Morgunblaðið - 29.04.1988, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. APRÍL 1988
Minning:
Guðmundur S.
Ingiinarsson, fulltríd
Fæddur 24. júlí 1928
Dáinn 19. aprU 1988
„Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur,
mín veri vöm í nótt.
Æ virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka,
þinn engil, svo ég sofi rótt.“
t (S. Egilsson)
Nú kveðjum við kæran vin og
vandamann, er útför hans verður
gerð frá Kópavogskirkju í dag, 29.
apríl. kl. 13.30.
Guðmundur Ingimarsson var
Vestfirðingur að ætt, fæddur í
Hnífsdal. Sonur hjónanna Sigríðar
Guðmundsdóttur og Ingimars Finn-
bjömssonar, útgerðarmanns, mik-
illa sæmdarhjóna. Hánn var næst-
elstur 5 bama auk hálfsystur er var
þeirra elst. Sigríður er látin fyrir
nokkmm ámm, var hún mikil önd-
vegiskona, en Ingimar lifir í hárri
elli og sér nú á eftir öðm bama
sinna með ekki löngu millibili.
Minningaraar sækja að, allar
x góðar. Við minnumst er yngri
frænkan í húsinu kynnti mannsefn-
ið. Guðmundur var glæsimenni, vel
gerður á allan hátt. Hann gekk í
Verzlunarskólann, ekki hefur hann
langað til að loka sig inni á skrif-
stofu strax að skólagöngu lokinni,
yfír töhim og pappírsflóði, hefur
vestfirzka sjómannsblóðið trúlega
sagt til sín. Guðmundur fer í Stýri-
mannaskólann og lýkur honum með
sæmd eins og Verzlunarskólanum.
Síðan er haldið á höfin blá og ger-
-jjBt hann stýrimaður hjá Eimskipafé-
lagi íslands og er þar í nokkur ár,
síðustu árin á flaggskipinu; Gull-
fossi. Nú um árabil fulltrúi hjá
Fiskifélagi íslands og gegndi þar
margháttuðum tfúnaðarstörfum.
Við minnumst er haldið var veg-
legt brúðkaup á Reynimel 24, þann
19. júní 1955, er Guðmundur gekk
að eiga konu sína Anrþrúði Guð-
laugu Guðmundsdóttur, Eiríkssonar
verkstjóra og konu hans Þuríðar
Markúsdóttur. Þá ríkti hin nótt-
lausa voraldar veröld og sól í sinni.
Það var jafnræði með þeim hjónum,
enda alla tíð samstíga.
Við minnumst er þau eignuðust
drenginn sinn, þá var samfagnað
og glaðst. Hann hlaut nafnið Öm
Guðlaugur og er nú 24 ára og
stundar prentnám, ekkert var til
sparað að búa hann sem best undir
lífið.
Guðmundur var sérlega bamgóð-
ur maður, gleðimaður á góðri stund
og ekki brást ef efnt var til fjöl-
skyldufagnaðar og teknar voru
myndir að Guðmundur væri ekki
með að minnsta kosti eitt lítið í
fanginu.
Þau hjón áttu fallegt heimili, þar
var gott að koma.
Guðmundur var ræktunarmaður
mikill, sáði fyrir sínum blómum og
trjáplöntum, reisti sér lítið gróður-
hús heima í Skólagerði til að ann-
ast uppeldi.
Síðan kemur að því að færa varð
út kvíamar, því var það að þau
fengu sér land austur í Grímsnesi
þar sem sjómannasamtökin hafa
haslað sér völl að Hraunborgum.
Þar var byijað á að girða og þar
með friða landið, síðan var reistur
vandaður og skemmtilegur sumar-
bústaður, plantað og sáð, það má
segja að varla sé lófastór blettur
sem ekki hefur verið farið höndum
um af elsku og varfæmi, enda 20
grænir fingur að verki. Þar var öll-
um frístundum eytt í að minnast
við mold og steina.
„í hafi speglast himinn blár,
sinn himin á hvert daggartár.
í hveiju blómi sefur sál,
hvert sandkom á sitt leyndarmá).“
(Davíð Stefánsson)
Stundum var rennt við á Hofi
og málin rædd, síðan stefnt á
Hraunborgir og miðin tekin inn
Viðeyjarsund og heim að Suðurhlíð.
Við biðjum fyrir Ingimar um leið
og við vottum honum innilega sam-
úð, einnig bömum hans og öllu
skylduliði.
Ella, Ingi, synir, tengdadætur og
bamaböm, innilegar samúðarkveðj-
ur til ykkar allra. Nú er skarð fyrir
skildi hjá ykkur öllum.
Elsku Þrúður og Öddi, við þessi
þáttaskil, eigið þið alla okkar sam-
úð. Guð blessi ykkur minningamar
um kæran eiginmann og föður.
Fráfall Guðmundar Ingimarsson-
ar finnst okkur ekki tímabært en
eigi má sköpum renna.
Við kveðjum Guðmund með virð-
ingu og þökkum samfylgdina, fari
hann í guðsfríði.
Guðríður, Steinþór, börn,
tengdabörn og barnabörn.
Góður vinur og vinnufélagi, Guð-
mundur Sturla Ingimarsson, Skóla-
gerði 46, Kópavogi, andaðist að-
faranótt 19. apríl sl. eftir tiltölulega
stutt, en verulega sárt stríð við
þann sjúkdóm, er leiddi hann að
dauðans dymm. Sjúkdómur þessi
hefur heijað á mannfólkið um lang-
an tíma og ekkert lát virðist á, að
hann banki uppá hjá fjölda fólks á
öllum aldri.
Guðmundur fæddist í Hnifsdal
24. júlí 1928. Hann var sonur þeirra
kunnu sæmdarhjóna Sigríðar Elísa-
betar Guðmundsdóttur og Ingimars
Finnbjömssonar útvegsmanns.
Sigríður lést fyrir nokkmm áram
en Ingimar lifir enn, kominn á
tíræðisaldurinn. Hann er nú vist-
maður á Elliheimili ísafjarðar.
Ungur að ámm hóf Guðmundur
störf við útveg föður síns, en jafn-
hliða sótti hann sér haldgóða
menntun. Hann brautskráðist frá
Gagnfræðaskóla ísafjarðar 1944,
frá Verzlunarskóla íslands 1947 og
farmannadeild Stýrimannskólans í
Reykjavík árið 1952. Strax að því
námi loknu réðist hann til Eim-
skipafélags íslands, sem stýrimaður
á skip félagsins. Við þau störf var
hann til ársins 1966, en það ár
sótti hann námskeið í vinnuhagræð-
ingu hjá Teknologiske Institut í
Osló og þetta sama ár var hann
ráðinn fulltrúi hjá Fiskifélagi ís-
lands. í sömu mund tókust kynni
okkar Guðmundar, sem alla tíð
stóðu með ágætum. í upphafi og
raunar um nokkur árabil byggðust
samskipti okkar Guðmundar á því
að ég þurfti að koma á framfæri
við Fiskifélagið fjölda erinda fyrir
útvegsmenn í Eyjum og síðar út-
vegsmenn á Suðumesjum, er snertu
margháttaða tillögugerð um nýt-
ingu fiskveiðilandhelginnar. Á þeim
ámm vom stíf ákvæði í lögum um
að leitað skyldi umsagnar stjómar
Fiskifélagsins um tillögur að breyt-
ingum á lögum eða reglugerðum
er vörðuðu landhelgismálin. Það
kom strax í hlut Guðmundar að
verða einskonar tengiliður milli
hinna ýmsu aðila, er mál þessi
bmnnu á, og stjómar Fiskifélagsins
ogi í framhaldi af því milli stjómar-
innar og stjómvalda. Samkvæmt
eðli þessara mála komu oft upp
erfið og snuin atriði og sitt sýndist
hveijum. í langflestum tilvikum
leystust mál á farsælan hátt og
átti Guðmundur ríkan þátt í því.
Einn er sá þáttur annar í störfum
Guðmundar fyrir Fiskifélagið, sem
mig langar að víkja örlítið að. Fljót-
lega eftir komu Guðmundar til fé-
lagsins var honum falið að sjá um
útgáfu Sjómannaalmanaksins og
frá árinu 1970 var hann ritstjóri
þess. Ég hafði lengi þekkt til Sjó-
mannaalmanaksins og vissi að það
var mjög vinsælt meðal sjómanna.
Hinsvegar vissi ég ekki fyrr en ég
réðst til Fiskifélagsins og fór að
starfa þar dagsdaglega hve mikil
vinna lá að baki útgáfu almanaks-
ins og hve starf Guðmundar var
þýðingarmikið og markvisst um
útgáfuna.
Okkur starfsfélögum Guðmundar
furðaði oft á því hversu laginn og
duglegur hann var að koma alman-
akinu út á réttum tíma hveiju sinni,
en I því sambandi ber hæst í hugum
okkar. framganga hans við síðustu
áramót, um að koma almanakinu
út, en þá var hann sárþjáður orðinn
af hinum alvarlega sjúkdómi.
Guðmundur hafði á hendi fjöl-
mörg önnur störf en hér hefur ver-
ið vikið að fyrir Fiskifélagið. Öll
störf fyrir félagið rækti hann af
mikilli kostgæfni og stendur Fiski-
félagið í þakkarskuld við Guðmund.
19. júní 1955 kvæntist Guð-
mundur, Amþrúði Guðmundsdótt-
ur, Eiríkssonar, verkstjóra í
Reykjavík og konu hans Þuríðar
Magnúsdóttur. Fljótlega byggðu
þau sér myndarlegt heimili að
Skólagerði 46 í Kópavogi og þar
hefur heimili þeirra staðið með
miklum myndarskap síðan. Sonur
þeirra er Om Guðlaugur, sem nú
er við prentnám. Þau Guðmundur
og Amþrúður vora alla tíð einstak-
lega samrýmd og samhent um
marga hluti. Það hefur einmitt kom-
ið vel í ljós í því mikla og fallega
starfi er þau hafa unnið við að
rækta sumarbústaðarlóð sína í landi
Hrauns i Grímsnesi. Sumarhúsaeig-
endur á því svæði stofnuðu með sér
félag fyrir um þremur ámm og var
Guðmundur formaður þess. Hann
vann félaginu af miklum áhuga og
kom ýmsu til betri vegar fyrir félag-
ana. Mér er kunnugt um að þeir
vilja við þessi leiðarlok flytja bestu
þakkir og Amþrúði hugheilar sam-
úðarkveðjur.
Á sama hátt þakka starfsfélagar
Guðmundar og biðja honum allrar
guðsblessunar og færa Amþrúði,
Emi Guðlaugi, öldraðum föður og
öðmm aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Ingólfur Arnarson
.*
>
Minning:
Katrín Ólafsdóttir
Fædd 21. nóvember 1904
Dáin 18. apríl 1988
Katrín Ólafsdóttir lézt árla morg-
uns þann 18. apríl á Landspítalan-
um. Hún veiktist alvarlega sl. haust
og náði, því miður, ekki fullri heilsu
eftir það.
Þegar hugurinn reikar til baka
kemur upp minningin um fyrstu
kynni mín af Katrínu og manni
hennar, Áma Péturssyni, lækni.
Það var fyrir liðlega 60 ámm að
þau bjuggu í risíbúðinni í húsi for-
eldra minna, hér á Fjólugötu 25.
Þau komu mér fyrir sjónir sem
ung, glæsileg hjón. Þá höfðu þau
eignast sitt fyrsta bam, Jón R., sem
var ársgamall. Þótt ég væri dreng-
ur að aldri veitti ég þvi athygli
hversu Katrín annaðist hann af
mikilli umhyggju. Þannig hefur
lífsmáti hennar verið. Siðastliðinn
vetur rifjaði hún oft upp minningar
frá fyrri tíð. Nefndi þá, m.a., að sér
hefði liðið vel í rísíbúðinni hér.
Næst lágu leiðir okkar saman
tæpum áratug síðar, hvort heldur
sem menn vilja kalla það tilviljun
eða eitthvað annað. Það var þegar
ég kynntist konu minni, Svölu, sem
er uppeldisdóttir þeirra. Þau tóku
hana að sér, eftir lát móður henn-
ar. Þá bjuggu þau í Skála við Kapla-
skjólsveg, sem var nokkuð utan við
samfelldu byggðina. Það sem mér
fannst auðkenna þau var hlýhugur
og velvild.
Gestkvæmt var á heimilinu,
kunningjahópurinn stór og vina-
mörg vom þau. Þar var tekið vel á
móti manni.
Ifyrir rúmlega 4 áratugum
byggðu þau vandað hús við Faxa-
skjól 10, sem var heimili Katrínar
upp frá því. Þau höfðu búið þar í
allnokkur ár og björt framtíðin virt-
ist blasa við þeim, hann virtur lækn-
ir, störfum hiaðinn, þegar áfallið
kom. Ámi varð bráðkvaddur á miðj-
um aldri, á heimili sínu þann 31.
júlí 1953.
Katrín Ólafsdóttir fæddist í Viðey
21. nóvember 1904. Hún var dóttir
yilborgar Jónsdóttur og Ólafs
Ólafssonar, afgreiðslumanns. Ólaf-
ur féll frá þegar Katrín var ung-
bam, dmkknaði úti á Sundunum.
Eftir lát föður síns ólst Katrín upp
hjá Hólmfríði Rósenkranz og Þór-
unni Finnsdóttur, sem starfræktu
veitingahúsið Uppsali við Aðal-
stræti 18, sem var vel þekkt þá.
Bróðir Katrínar var Axel Ólafsson,
sem lézt fyrir nokkmm ámm. Hann
var fyrram bóndi á Kjalamesi, en
flutti svo með fjölskyldu sína í
Kópavogskaupstað og gerðist
starfsmaður hjá kaupstaðnum.
Ung að ámm fór Katrín til Kaup-
mannahafnar til náms í tónlist.
Hún giftist Áma Péturssyni þann
25. júní 1924. Þau eignuðust 3
böm. Þau em: Jón R. kvæntur
Marlies E.M. Wilkes, Þómnn gift
Ólafi E. Stefánssyni, Hólmfríður
Rósenkranz gift Öddi Benedikts-
syni. Uppeldisdóttir þeirra er Svala
Eyjólfsdóttir gift undirrituðum.
Katrín var svipfríð kona, bar
mikla persónu og jákvæð. Hún ann-
aðist heimilið af rausn. Hún var
sérlega dugleg að ferðast, gerði
mikið af því, enda hafði hún mikla
ánægju af ferðalögum. Með Katrínu
Ólafsdóttur er horfín af sjónarsvið-
inu sómakær öðlingskona.
Hákon Jóhannsson
Það koma margar bemskuminn-
ingar upp í hugann við fráfall Kötu
vinkonu minnar. Persónulega er ég
á móti gælunöfnum í minningar-
greinum, en Kata vildi bara heita
Kata og var kölluð það jafnt af
gömlum vinum sem og vinum bama
hennar.
Þegar ég fyrst man eftir mér
bjuggum við Kata í sama húsi,
Aðalstræti 18, eða Uppsölum eins
og húsið hét, en svo flutti ég í hús-
ið við hliðina, Túngötu 2, og þannig
ólumst við upp hlið við hlið og lék-
um okkur í „Uppsalaportinu". Það
var mikið gaman að fá að vera í
þeim hóp sem fékk að leika sér
inni á Uppsölum, þvi þar „mátti
allt“ og veitingar vom stórkostleg-
ar.
Kata var tekin í fóstur tveggja
ára gömul af þeim Þómnni Finns-
dóttur og Hólmfríði Rósinkrans.
Þær gengu venjulega undir nafninu
„frænkumar" og ráku um árabil
veitingahúsið „Uppsali" sem var
mjög vinsæll og eftirsóttur staður.
Afmælisveislur Kötu og ótal aðrar
veislur em mér minnisstæðar frá
Uppsölum. Einn sið höfðu þær
„frænkur" að á hveiju gamlárs-
kvöldi buðu þær öllum föstum mat-
argestum sínum til veislu. Þetta var
allt einhleypt fólk og alltaf buðu
þær móður minni með okkur syst-
umar. Þama var sungið og dansað
og um miðnætti var skotið flugeld-
um. Maður hlakkaði allt árið til
gamlárskvölds. Til heimilis hjá þeim
„frænkum" var einnig Jón Rósin-
krans læknir en hann var bróðir
Hólmfríðar Rósinkrans og hjá þessu
yndislega fólki ólst Kata upp við
mikið ástríki og eftirlæti. En það
var eins og móðir mín sagði: „Kata
er svo vel gerð, að það er ekki
hægt að eyðileggja hana."
Kata byijaði ung að læra á fiðlu
hjá Þórami Guðmundssyni og var
á þeim tíma óvenjulegt að stúlkur
lærðu á fiðlu, það var frekar píanó-
ið. Þegar Kata var aðeins fimmtán
ára fór hún til Kaupmannahafnar
í fiðlunám við Konunglega Tónlist-
arskólann og lauk þaðan námi
þremur ámm síðar. Hún kom alltaf
heim á sumrin. Þetta var allt mikið
fyrirtæki á þessum ámm, því þá
vom ekki flugvélar og ekki um
annað að ræða en skipsferðir.
Þegar Kata kom svo heim var
Þórarinn Guðmundsson búinn að
stofna „Hljómsveit Reykjavíkur"
sem var eiginlega fyrsti vísirinn að
sinfóníuhljómsveit. Kata fór að spila
með þeim og held ég að hún hafi
verið fyrsta konan hér á landi sem
spilaði með slíkri hljómsveit. En svo
lagði hún fiðluna alveg á hilluna
þegar hún giftist Áma Péturssyni
lækni þann 25. júní 1924.
Hafí Kata verið heppin að alast
upp hjá þessum yndislegu konum,
þá vom þær ekki síður heppnar
með hana. Hún átti svo sannarlega
eftir að endurgjalda þeim það sem
þær höfðu gert fyrir hana. Ástríki
það sem hún sýndi þeim þegar þær
fóm að eldast og heilsan að bila
var svo einstakt að það gleymist
ekki þeim sem til þekktu. Og ekki
spillti eiginmaðurinn, Ámi læknir,
því hann reyndist þeim sannarlega
góður tengdasonur. Bömin þeirra
þijú vom skírð eftir Uppsalafjöl-
skyldunni, Jón læknir, Þórunn og
Hólmfríður.
Kata og Ámi vom ákaflega
gestrisin og alltaf mjög gestkvæmt
hjá þeim. Kata og Ami gerðu það
oft á síðust ámm sem Ámi lifði að
keyra til Keflavíkur á sólbjörtum
sumarkvöldum og heimsækja okkur
hjónin og áttum við þá mörg yndis-
leg kvöld saman. Eitt slíkt kvöld
er mér sérstaklega minnisstætt.
Þetta var í júlímánuði, veðrið yndis-
legt og við áttum alveg sérstaklega
skemmtilegt kvöld saman. Þegar
þau fóm þá sagði Ámi: „Svona
mikið hef ég ekki hlegið í mörg
ár!“ Nákvæmlega viku síðar var
hann látinn, svo langt um aldur
fram.
Það að hafa notið þeirra forrétt-
inda að alast upp með „Uppsalafjöl-
skyldunni" gaf mér og systur minni
svo yndislega bamæsku, sem aldrei
verður frá okkur tekin. Kata sýndi
alveg ótrúlegan kjark í þessum erf-
iðu veikindum sínum og kvartaði
aldrei.
Nú kveð ég æskuvinkonu mína
og þakka henni allt sem hún hefur
gert fyrir mig og mína.
Bömum hennar og fósturdóttur
og fjölskyldum þeirra sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur.
Vigdís Jakobsdóttir