Morgunblaðið - 07.09.1988, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. SEPTEMBER 1988
~\
Fjóla ásamt Chrístiane, þýskrí vinkonu sinni.
Á ítalskrí strönd. Fjóla er önnur frá hægrí.
Fegin að ég fæfldist
hér en ekki á Italíu
Fjölmörg' íslensk ungmenni fara
til útlanda á sumrín til þess að
læra aðskiljanleg tungumál.
Lengi var mjög vinsælt að fara
til enskumælandi landa í þessu
skyni og er það vafalaust enn.
Eftir þvi sem árin hafa liðið
hafa menn þó leitað í æ ríkari
mæli til annarra landa til að
vikka sjóndeildarhríng sinn og
læra framandi tungur, svo sem
spænsku eða ítölsku, svo
eitthvað sé nefnt. En skyldu
menn hafa mikið gagn af slíku
námi?
í hinni fornu menningar og
listaborg Flórens á ítaliu eru
starfræktir ýmsir
tungumálaskólar fyrir
útlendinga, einn af þeim heitir
Dante Alighierí. Ung íslensk
stúlka, Fjóla Ósk Gunnarsdóttir
fór til náms í þessum skóla fyrír
rúmu ári siðan og var þar i
þijá mánuði. Vegna þessa gerði
hún hlé á menntaskólanámi sínu
allan síðastliðinn vetur en tekur
til við það nám á ný í haust.
Blaðamaður Morgunblaðsins
hitti Fjólu nýlega að máli og
spurði hana um gagnsemi
þessararítaliudvalarf yrir-
hana.„Ég tel að fólk hafi mjög
gott af því að fara út og þurfa
að standa þar á eigin fótum.
Menn læra að hugsa um sig
sjálfa þegar þeir hafa engan til
að treysta á. Ég fór út í endaðan
maí í fyrra og þekkti þá ekkert
til skólans sem ég var að fara
i. Ég hafði heyrt talað um
þennan skóla þegar ég fór út
sumarið 1986 í sumarfrí til
Ítalíu með nokkrum
skólafélögum mínum. Seinna sá
ég auglýsingu frá þessum skóla
hjá Útsýn og varð mjög fegin
að þurfa ekki að standa í að
f inna út hvernig ég næði
sambandi við skólann sem ég
var þá löngu ákveðin í að fara í.
Egfórein út, var
eina nótt í Lon-
don og flaug svo
til Písa og þaðan
með test til Flór-
ens. Égverðað
viðurkenna að ég
var mjög hrædd
þegar ég kom til London og varð
að bjarga mér að öllu leyti sjálf.
Ég kom seint um kvöld og átti
fullt í fangi með að komast með
farangurinn inn í rútuna sem ég
átti að takatil að komast á hótel-
ið sem ég átti að gista á. Ég var
líka taugaóstyrk daginn eftir en
ég var svo heppin að komast í
kynni við fullorðin ensk hjón á
Heathrow-flugvelli og þau aðstoð-
uðu mig við að komast í flugvélina
sem ég átti að fara með til Italíu.
En eftir að ég komst yfir þennan
skrekk gekk allt vel.
í Flórens beið mín húsnæði í
stórri íbúð sem skólinn útvegaði.
Með mér í íbúðinni bjuggu fjórar
þýskar stelpur sem ég gat lítið sem
ekkert talað við fyrstu dagana.
Ekki aðeins vegna tungumálaörð-
ugleika heldur líka vegna feimni.
Svo rættist úr því og við reyndum
að spjalla saman eftir föngum,
ýmist á ensku, sem Þjóðverjar eru
oft ekki sleipir í, eða á ítölsku sem
við vorum allar komnar til að læra.
Ég kynntist tveimur af þessum
stelpum mjög vel og við urðum
góðar vinkonur, ég held sambandi
við þær enn.
Námið í skólanum hófst þannig
að mér var vísað inn í bekk þar
sem fyrir var fólk á ýmsum aldri
frá ótal þjóðlöndum. Margt af
þessu fólki átti þó ítalskt foreldri
sem hafði flutt úr landi en vildi
að bömin lærðu ítölsku og kynnt-
ust sínu öðru föðurlandi. Við lærð-
um ítalska málfræði og vorum lát-
in ræða mikið saman á ítölsku og
þess var stranglega gætt að við
ræddum saman á ítölsku í
frímínútunum. Kennarar voru þar
alls staðar á vakki og blönduðu
sér í hópinn til þess að fylgjast
með að við notuðum ekki enskuna
í samræðum. Þetta var ferlega
erfítt fyrst, ég skildi varla nokkurt
orð, en smám saman fór þetta að
glæðast og ég gat fylgst meira
með. Það var líka hægt að taka
tíma í læra að nota hendumar
með sjálfu tungumálinu, Það má
næstum segja má að handahreyf-
ingar ítala séu sér tungumál. Einn
mánuðinn fékk ég að sitja slíka
tíma með vinkonum mínum, en
aðallega lærði ég handahreyfíng-
amar af því að fylgjast með og
tala við ítalina sjálfa. Ég kynntist
tveimur ítölskum stelpum þama í
gegnum ástralska skólasystur
mína. Ég held að slík kynni séu
fremur sjaldgæf því ítalskar stelp-
ur vilja sem minnst vita af útlend-
ingum. Þessar stelpur voru systur
og þær buðu mér heim með sér
til Crotone á Calabria þar sem
foreldrar þeirra búa. Það var mjög
gaman að koma þangað, menning-
in þar syðra er töluvert önnur en
menning Norður-ítala. Á Suður-
Ítalíu er fólkið miklu opnara og
mjöggestrisið. Flórens er mikil
ferðamannaborg og á sumrin flýja
flestir íbúamir út í sveit undan
öllum þessum ferðamannaskara
og vilja helst blanda sem minnst
geði við aðkomufólkið. Kennaram-
ir voru þó öðruvísi. Þeir gerðu allt
til þess að við nemendumir kynnt-
umst innbyrðis og einnig ræddu
þeir heilmikið við okkur og sögðu
okkur frá landi og þjóð. Einn kenn-
arana, maður um fímmtugt, hafði
mikinn áhuga á íslandi og hvað
þar væri að gerast. Sérstaklega
hafði hann áhuga á kvennapólitík-
inni og vildi frétta sem mest um
Kvennalistann. Honum fannst
þetta skrítið, ég hafði á tilfinning-
unni að honum fyndist skrítið að
konur kæmust upp með slíkt og
þvflíkt. Meðan ég var þama úti
var sýndur þáttur um ísland. Einu
sinni þegar ég kveikti á sjónvarp-
inu var Þórhildur Þorleifsdóttir
þingkona að tala um Kvennalis-
tann. Þetta vakti mikla athygli.
Af kynnum mínum af kjörum ítal-
skra kvenna held ég að við, is-
lenskar konur, höfum það frekar
gott. Ég er minnsta kosti fegin
að hafa fæðst og alist upp hér en
ekki á Ítalíu. Þó stúlkur þar kom-
ist til náms kemur það þeim að
litlum notum síðar meir. Hlutverk
þeirra verður eigi að síður að
mestu einskorðað við bú og börn,
en kannski á þetta eftir að breyt-
ast. Þetta var að minnsta kosti
mín tilfínning fyrir ástandinu þar
ytra.
Mér fannst margt sem ég
kynntist á Ítalíu vera mjög frá-
brugðið því sem ég átti að venj-
ast. Það er til dæmis ekki algengt
að fólk búi saman fyrir hjónaband
enda eru ítalir kaþólskir eins og
menn vita. Trúin virtist mér þó
vera mjög yfirborðskennd, menn
eru sífellt að signa sig og Maríu-
dýrkunin er ofboðsleg. Samt er
allt vaðandi í gleðikonum og klæð-
skiptingum sem selja sig. Það er
ekki farið leynt með þetta, í göt-
unni sem ég átti heima í bjuggu
fimm gleðikonur og þær voru
bestu vinkonur allra. Þær stopp-
uðu ungar mæður með bama-
vagna og gamlar konur á leið í