Morgunblaðið - 13.06.1989, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. JÚNÍ 1989
Minning:
Trausti Geir Hreins-
son, Fáskrúðsfírði
Fæddur 5. febrúar 1972
Dáinn 3. júní 1989
Að morgni 3. júní bárust okkur
þau hörmulegu tíðindi að vinur okkar
og fyrrum bekkjarfélagi, Trausti
Geir, hefði dáið af slysförum um
nóttina.
Hvemig mátti það vera að hann,
svo ungur og kátur, væri horfinn að
eilífu? Við neituðum að trúa og héld-
um fyrst í þá von að þetta væri ekki
satt. Hví tekur guð svo góðan félaga
burt frá okkur aðeins 17 ára gamlan
með óendanlegar vonir og þrár í
bijósti? Við því finnum við ekki svar
en sitjum hnípin og harmi lostin.
Við kynntumst Trausta fyrst er
hann flutti til Fáskrúðsfjarðar frá
Hornafirði haustið 1980 og settist
með okkur í 2. bekk. Eftir það héld-
um við saman út grunnskólann og
vorum alla tíð einstaklega samheldin
og góður hópur þar sem einn studdi
annan í námi og leik.
Trausti var rólyndur, glaðlyndur
og skemmtilegur félagi sem frá upp-
hafi féll vel inn í bekkinn. Fljótlega
kom í ljós að hann átti létt með nám
og var jafnvígur á allar greinar. Því
var hann jafnan með þeim hæstu á
vorin er árangur okkar var metinn
af kennurunum.
Þessar fátæklegu línur megna
lítils og eru aðeins brot af öllu því
sem við vildum segja. Þær eru lítill
þakklætisvottur og kveðja fyrir allt
hið óendanlega fagra og góða sem
lifir í minningunni. Sú minning er
fersk og hlý eins og vorvindurinn sem
nú leikur um byggðina okkar kæru.
Byggð sem er til muna fátæklegri
en áður.
Að lokum biðjum við góðan guð
að styrkja foreldra Trausta, systkini
og ástvini, sem sjá á eftir góðum
dréng í blóma lífsins.
Bekkjarsystkini frá Grunnskóla
Fáskrúðsfjarðar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér sinn síðsta blund. (M. Joch.)
Það var okkur ólýsanlegt áfall er
við fréttum að bekkjarfélagi okkar í
1. bekk H í Menntaskólanum við
Sund og náinn vinur okkar allra,
Trausti Geir Hreinsson, hafði farist
af slysförum á Fáskrúðsfirði 3. júní
sl. Þótt við höfum verið saman í
bekk aðeins um eins vetrar skeið er
sem við hefðum þekkt hann allt okk-
ar líf, svo nánum böndum tengdist
hann okkur öllum.
Trausti Geir fæddist á Höfn í
Homafirði 5. febrúar 1972, sonur
hjónanna Hreins Hermannssonar frá
Gautlöndum í Mývatnssveit, banka-
stjóra útibús Landsbankans á Fá-
skrúðsfírði, og konu hans, Valdísar
Þórarinsdóttur, sem ættuð er frá
Höfn í Homafirði. Trausti fluttist
með foreldrum sínum frá Höfn til
Fáskrúðsfjarðar haustið 1980, er
faðir hans hóf þar störf.
Systkini hans era Ásmundur Þór,
fæddur 1962, Fjóla Þorgerður, fædd
1964 og Pétur Gauti, fæddur 1971.
Trausti var í barnaskóla á Höfn
og Fáskrúðsfírði, en 9. bekk stund-
aði hann á Eiðum. Hann settist í 1.
bekk Menntaskólans við Sund síðast-
liðið haust.
Trausti var þijú sumur í sveit hjá
frændfólki sínu á Björgum í Kinn.
En í sumar var hann ráðinn í bygg-
ingarvinnu á Fáskrúðsfírði. Hann var
vinnusamur mjög og ávalit ánægður
í þeirri vinnu sem hann vann, kvart-
aði aldrei þótt álagið væri mikið.
Trausti var fremur hár maður, vel
vaxinn, með dökkskolleitt, liðað hár,
skarpleitur, bláeygur og með sterkan
augnsvip. Hann var hlýr í viðmóti
en ekki flasfenginn, örlátur og glað-
sinna, stöðuglyndur og geislaði frá
sér hlýju til okkar bekkjarsystkin-
anna, svo öllum þótti vænt um hann.
Hann var umburðarlyndur og einkar
nærgætinn og sagði aldrei neitt sem
gæti sært aðra. Hann hafði mikla
stjórn á geði sínu, og þótt eitthvað
bjátaði á lét hann það ekki uppi.
Hann var orðheppinn og smellinn,
og þegar svo bar undir átti hann það
til að vera skemmtilega stríðinn.
Hann var mjög vel gefinn og góður
námsmaður og var með háar ein-
kunnir í þeim fögum sem hann hafði
gaman af.
Við fínnum að líf okkar breytist
við að missa svo skyndilega þennan
vin okkar, og þegar alvara lífsins
hvelfíst svo óvænt yfír okkur, fínnum
við til tómleika. En við felum hann
Guði og biðjum hann að blessa for-
eldra og systkini, ættingja og vini
Trausta og veita þeim styrk á erfiðri
stund. Mætti minningin um góðan
dreng gleðja hug þeirra í sorginni.
Guð er minn guð
þótt geysi nauð
og gangi þannig yfír,k
syrgja skal spart, þó missta’ ég margt,
máttugur Herrann lifir. (H.P.)
Beklqarsystkinin, 1. H,
Menntaskólanum við Sund
í dag verður til moldar borinn
ástkær vinur, Trausti Geir Hreins-
son. Andlát hans bar að svo snöggt
og óvænt, að maður furðar sig á,
hvers vegna svo ungur drengur í
blóma lífsins skuli hrifínn á brott svo
fljótt.
Ég kynntist Trausta fyrst haustið
1980. Hann var allt frá því mjög
góður vinur minn og mun ég ætíð
minnast góðmennsku hans og
tryggðar.
Mig langar til að þakka honum
kærlega samfylgdina, þennan stutta
tíma sem hann dvaldi á meðal okk-
ar. Lífíð er oft miskunnarlaust og
ótrúlegt er hve stutt er á milli lífs
og dauða.
Nú er stórt skarð höggvið í vina-
hópinn, sem aldrei verður fyllt. En
við verðum að vera sterk og trúa að
honum hafí verið ætlað stærra og
meira hlutverk annars staðar, og að
við munum hitta hann þar seinna.
Ég sendi mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til fjölskyldu hans, og bið
góðan guð að styrkja þau í þeirra
miklu sorg.
Blessuð sé minning hans.
Að kveðja þig í kistu kæri vinur,
af klökkum huga mitt unga hjarta stynur.
En þína mynd í okkar hugarheimi
til hinstu stundar minningamar geymi.
(J.E.)
Björg Guðmundsdóttir
Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska. Þessi yndislegi drengur, hann
Trausti, er dáinn. Þessa ömurlega
fre^n fékk ég snemma á laugardags-
morguninn þann 3. júní. Þessi
harmafregn sló mig, það gat ekki
verið að þetta væri satt.
Þessi fallegi og lífsglaði drengur
gat ekki verið farinn frá okkur. Mik-
. ið erum við lítilsmegnug þegar sorg-
ina ber að, þá fyrst finnur maður
vanmátt sinn.
Foreldrar Trausta era Valdts Þór-
arinsdóttir og Hreinn Hermannsson.
Þvílíkri hlýju og ástúð sem böm
þeirra hafa notið alla tíð hef ég varla
kynnst, Trausti var alltaf blíður og
glaður þegar við hittumst. Öllum sem
þekktu hann fannst mikið til hans
koma. Síðast þegar við Trausti hitt-
umst sátum við lengi og töluðum
saman. Fór hann þá að segja mér
frá því sem á daga hans hafði drifið
síðastliðna tvo vetur og skemmtum
við okkur vel.
Þá undraði mig hvað hann bar
mikið traust og hlýhug til mín, því
langt var liðið frá því við höfðum
hist. Þarna talaði hann við mig eins-
og væri hann að tala við jafnaldra
sinn þó ég væri bara gamla frænka
hans. Mikið vildi ég að ég hefði feng-
ið að kynnast honum betur.
Trausti var nýfarinn austur með
móður sinni, eftir að hafa tekið próf-
in sem dregist höfðu á langinn, hafði
hann á orði bæði við mömmu sína
og Pétur bróður sinn hvað honum
þætti dásamlegt að vera kominn
heim, hann var búinn að vera í
Reykjavík allan veturinn. Þetta er
mikill missir fyrir alla og ekki síst
fyrir Pétur bróður hans þar sem þeir
hafa verið eins og tvíburar frá bam-
æsku.
Elsku Valdís systir, Hreinn, Ás-
mundur, Fjóla og Pétur, ég og fjöl-
skylda mín biðjum Guð að blessa
ykkur og hugga.
Blessuð sé minning elsku Trausta.
Svo elskaði Guð heiminn, að hann
gaf einkason sinn, til þess að hver,
sem á hann trúir glatist ekki, heldur
hafí eilíft líf.
(Jóh. 3.16.)
Birna Þórarinsdóttir
Það var erfítt að vakna á laugar-
dagsmorgun við þá hörmulegu frétt
að elsku frændi, hann Trausti Geir,
væri dáinn, maður fyllist einhveiju
ólýsanlegu tómi og spyr af hveiju
hann? Getur það verið að við fáum
ekki aftur að sjá þetta fallega bros
og lífsgleðina sem einkenndi Trausta
Geir svo mikið. Vegirguðs eru órann-
sakanlegir.
Þeir vora miklir vinir frændumir,
yngsti sonur minn og Trausti, þó svo
að aldursmunurinn væri 4 ár og
áhugamálin að breytast frá áhuga-
máli bams í áhugamál unglings,
breyttist vinskapurinn ekkert enda
leit Stefán Rósar upp til stóra
frænda, sem var honum sannur vin-
ur.
Síðast sá ég Trausta daginn áður
en hann dó, þá var hann á leiðinni
með mömmu sinni heim frá því að
Ijúka prófum í Reykjavík. Þá geislaði
hann af lífshamingju og tilhlökkun
yfír að komast heim og takast á við
lífið og tilverana.
Foreldrar Trausta Geirs era Valdís
Þórarinsdóttir og Hreinn Hermans-
son. Systkini era Fjóla Þorgerður,
Ásmundur Þór og Pétur Gauti. Það
var tæpt ár á milli Trausta og Pét-
urs og voru þeir mjög samrýndir og
yfírleitt nefndir í sömu andránni. Við
þökkum fyrir þær góðu stundir sem
við höfum fengið að njóta með hon-
um.
Elsku Valdís, Hreinn, Fjóla Þor-
gerður, Ásmundur Þór og Pétur
Gauti, við biðjum góðan guð að
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Elma Þórarinsdóttir
og Qölskylda
Hversu erfitt er ekki að trúa því
að hann Trausti Geir sé ekki lengur
meðal okkar með sína léttu lund.
Hversu allt myrkvaðist í einni
andrá og ískaldur gustur gagntók
hug og hjarta.
Hann sem átti svo ótalmargt
ógert, allt lífið brosti honum sem
blíðast og svo allt í einu er þessi
dýrindis þráður lífsins sleginn hel-
kaldri hönd dauðans.
Við eigum fátækleg orðin ein að
athvarfi, orð sem megna svo lítils,
orð sem endurvekja ekki ljós og líf,
en tjá þó einlæga tilfinningu — hjart-
ans þökk og þar kemur minningin
til svo morgunljós og yndishlý inn í
allt sorgarhúmið svart. Og vissulega
eigum við mæðgur um Trausta hinar
mætustu og heitustu minningar, sem
ylja munu öllum þeim sem hann gaf
sitt bjarta bros og léttu lund á alltof
skammri ævi sinni. Og minningarnar
sækja á um vininn horfna, þennan
umgengnisgóða, prúða pilt, sem var
svo ljúfur heimagangur hjá okkur. I
fang hans var gott að flýja litlum
stelpum sem fundu í honum sinn
góða vin, sem aldrei amaðist við
þeirra ágengni, þeirra söknuður er
sár.
Alltaf var skapið góða og einlægn-
in með í för. Það er mikils misst.
Æviskrá eða ættarsaga verður þetta
ekki, aðeins fáein hljóðlát minningar-
brot margra góðra stunda.
Trausti var fæddur 5. febrúar
1972 og var því aðeins 17 ára er
hann lést svo sviplega. Foreldrar
hans era hjónin Valdís Þórarinsdóttir
og Hreinn Hermannsson útibússtjóri
Landsbankans á Fáskrúðsfírði, en
þar hafa þau dvalist undanfarin ár.
Trausti lauk grunnskóla fyrir austan,
en á liðnu hausti hóf hann nám í
Menntaskólanum við Sund og var
skömmu farinn austur að vetrarnámi
loknu, er endadægrið rann upp.
Mikið fínnst okkur sem örlögin séu
ofurgrimm að láta svo marga drauma
deyja, svo ljómandi ljós slokkna.
Við færam foreldram hans og
systkinum svo og öðrum aðstandend-
um alúðarkveðjur með samúð og
söknuði og biðjum þeim blessunar.
Trausta er þakkað allt það sem
hann var okkur og einlægur er treg-
inn sári er sest að huganum.
Megi hann njóta ljóss og birtu á
landi eilífðarinnar þar sem við felum
hann góðum Guði og ástríki hans
öllu ofar.
Blessuð sé minning hans.
Guðný Sölvadóttir og dætur
In memoriam
Þegar staldrað er við á lífsgöngu
okkar og litið til baka, verða dag-
amir misjafnlega eftirminnilegir.
Flestir eru svo venjulegir að þeir
renna fljótlega saman í minningunni
og glata sérkennum sínum. Aðrir
dagar eru hins vegar greyptir í minni
okkar ævilangt, ýmist vegna gleði
sem þeim tengist eða sorgar. Fyrir
mér verður laugardagurinn 3. júní
sl. án efa í tölu hinna síðamefndu.
I upphafi benti að vísu ekkert til
að hann myndi verða dagur sem yrði
mér á einhvem hátt sérstaklega eft-
irminnilegur. Um morguninn var ég
að stinga upp kartöfiugarð og setja
niður með foreldram mínum og
þriggja ára syni austur á Selfossi.
Um eftirmiðdaginn fóram við svo á
Þingvöll til að vera við samkirkjulega
guðsþjónustu kaþólskra og íslensku
þjóðkirkjunnar í tilefni af komu páf-
ans, Jóhannesar Páls II. Sú athöfn
fór öll hið besta fram, og mun vissu-
lega seint líða úr minni þeim sem
þar voru. Þó er ég ekki viss um að
dagurinn 3. júní 1989 hefði fengið
sérstaka merkingu fyrir mig af þeim
sökum. Um kvöldið þegar ég er kom-
inn aftur á Selfoss, hringir Sissa
dóttir mín og segir að ég eigi að
hringja í Hrein á Fáskrúðsfirði. Ég
var að svæfa ungan son minn og
ákvað að bíða með að hringja þangað
til hann væri sofnaður. Eg var að
búast við að fá fréttir af því að þau
Hreinn og Valdís væra að flytja hing-
að í grennd við höfuðborgina. Nú
síðustu árin hafa þau mest verið
ijarri bömum sínum, sem hafa verið
hér syðra við nám og vinnu. Það var
því tilhlökkunarefni að fá þau hingað
nær.
En skjótt skipast veður í lofti.
Sunnudagsmogginn barst inn um
dymar og mér var litið í hann áður
en ég tók upp símtólið. Við lesturinn
á frásögninni af slysinu á Fáskrúðs-
fírði þyrmdi yfír mig og það rann
upp fyrir mér hvers eðlis væntanlegt
símtal myndi verða, sem svo kom á
daginn, þau Valdís og Hreinn stað-
festu að það var Trausti Geir sem
var kallaður burt svo óvænt. Þessu
var þó ekki hægt að taka sem vera-
leika. Ég sem hafði á miðvikudags-
kvöldið talað við Trausta í síma.
Hann var þá að búa sig undir síðasta
próf vetrarins morguninn eftir og
ætlaði svo eftir hádegið austur á
Fáskrúðsfjörð ásamt móður sinni.
Ég spurði hvort pabbi hans kæmi
suður að sækja þau. Nei, hann ætl-
aði sjálfur að keyra austur. Já, þama
er drengnum rétt lýst, hugsaði ég,
sautján ára síðan í febrúar og ætlar
að fara í einum áfanga héðan frá
Reykjavík og austur á Fáskrúðsfjörð.
Ég óskaði honum góðs gengis í próf-
inu og vonaði að ferðin austur gengi
vel.
Trausti Geir fæddist 5. febrúar
1972. Hann var yngstur fjögurra
bama þeirra Valdísar Þórarinsdóttur
frá Höfn í Homafírði og Hreins Her-
mannssonar frá Gautlöndum í Mý-
vatnssveit. Eldri börn þeirra era:
Ásmundur Þór, fæddur 1962, Fjóla
Þorgerður, fædd 1964 og Pétur
Gauti, fæddur 1971. Öli eru þau
mesta efnisfólk.
Fyrstu kynni mín af Trausta voru
austur í Selvík við Álftavatn sumarið
1976. Ég dreif mig út einn rigningar-
daginn með börnin mín, Sissu og
Kalla, sem þá voru fjögurra og
tveggja ára. Við bárum skóflur og
fötur og ferðinni var heitið í stóran
sandkassa. Þar vora þá fyrir tveir
dugnaðarlegir drengir, sem höfðu
mikið að gera, m.a. við að moka með
gröfum, sem þama vora og þeir vora
búnir að ná góðu valdi á. Þetta voru
bræðurnir Pétur og Trausti. Fjóla
systir þeirra, tólf ára, var þama líka
og gætti þeirra. Þessi myndarlegu
böm vöktu strax athygli mína fyrir
dugnað sinn, hugmyndaauðgi og
gleði yfír að vera til. Þarna mynd-
aðist strax gott samband á milli
bama minna og Péturs og Trausta,
sem hefur haldist og dafnað alla tíð
síðan. Við Hreinn höfðum þá kynnst
lítillega í gegnum samskipti í síma
og á fundum hjá Landsbankanum.
En þama í sandkassanum varð upp-
haf mikillar og náinnar vináttu þess-
ara tveggja fjölskyldna, sem hefur
verið okkur hjónunum dýrmætari en
orð fá lýst. Ótal minningar hrannast
upp, hvort heldur frá Markúsartorg-
inu í Feneyjum eða miðsumarnótt á
Ingólfsfjalli. Það er erfítt að hugsa
sér að Trausti Geir sé ekki lengur
hjá okkur tii að deila þeim með okk-
ur hinum.
Trausti Geir var mikill efnispiltur
sem bjartar vonir vora bundnar við.
Lífsfjör hans og kankvísi smituðu
út frá sér og því var Trausti gleði-
gjafí öllum þeim sem með honum
vora. En umfram allt var Trausti
einlægur og góður drengur sem vildi
öllum vel og lét gott af sér leiða.
Trausti var góður námsmaður. Hann
lauk grannskólaprófi frá Eiðum í
fyrravor og vann þar til verðlauna.
í vetur stundaði hann nám í Mennta-
skólanum við Sund. Þá var Trausti
tvö eða þijú sumur í sveit að Björg-
um í Köldukinn. Það segir meira en
mörg orð hvaða hug fólkið þar bar
til hans. Að kvöldi þess dags sem
Trausti lést birtist Hlöðver Þ. Hlöð-
versson bóndi á Björgum suður á
Fáskrúðsfirði til að votta nánustu
aðstandendum samúð sína. Og vél
að merkja, þetta er um hásauðburð-
inn á harðindaári.
Þau eru mörg slysin sem við frétt-
um af og vissulega snerta þau okk-
ur. En það er ekki fyrr en höggvið
er nærri sem ég skynja áþreifanlega
sársaukann og vanmátt minn gagn-
vart þeim sem hlut eiga að máli. Því
verður mér nú hugsað til hinna'ung-
mennanna sem vora þátttakendur í
harmleiknum á Fáskrúðsfirði 3. júní
sl. Þau eiga svo sannarlega um sárt
að binda og bið ég þeim blessunar
Guðs á komandi tímum. En sárastur
er harmur þeirra Valdísar, Hreins
og annarra þeirra sem næst Trausta
standa. Sagt er að vegir Guðs séu
órannsakanlegir, og að þeir sem era
sviplega kallaðir héðan í blóma lífsins
séu kvaddir til brýnni verka annars
staðar. Það er að minnsta kosti sann-
færing mín að Trausti þurfi ekki að
kvíða vistaskiptunum. Við hjónin og
börn okkar vottum fjölskyldu
Trausta Geirs okkar dýpstu samúð.
Hilmar F. Thorarensen
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með Ijóssins öndum.
(Bj. Halldórsson)
Það er oft erfítt að skilja þau ör-
lög sem almættið býr okkur mann-
anna bömum og þegar ungt fólk í
blóma lífsins er burt kallað til ann-
ars tilverustigs er sem þungt farg
sé lagt á hjarta manns. Þetta á því
frekar við sem nær er höggvið. Þeg-
ar fjölskyldu minni barst sú harma-
fregn laugardaginn 3. júní sl. að vin-
ur okkar, Trausti, hefði þá um nótt-
ina látist með sviplegum hætti var
sem helköld hönd kreisti hug og
hjarta.
Ég veit að þessi kælandi hönd fór
víða meðal frænda og vina, og eins