Morgunblaðið - 29.04.1988, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. APRÍL 1988
43
illa að þær séu bendlaðar við níð,
því síður róg eða eitthvað verra.
Þeir sem lesa í þessum vísum eitt-
hvert persónulegt níð á sig lesa
eitthvað annað en í þeim stendur.
Ég árétta það, að starfsemi KASK
kemur mér fyrir sjónir eins og
lýst er í vísunum.
Hafnarbúar hafa verið KASK
góðir. Á þeim, þeirra vinnu og
verzlun, hefur félagið vaxið og
dafnað. Þetta fólk verzlar við
kaupfélagið með jafnaðargeði dag
eftir dag, enda ekki í annan stað
að venda. Mér er til efs að bæj-
arbúar séu allir félagsmenn
KASK, frekar en Sovétmenn fé-
lagar kommúnistaflokksins. Þeir
verða að búa við það sem að þeim
er rétt, meðan ekki breytist.
Hafí ég sært einhveija með
þessum skoðunum get ég lítið við
því gert. Þó vildi svo heppilega til
fyrir nokkru, að félagi minn gaf
mér inneignamótu hjá KASK.
Jafnvirði hennar, kr. 105,60, lagði
ég í sparisjóðsbók hjá Lands-
bankaútibúinu á Homafírði, bók
nr 51. Þessa bók gef ég KASK,
og þeir sem vilja því vel geta stutt
félagið með innleggi í þessa bók.
Kaupfélagsstjóri hefur a.m.k. í
tvígang borið sig illa í viðtölum
við Morgunblaðið, og er ekki ann-
að að heyra og sjá, en að slík hjálp
kæmi honum og félaginu bezt. A
það skal vinum og velunnurum
KASK bent, og gera þeir félaginu
þá betri greiða en að vera að fjarg-
viðrast útaf einhveijum vísum.
Ég vil að endingu reyna að
skýra hvað ég kalla níð, eða a.m.k.
háð, í vísnagerð. Þetta ættu þó
allir að vita sem slíkt hafa lesið.
Á þessum málsháttatímum sem
páskamir em, er mönnum hollt
að vita að vinur er sá er til vamms
segir, og að ekki em allir við-
hlæjendur vinir. Ég ætla að vísa
enn til Eystrahoms, nú í blað
nr. 42 1987 útg. 19. nóv. sl. Þar
er forsíðufrétt um opnun Sam-
vinnubankaútibús á Homafírði að
viðstöddu Samvinnustórmenni.
Meðal þeirra sem fluttu ámaðaró-
skir var bóndi, Þorsteinn Jóhanns-
son í Svínafelli. Hans óskir vom
svona:
Samvinnumenn með sóknarkjark,
Samvinnustofnun byggja,
Samvinnustefnu sigurmark,
Samvinnuöflin tryggja.
Hér blessun æ f búi sé,
og bregðist „lánið" eigi,
í góðs manns höndum ferigið fé,
svo farsæld efla megi.
Hér vantar ekkert nema amenið
eftir efriinu. Ég ætla að enda
greinina á því.
Laglega samið, lftið á;
lofeöng öðmm meiri.
Það sem Hermann helzt vill sjá,
— er Háð — á Svalbarðseyri.
Heimildir, tilvitnaðar, er að fínna f:
Eystrahomi nr. 11, 17. marz
1988: Opið bréf til ritstjómar
Eystrahoms. Eystrahomi nr. 11,
17. marz 1988: Ritstjómargrein.
Eystrahomi nr. 4, 28. jan. 1988:
Á tímum einokunar, bls. 7. Eystra-
homi nr. 5, Borgarbami svarað,
bls. 2. Eystrahomi nr. 6: „Það er
iagerinn sem á að vera sem
minnstur", bls. 2. Eystrahomi nr.
6: „Er KASK hafíð yfír gagn-
rýni?“, bls. 3. Eystrahomi nr. 9:
Húsmæður — og Jökull kanna
vömverð hjá KASK, á opnusíðum.
Eystrahomi nr. 10: Enn kannað
verð, bls. 6. Eystrahomi nr. 3:
Metár f vinnslu sjávarafla, bls. 6.
Morgunblaðinu 26. jan. sl. bls. 5.
Viðtal við Hermann Hansson.
Fiskifréttum nr. 1, 1988: Um
meðaltalsverð á fískmörkuðum.
Eystrahomi nr. 42,1987,19. nóv.:
Foreíðufrétt; Samvinnubankinn
opnar útibú.
Fiskverð sem tilgreint er í grein-
inni er verðið hjá Verðlagsráði
sjávarútvegsins síðan í nóvember
1987, nema annað sé tekið fram.
Höfundur erloftskeytamaður.
Leifur Ingólfsson
forstjórí—Minning
Fæddur4.janúar 1935
Dáinn 20. aprQ 1988
í dag er til moldar borinn tengda-
faðir minn og vinur, Leifur Ingólfs-
son, forstjóri í Söginni hf. Hann lést
á heimili sínu þann 20. þ.m. aðeins
53 ára.
Kynni mín af Leifi vom því miður
ekki löng, 6 ár, en þeim mun
ánægjulegri. Mér kemur fyrst f huga
hversu hress, duglegur og kjarkmik-
iil hann var og lét sér fátt fyrir
bijósti brenna. Þetta sannaðist ef til
vill best þegar hann gekkst undir
erfíðan uppskurð í Lundúnum árið
1985, en tveimur mánuðum sfðar
var hann kominn á fuila ferð í vinnu
aftur.
Eftir sveinspróf vann hann við
húsasmíði, oftast sem verkstjóri og
síðar húsasmfðameistari og gat sér
fljótt orð fyrir að vera óhemju af-
kastamikill en vandvirkur smiður,
enda nýttist honum vel kraftur og
áhugi sem einkenndu hann allt hans
líf.
Leifurgerðist síðan framkvæmda-
stjóri í Söginni hf., fyrirtæki föður
síns, eftir hans dag. Fljótlega keyptu
svo hann og eftiriifandi kona hans,
Anna Dam, hlut móður hans og
systra í fyrirtækinu. Það skiptast á
skin og skúrir í rekstri fyrirtækja,
einkum þar sem samkeppni er eins
hörð og í trésmíðaiðnaðinum. Auð-
vitað fór Leifur ekki varhluta af
því, ekki mátti slaka á gæðakröfun-
um, því Sögin hafði alltaf framleitt
vandaða vöru. Við þessar aðstæður
reyndi oft á kunnáttu og áræðni við
tilboðsgerð og síðar dugnað og
verksvit til að standa við gerða
samninga. Þá kom sér oft vel hve
Leifur var góður stjómandi, harður
en ósérhlífinn, krafðist mikils af
mannskapnum en þó mest af sjálfum
sér.
Leifur var mjög greiðvikinn mað-
ur og vildi leysa hvers manns vanda,
og fékk ég ríkulega að njóta þess,
sérstaklega þegar við Helga vorum
að kaupa og standsetja íbúðina okk-
ar. Ég minnist með gleði allra
ánægjustundanna sem við áttum
saman, sérstaklega veiðiferðanna
með Leifí litla, yngsta bami hans,
þær mátum við allir mikils. Einnig
er mér ofarlega í huga hvemig hann
gladdist alltaf þegar hann var ná-
lægt Gunnlaugi syni mínum, eina
bamabaminu, sem hann kallaði kút-
inn sinn.
Ég kveð vin minn með söknuði
og virðingu og votta Önnu og böm-
unum innilegustu samúð.
Garðar
„Enginn veit á hvaða stundu
mætir," sagði amma mín oft. Það
má til sanns vegar færa nú þegar
Leifur Ingólfsson er allur. Fyrir ör-
skömmu ræddum við langa stund
um hversu komið væri í peningamál-
um hér á íslandi. Þar talaði hann
af gegnri reynslu. Hann tók við
grónu og virtu fyrirtæki að föður
sínum látnum, Söginni hf. Hartnær
20 ár hefur hann rekið það og tek-
ist að halda þeirri viðskiptalegu virð-
ingu sem það áður naut. Það var
svo undrunarefnið að þrátt fyrir næg
verkefni var eins og allt þyrfti að
sækja undir hamarinn, og mikill
lærdómur að fylgjast með öllum
þeim kröfum og kúnstum sem þjóð-
félagið lagði atvinnurekendum á
herðar í allri meðferð á ijármagni,
hvort sem það átti að ganga út eða
inn til fyrirtækisins. Undarlegt var
það ekki að siíkt væri umræðuefni
okkar. Alla mína búskapartíð hefur
lifíbrauð minnar fjölskyldu verið
bundið þessu fyrirtæki, þar sem
maður minn hefur unnið við það frá
stofnun þess, eða hátt í 50 ár. Allan
þann tíma má heita að þeir væru í
sambandi hver við annan, Leifur sem
bam, unglingur, seinna lærlingur og
síðustu nær 20 ár sem húsbóndi
hans. Það er ekki algengt í umróti
síðustu tíma að svo takist til með
samfylgd manna. Þannig mætti
einnig orða samskipti þeirra öll og
væri það saga út af fyrir sig. Ekki
fór það framhjá mér hvernig til tókst
og hygg ég að margur mætti af því
læra, þvi hafí þau orð fallið milli
þeirra sem misklíð teljast, hefur það
farið framhjá mér. Við fráfall Leifs
hefur rofnað samband sem á sér
lengri sögu en venjulegt er og
kannski sérstæðari lfka. Þeim þótti
vænt hvorum um annan, þeir deildu
dögunum saman í vinnunni, þeir
byggðu sér hús saman, og mörg
kvöldin fóru í löng samtöl, ýmist
undir sama þaki eða í síma. Að
ógleymdum öllum veiðiferðunum í
lax og silung. Elli kerling hafði sett
þau mörk að rétt var óliðinn stuttur
tími þar til sjálfhætt var fyrir aldurs
sakir að þeir ynnu saman. Það fór
á þann veg, en með öðrum hætti en
til stóð.
Að tíunda lífshlaup manna í lif-
anda lífí virðist oft ofur einfalt fyrir
samferðamanninn, að standa yfír
hinum sama látnum, ýtir við öðru
tungutaki. Staðreyndin, að fyrir
framan þann sama dóm, að skila því
lífí aftur sem okkur var í upphafi
gefið, stöndum við öll, og þá verður
engu breytt er hann hefur fallið.
Leifur Ingólfsson fæddist í
Reykjavík 4. janúar 1935. Foréldrar
hans voru Helga Jessen frá ísafírði
og Ingólfur B. Guðmundsson er
stofnaði Trésmíðaverkstæðið Sögina
hf. hér í borg og rak til dauðadags.
Leifur hóf nám í Menntaskólanum í
Reykjavík, en undi því ekki, heldur
fór í nám í húsasmíði og lauk því.
Hann vann síðan ævina við það, eins
eftir að stjóm fyrirtækisins féll í
hans hlut. Leifur féll ekki í þá freistni
að endavenda til sérhæfni og ein-
hliða framleiðslu, heldur sinnti alls
konar sérverkefnum svo sem sníði á
gluggum og stigum. Má þar neftia
glugga í Hallgrímskirlqu, Kópavogs-
kirkju og annað þvíumlíkt. Ótrúlegur
fyöldi híbýla manna og stofnana hafa
að geyma handverk þessa fyrirtækis
og væri ekki nein smásaga í upp-
Þorbjöm Sigurðsson
Höfn - Kveðjuorð
Fyrir nákvæmlega 30 árum síðan,
núna f aprfl, kynntist ég Þorbimi
Sigurðssyni, Höfn í Homafirði, fyrst.
Við vomm þá nýlentir á gamla
flugvellinum út í Meltanga, f minni
fyrstu flugferð sem aðstoðarflug-
maður.
Farartækið var gamli góði Þrist-
urinn og ég átti að setja eldsneyti á
flugvélina, þegar ég tjáði flugstjór-
anum að ég hefði nú aldrei áður
verið einn við að sefja á eldsneyti,
þá sagði hann: „Það er allt í lagi,
hann Þorbjöm sýnir þér þetta allt
saman."
Ég skynjaði þá að flugstjórinn bar
ótakmarkað traust til Þorbjamar og
ég átti síðan sjálfur eftir að reyna
það sama, gegnum áratuga sam-
starf.
Það var sama hvað Þorbjöm tók
að sér að gera, hvort það var að
taka niður veður, setja á eldsneyti
eða hlaða flugvélina, ryðja eða slétta
flugbrautina, allt var þetta gert af
ýtrustu samviskusemi og ef vafí lék
á einhverju þá gaf hann sér góðan
tfma til að ráðfæra sig við aðra, sem
málið varðaði.
Á þessum árum áður en hringveg-
urinn kom var Homafjörður miklu
einangraðri en harin er f dag og
meira treyst á flugsamgöngur en nú.
Það má segja, að þeir feðgar, Sig-
urður og Þorbjöm og síðan Þorbjöm
og Vignir, hafi verið með allt flug
til HomaQarðar á bakinu f orðsins
fyllstu merkingu.
Þorbjöm var geysilega hlýr per-
sónuleiki og mátti ekkert aumt sjá,
hvorki menn eða málleysingja,
öðmvfsi en að rétta hjálparhönd,
hann var líka glettinn og hafði gam-
an af að spauga.
Hann var t.d. einlægur sjálfstæð-
ismaður, en á þessum árum var einn
af þingmönnum héraðsins úr Fram-
sóknarflokknum, þessi þingmaður
fór oft með flugvélunum suður, og
það var segin saga, þegar Þorbjöm
kom fram í stjómklefann að kveðja
sagði hann: „Svo mannstu Rúnar
að henda þingmanninum út á leið-
inni,“ og svo ískraði f honum hlátur-
inn.
Greiðvikinn var hann með afbrigð-
um og þau em ekki svo fá böm
okkar flugmannanna, þar með talin
dóttir mín, sem hafa notið góðs af
homfirskri sveitamenningu, vegna
þess að Þorbjöm gaf sér tíma til að
útvega þeim sumardvöl á sveitabæj-
unum kringum Homafjörð og fyrir
það er ég honum ævinlega þakklát-
ur.
Ekki er hægt að skrifa um Þor-
bjöm öðravísi en að minnast á
strákastóðið hans, þeir vom sex,
hver öðmm ærslafyllri og duglegri,
oft þegar mikið lá við, og það þurfti
að snúa flugvélinni við á mettíma,
þá mætti Þorbjöm með allt liðið, og
þá mátti maður hafa sig allan við
að skrifa hleðsluskrána á sama tfma
og það tók feðgana að afhlaða og
hlaða flugvélina aftur.
Það var alltaf eitthvað notalegt
við að fljúga til Homafjarðar og hitta
þá feðga Þorbjöm og Vigni. Oft áttu
þeir það til að færa manni helling
af nýveiddum silung eða kola, eða
þá að þeir útveguðu manni á tomból-
uprís síldarkvartil eða nýjan humar.
Til að ná árangri í sínu lífi þurfa
menn að eiga góðan maka og það
átti Þorbjöm svo sannarlega þar sem
var Ágústa Vignisdóttir, kona hans,
og höfðu þau lifað f farsælu hjóna-
bandi í hartnær 12 ár þegar hann
lézt.
Ég trúi þvf, að þegar nú Þorbjöm
er farinn f sina síðustu flugferð, að
þegar hann lendir muni Sigurður,
faðir hans, taka á móti honum við
lendinguna og segja við hann nokkur
vel valin orð, eins og honum var
einum lagið.
Ég og fjölskylda mín sendum að-
standendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Rúnar Guðbjartsson
byggingu Reykjavíkurborgar ef til
yrði tekið. En sá er ekki siður í landi
vom að geta þess svo mjög hver
vinnur, þó teikningum af húsum og
mannvirkjum sé valinn staður í sög-
unni. Húsasmiðurinn heyrir til hin-
um hljóðláta kapftula og þar inní
fellur saga Leifs. Þó var hann að
eðlisfari áhlaupamaður; vann af
óstöðvandi krafti og skilaði margan
vinnudaginn meira en eins manns
verki.
Þannig var og líf hans á fleiri
sviðum, og lfklega hef ég engan
mann annan þekkt sem veikleiki og
styrkleiki komu alla jafnan fram í
sama eðlisþættinum.
Þeirri bók hefur nú verið lokið.
Fremst á blaði þar stendur að hann
rak fyrirtæki sitt með orðheldni og
heiðarleik í fyrirrúmi. Hann hafði
skarpa yfirsýn yfír það sem fyrir fe'
og gekk fram með hugrekki í tvísýn
verkefni og hafði þann sigur alla-
jafnan, er til þurfti svo að vel tókst
að halda rekstrinum áfram.
Leifur kvæntist eftirlifandi konu
sinni, Önnu Pétursdóttur Dam, 9.
nóvember 1959. Böm þeirra em
fjögur og eitt baraabam áttu þau.
Éins og foreldrar hans hugði hann
vel að nægtaborði fjölskyldu sinnar
og spurði aldrei um lengd vinnudags-
ins, því fyrir sjálfan sig utan þess
ramma, var hann ekki kröfuharður.
Fyrir nokkmm ámm kenndi hann
veikinda og gekkst undir mikla
hjartaðagerð úti í London. Hann
fékk góðan bata, en betra er heilt
en vel gróið. Þó segja mætti að sá
sannleikur yrði ekki hans leiðarljós.
Hann andaðist á heimili sfnu hinn
sfðasta dag vetrar. Snar þáttur var
þar slitinn, fjölskylda hans horfir til
vandamála sem einnig em bundin
þeim sem við verksvið Leifs em
tengdir. Hækkandi sól leggur geisla
sína til, og gerir allan vanda léttari
í lffi manna. Sú, vona ég, að verði
raun ungra baraa hans og fjölskyldu
hans allrar.
Fjölskylda mfn þakkar Leifí fyrir
samfylgdina og vottar þeim er syi^z
hann, samúð.
Nfna
Með nokkmm orðum má ég til
að minnast Leifs Ingólfssonar. Við
vomm ungir menn að byija
lifshlaupið þegar við kynntumst
fyrst. Hann að smíða, ég á sjó. Eitt
sinn hafði ég ráðið mig sem stýri-
mann á vertíð í Vestmannaeyjum.
Leifí fannst það tilvalið tækifæri
fyrir sig að komast aðeins f kynn-
ingu við þorsk og saltan sjó og við
fómm á sama bátinn. Það var hans
fyrsta sjóferð. Eftir tvo róðra sýndi
hann að hann var ekki neinn eftir-
bátur okkar sem vomm vanir sjór
menn.
Margt var spjallað og lagt á ráðin
um framtíðina í kojunum í verbúð-
inni áður en menn festu svefn. Leif-
ur ætlaði að reisa hús og smfða
áfram allt sem til féli. Ég ætlaði í
Sjómannaskólann. Samt lét ég orð
um það falla að gaman væri að læra
mublusmíði.
Fyrir hádegi nokkm seinna, þegar
ég var í miðjum tíma í skólanum,
var bankað. Fýrir utan dyraar stóð
Leifur. Hann sagði mér að koma
eins og skot. Hann væri búinn að
koma mér f læri í húsasmíði. Það
væri mikið meiri framtfð í húsasmíði
en í einhveijum mublum. Þar að
auki ekkert auðvelt að komast í
hvomga þessa iðngrein. Þú verðiír
að hætta f Sjómannaskólanum á
stundinni. Við kaupum hamar og sög
og þú byijar að smíða eftir hádegi.
Leifur var ekkert að tvínóna við
hlutina. Hijúfur f skapi en allra
manna fljótastur að rétta hjálpar-
hönd ef eitthvað bjátaði á. Ham-
hleypa til vinnu og ætlaði sér aldrei
af. Fýrir nokkm gekkst hann undir
hjartauppskurð í London. Um leið
og hægt var að halda á hamri var
byijað að hamast á ný. Hann var
forstjóri Sagarinnar, en öjúpur for-
stjórastóll og digrir vindlar hæfðu
ekki hans skapferli.
Nei, það var að skapa eitthvað
með huga og hönd.
En enginn getur ofboðið sér eins
og Leifur gerði. Það fór því svo að
hjartað gaf sig.
Fari hann heill, vinur og mágur
minn.
Ég og fjölskylda mín vottum að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Sigurbjörn Ævarr Jónsson