Morgunblaðið - 16.12.1989, Blaðsíða 33

Ungur maður á hælinu lauk
stúdentsprófi utanskóla, og hafði
yfirlæknirinn hrósað honum um
morguninn fyrir góða framkomu,
en maður þessi var mjög reglusam-
ur. Hælinu var lokað klukkan
hálftíu, en þegar ungi maðurinn
fagnaði próflokum, dróst heim-
ferðin eitthvað á langinn. Aðal-
heiður og stofufélagar hennar á
nr. 4 voru gengnar til náða. Allt
í einu heyrðist ijátlað við
gluggann, sem sneri í vestur. Úti
á skálaþakinu stendur ungur mað-
ur náhvítur og baðar út höndum.
Þær opna gluggann og hleypa
honum inn og loka. Maðurinn var
í miklu uppnámi, vingsar hand-
leggjunum og tautar í sífellu:
„Yfirlæknirinn, yfirlæknirinn."
Loks gengur ein þeirra að glugg-
anum, opnar hann, horfir niður og
spyr: „Eru fleiri?“ „Já,“ var svarað
nefmæltri röddu, sem hljómaði
kunnuglega, „ég er ekki vanur að
fara þessa leiðina inn í hælið.“
Helgi hafði stundum gaman af
því að fara á leiksýningar, vildi
helst sjá sígild íslensk leikrit eða
revíur, tók hann þá fjölskylduna
með og hló manna mest. Hann var
mjög hrifinn af leik Lárusar Páls-
sonar í Nitouche og fleiri verkum.
Lárus hafði leikið á Herranótt
Menntaskólans og hugðist gera
Ieiklistina að ævistarfi. Honum
gekk vel í skóla og virtust allir
vegir færir. Fjölskyldunni fannst
ekki lífvænlegt fyrir ungan mann
að gerast Ieikari, og var Helgi
fenginn til að tala um fyrir honum.
Lárus lét sér ekki segjast þrátt
fyrir miklar úrtölur. Loks benti
Helgi honum á, að leikari þyrfti
helst að vera fríður og föngulegur,
og rétti honum spegil. Ungi maður-
inn var ósveigjanlegur, en erfði
þessar úrtölur aldrei við Helga.
Lárus kom á jóladag, lék og söng
fyrir fjölskylduna á Vífilsstöðum
við mikla hrifningu og bauð Helga
og föðursystur sinni á allar helstu
sýningar sínar.
Á síðustu árum Helga á Vífils-
stöðum atti hann erfitt með að
fara frá hælinu. Hann vildi helst
ekki sleppa „kvöldstofugangin-
um“. Hann fór því sjaldan á leik-
sýningar, en var allra manna fegn-
astur, ef Guðrúnu var boðið og
hann fékk að vera heima. Helgi
gaf sér þó oftast tíma til að sækja
tvenns konar samkomur. Hann
vildi ógjarnan missa af jólakaffi
Hringskvenna á Hótel Borg, og
hann fór oft á Bakkfirðingamót.
Helgi var kjörinn heiðursfélagi
Læknafélags íslands sumarið
1978. Um haustið hélt félagið ný-
kjömum heiðursfélögum hóf í
Domus Medica. Þangað fóru þau
hjónin ásamt börnum sínum og
mökum þeirra. Heiðursfélagarnir
voru kallaðir fram, farið um þá
viðurkenningarorðum fyrir árang-
ursrík störf í þágu heilbrigðismála
þjóðarinnar og þeim afhent heið-
/TIGIk
meiríháttar
tryllitæki!
Sænskur hágæðasleði með fjaðrandi stýris-
skíði og öryggisbremsum. Þú getur sveigt, beygt og
bremsað að vild. Stigasleðinn er niðsterkur og getur
því líka borið bæði pabba og mömmu!
MORGUlMiHÐIS)! LAUGA'RDAGUR jltfJ ÐESEMáBER
ursskjöl. Þegar Helgi kom aftur í
sæti sitt, tóku Guðrún og börnin
honum opnum örmum. Margir
lögðu leið sína að borðinu til að
óska þeim til hamingju, og Guðrún
svaraði öllum brosandi og glöð.
Þegar fólkið fór að tínast burt, bað
Guðrún mann sinn og börn að doka
við, þar til flestir gestirnir væru
farnir, hún gæti ekki stigið í fót.
Allir undruðust svo snögg um-
skipti. Hún hafði verið svo hress
og kát í hófinu, en nú urðu afkom-
endurnir að bera hana út í bíl og
síðan heim.
Áður en haldið var í hófið var
mikill undirbúningur á Lynghagan-
um. Fötin urðu að vera hrein og
ve' burstuð og skórnir gljáandi.
Guðrún prílaði upp í tröppu, teygði
sig efst upp í skáp til að ná sér í
lífstykki eða „korselett" eins og
hún kallaði það. Henni varð fótas-
kortur og hún féll á gólfið. Seinna
kom í ljós, að Guðrún hafði rif-
beinsbrotnað og brákast á hæl-
beini. Hún lá mánuð á Landakoti,
og Helgi heimsótti hana tvisvar á
dag oftast fótgangandi.
Þótt Helgi hefði látið af störfum,
fylgdist hann vel með í sérgrein
sinni. Hann kom oft á Lands-
bókasafnið. Þar hitti hann gamlan
vin sinn og skjólstæðing, Agnar
Þórðarson rithöfund, sem var þar
bókavörður, og spurði Heigi um
líðan hans. „Helgi kom á morgn-
ana,“ segir Agnar. „Hann var glað-
legur í framkomu, oftast yfir-
hafnarlaus, með trefil og berhöfð-
aður. Hann var kvikur í spori, leit
stundum í dagblöð, gekk aftast í
salinn, þar sem læknatímarit lágu
í hillum. Hann valdi sér tímarit,
settist og las, en leitaði sjaldan til
bókavarðanna. Helgi skrifaði hjá
sér athugasemdir, sennilega heiti
á greinum og tímaritum, sem hann
vildi athuga nánar.
Margir læknar og aðrir mennta-
menn, sem hættir voru störfum,
báðu um minningarit, ættartölur
eða dagblöð frá fyrri árum og
sökktu sér niður í ættfræðigrúsk.“
Agnar segir, að Helgi hafi skorið
sig úr, því að hann leit aðeins í
læknarit. „Hann var allur í fræði-
grein sinni og því, sem var að ger-
ast í læknavísindunum. Helgi var
síungur og lifandi af áhuga. Þegar
Helgi var á safninu, fannst mér
allt vera gott, hann flutti með sér
ró og æðruleysi,“ sagði þessi góði
vinur hans.
Helgi fór eitt sinn á slysavarð-
stofu með konu sinni, og þótti
Guðrúnu biðin æði löng. Hún
spurði, hvort hann gæti ekki talað
við læknana fyrir innan. Helgi
færðist undan og Guðrún spurði,
hvort hér væri komin önnur kyn-
slóð, sem hann þekkti ekki. Maður
hennar svaraði, að komin væri
ekki aðeins næsta kynslóð, heldur
þarnæsta kynslóð, og þau hjónin
biðu áfram.
Stýrisskíðið er með fjöðrum og sjálfupprúll-
andi dragsnúru á sumum gerðum. Skíðin
eru breið og stöðug og renna einstaklega
vel. Öryggisgrindin er úr sænsku gæðastáli.
Þræiöruggar hand og fót-
bremsur. Varnargrind fyrir
framan fætur úr sænsku
stáli.
Mér sérhönnuðum útbúnaði sveigir
sleðinn og stöðvast strax ef þú
missir hann. Allur sleðinn er hann-
aður með öryggið í fyrirrúmi i sam-
vinnu við fjölmarga barnasérfræði-
nga.
ÖRNINN
Spítalastíg 8 vió Óóinstorg símar: 14661,26888