Morgunblaðið - 31.05.1989, Blaðsíða 43

43

Sigurvegararnir Ólafiir og Halldór Sigurjónssynir unnu sína fyrstu keppni, en þeir óku Talbot
Lotus. Var þetta frumraun þeirra á nýkeyptum keppnisbílnum.
Suðnraesjamenn sigr-
uðu á heimaslóðum
BRÆÐURNIR Ólafiir og Halldór Siguijónssynir unnu sína fyrstu
rallkepni í Porsche-rallinu um síðustu helgi. Keppnin fór fram á
Suðurnesjum, en þeir bræður reka bílasprautuverkstæðið Bílbót í
Keflavík og fóru því skammt til að sækja sigurinn. I öðru sæti urðu
Ævar Hjartarson og Ari Arnórsson á óbreyttum Suzuki Swift GTi,
en bræðumir Þórður og Jon Þórmundssynir á Opel Manta urðu
þriðju.
Það virðist hafa eitthvað að
segja í rallakstri að skyldmenni séu
í áhöfn keppnisbílanna. Bræðurnir
Ómar og Jón urðu frægir fyrir
sigra, síðan feðgamir Jón Ragnars-
son og Rúnar Jónsson og nú hafa
bræðurnir frá Keflavík bæst í hóp
toppökumanna sem eru skyldir.
Helstu keppinautar þeirra höfðu
ekki erindi sem erfiði í Porsche-
rallinu. Feðgarnir Rúnar og Jón
náðu forystu í keppninni á Ford
Escort, en sá fyrrnefndi er nú kom-
inn í ökumannssætið. Er hann án
vafa mesta ökumannsefni sem
komið hefur fram hérlendis og
náði bestu aksturstímum á öllum
leiðum sem hann lauk. En brotinn
öxull setti þá feðga úr leik á fyrsta
degi, en þá hafði Rúnar líka sann-
fært föður sinn um aksturshæfi-
leika sína.
„Að stýra rallbíl virðist honum
í blóð borið. Hann hefur strax náð
góðum tökum á bílnum og ekur
hratt. Þó búnaður bílanna eigi að
vera í toppstandi þá getur alltaf
bilað, en það má reikna með okkur
í toppslagnum í sumar með Rúnar
undir stýri,“ sagði Jón í samtali
við Morgunblaðið. Annar ökumað-
ur í toppbaráttu sumarsins verður
Steingrímur Ingason, sem ekur
með Witek Bogdanski. Þeir voru
hins vegar ólánsamir í Porsche-
rallinu. „Ég klúðraði þessu í byij-
un, missti bílinn út í kant eftir að
hafa flotið upp í poili. Það sprungu
svo dekk þegar bíllinn skall á gijóti.
Rallið var of stutt til að vinna upp
glataðan tíma,“ sagði Steingrímur.
Mest kom á óvart frammistaða
minnsta bílsins í keppninni. Suzuki
'Swift GTi Ævars Hjartarsonar og
Ara Arnórssonar, en á meðan topp-
bílarnir lentu í ógöngum óku þeir
hratt en örugglega á eina óbreytta
bíl keppninnar. „Það kom mér
verulega á óvart hvað bíllinn hent-
aði á malarvegina og lét vel að
stjórn. Hann kom alheill úr keppn-
inni og vissulega var óvænt að ná
öðru sæti,“ sagði Ævar. Ari hafði
þó sínar skýringar á því. „Jón S.
Halldórsson frændi minn lánaði
okkur keppnisstól í bílinn sem var
greinilega lukkutákn, því okkur
gekk vel en Nonna ekki neitt,“
sagði hann.
Það voru einmitt Jón S. Hall-
dórsson og Guðbergur Guðbergs-
son á Porsche sem veittu sigurveg-
urunum mesta keppni, en lánið lék
ekki við þá. Þegar þeir reyndu að
saxa á forskot Ólafs og Halidórs
brotnaði öxull í Porsche-bílnum.
Eftir það var leikur einn fyrir
Keflvíkingana að halda forystu.
„Við ókum stíft og biðum eftir
mistökum eða bilunum hjá þeim
fremstu í bytjun. Svo sáum við
færi á sigri og héldum þá hraðan-
um. Eftir sigurinn erum við stað-
ráðnir að keppa í allri meistara-
keppninni og öðlumst smám saman
reynslu á keppnisbílinn og aukum
hraðann,“ sagði Ólafur sem ók
Talbot-bílnum í fyrsta skipti í
keppni. „Við ætlum að aka stíft
en reyna að sleppa áfallalítið í gegn
og hala þannig stigin til íslands-
meistara. Svo rekum við bílarétt-
inga- og sprautuverkstæði ef illa
fer...“ sagði Ólafur.
Lokastaðan í
Porsche-rallinu
Refsing klst.
1. Ólafur Siguijónsson —
Halldór Siguijónsson
Talbot 0.55.27
2. Ævar Hjartarson —
Ari Arnórsson
Suzuki Swift GTi 1.00.27
3. Þórður Þórmundsson —
Jón Þórmundsson
OpelManta 1.03.23
4. Hörður Birkisson —
Ómar Björnsson
Nissan 200ZX 1.04.01
5. Steingrímur Ingason —
Witek Bogdanski
Nissan 1.05.42
6. Páll Harðarson —
Ásgeir Ásgeirsson
FordEscort 1.11.33
7. Úlfar Eysteinsson —
Guðný Ulfarsdóttir
Subaru 1.14.32
- G.R.
Athugasemd við frétt
um borun á Þorvaldseyri
ir. Kynslóðabilið var sem hjóm og
hégómi í návistum við hann, enda
maðurinn ætíð ungur í anda.
Gísli Hjaltason var ógleymanlegur
maður. Það var mannbætandi að
kynnast honum og hann glæddi með
manni trú á lífið og framtíðina.
Þá blómgast enn og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Ég og fjölskylda mín kveðjum
hinn látna frænda og heiðursmann,
með virðingu og þökk og biðjum
honum Guðs blessunar.
Einar K. Guðfinnsson
Alnafni minn og frændi, Gísli Jón
Hjaltason eða Gísli Hjalta eins og
hann var iðulega nefndur, lést í
sjúkraskýlinu í Bolungarvík hinn 24.
maí sl.
Gísli var einkar vinsæll og eftir-
tektarverður maður og setti mikinn
svip á umhverfi sitt. Hann fæddist
í Hnífsdal þann 24. febrúar 1898.
Foreldrar hans voru Hildur Elías-
dóttir og Hjalti Jónsson sjómaður.
Eignuðust þau auk Gísla, sem var
elstur í hópi systkinanna, 4 böm, þau
Elísabetu sem var kona Einars Guð-
finnssonar en þau eru látin, Margr-
éti sem lengst af bjó í Reykjavík en
hún er látin, Júlíönu sem lifir bróður
sinn, hún bjó lengi að Gerðhömrum
með Guðmundi Benónýssyni og
yngst er Kristjana sem lengst af bjó
í Bolungarvík, hún er látin.
Snemma hóf Gísli sjósókn frá
Bolungarvík þar sem hann bjó til
æviloka, utan 18 ár sem hann stund-
aði sjómennsku frá Reykjavík.
Ósjaldan minntist Gísli starfa sinna
við sjósókn. Þar átti hann viðburð-
aríkan feril að baki, var um stund
formaður og hafði frá mörgu
skemmtilegu að segja. Mörg voru
iíka handlökin hans og samferða-
manna sem jafnvel í þá daga þóttu
hin mesta pína. Á ungdómsárum
Gísla var lífsbaráttan hörð í Bolung-
arvík sem víðar. Vegna erfiðra hafn-
arskilyrða voru bátar settir í Bolung-
arvík sem svo var kallað. Þá voru
þeir hífðir upp á fjörukambinn,
studdir með bökum sjómannanna,
oft við hin erfiðustu skilyrði. Þessu
fylgdi bæði mikil hætta ef útaf brá
og var hið mesta erfiði. Sagði Gísli
að læknir einn í Reykjavík hefði haft
á orði við sig er hann skoðaði slæmt
mar á baki hans að það færi ekki
milli mála að hann væri úr Bolung-
arvík, slíku marki væru bök þessara
sjómanna oft brennd.
Hafnarleysið í Bolungarvík hélt á
tíma aftur af þeirri þróun sem hafin
var í stækkun báta og véla. Gísli var
maður víðsýni og ævintýra, sem oft
átti eftir að sýna sig á lífsferli hans.
Ungur að árum hélt hann til
Reykjavíkur á vit ævintýranna. Hann
komst fljótlega í gott skipsrúm með
aðstoð góðs vinar og sökum reynslu
sinnar. í Reykjavík átti hann eftir
að vera uns hans sterku rætur drógu
hann heim, því þótt víðförull væri
þá undi hann sér hvergi betur en í
Bolungam'k.
í Reykjavík kynntist Gísli mörgu
ágætis fólki og minntist oft veru
sinnar þar. Ekki er að efa að þessi
góði og félagslyndi drengur hefur
átt gott með að aðlagast umhverfi
sínu. Reglusemi hans og snyrti-
mennska var heillandi og stundvís
var hann mjög.
Eftir að heim var komið stundaði
Gísli áfram sjómennsku eða beitti í
landi allt til ársins 1950 er hann tók
við starfi hafnarvarðar.
Allt fram á síðustu ár sín stund-
aði Gísli ýmis störf og þá einkum
hjá mági sínum Einari Guðfmnssyni
og frænda Jóni Fr. Einarssyni. Voru
þeir honum báðir einkar góðir og
nutu samstarfs við hann. Þar kom
ekki bara til samviskusemi hans og
hollusta, heldur var hann einnig eink-
ar skemmtilegur í framgöngu og
orðheppinn. í Bolungarvík er oft og
mikið haldið á lofti spaugilegum at-
hugasemdum eða orðatiltækjum
höfðum eftir Gísla. Hann setti mikinn
svip á bæinn sinn.
Gísli var sérstaklega félagslyndur
maður og kom hann víða við í þeim
efnum. Mörg félagssamtök nutu góðs
af óeigingjömu starfi hans, mun
hann hafa lagt mikla natni við þau
störf.
Ekki er að undra að hagsmunir
sjómanna hafi staðið honum nærri
eftir að í land var komið og lét hann
mikið til sín taka bæði á sviði slysa-
varna og hjá sjómannadagsnefnd þar
sem hann var fyrsti formaður. For-
maður slysavarnardeildarinnar
Hjálpar var hann tvo áratugi og
starfaði með þeim mun lengur. Þar
þurfti ýmsu að sinna og fór ekki
hátt. Enda hafa slysavarnarmenn í
Bolungarvík sýnt honum mikinn
heiður með því að gera hann að heið-
ursfélaga deildarinnar og ekki síður
nú fyrir tveimur áram-er björgunar-
sveitin í Bolungarvík nefndi nýjan
björgunarbát sinn Gísla Hjalta, í virð-
ingarskyni við heiðursfélaga sinn.
Sannarlega mat hann þessa virðingu
og hlýju í sinn garð mikils og hefði
viljað geta þakkað fyrir sig með reisn
og ræðu sem honum var svo lagið
að beita, ef elli kerling hefði ekki
hamlað því í þetta sinn.
Heiðursfélagi var hann hjá Ung-
mennafélagi Bolungarvíkur og
minntist oft þátttöku sinnar og starfa
þar. Þar lærði hann margt og miðl-
aði til annarra.
Einkum var honum hugleikin sú
rækt sem þar var lögð við mælsku-
list. Hann átti sjálfur gott með að
koma fyrir sig orði og var ófeiminn
við það, enda bæði hnyttinn og
skemmtilegur. Þennan eiginleika
sinn nýtti hann líka af alhug þegar
hann sótti stjórnmálafundi og setti
hann oft mikið mark á þá með at-
hugasemdum sínum og rökhyggju.
Það var gaman að ræða um stjórn-
mál við hann, því allt fram á síðustu
ár fylgdist hann vel með og hafði
skoðanir á. Tillitssemi var honum þó
í blóð borin og því held ég að þeir
sem aðrar skoðanir báru hafi jafnan
notið þess að ræða við hann, enda
gæti slíkur maður að öðram kosti
ekki hafa starfað af árangri í svo
mörgum félögum og með svo mörgu
fólki.
Gísli var mikill sjálfstæðismaður
og var gerður að heiðursfélaga í sjálf-
stæðisfélaginu Þjóðólfi Bolungarvík.
Enn einu sinni var Gísli gerður að
heiðursfélaga og nú hjá Lionsklúbbi
Bolungarvíkur þar sem hann var
stofnfélagi og sýndi fádæma góða
mætingu og virkni.
Víðar kom hann við sögu. T.a.m.
var hann félagi í karlakórnum Ægi
frá Bolungarvík, lék með leikfélaginu
í ýmsum leikritum o.fl. Þá er enn
ótalið það félagsstarf og áhugamál
sem Gísli naut sín hvað best við, en
það var spilamennskan. Hann var
feikna góður spilamaður og vann
margar „rúberturnar". Spilafélagar
hans héldu vel hópinn og vora honum
miklir vinir. Hann kallaði þá ævin-
lega strákana, en þeir vora helstir:
Guðbjami Þorvaldsson nú látinn,
Ólafur Þórðarson, Guðmundur Móses
Jónsson og Jakob Elíasson. Einnig
spilaði hann mikið með Halldóri Hall-
dórssyni, Valdimari Ólafssyni o.fl.
Undirritaður átti því láni að fagna
að fá að kynnast frænda sínum og
nafna og njóta samvista við hann.
Hann var mér og fjölskyldu minni
sérstaklega góður og hlýr. Dóra Hlín,
dóttir mín, kallaði hann ætíð Gísla
afa og naut þess að heimsækja hann.
Frændrækinn var hann og hélt góðu
sambandi við bæði frændfólk sitt í
Bolungarvík og burtflutt s.s. foreldra
mína sem hann heimsótti oft og voru
þau honum mjög góð.
í Bolungarvík naut hann mikils
stuðnings Guðfinns frænda síns og
Maríu konu hans, ásamt börnum
þeirra. Hann var tíður gestur á heim-
ili þeirra og síðar bama þeirra, eink-
um þó Einars Kristins, Sigrúnar konu
hans og Guðfinns litla, sem vora
honum sérstaklega góð. Þangað átti
hann oft erindi, hvort heldur til að
ræða þjóðfélagsmál við þau eða í
kjallarann til að heimsækja Þóri Sig-
tryggsson, vin sinn, föður Sigrúnar.
Allt fram á allra síðustu æviár sín
var Gísli sérstaklega frískur og hress,
en þegar heilsa hans tók að bresta
flutti hann af heimili sínu á Vitastíg
og yfir í sjúkraskýlið í Bolungarvík
og var vel að honum hlúð þar af
ágætu starfsfólki. Á Vitastígnum
naut hann félagsskapar Ágústs Ja-
sonarsonar sem deildi íbúðinni með
honum. Sérstakar þakkir ber að færa
Bára og Ármanni sem bjuggu fyrir
ofan Gtsla og litu vel eftir honum.
Við andlát nafna míns vil ég þakka
honum allt sem hann hefur gert fyr-
ir mig og fjölskyldu mína. Það hefur
verið okkur dýrmætt að eiga slíkan
frænda. Hann var öllum góð fyrir-
mynd og verður lengi saknað.
Bolvíkingar munu minnast þessa
góða drengs með þakklæti.
Gísli Jón Hjaltason
í frétt í Morgunblaðinu þ. 20. maí
sl. er sagt frá góðum árangri af
borun á Þorvaldseyri í Austur-Eyja-
fjallahreppi þar sem fengist hafa 2
1/s af 53°C heitu vatni úr borholu
sem var 750 m djúp þegar fréttin
var skrifuð. Vonandi dugar vatnið
úr holunni fyrir Þorvaldseyri og er
það vel, ef ekki er horft í kostnað.
í fréttinni er greint frá neikvæðu
áliti mínu á dýpkun þessarar borholu
þegar hún var 470 m djúp, en síðan
hafi hinn „góði árangur" skilað sér
daginn eftir að ég gaf álit mitt. Til-
efni þess að ég fór að skipta mér
af þessari boran var ósk oddvita um
að ég gæfi ráð varðandi tilboð sem
hreppsnefndinni hafði borist um þátt-
töku í dýpkun holunnar. Var haldinn
fundur af því tilefni þar sem mættu
nokkrir helstu hagsmunaaðilar að
hitaveitu sem lengi hefur verið á
döfinni í byggðarlaginu. Málefni
fundarins sem á er minnst í fréttinni
snerist þannig ekki um að afla vatns
fyrir búið á Þorvaldseyri heldur til
hitaveitu í Skóga og á allmarga ná-
læga bæi. Árangur borunarinnar á
Þorvaldseyri er náttúrlega allsendis
ófullnægjandi frá því sjónarmiði.
Þetta er dregið undan í fréttinni og
látið líta svo út, að ég megi nú éta
ofan í mig álit mitt á holunni.
Spumingin, sem ég þurfti að svara
sem ráðgjafi hreppsnefndar A-Eyja-
fjallahrepps þegar holan var 470 m
djúp, var um það hvort skynsamlegt
væri fynr hreppsnefndina að þiggja
tilboð Ólafs Éggertssonar bónda á
Þorvaldseyri um að koma til liðs við
hann og leggja fram fé í að dýpka
holuna og þá að sjálfsögðu í von um
að fá vatn úr henni sem duga myndi
í fyrirhugaða hitaveitu til Skóga. Ég
taldi litla von um að dýpkun í 900-
1.000 m skilaði því vatnsmagni sem
sóst var eftir í þessu skyni og réð
hreppsnefndinni frá þátttöku.
Hreppsnefndin fór að því ráði, enda
var ljóst að dýpkun holunnar á Þor-
valdseyri frá 500 m í 1.000 m myndi
kosta um 3 milljónir króna, álíka
mikið og tiltölulega grann hola nærri
Seljavallalaug, þar sem mestar líkur
eru á fullnægjandi árangri.
Nú er boran holunnar á Þorvalds-
eyri um það bil að ljúka í 1.000 m
og ekkert hefur bæst í holuna. Heita-
vatnsöflun fyrir Skóga og fleiri bæi
þar í kring er enn óleyst verkefni.
Vonandi standa heimamenn einhuga
að því að leysa það mál af raunsæi
fremur en að láta hugsjón ráða ferð-
inni, þegar borun verður hætt á Þor-
valdseyri.
Reykjavík 24.5. 1989
Kristján Sæmundsson