Morgunblaðið - 19.02.1988, Side 45

I
ógn né skelfíng — því hún vissi að
í dauðanum myndi hún hvíla í hendi
Guðs eins og hún hafði gert allt
sitt líf. Þar yrði engin breyting á.
Amma lifði og dó í þeirri fullvissu,
að Guð væri með henni í öliu og
að himinninn stæði henni opinn.
Eftirfarandi söngur var ömmu
mjög hugleikinn:
„Þegar Drottins lúður hljómar og þá dagur
fer í hönd.
Þegar dýrðarmorgunn ljómar eilífðar.
Þegar Guð með nafni kallar allt sitt fólk á
friðarströnd.
Sem hans frelsi meðtók — einnig verð ég
þar.
Þegar Drottinn nafn mitt nefnir. Verð ég
þar.“
(Sigurbjöm Sveinsson.)
Við systumar kveðjum elsku
ömmu okkar og þökkum Guði fyrir
allt það, sem hún var okkur. Við
vitum, að Hann umvefur hana með
kærleika sínum.
Elsku afí. Við skynjum sorg þína
á þessum erfíðu dögum í lífi þínu.
Samband ykkar ömmu var alla tíð
mjög náið og ykkur báðum mikils
virði. Við eigum vonina um endur-
fundi. Guði séu þakkir fyrir það.
Guðlaug Helga,
Steinunn og
Ragnhildur.
Guðlaug Helgadóttir fæddist 9.
nóvember 1913 í Reykjavík. Foreldr-
ar hennar voru sæmdarhjónin Eyrún
Helgadóttir og Helgi Guðmundsson
sjómaður. Helgi lést fyrir aldur fram
30. mars 1937, en Eyrún lést 31.
maí 1980 tæplega níræð að aldri.
Böm þeirra Eyrúnar og Helga
voru sex: Guðmundur, Guðlaug,
Sigdór, Ingi R. og tvíburadætumar
Fjója og Hulda.
Á uppvaxtarárum þeirra systkina
var íbúðarhúsnæði fjölskyldna al-
mennt ekki stórt í Reykjavík, en fjöl-
skyldur voru þá yfírleitt stórar, því
að böm voru oft mörg, ekki var þá
hægt að leita til gæsluvalla eða
bamaheimila um pössun bama. Því
var það að heimilin urðu bömunum
allt, og einmitt í frumbemsku komu
fram þau sterku uppeldislegu áhrif
foreldranna sem mótuðu bömin með
hinum kristilegu siðgæðisáhrifum,
sem dugað hafa þeim í lífshiaupi
þeirra, allt til þessa dags.
Svo stórum bamahópi fylgir ávallt
glaðværð og saklaus gáski. Því var
það að margar vom hinar björtu
bemskuminningar, sem systkinin
áttu frá þeim ámm þegar þau vom
heima hjá mömmu og pabba. Oft
hafa þær minningar verið riflaðar
upp á góðum stundum og yljað um
hjartarætur. Þótt fátækt og atvinnu-
leysi hafi verið mikið á fyrrihluta
þessarar aldar hér í Reykjavík og á
alþýðuheimilum hafi ríkt kvíði og
vonleysi, því að ekki var vitað hvort
heimilisfeður fengju vinnu næsta
dag, þá var heimilið, þótt fátæklegt
væri, eini vettvangurinn sem böm
höfðu til margvíslegra leikja eða
bamslegrar tjáningar, heimilin vom
þá hinn góði og mikilvægi skóli í
uppeldislegu tilliti.
Bömin lærðu það er foreldrar
þeirra kenndu þeim bæði til munns
og handa, enda kom það þeim vel
síðar á lífsleiðinni. Þau námu það
af foreldmm sínum sem aldrei verður
lært af bókum, þótt í langskólanámi
væm.
Fimmtudagurinn 4. febrúar sl. var
fagur vetrardagur, heiðríkja og kyrrt
veður. Guðlaug sagði þá við eigin-
mann sinn, Ragnar Eliasson, að hana
langaði að skreppa f bæinn í inn-
kaupaferð. Þau kvöddust eins og
þeirra var vani og gert var ráð fyrir
að hún yrði komin aftur heim eigi
cíðar en um klukkan flögur, en um
það leyti hringdi síminn og Ragnari
var tjáð að Guðlaug hefði misst með-
vitund og hnigið niður á Hverfís-
götunni og verið flutt á Landspítal-
ann. Hún lcomst ekki til meðvitundar
aftur og lést mánudaginn 8. febrúar
sl. 74 ára að aldri.
Ragnar, eiginmaður hennar, fékk
að vera við sjúkrabeð hennar aílt frá
því að honum var kunnugt um að
hún hefði verið flutt á Landspítalann
og þar til hún andaðist, 8. febrúar
sl. A þeirri stundu var hún umvafin
nærvem og ástúð eiginmanns síns,
dætra og annarra nánustu ættingja.
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. FEBRÚAR 1988 45
Lífshamingja þeirra Guðlaugar og
Ragnars var mikil, þau höfðu fengið
að vera saman langa ævi. Þau gengu
í hjónaband 16. júní 1934, hjónaband
þeirra hefír því varað í tæp 54 ár
og var alveg sérstaklega gott, um-
hyggja þeirra hvors fyrir öðm, næm-
leiki, virðing, hlýja og tillitssemi var
öllum augljós er þeim kynntust. Þau
vom sameinuð í því að styrkja hvort
annað og styðja til góðra verka, allt
lífsgengi þeirra var í þá vem.
Ekki var veraldarauður þeirra
mikill þegar þau hófu búskap í einu
litlu herbergi með eldunaraðstöðu í
leiguhúsnæði, en hamingja þeirra var
mikil. Þau áttu hvort annað heil og
óskipt og hinn dýrmæti arfur þeirra
sem þau hlutu frá foreldmm sínum
í uppeldinu hafði svo mjög mótandi
áhrif á þau og allt þeirra líf og
lífsgengi, en sá arfur var einmitt
samviskusemi, trúmennska, skyldu-
rækni og trúin á Guð. Slíkt vega-
nesti varir sem betur fer gegnum
allt lífíð.
Öll styijaldarárin sigldi Ragnar á
fiskiskipum, lengst af var hann vél-
stjóri á togaranum Max Pemberton
hjá Pétri Maack skipstjóra. íslenskir
sjómenn sigldu fískiskipum sínum til
Englands, færandi þeirri þjóð björg
í bú. Oft blikuðu tár í augum Guð-
laugar og Ragnars þegar þau kvödd-
ust og haldið var úr höfn, enginn
vissi hvort þeir næðu heilir í höfn
aftur, því að kafbátar og tundurdufl
vom um allan sjó, leitandi að skipum
og mönnum til þess að granaa.
Margar vom því nætumar sem
hin unga eiginkona vakti í óvissu og
kvíða með dætmm sínum. En þá var
beðið til Guðs, traustið sett á hann
og bænin var heyrð, þeir komu heil-
ir að landi. Glaður var hugurinn og
hlýtt þakklæti til Guðs, þegar Guð-
laug og dætumar fögnuðu heimkomu
eiginmanns og föður, það var líkast
því að jól væm ávallt þegar hann
kom heim af sjónum.
Guðlaug Helgadóttir var vinsæl
og góð kona og allir þeir er til henn-
ar þekktu fundu það vel. Það var
gott að mega leita til hennar, hún
átti auðvelt með að ræða við fólk
og gaf þá fólki af lífsreynslu sinni.
Hún var mikil hannyrðakona, enda
ber heimili þeirra hjóna vott um
smekkvísi og listrænt yfírbragð.
Guðlaug hafði yndi af því að gefa
öðmm af því sem hún hafði unnið
sjálf í höndunum.
Guðlaug vann við verslunarstörf í
Reykjavík hjá ýmsum aðilum um 30
ára skeið en lengst af hjá Áklæðum
og gluggatjöldum. Hún var vel metin
af öllum þeim störfum sem hún vann.
Hún var heilsteypt og hreinskilin
kona með hlýtt hjarta og vildi öllum
hjálpa sem vom hjálpar þurfí.
í vöggugjöf hafði Guðlaug fengið
fagra söngrödd og næmt tóneyra,
enda söng hún á sínum yngri árum
f kór Fríkirkjusafnaðarins í
Reykjavík og hafði mikla gleði og
ánægju af að syngja undir stjóm
bræðranna Páls og Sigurðar ísólfs-
sonar, sem hún bar mikla virðingu
fyrir.
Guðlaug og Ragnar höfðu komið
sér upp fögmm unaðsreit í sumarbú-
staðalandi sínu við Sléttuhlíð skammt
frá Hafnarfirði. Þau höfðu breytt
grýtta hrauninu í fagran blómum
skreyttan lund. Það er með ólíkindum
hvemig þau breyttu þessu hrauni í
blómlegt land. Þau lögðu á sig mikið
erfíði til þess 'að svo mætti verða.
Sú gleði og ánægja sem þau höfðu
bæði af þessu erfiði veitti þeim mikla
lífsfyllingu. Gleði þeirra var augljós
þegar gesti bar að garði og unaðsrík-
ar vom þær stundir þegar setið var
yfir kaffíbollum og spjallað saman
og skoðaður hinn fagri gróður sem
umlykur sumarbústaðinn.
Nú er Guðlaug horfin frá þessu
jarðneska lífi og ekkert verður eins
og áður, en við megum halda okkur
við hina kristnu lífstrú, því að við
vitum iið látinn lifír.
Ég veit að Ragnar bróðir minn
hefír misst rnikið við fráfall hinnar
ágætu eiginkonu sinnar sem hann
mat mikils og var honum mikil stoð
í gegnum allt lífið, traustur vinur í
baráttu lífsins. Söknuður hans og
dætra þeirra er djúpur og sár, engin
mannleg orð lækna þau sorgarsár,
en minningin um góða eiginkonu,
móður og ömmu varpar birtu inn í
myrkan huga sorgarinnar.
Tvær dætur eignuðust þau Guð-
laug og Ragnar. Eldri dóttirin, Jó-
hanna (Hanna), býr í Kanada og er
gift Áma S. Jónssyni skipstjóra, böm
þeirra em Ragna Linda, Jón Bjöm
og Ragnar.
Yngri dóttirin, Guðlaug, giftist
Ásgeiri B. Ellertssyni lækni, en þau
slitu samvistum, böm þeirra em
Guðlaug Helga og tvíburadætumar
Steinunn og Ragnhildur.
Við hjónin þökkum alla vináttu
liðinna ára og allar hinar mörgu
góðu samvemstundir á heimili Guð-
laugar og Ragnars og hvar sem við
nutum samvista þeirra. Efst í huga
okkar er þakklæti fyrir allt og allt.
Við drúpum höfði í þökk og virð-
ingu til hinnar látnu og biðjum góðan
Guð að blessa og styrkja eiginmann
hennar og dætumar ásamt öðmm
ættingjum í söknuði þeirra.
Útför Guðlaugar fer fram frá
Bústaðakirkju föstudaginn 19. febr-
úar kl. 13.30.
Guðrún og Helgi Ellasson.
Systir mín, Guðlaug Helgadóttir,
verður til moldar borin í dag, en
hún lést 8. febrúar sl. Ég vil minn-
ast hennar hér með nokkmm orðum
og flytja fram þakkir.
Guðlaug, sem oftast var kölluð
Lauga og heitir eftir föðurömmu
sinni, fæddist 9. nóvember 1913 í
Reykjavík, dóttir hjónanna Eyrúnar
Helgadóttur (d. 1980) og Helga
Guðmundssonar (d. 1937). Systkini
Guðlaugar em auk mín Guðmund-
ur, Sigdór, Hulda og Fjóla. Guðlaug
fluttist með foreldmm sínum til
Vestmannaeyja 1919 og ólst þar
upp sem unglingur til haustsins
1930, er hún fluttist með fjölskyld-
unni aftur til Reykjavíkur nýorðin
17 ára og hér hefur hún átt heima
síðan. Þessi uppvaxtarár í Vest-
mannaeyjum settu hins vegar það
mark á Guðlaugu, að ævinlega taldi
hún sig Vestmanneying.
Ung að ámm trúlofaðist Guðlaug
Ragnari Elíassyni, vélstjóra og síðar
afgreiðslustjóra á Bifreiðastöð
Steindórs, en þau giftu sig 16. júní
1934. Þeim varð tveggja bama
auðið. Eldri telpan, Hanna, f. 1932,
giftist Áma S. Jónssyni, skipstjóra
og fluttist með honum til Kanada
1964 og stendur heimili þeirra í
Bridgewater í Nova Scotia. Ámi
og Hanna eiga þijú böm, Rögnu
Lindu (f. 1953), Jón Bjöm (f. 1959)
og Ragnar (f. 1962) og fóm þau
öll með þeim vestur. Ragna Linda
á tvær dætur með Ralph Joudrey,
þær Lísu og Michelle og stendur
heimili þeirra mæðgna einnig f
Bridgewater.
Yngri telgan, Guðlaug, f. 1940,
giftist dr. Ásgeiri B. Ellertssyni,
lækni, og eiga þau 3 dætur, Guð-
laugu Helgu (f. 1961) og tvíburana
Steinunni og Ragnhildi (f. 1966).
Guðlaug Helga er gift Lámsi Marin-
ussjmi og Ragnhildur er gift Andr-
ési Jónssyni. Guðlaug og Ásgeir
dvöldust í Svíþjóð í 7 ár, en skildu
1981.
Guðlaug er fyrst úr systkina-
hópnum, sem fellur frá og er þar
rofíð stórt skarð, svo styrkur bak-
hjarl sem hún var fyrir hópinn.
Henni var mjög lagið að snúa öllum
vanda til betri vegar, koma til hjálp-
ar ef á bjátaði og gleðjast með
okkur á gleðistundum. Við systkin-
in eigum henni stóra skuld að gjalda
fyrir allt sem hún var okkur og
hversu vel hún studdi mömmu, þeg-
ar pabbi veiktist. Fyrir þetta vil ég
nú þakka og mæli fyrir munn okk-
ar allra.
Þá vil ég líka þakka fyrir bömin
okkar Rögnu, sem hún lét sér mjög
annt um. Þau hændust að henni
sakir hlýju og umhyggju og stóð
faðmur hennar þeim ævinlega op-
inn. Henni var lagið að vinna sér
traust bama, talaði ekki við þau á
bamamáli, þau vom hennar jafn-
ingjar. Þau minnast hennar nú með
söknuði.
Guðlaug var fríðleiksstúlka og
strax í æsku komu þeir eiginleikar
fram hjá henni, sem mest máttu
sín, þegar út í lífíð kom, einarðleik-
inn, dugnaðurinn og hjálpsemin.
Þótt hún stæði jafnan fast á sfnu,
sýndi hún aldrei yfírgang, heldur
var hún einkar blíð í öllu viðmóti.
Eitt fékk hún í vöggugjöf, sem gaf
henni sjálfri mikla gleði og öllum í
kringum hana, en það var undur-
fögur sópranrödd. Mjög ung tók
hún að syngja í Kirkjukór Heima-
kirkju í Vestmannaeyjum undir
stjóm Brynjólfs Sigfússonar og
þegar til Reykjavíkur kom söng hún
í Fríkirkjunni í rúman áratug, und-
ir handleiðslu Sigurðar ísólfssonar.
Kona sú í Véstmannaeyjum, sem
ég er heitin eftir í seinna nafni,
Ragnhildur Þórðardóttir, móðir
Guðna Ingvarssonar, sagði mér, að
hún léti aldrei messu í Fríkirkjunni
fram hjá sér fara í útvarpinu, því
að hún greindi alltaf rödd Guðlaug-
ar f söngnum.
Ekki fékk Guðlaug notið annarr-
ar menntunar en bamaskólanáms
og einn vetur f unglingaskóla og
ung að ámm byijaði hún að vinna
til að létta undir með heimilinu. Ég
má segja að hún hafí byijað versl-
unarstörf í Verslun Gísla Johnsen
í Eyjum, og eftir að til Reykjavíkur
kom vann hún að verslunarstörfum
hér í ein 30 ár og þar af lengst í
versluninni „Áklæði og glugga-
tjöld". Henni fómst þessi störf vel
úr hendi, var virt af yfírboðumm
sem viðskiptavinum, enda kunn-
áttusöm og lipur í afgreiðslu og
sérstaklega samviskusöm.
Sjálf var hún hannjrrðakona af
guðs náð og sjaldan féll henni verk
úr hendi. Hún saumaði m.a. margar
stórar gobelin-mjmdir, sem urðu
fyrirmjmdir annarra, og ekki færri
en 50 ábreiður, svokölluð „kónga-
teppi", saumaði hún og gaf ættingj-
um og vinum og em hinar mestu
gersemar.
Það var ást við fyrstu sýn, er
hún leit eftirlifandi eiginmann sinn,
Ragnar Eliasson, um borð í gömlu
Esju, milli lands og eyja sumarið
1928, en þá var hún á 16. aldurs-
ári. Tveimur ámm seinna vom heit-
in unnin, árið 1931 var bjnjað að
búa, en þau giftu sig ekki fyrr en
1934, þegar Ragnar fékk fastráðn-
ingu í skipsrúm á togaranum Max
Pemberton. Þeim auðnaðist að vera
saman í 57 ár og sambúð þeirra
var einstök. Þau vom fram á síðasta
dag eins og nýtrúlofað par og unun
var að vera samvistum við þau og.
hejrra, hvemig þau töluðu saman.
Samstilling huga þeirra og hjartna
var svo sterk, að ekkert náði að
skyggjá á eða skapa misklíð. Líf
þeirra var þó ekki alltaf dans á
rósum, en samhygðin var engu
minni í mótlætinu en á gleðistund-
um. Ragnar sigldi á togumm öll
stríðsárin og hlutskipti Guðlaugar
vom hin erfíðu vandamál sjómanns-
konunnar með bömin bíðandi
heima. Forsjónin skildi Ragnar eftir
heima, þegar Max Pemberton fór í
síðustu veiðiferðina og fórst í af-
takaveðri í janúar 1943. Það lýsir
Guðlaugu vel, að hún hafði það
fyrir reglu meðan telpumar þeirra
báðar vom að alast upp, að fara
með þær út fyrir húsdjrr klukkan
12 á miðnætti á gamlárskvöld til
að þakka Guði fyrir að á liðnu ári
skyldi faðir þeirra hafa haldið lífi
og heilsu og biðja fyrir honum á
næsta ári. Guðlaug bjó ijölskyldu
sinni fagurt heimili og Ragnar sagði
mér um daginn, þegar við vomm
að riija upp gamlar minningar, að
það hafí alltaf verið jól á heimili
hans, þegar hann kom heim af sjón-
um.
Þau skópu sér mikinn sælureit í
Sléttuhlíðinni suður við Kaldársel,
byggðu sér þar sumarbústað og
ræktuðu þar blóm, grænmeti og tré
á erfðafestulandi, sem þau kejrptu
1959. Þar áttu þau saman dýrðar-
daga og þangað var gott að heim-
sækja þau.
Með Guðlaugu Helgadóttur er
genginn drengur góður, framúr-
skarandi hlýr persónuleiki, trygg-
ljmdur og ráðhollur vinur, réttsýn
og góð kona.
Elsku Raggi, missir þinn er mik-
ill en ég vona, að minningamar um
Laugu auki þér kraft í því sem
framundan er. Ég og Ragna send-
um þér okkar innilegustu samúðar-
kveðjur, svo og til bama ykkar og
bamabama.
Ingi R. Helgason
Hún Lauga er dáin.
Hún veiktist þann 4. febrúar og
lést §órum dögum síðar án þess
að komast til meðvitundar. Þessir
fjórir sólarhringar hafa verið sem
heil eilífð fyrir hennar nánustu. Það
var ekki vikið frá dánarbeði hennar
þennan tíma, það var beðið til Guðs
og vonað að tíma hennar hér á
meðal okkar væri ekki lokið svona
fyrirvaralaust.
Þegar ég kom upp á spítala,
tveimur dögum eftir að hún Lauga
veiktist og sá hvað hún var veik,
þá vissi ég innst inni að þetta væri
í síðasta sinn, sem okkar fundum
bæri saman, þó ég neitaði að trúa
að svo væri. Þegar ég kyssti hana
á ennið og kvaddi komst aðeins ein
hugsun að; henni verður að batna.
Tveimur dögum síðar hringdi
síminn og mér var sagt að Lauga
væri dáin. Það var eins og dimmdi
skjmdilega en síðan rofaði til þegar
miningamar hrönnuðust upp.
Það eru 40 ár síðan ég kom fyrst
á heimili Laugu og Ragnars, þá
nýflutt í nágrennið og í fylgd nýrr-
ar vinkonu, Lullu dóttur þeirra.
Minningin um þennan fyrsta fund
okkar Laugu stendur mér ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum. Oft hlógum
við Lauga að okkar fyrstu kynnum,
eftir að ég var uppkomin. Lauga
sá strax að Lulla, dóttir hennar,
þá átta ára og ári eldri en nýja vin-
konan, myndi hafa bætandi áhrif á
mig en ekki öfugt. Því amaðist hún
aldrei jrfir vinskap okkar.
Árin liðu og oft leið langur tími
á milli heimsókna til Laugu en allt-
af tók hún á móti mér eins og
siðasta heimsóknin hefði verið deg-
inum áður. Það var alltaf hressandi
og gaman að koma til hennar hvort
sem það var í Hátúnið eða upp í
Sléttuhlíð. Kaffíð og heimalagað
meðlæti var drifíð á borð, en þar
var alltaf af nógu að taka. Lauga
var einstaklega mikil húsmóðir, eins
og heimili hennar bar greinilega
vott um, það var sama hvort horft
var til hreinlætis, matargerðar eða
hannjrrða.
Það fór ekki framhjá neinum sem
umgekkst þau hjón, Ragnar og
Laugu, að ást og virðing þeirra
fyrir hvort öðru var einstök eftir
50 ára hjónaband. Þau áttu sameig-
inlegt áhugamál sem var heimilið
dætumar og þeirra Qölskyldur.
Missirinn er því mikill hjá Ragn-
ari, Lullu, Hönnu og fjölskyldum
þeirra. Nú, þegar daginn tekur að
lengra og sólir hækkar á lofti mun
mesta sorgin vílqa fyrir fagurri
minningu um góða konu.
Elsku Lulla, Ragnar, Hanna og
Ámi, Guð styrki ykkur og flölskyld-
ur ykkar.
Vinarkveðja,
Sigurhanna
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför föður okkar, tengdaföður og afa,
KRISTJÁNS S. HERMANNSSONAR,
Tómasarhaga 32,
Reykjavík.
Árni S. Kristjánsson, Lára Clausen,
Guðrún H. Kristjánsdóttir, Kjartan Jónsson,
Steinunn Kristjánsdóttir, Sigurjón Einarsson,
Hermann Kristjánsson, Rakel Ólafsdóttir
og barnabörn.
Lokað
Bæjarfógeta- og sýsluskrifstofan í Hafnarfirði verður
lokuð eftir hádegi í dag vegna jarðarfarar BJÖRNS
SVEINBJÖRNSSONAR, hæstaréttardómara.
Bæjarfógeti.