Morgunblaðið - 16.09.1989, Blaðsíða 32

MORGUNBLÁÐIÐ I.ACGARDAGUK ÍS. SEWÉMBER 1989..
Minning:
Friðfínnur Finnsson
frá Oddgeirshólum
Fæddur 22. desember 1901
Dáinn 6. september 1989
Friðfinnur Finnsson frá Odd-
geirshólum í Vestmannaeyjum er
allur. Þessum frænda mínum og
vini kynntist ég fyrst á vetrarvertíð
1940, er við vorum starfsfélagar í
Fiskimjölsverksmiðju Astþórs Matt-
híassonar í Vestmannaeyjum. Finn-
ur stóð þá í blóma lífsins. Giftur
Ástu Sigurðardóttur frá Stokkseyri
og áttu þau synina Finnboga kaup-
mann og Jóhann forstjóra, báðir
kunnir atorkumenn í Eyjum. Ég var
þá 17 ára og dvaldist í foreldrahús-
um. Finnur tók mér ákaflega vel
og urðum við vinir ævi hans út,
alla tíð. Hann var þá þegar kunnur
og mjög vel fær kafari og eftirsótt-
ur víða um land. 1927 lærði Finnur
til vélstjórnar og reri um árabil með
kunnum aflamönnum sem vélstjóri,
þeim mágum Árna Finnbogasyni
frá Norðurgarði og Siguijóni Sig-
urðssyni frá Brekkuhúsi, jafnframt
kafarastörfum. Árið 1928 smíðaði
Haraldur Eiríksson frá Vegamótum
í Eyjum símtæki og setti það í kaf-
arahjálm Friðfinns. Var það talið
fyrsta tæki hérlendis, sem auðvel-
daði öll störf neðansjávar. Þegar
hafís náði um allt Suðurland, 1896,
var talið að ísinn hafi rekið hundr-
uða tonna bjarg á undan sér og
skilið þennan klett eftir í innsigling-
unni í Heimaey. Þetta olli slysum
og hættum um árabil. Það varð
hlutverk Friðfmns að vinna á þessu
bjargi, með sprengingum og til-
færslum. Finnbogi Rútur Valdi-
marsson stjórnaði verkinu, bæjar-
stjóri var þá Jóhann Gunnar Ólafs-
son, hafnarstjóri Böðvar Ingvars-
son. Matthías Finnbogason á Litlu-
hólum stjórnaði verki við gufukran-
ann og smíðaði griptengur til að
fjarlægja gijótið. Með eiju og þraut-
seigju tókst að hreinsa leiðina inn
um höfnina. Gullfoss og stærstu
skip íslendinga fóru þama fram og
aftur, þar sem iitlir mótorbátar
þurftu áður að sæta sjávarföllum.
Friðfínnur var með stærstu
mönnum, rammur að afli og lagni.
Því lánaðist honum allt er hann tók
sér fyrir hendur. Hann kleif björg
og hamra og þótti mjög góður liðs-
maður allstaðar er hann lagði hönd
á plóginn. Þetta var dugnaðarmað-
urinn Friðfinnur Finnsson, sem í
móðurlífi varð föðurlaus. Faðir hans
drukknaði í sjóslysinu mikla á upp-
stigningardag 16. maí 1901, þegar
27 manns fórust í Beinakeldu, suð-
austur af Klettsnefi, örskammt frá
innsiglingunni til Heimaeyjar. Frið-
finnur fylgdi móður sinni, er kom
honum í fóstur til Sigurbjargar og
Sigurðar Sveinbjömssonar í
Brekkuhúsi. Stóð hann alltaf í mik-
illi þakkarskuld við þau og allt
þeirra fólk.
Eftir gosið 1973, lágu leiðir okk-
ar Friðfínns saman á ný. Hann vildi
láta gott af sér leiða og hafði nú í
huga að láta sérprenta fjallræðu
Jesú Krists á eigin kostnað. Var
ræðan gefín út í þúsundum eintaka
og útbýtt ókeypis. Leitaði hann ráða
hjá mér, sem mér var mjög ljúft:
Friðfínnur var forvitri og átti anda
spádómsgáfunnar. Því ber vitni
sáluhliðið að Landakirkjugarði í
Eyjum, sem hann fékk ðlaf A.
Kristjánsson til að teikna og það
síðan látið upp. Þetta sáluhlið varð
heimsfrægt, því þegar öskugosið
lagði 4 metra þykkt öskulag yfir
kirkjugarðinn í Eyjum, stóð hliðið
upp úr, með sinni kunnu áletrun:
„Ég lifi og þér munuð lifa.“
Um mörg ár áttum við Friðfinnur
og Ásta vikulegar samverustundir
á heimili þeirra á Kleppsvegi 4 í
Reykjavík, höfðum bænahring. Þau
hjón áttu innilega trú á Jesúm og
voru mjög virk í Landakirkju. Ásta
söng um árabil í kirkjukórnum.
Friðfinnur gætti dyra Landakirkju,
sat í sóknamefnd og var formaður
hennar um árabil. Störf hans náðu
yfír 40 ára bil. Fylgdi þar hugur
og hjarta.
11. ágúst sl. fluttu þau hjón að
nýju til Eyja. Ætlunin var að eyða
þar ævikvöldinu. Enginn má sköp-
um renna. Dagar hans vom allir
6. sept. sl. eftir mjög stutta legu á
sjúkrahúsinu í Eyjum.
Nú þegar hann er kvaddur, nýtur
hann þess, er hann trúði svo inni-
lega á. Með innilegum samúðar-
kveðjum ti! Ástu, Finnboga og Jó-
hanns og alls þeirra fólks.
Einar J. Gíslason frá
Arnarhóli.
Á bemsku- og æskuámm okkar
dvöldumst við ámm saman, hluta
úr sumri eða sumarlangt, í skjóli
Friðfínns Finnssonar og Ástu konu
hans og föðursystur okkar á Odd-
geirshólum í Vestmannaeyjum. Öll-
um fulltíða Vestmanneyingum er
eflaust kunnug sú reisn og höfð-
ingsskapur, sem ávallt einkenndi
heimili þeirra hjóna, hvort sem var
í gamla Oddgeirshólabænum eða
nýja reisulega húsinu, er bar þá
sama nafn.
í hugum okkar nú, var alltaf
sólskin í Vestmannaeyjum á þessum
árum. Dagamir mnnu saman í gleði
og leik áhyggjulausra sumra. Finni
fylgdi óendanlegt traust og hlýja.
Oftar en ekki var ekið í gamla
Grána, Fordbílnum með bensíngjöf-
ina á stýrisstöng. Stundum fengu
litlir menn að fljóta með niður í
Eyjabúð. Hann orðaði það þá gjam-
an þannig, að han þyrfti á „mann-
skap“ að halda í búðinni. Oft var
setið á pallinum, en bílstjórinn flaut-
aði óljósan lagstúf og heilsaði öllum
á leiðinni í báðum ferðum. Þá var
stutt í bijóstsykurmola, Maltextr-
aktið eða súkkulaðiröst. Oftast
fylgdi með klapp á koll, „hérna
gæskur“.
Árin liðu og litir sumargestir úr
Reykjavík uxu úr grasi. Aldrei
breyttist samt takmarkalaus um-
hyggja Finns fyrir velferð okkar
allra, sem entist honum alla ævi,
ekki síður þegar árin færðust yfir.
Stálminni hans til hinsta dags varð
honum uppspretta endalausra frá-
sagna allt frá bernskuárum hans.
,Ekki var lagt illt til nokkurs manns,
en glettni og broslega hliðin á til-
verunni tíðum ofan á. Best naut
hann sín, er hann gleymdi sér í frá-
sögnum löngu liðinna atvika.
Ekki sóttum við fast kirkju í
okkar heimasókn, en það kom af
sjálfu sér, að ekki var sleppt messu
í Vestmannaeyjum. Friðfinnur var
alla tíð einlægur trúmaður, þakkaði
Skaparanum, þegar allt gekk í hag-
inn og sótti styrk í trúna, þegar á
móti blés, fullviss um trausta hand-
leiðslu þess, sem öllu ræður. Með
Finni er genginn svipmikill og minn-
isstæður maður, sem vann hiklaus
og heill í orði og verki að fram-
gangi sinnar heimabyggðar.
Blessuð sé minning Friðfinns
Finnssonar frá Oddgeirshólum í
Vestmannaeyjum. Morgnotuð orð
fá tæra merkingu hér: „Hans mun-
um við ætíð minnast, er við heyrum
góðs manns getið“.
Ástu, konu hans, og aðstandend-
um öllum vottum við einlæga sam-
úð.
Leonhard I. Haraldsson,
Haukur Haraldsson.
Miðvikudaginn 6. september sl.
lést á sjúkrahúsi Vestmannaeyja
Friðfínnur Finnsson frá Oddgeirs-
hólum, 88 ára að aldri.
Hann fæddist 22. desember 1901
á Stóru-Borg undir Eyjafjöllum og
ólst þar upp til 5 ára aldurs en
flutti þaðan tii Vestmannaeyja.
Foreldrar hans voru hjónin Olöf
Þórðardóttir, ættuð úr V-Skafta-
fellssýslu, og Finnur Sigurfinnsson,
úr Landeyjum. Faðir Friðfinns fórst
í hinu mikla sjóslysi við Klettsnefið
við Vestmannaeyjar, 16. maí 1901,
þar sem 27 menn fórust, en aðeins
einn bjargaðist. Systkini Friðfínns
voru 13 alls. 7 voru á lífi, þegar
hann fæddist, en hin voru látin.
Eftir þetta mikla sjóslys bjó móðir
hans nokkur ár uppi á landi, en
fluttist síðan til Vestmannaeyja.
t
STEFANÍA GISSURARDÓTTIR
frá Hraungerði,
Ártúni 2,
Selfossi,
lést 13. september.
Páll Sigurðarson,
Ólafur Sigurðarson,
Ingibjörg S. Cordes,
Ingveldur Sigurðardóttir,
Sigurður Sigurðarson,
Gissur Sigurðarson,
Agatha S. Sigurðardóttir,
Lára H. Jóhannesdóttir,
Albína Thordarson,
Richard Cordes,
Halldór Helgason,
Arndis Jónsdóttir,
Auður Aðalsteinsdóttir,
Baldur Jónsson.
t
Konan min,
GUÐRÚN JÓNÍNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Háaleitisbraut 51,
Reykjavík,
andaðist í Hvidovre sjúkrahúsinu í Kaupmannahöfn miðvikudaginn
6. sept. sl.
Útförin hfefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Fyrir mina hönd, barna okkar og annarra vandamanna,
Olgeir Jóhannsson.
t
Eiginmaður minn, stjúpfaðir okkar, sonur og bróðir,
INGI FRIÐRIK AXELSSON
arkitekt,
lést á sjúkrahúsi í Karlsruhe í Þýskalandi 14. september sl.
Irmgard Axelsson,
Gundula Axelsson,
Kristjane Axelsson,
Jenný Ásmundsdóttir,
Anna Lára Axelsdóttir, Guðmundur Þórðarson,
Ómar Axelsson.
t
Eiginmaður minn,
GUNNARTÓMASSON
verkfræðingur,
andaðist í St. Jósefsspítala, Hafnarfirði, fimmtudaginn 14. sept-
ember.
Doris J. Tómasson.
t
Faðir okkar,
FRIÐBERG KRISTJÁNSSON
frá Hellissandi,
verður jarðsunginn frá Aðventkirkjunni í Reykjavík mánudaginn
18. september kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristján Friðbergsson,
Geir Friðbergsson,
Guðni Friðbergsson,
Edda Friðbergsdóttir Bakke.
t
Innilegar þakkir öllum þeim sem auðsýndu okkur samúð og hlý-
hug við andlát og útför eiginmanns mín, föður okkar, tengdaföð-
ur og afa,
FINNS KLEMENSSONAR,
Hóli,
Norðurárdal.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk sjúkrahúss Akraness fyrir frábæra
umönnun.
Herdis Guðmundsdóttir,
Þórir Finnsson, Rósa Arilíusardóttir,
Sigrún Finnsdóttir, Guðmundur Sæmundsson,
Guðmundur Finnsson, Anna Hjálmarsdóttir
og barnabörn.
Það má segja, að Friðfinnur, eða
Finnur eins og hann var jafnan
kallaður, sé einn af aldamótakyn-
slóðinni í orðsins fyllstu merkingu,
en þeir menn, sem fæddust um alda-
mótin, eru alltaf að týna tölunni,
einn af öðrum.
Sú kynslóð, sem fæddist um alda-
mótin, hefur lifað tímana tvenna á
Islandi og hefur séð þær miklu
breytingar, sem orðið hafa hér á
öllum sviðum, það sem af er þess-
ari öld, breytingar, sem enginn gat
spáð fyrir um aldamótin.
Finni var komið til fósturs hjá
hjónunum Sigurbjörgu Sigurðar-
dóttur og Sigurði Sveinbjörnssyni
og þar ólst hann upp ásamt bróður
sínum til 24 ára aldurs og reyndust
fósturforeldrar hans honum vel.
Ungur maður hóf Finnur ýmis
störf, sjósókn og veiddi jafnframt
lunda og vann öll þau störf, sem
til féllu á hveijum tíma. Hann var
sjómaður um nokkurra ára skeið
og þá aðallega vélstjóri.
Finnur starfaði sem kafari hjá
Vestmannaeyjahöfn og víðar á
landinu um 25 ára skeið, sem hann
annaðist af stakri trúmennsku.
Hann var gerður að heiðursfélaga
hjá Kafarafélagi íslands árið 1958.
Finnur á einna mestan heiður af
því mikla starfí, sem var unnið við
dýpkun innsiglingarinnar að höfn-
inni í Vestmannaeyjum, þannig að
nú geta stór hafskip lagst þar að
bryggju. Þegar það starf hófst, þá
var höfnin það grunn, að 12 tonna
bátar þurftu að sæta sjávarföllum.
Sagt var, að þegar hans starfi við
að ijarlægja gijót og kletta úr inn-
siglingunni var lokið, þá h afi eini
kletturinn, sem var eftir í höfninni,
verið kafarinn sjálfur. Fer miklum
sögum af því, hvaða þrekvirki Finn-
ur vann á þessu sviði.
Hann hóf jafnframt verslun og
rak sína eigin verslun um 14 ára
skeið, Eyjabúð, þar sem hann var
með til sölu ýmsar útgerðarvörur
og byggingavörur. Vöruúrval í
verslun hans var jafnan mikið, en
sonur hans, Finnbogi, tók við versl-
uninni af föður sínum og rekur
hana í dag.
Finnur var framkvæmdastjóri hjá
Hraðfrystistöð Vestmannaeyja um
7 ára skeið en lét af þeim störfum,
þegar hann varð sjötugur og sinnti
þeim störfum af kostgæfni. og trú-
mennsku eins og öðru sem hann tók
sér fyrir hendur.
Þrátt fyrir þessi miklu störf, þá
var hann jafnframt mikill félags-
málamaður. Hann var einlægur trú-
maður og vann mikið starf á sviði
trúmála. Hann var í sóknarnefnd
Landakirkju í 25 ár og síðustu 10
árin sem formaður og safnaðarfull-
trúi í 3 ár þar á eftir. Hann hafði
frumkvæði að því að reist var hið
sögufræga hlið að kirkjugarðinum,
sem er landsmönnum flestum í
fersku minni við eldgosið og þær
áletranir, sem eru á því hliði og
lýstu upp Eyjarnar meðan á eldgos-
inu stóð.
Hann var jafnframt mikiil stúku-
maður og starfaði þar að hinum
ýmsu málefnum á vegum stúkunn-
ar.
Hann flutti til Reykjavíkur 1973,
eftir eldgosið og var nýfluttur aftur
til Vestmannaeyja, þegar kallið
kom, en hann háfði búið á Klepps-
vegi í Reykjavík og kunnað þar vel
við sig hin seinustu ár.
Friðfinnur verður flestum, sem
honum kynntust, eftirminnilegur
fyrir það, hversu áhugasamur hann
var um menn og málefni. Hann
hafði eindregnar skoðanir á hlutun-
um og hafði áhuga á að beijast
fyrir þeim málum, sem hann trúði
á enda harðduglegur maður.
Hann hafði mjög gaman að ræða
um menn og málefni líðandi stund-
ar og fylgdist vel með öllum fréttum
fram undir það síðasta.
Hann var kvæntur Ástu Sigurð-
ardóttur, frá Nýja-Kastala á
Stokkseyri, en þau kvæntust 16.
október 1926 og höfðu því verið
gift í 52 ár. Þau eignuðust tvo syni,
Jóhánn og Finnboga, sem báðir eru
búsettir í Vestmannaeyjum.
Ég og Qölskylda mín viljum að
leiðarlokum senda Ástu og öðrum
ástvinum Finns okkar bestu samúð-
arkveðjur og biðjum Guð að blessa
þau í missi þeirra.
Sigurður Einarsson