Morgunblaðið - 22.05.1988, Síða 13

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. MAÍ 1988
13
Fagnaðarfundir
Kvöld nokkurt var þeim sagt að
þeir yrðu fyrir óvæntri uppákomu.
Tveir menn, sem töluðu frönsku,
komu til þeirra. Þeir voru Marcel
Carton og Marcel Fontaine. Fyrst
þeir voru allir settir í sama klefa
hlaut það að tákna að þeir yrðu
látnir lausir ... En gleði þeirra var
skammvinn.
Seurat hrakaði stöðugt. Hallat
kom á hvetju kvöldi. Hann sagði
lágum rómi: „Ég er fangi eins og
þið. En þeir láta mig ekki binda
fyrir augun. Það er ills viti. Þeir
ætla að kála mér.“ Hann brosti...
Einhver bankaði í vegginn. Þeir
könnuðust við franska þjóðsönginn.
Bandarísku gíslamir vildu hug-
hreysta þá. Upp frá þessu kölluðu
Frakkamir hálfkaraða húsið La
Marseillaise.
Hinn 12. október 1985 voru þeir
fluttir ennþá einu sinni. Drúsar leit-
uðu í húsum í hverfmu ... Þeir
voru færðir upp á efstu hæð húss,
sem var enn í smíðum, og þaðan
yfir í aðra byggingu.
Seurat varð æ máttfarnari. Gyð-
mgalæknirinn kom alltaf. Þeir biðu
Fagnaðarfundir: Ættingjar taka á móti gíslunum í París.
Joelle og Alexandre fagna Kauffmann við komuna: bóklestur helzta
afþreyingin.
alltaf óþreyjufullir eftir þessum
glaðværa, drenglynda manni, sem
lét aldrei hugfallast og gerði að
gamni sínu.
Seurat varð að fá blóð ... Hann
var af fágætum blóðflokki. Að lok-
um bauðst einn af foringjum mann-
ræningjanna til að gefa honum blóð.
Þetta var dæmi um sambland af
mildi og grimmd, sem þeir áttu að
venjast. Verðirnir komust við og
sögðu: „Seurat, þú ert að verða
sjíti. Þú ert með sama blóð og við."
Aftakan
Dag nokkurn í desember leit
Seurat á félaga sína og sagði: „Ég
dey hér.“ Félagar hans gátu ekkert
sagt ... Á jóladag hlustaði hann á
útvarpið. Hann heyrði í frænda
sínum, Sylvere, og grét í fyrsta sinn.
Læknirinn var hættur að koma.
Seurat varð að skríða á ijórum fót-
um á salernið. Þeir gátu ekki hjálp-
að honum. Hinn 28. desember
kvaddi hann vini sína og fór frá
þeim til að deyja einn. Kauffmann
leið eins og hann hefði misst annan
fótinn ...
„Hinn læknirinn var lélegur,“
sagði einn vörðurinn. „Nú fær hann
góða umönnun." Þeir heyrðu dauð-
astunur Michels gegnum veggina
Hinn 30. desember var komið
með síðustu eigur Hallats til þeirra.
Þeir fengu að halda dagbók hans.
Á hveijum degi hafði þessi góði
læknir skrifað konu sinni: „Elskan,
.... dagur fangavistarinnar ..." I
febrúar heyrðu vinimir þrír í út-
varpi að Víkingasveit landlausra
hefði tekið Hallat af lífi.
Síðdegis 5. marz 1986 var út-
varpið tekið frá þeim. Þá vissu þeir
að Seurat væri látinn og að verðim-
ir vildu ekki að þeir fréttu það...
Dag nokkurn í ágúst var þeim
skipað að taka saman pjönkur sínar.
Þegar þeir höfðu verið bunndnir
eins og múmíur var þeim troðið
Seurat (á mynd sem ræningjarn-
ir birtu eftir dauða hans):
„Ég dey hér.“
ofan í langar málmkistur, sem voru
settar á vörubíla.
Ekið var áleiðis til Sidon og num-
ið staðar í afskekktu fjallaþorpi.
Þar var þeim komið fyrir í herbergi
í húsi hjóna, sem áttu fimm eða sex
ára gamla dóttur, Zenoubu. Þeir
vom langt leiddir og örvæntingar-
fullir, en gátu brosað á ný. Þeir
vom faldir fyrir telpunni, en heyrðu
hjalið í henni og Carton þýddi það
sem hún sagði. Móðir Zenoubu bjó
til góðan mat og þeir komust aftur
að því hvernig kjöt og grænmeti
bragðaðist ...
Kvöld nokkurt vom þeir fluttir í
nálægt hús, sem var ekki fullgert.
Nýir verðir þeirra þóttust vera að
reisa húsið ... Skömmu síðar vom
þeir aftur settir í kisturnar og flutt-
ir til Beirút á ný. Að þessu sinni
vom þeir hafðir í fjölbýlishúsi ...
Loks fengu þeir aftur útvarpsvið-
tæki. Kauffmann heyrði að arm-
ensk hryðjuverkasamtök hefðu
krafizt þess að „zíonista-njósnarinn
Kauffmann" yrði tekinn af lífi í
mótmælaskyni við Parísarheimsókn
Sfmonar Peresar ísraelsleiðtoga.
Útvarpið greindi frá því að
franska blaðamanninum Roger
Auque, tveimur Þjóðveijum og fjór-
um Bandaríkjamönnum hefði verið
rænt. Þegar það sagði frá komu
(rnttpiÍH *
4a IJImn
tiniin
tvrmind
****** ^8*********8^1^ * “ * * ^
■ | . . .
Fyrirsagnir Parísarblaðanna eftir frelsun gislanna: loksins fijálsir.
inn í klefann vopnaður riffli. „Allir
upp að vegg,“ hrópaði hann.
„Bandaríkjamenn hafa stigið á
land. Fimmtíu landgönguliðar hafa
fallið." Kauffmann hélt að dauða-
stundin væri komin. Fimm mínútum
síðar rak vörðurinn upp tryllings-
legan hlátur. „Þarna lék ég á ykkur
..." sagði hann.
Hinn 8. febrúar 1987 varð gífur-
leg sprenging og allar rúður í bygg-
ingunni brotnuðu. Sprengja hafði
spmngið í bíl fyrir utan. Eftir það
heyrðu þeir ekki í útvarpi og sáu
engin blöð fyrr en þeim var sleppt.
Þeir vom hlekkjaðir á höndum og
fótum og gátu varla sofið fyrir sárs-
auka ...
Enn vom þeir fluttir á nýjan stað
15. febrúar. Gíslar óttast fátt meira
en flutninga ... Fontaine gægðist
gegnum skráargatið: „Nýr gísl,“
sagði hann ... Hann var hávaxinn.
Þeir höfðu frétt um ránið á Terry
Waite. Var þetta hann?
Hinn 28. febrúar hljómuðu aftur
hin ógþmngnu orð: „Búizt til brott-
ferðar." Farið var með þá í einangr-
að hús. Andrúsmloftið var furðu-
'egt. Þeir urðu að standa í eina
ldukkustund meðan fólk sönglaði í
jífellu umhverfis þá. Þetta virtist
einhver trúarleg kveðjuathöfn . ..
En ekkert gerðist. Þeir fengu aldrei
að vita hveijir þessir tilbeiðendur
vom og hvaða tilgangi þessi dular-
fulla athöfn átti að þjóna . ..
Terry Waite: var hann gíslinn
sem þeir sáu?
6. bandaríska flotans til Beirúts
vissu þeir að mesta hættustundin
væri mnnin upp ...
Sprengingar
Dag nokkurn vöknuðu þeir við
sprengingu. Vörður kom hlaupandi
Klukkutíma síðar komu “kistu-
bílamir" og þremur stunndum síðar
var numið staðar við bílaverkstæði.
Fontaine hvíslaði að þeir hlytu að
vera í Sidon.
Síðan varð þögn og dropar heyrð-
ust falla. Þeir lágu rígbundnir í
málmkistunum; engi'nn kom til að
bjarga þeim. Þeir biðu í 10 tíma,
sem vom hræðilega lengi að líða.
Öðm hveiju bankaði einhver í kist-
una og spurði: „Er ekki allt í lagi?“
Loks var aftur ekið af stað og
að lokum komið til staðar í fjöllun-
um, sem virtist vera sveitabær. Þá
vom þeir svo aðfram komnir að
bera varð þá inn .. .
Allt í einu fylltist húsið af fólki
... Þeir vom færðir í húsið við hlið-
ina og þar sátu þeir í eldhúsinu í
fimm vikur með bundið fyrir augun
og fólk traðkaði á þeim og bókstaf-
lega kramdi þá undir fótum sér. I
eyrum þeirra glumdi sífellt tónlist
af snældum, trúarsöngl og sjón-
varpshávaði ...
Dularfullur gísl
Dag nokkurn sagði vörður við
Kauffmann: „Ég ætla að sýna þér
dálítið ...“ Hann dró upp gamalt
tölublað af Paris Match með mynd
af Joelle og sonum þeirra. Kauff-
mann komst í ótrúlega geðshrær-
ingu ... í tímaritinu sagði frá dauða
Michels Seurats.
Kvöld nokkurt heyrðu þeir dular-
fullan gísl bera að garði. Tíunda
apríl reyndi jafndularfullur maður
að yfirheyra þá á ensku . .. Kauff-
mann komst fljótt að þeirri niður-
stöðu að þessir menn væm íranar,
sem hefðu verið sendir til að yfir-
heyra nýja gíslinn. Daginn eftir
komu bækur, sem þeir höfðu beðið
um — eftir Hugo og Shakespeare.
Næstu flutningar vom ólíkir hin-
um fyrri. Stutt var að fara og því
farið fótgangandi. Herbergið var
ógeðslega skítugt ... Þeir áttu er-
fitt með svefn, því þeir óttuðust enn
aðra flutninga. Eina nóttina kom
vörður og færði Fontaine á brott.
„Biðjið fyrir mér, vinir,“ sagði hann,
sannfærður um að dauðinn biði
hans.
Hinn 28. febrúar sl. kom röðin
að Kauffmann. Honum var haldið
hlekkjuðum í niðamyrkri í niður-
gröfnum bílskúr í heilán dag.
Klukkan 2 eftir miðnætti var hann
settur í stól fyrir framan bifreið.
Ljósin vom kveikt og ætluðu að
blinda hann. „Þar með er þessu
loksins lokið," hugsaði hann með
sér.
En honum var stungið í poka og
fleygt í farangursgeymslu bifreiðar.
I tvo mánuði bjó hann með öðmm
fanga, sem honum er bannað að
nafngreina. Þeir vom hlekkjaðir,
en fengu að horfa á sjónvarp.
Klukkan 3 aðfaranótt 3. maí sl.
fjarlægðu verðirnir allar eigur hans.
Klukkan 11 f.h. sagði vörður hon-
um: „Þessu er iokið hjá þér.“
„Hvað táknar það?“
„Frelsi . ..“
Klukkan 5 síðdegis fékk hann
að raka sig. Rétt áður en hann fór
hitti hann einstaklega grimman
vörð, Abou Ali, sem rétti honum
höndina. Kauffmann hristi hana.
„Þessu er lokið, ég fyrirgef þér,“
sagði hann.
Honum var ekið í Mercedes-bif-
reið í kyrrlátan húsagarð. Ótti greip
hann á ný. „Skyldu þeir drepa mig
núna?“
En maður nokkur kom inn í bílinn
til hans. „Hvernig hefurðu það?“
Þetta var Marcel Fontaine, sem
hann hélt að hefði verið sleppt fyr-
ir löngu. Síðan kom Marcel Carton
til þeirra. Mercedes-bifreiðin ók af
stað á ofsahraða. Þeir heyrðu ysinn
og þysinn á götum Beirút. Skipt
var um bflstjóra nokkmm sinnum,
en létt var yfir gíslunum. Allt í einu
var þeim ýtt inn í anddyri Summer-
land-hótelsins og hrópað var á
frönsku allt í kring. Martröðinni var
lokið.