsdóttir,
°9
Rósa Kristjánsdóttir,
Gyða Ásbjarnardóttir,
Jóhanna Högnadóttir,
Eirikur Einarsson
barnabörn. .
t
Þökkum hlýhug við andlát móður okkar og tengdamóður,
GUÐRÚNAR H. STEINGRÍMSDÓTTUR
frá Nýlendu.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Hrafnistu i Hafnarfiröi fyrir
góða umönnun henni veitta.
Steinunn G. Magnúsdóttir,
Hákon Magnússon,
Einar M. Magnússon,
Gunnar R. Magnússon,
Bára Magnúsdóttir,
Sólveig
Skúli Halldórsson,
Svala Sigurðardóttir,
Helga Aðalsteinsdóttir,
Sigurlaug Zophoniasdóttir,
Brynjar Pétursson,
Magnúsdóttir.
Kristín Stefáns-
dóttir - Minning
Fædd 28. september 1919
Dáin 27. janúar 1988
„Hver dagur er lína í lífs míns bók
með ljósmynd af þeim, sem dauðinn tók.
Nú finn ég hann nálgast mig hægt og hljótt
eins og húmsins væng um miðja nótt.
Ég kvíði honum ekki, þvi kvöldsett er
hann er kærkominn þeim, sem þreyttur fer.
En til hvers er allt þetta strit og strið
ef stefnt er að dauðanum fyrr og síð?
Ég veit að þrotlaus þróun er til
og þráðlaus skeyti um geimsins hyl.
Omælisheimur og eilífið hans
er undur og ráðgáta sérhvers manns."
(Geir Gunnlaugsson)
í dag er til moldar borin öðlings-
konan Kristín Stefánsdóttir, sem
lést 27. janúar sl. eftir nærfellt
þriggja ára hetjulegt stríð við illvíg-
an sjúkdóm.
Austurland er fagurt og hrika-
legt í senn, en einatt blítt og gjöfult
bömum sínum. Þar fæddist Kristín,
eða Stína, eins og hún var jafnan
kölluð, fyrir tæpum sjötíu árum í
kyrrð Eskifjarðar, næstyngst af
fjórum bömum þeirra Þórhildar
Bjömsdóttur frá Vaði í Skriðdal og
Stefáns Guðmundssonar, bónda frá
Borgum í Reyðarfírði. Hún ólst upp
í faðmi fjölskyldunnar við mikinn
kærleik og trúrækni, sem setti svip
sinn á allt líf hennar. Sóknarprestur
staðarins mælti einhverju sinni svo,
að ekki væri messufært, ef Þór-
hildur mætti ekki með bömin sín.
Þar lauk Kristín skyldunámi sínu,
en hélt síðan ung suður til
Reykjavíkur, þar sem hún var í vist,
eins og kallað var, hjá ýmsum betri
borgurum. Slíkt var þá í senn skóli
og gaf líka nokkur laun ungum
stúlkum. Er mér ekki grunlaust um,
að þar hafí Kristín hlotið þann
heimsborgarabrag, er einkenndi
hana í fasi og framgöngu, þótt aldr-
ei hefði hún af landi farið.
í Reykjavík kynntist hún ungum
manni, Gunnari Sigurðssyni, og
eignuðust þau eina dóttur, Þórhildi
Ingibjörgu, húsmóður, sem nú býr
í Þorlákshöfn ásamt manni sínum,
Þorvarði Vilhjálmssyni, vélsmið, og
sex bömum. Hið elsta þeirra, Gunn-
ar Kristinn, ól Kristín upp til átta
ára aldurs.
Þau Gunnar slitu samvistir, og
þá fór Kristín aftur austur, eða
heim, eins og hún kallaði það ætíð,
til móður sinnar. Þar kynntist hún
þeim manni, sem varð lífsförunaut-
ur hennar, uns hans kall kom. Það
var Gunnar Björgvinsson, elsti son-
ur Sigurrósar Böðvarsdóttur frá
Tannstaðabakka og Björgvins Her-
mannssonar af Fljótsdal. Þau
Gunnar bjuggu fyrstu hjúskaparár
sín á Eskifírði og eignuðust þar
þijú böm, en þau eru: Björgvin
Stefán, garðyrkjubóndi í Hvera-
gerði, kvæntur Helgu Björk Bjöms-
dóttur; þau eiga þijú böm. Sigurrós
Guðmunda, klínikdama í Reykjavík,
gift Sigvalda Ingimundarsyni
íþróttakennara; þau eiga þijú böm.
Guðný Stefanía, bankastarfsmaður
í Þorlákshöfn. Hún var gift Emi
Leóssyni, vörubilstjóra, en þau
skildu. Þau eiga þijú böm.
Árið 1951 fluttust þau Gunnar
til Hveragerðis, þar sem Kristín
átti heima æ síðan. Þar eignuðust
þau tvær yngstu dætumar, önnur
er Guðrún Erla, hjúkrunarfræðing-
ur í Reykjavík, sambýlismaður
Friðrik H. Ólafsson, tannlæknir;
hún á eina dóttur. Hin er Ingibjörg
Dagmar, verslunarmaður í Þorláks-
höfn, gift Dagbjarti R. Sveinssyni,
kennara; þau eiga tvær dætur.
í Hveragerði undu þau sér vel
og fluttu fljótlega í lítið hús, sem
hét Eldborg, nú Þelamörk 26.
Gunnar vann ýmis störf við virkjan-
ir og fleira, en átti þá þegar við
nrikla vanheilsu að stríða. Hann
!ést fyrir aldur fram, hinn 1. desem-
ber 1958, eftir fjórtán ára hjóna-
band. Þá stóð Kristín uppi, ung
ekkja með sex böm á aldrinum eins
til sextán ára. Það má gera sér í
hugarlund, að útiitið hafí ekki verið
bjart, þröngt í búi og lítið um stuðn-
ing frá tryggingum eða hinum
opinbera geira. En þá sannaðist hið
fomkveðna, að sá er vinur, er í
raun reynist, og kom í ljós, að
Kristín átti marga slíka. Urðu þeir
til að rétta henni hjálparhönd á
erfíðu skeiði, og mun hún síst hafa
gleymt þeim vinargreiða, enda
trygglynd með afbrigðum. Svo fóru
bömin að hjálpa til við tekjuöflun,
og Kristín vann tíma og tíma, eftir
því sem heilsa hennar og heimilis-
ástæður leyfðu. Með slíkri samstill-
ingu tókst að halda heimilinu
saman, og hlýtur þ_að að teljast
ekki svo lítið afrek. Á þessum erf-
iða tíma mun henni oft hafa komið
í hug og orðið að leiðarljósi eftirfar-
andi hending:
Ef að leiðin virðist vönd
veitu aldrei hiyggur.
Það er eins og hulin hönd
hjálpi er mest á liggur.
(Höf. ókunnur.)
Þrátt fyrir þrengsli og oft lítil
efni ríkti glaðværð og góður andi
í Eldborg, enda bömin mörg og
vinimir þeirra ætíð velkomnir.
Þangað mátti leita með vandamálin,
vel var hlustað á og góð ráð gefín.
Oft komu Austfírðingar í heimsókn
og hlutu góðan beina og hlýjar
móttökur. Allir, sem ættaðir voru
að austan, skipuðu sérstakan sess
í huga Kristínar, og með bömum
sínum vakti hún frændrækni og
vinarþel í þeirra garð.
Nú eru liðin rösk átta ár síðan
ég kynntist Kristínu fyrst, og mér
er minnisstætt, hversu auðvelt það
var og áreynslulaust að verða vinur
hennar. Við Guðrún Erla, dóttir
hennar, höfðum þá fellt hugi sam-
an, og áður en ég vissi voram við
Kristín orðin mestu mátar. Þannig
var hún, aðlaðandi og opin mann-
eskja, fjarska jákvæð og glaðsinna
og hafði unun af spjalli og samvera
við fólk. Hún var fróð, ekki síst um
ættfræði, og hafði ríkar og heil-
steyptar skoðanir á málum.
Viðmótið var hlýtt, og frá henni
stafaði elskuríkum ljóma, sem kom
að innan og tendraði skær augun.
Böm hændust að henni, því að hún
gat sjálf verið bam og þar með
félagi þeirra. Skap hennar var ríkt,
en hún tamdi það vel, og hún gaf
slg ógjaman, fyrr en að fullreyndu.
Fyrir tæpum þremur áram tók
að bera á lömunareinkennum, og
fór skjótlega svo, að hún missti
málið. Eftir það tjáði hún sig skrif-
lega og fékk að halda því fram til
loka. Sjúkdómurinn ágerðist, mátt-
ur þvarr úr fótum og síðan koll af
kolli, uns yfír lauk. Það þarf mikinn
kjark og trúarstyrk til að taka slíku,
sætta sig við hvem ósigurinn af
öðram og gera jafnan hið besta úr.
Því að Kristín vildi lifa og trúði því
statt og stöðugt, að eitthvað kæmi
sér til hjálpar og hún næði heilsu
á ný.
Það er þungbært að standa hjá
og horfa á lífsglaða og sterka konu
að velli lagða af vágesti, er kreppir
að með stigvaxandi lömunarþunga,
hreppir hvert vamarvirkið af öðra,
án þess að nokkur mannlegur mátt-
ur fái rönd við reist. En hvað er
það til móts við áraun þess, er fyr-
ir verður? Það þarf meira en
meðalhetju til að standast slíkt,
óbuguð og með fullri andlegri reisn,
allt til hinstu stundar. Slík hetja
var Kristín.
Sérstakar þakkir skulu færðar
hér starfsfólki á Grensásdeild Borg-
arspítala fyrir alúð og indæla
ummönnun, er gerðu dagana létt-
bærari.
En nú er Kristín farin til fundar
við mann sinn og ástvini, meira að
starfa Guðs um geim. Eftir stöndum
við með söknuð í hjarta, ekki síst
ömmubömin átján, sem sjá á eftir
Stínu ömmu, traustum vini og leik-
félaga, sem ávallt var boðinn og
búinn.
Ég vil að lyktum þakka Kristínu
fyrir kynninguna og kveðja hana
með orðum bóndans í Hafnamesi
við Fáskrúðsfjörð:
„Döpruð hjörtun, dugðu ráðin engin,
dauðinn í sundur lífsins máði strenginn.
Nú er til enda grýtta leiðin gengin,
en Guði sé lof því nú er hvíldin fengin.
Bót fékk ei ráðið viljans aflið vitra,
veikindi þjá, þó fagurt sýnist ytra.
Frá máttugra valdi mundast sorgin bitra,
svo manneðlið veika fer að skjálfa og titra
Og eitt er svo víst, þá bresta Iífsins böndin,
að boðin mun aftur kærleiksríka höndin,
þegar við svífum ljóss um fógru löndin,
og leyst er og frelsuð sorgum þjáða öndin."
(Halldór Halldórsson.)
Guð blessi minningu Kristínar Stef-
ánsdóttur.
Friðrik H. Ólafsson
Mig langar með nokkram orðum
að kveðja kæra svilkonu mína,
Kristínu Stefánsdóttur, sem lést á
Grensásdeild Borgarspítalans 27.
janúar.
Hún var búin að heyja harða
baráttu við manninn með ljáinn.
Baráttan var hörð en Stína, eins
og hún var kölluð meðal vina, var
alltaf eins og sólargeisli, glöð þegar
maður kom í heimsókn þó hún
gæti ekki tjáð sig nema með skrif-
blokk og penna í hendi. í veikindum
sínum var hún alltaf jafn fín, snyrti-
leg og falleg eins og hún var
ævinlega þegar hún var frísk.
Oft komum við í heimsókn á
heimili Stínu og alltaf voram við
velkomin. Það var sama á hvaða
tíma við komum eða hve mörg við
voram, alltaf tók hún á móti okk-
ur, brosandi og glöð bauð hún okkur
velkomin og það stóð heldur ekki á
veitingunum.
Það var alltaf gaman og yndis-
legt að sitja hjá henni, ræða við
hana og fá hana til að spá í bolla.
Það var hlýja og gleði í þessu litla
og vinalega húsi þó þar væri fullt
af bömum.
Stína missti manninn sinn, Gunn-
ar Björgvinsson, frá sex ungum
bömum, það yngsta tveggja ára.
Það var ekki lítið sem lagt var á
unga móður sem ekki var heil
heilsu, en allt gekk þetta vel og
aldrei heyrði ég hana kvarta. Hún
var alltaf jafn glöð, ánægð og bjart-
sýn, enda átti hún góð og dugleg
böm og tengdaböm sem vora henni
allt. Þau launuðu henni það líka í
veikindastríði hennar. Ekki lágu
bamabömin á liði sínu og glöddu
hana ömmu sína með heimsóknum,
enda þótti henni mjög vænt um þau.
Ég kveð Stínu með þökk fyrir
samfylgdina.
Ykkur bömunum, tengdabömum
og bamabömum votta ég og fjöl-
skylda mín okkar dýpstu samúð og
megi góður guð styrkja ykkur í
sorginni.
Blessuð sé minning Kristínar
Stefánsdóttur.
„Hvíl þú rótt kæra vina mín.
Kristur hefur leitt þig heim til sín
frá sorgum kvíða sjúkdóms þungri pín,
þar sól guðs náðar eilíflega skín.“
- (J.Ó.)
Kristín Fjóla Þorbergsdóttir
„Þó missi ég heym og mál og róm
og máttinn ég þverra flnni,
þá sofna ég hinst við dauðadóm,
ó, Drottinn, gef sálu minni
að vakna við söngsins helga hljóm
í himneskri kirkju þinni.“
(Ólína Andrésdóttir)
í dag verður jarðsungin frá Dóm-