Morgunblaðið - 16.12.1989, Blaðsíða 62

62

Bókaflokkurinn „Aldnirhafa Má
oröiö' ‘ varöveitir hinar merkileg- IS
ustu frásagnir eldra fólks af at- W{
burðum löngu liðinna ára og um \
það sjálft, atvinnuhættina, siðvenjumar
og bregður upp myndum af þjóðlífinu,
örum breytingum og stórstígum
framförum, þótt ekki sé um
samfelldar ævisögur að ræða.
Þau sem segja frá eru: Bjami
Jóhannesson, Einar Malmquist,
Eiríkur Bjömsson, Guðný
Pétursdóttir, Ketill Þórisson,
Þorsteinn Guðmundsson og
Þórður Oddsson.
Þetta er síðasta bókin í þessum
þekkta bókaflokki.
«•***'
Brellur og bemskuminningar Bjössa
bomm, höfundur: Bjöm Jónsson,
læknir. Margir þekkja höfundinn undir
nafninu Bjössi bomm. í bókinni lýsir
Bjössi bemskuárum sínum og
bommertum á Sauðárkróki,
bæ alsælu og sólskins. Bjössi
bomm er ærslafullur drengur,
og uppátækin hans sum ótrú- m
leg, sumir myndu kannske
segja hneykslanlega. Bjössi
lýsir þeim og dregur ekkert
undan. Jóhannes Geir
listmálari bróðir
höfundarins mynd-
skreytti bókina. M
Mannlíf þessarar bókar er óvenju
auðugt. Lesandinn kynnist fyrst þrem
afbragðsskáldum, þeim Heiðreki
Guðmundssyni, Ólafi Jóhanni
Sigurðssyni og Þorsteini
Valdimarssyni. Þá koma vísinda-
mennimir Dr. Símori Jóh.
Ágústsson, Bjöm Magnús-
son prófessor og Dr. Sigurður
Sigurðsson, fyrrv. berkla-
yfirlæknir. Aðrir eru Guðrún j
E. Jónsdóttir frá Reykja- I
hlíð og Jóhanna Bjöms- m
dóttir í Kópavogi, Jij
Eiríkur Guðmundsson frá || i
Dröngum, Jóhann Péturs- /
son, vitavörður, Skjöldur ,
Eiríksson, fyrrv. skóla- f í
stjóri og Þórir Daníels- I: /
son fyrrum ritstjóri. t' ■
jSkjaldborg
Ármúla 23-108 Reykjavík
Símar: 67 24 00
67 24 01 í
315 99 I
FRÓÐLEGIR
MANNLÍFSÞÆTTIR
Minning:
Sigrún Jóhannes-
dóttir í Höfða
Fædd 18. júlí 1892
Dáin 1. desember 1989
Verið ávallt glaðir í Drottni. Ég segi aftur:
Verið glaðir. Ljúflyndi yðar verði kunnugt
ðllum mönnum. Drottinn er í nánd.
Þessi hugljúfu og hvetjandi orð
Ritningarinnar koma í huga minn
nú, er ég hugsa til okkar kæru
Sigrúnar í Höfða. Þau munu hafa
mótað hana. Vinur úr „hópnum
okkar“ hringdi að kvöldi 7. þ.m.,
til að láta vita um andlát hennar
að morgni þess sama dags á hjúk-
runarheimili á Akureyri. Andláts-
fregn þessarar góðu og glaðsinna
97 ára gömlu vinkonu átti ekki að
koma að óvörum — og þó, nú
þegar allmargir landar okkar —
sérstaklega konur — ná 100 ára
aldrinum og rúmlega það. Ég hafði
boðað Sigrúnu heimsókn í Höfða á
100 ára afmæli hennar eins og á
90 ára afmælinu, er við, nokkur
hópur vina hennar hér syðra, tókum
okkur upp og héldum norður í
Eyjafjörð og áttum ógleymanlegar
stundir með henni og fjölskyldu
hennar í Höfða. En nú hefur Sigrún
kvatt, með kyrrlátum hætti fjöl-
skylduna sína fjölmennu og vina-
hópinn stóra. Hún heyrði og hlýddi
nú kailinu, sem við sungum saman
um á stund óvissu í Landinu helga
fyrir rúmum 22 árum: „ .. .oss þá
kallar heim til hallar himna Guð,
er lúður gjallar." (Sandell/Fr.Fr.)
Minningar, Sigrúnu tengdar, frá
vorinu 1967 og síðan, hafa ekki
daprast. Fjölmargar myndir frá
þessu tímabili rifja upp margvíslega
atburði, sem nú heyra sögunni til.
— Það var hress og eftirvænting-
arfullur hópur, sem á vegum
Sunnu, undir fararstjórn sr. Franks
M. Halldórssonar, lagði í maímán-
uði upp í för — sem reyndist í
meira lagi söguleg — til Grikklands
og Mið-Austurianda. Þegar við stig-
um úr flugvélinni út í heita kvöld-
goluna á flugvellinum við Aþenu,
veitti ég fyrst athygli konu í okkar
hópi á íslenskum búningi, spengi-
legri og með hýrar brár. Ég spurð-
ist fyrir um hana. Jú, þetta var hún
Sigrún í Höfða í fyrstu utanförinni
í boði barna sinna og tengdabarna
í tilefni af 75 ára afmælinu. Það
áttu fleiri en ég eftir að snúa sér
við og virða fyrir sér þessa eftir-
tektarverðu ferðakonu. Er við
næsta -dag stóðum á Akropolis og
virtum fyrir okkur hinar miklu
minjar fornaldarinnar, þá gekk
framhjá okkur hópur presta grísku
kirkjunnar, skeggprúðir og virðu-
legir. Ágæt mynd sýnir að þeir
ætluðu alveg úr hálsliðum, er þeir
störðu á Sigrúnu okkar í hinum
klæðilega íslenska búningi. Svipuð
atvik áttu eftir að endurtaka sig á
hinni viðburðaríku ferð um löndin
fyrir botni Miðjarðarhafsins. — Á
Áresarhæð í Aþenu las sr. Frank
fyrir okkur ræðu þá er Páll postuli
flutti á þeim stað yfir Aþeningum
(Post. 17,22-34). Ég sá að Sigrún,
er sat þarna á klöpp mitt á meðal
okkar, hlustaði með athygli á þessa
djörfu ræðu.
Frá Aþenu flugum við til Beirút
í Libanon, en þar varð alllöng bið
á flugvellinum eftir heimamönnum,
sem leiðbeina áttu okkur þar í
landi. Þeir höfðu bókstaflega gefið
okkur upp á bátinn, eins og alla
aðra ferðamannahópa, sem hætt
höfðu við heimsóknir á þessar slóð-
ir vegna hættu á stríði milli ísrael
og Egyptalands Nassers. En þegar
Líbanir áttuðu sig á að hópurinn
frá íslandi var mættur óttalaus, þá
var honum innilega fagnað. Á send-
inni sjávarströndinni skammt frá
Beirút óðum við Sigrún saman út
í Miðjarðarhafið til að heilsa vel
upp á það og svala sveittum fótum.
Og frábær er myndin af Höfða-
freyjunni uppi í Líbanonsfjöllum,
þar sem við stönsuðum nálægt
svörtu tjaldi bedúína, þar sem koll-
ótt og dindilmikið sauðfé reyndi að
kroppa grös í landi, þar sem þistlar
uxu fyrst og fremst. Sigrún varð
fjarræn á svipinn á þessum stað
og trúlega hefur hún í huganum
verið að bera hann saman við hinn
græna og grösuga Eyjafjörð og
metið sinn hlut góðan. Éinn daginn
var skroppið frá Líbanon yfir til
Damaskus í Sýrlandi. Þar gekk
Sigrún með okkur glöð á svip um
stræti það, sem kallast Hið beina,
og í hús Júdasar, þar sem Sál
(Páll) baðst forðum fyrir og beið
Ánaníasar, sem sendur var til að
gefa_ honum sjónina aftur (Post.
9). Ósnortin komum við ekki frá
þessum stað. Frá Beirút héldum
Minning:
Ofeigur Jónsson,
Vatnagerði
Fæddur 18.' febrúar 1915
Dáinn 7. desember 1989
Söknuður grípur huga manns,
þegar frétt berst af andláti vinar og
samstarfsmanns.
Lífsgöngu Ófeigs Jónssonar er
lokið eftir langa sjúkralegu og
baráttu við sjúkdóm sem ekki varð
læknaður. Sjúkdómi sínum tók
Ófeigur með hinni mestu sálarró,
beið þolinmóður síns skapadægurs.
Ófeigur Jónsson fæddist í Vatna-
garði í landsveit 18. febrúar 1915.
Foreldrar hans voru Guðfinna Þórð-
ardóttir frá Gröf í Hrunamanna-
hreppi og Jón Ófeigsson frá Næfur-
holti í Rangárvallahreppi. Þau hófu
búskap í Næfurholti en fluttust að
Vatnagarði 1912. Bjuggu þar til
1944, hættu þá búskap og fluttust
til Reykjavíkur.
Þau eignuðust fjögur börn. Elst-
ur af börnum þeirra var Óskar
Níls, sem fórst þriggja ára gamall
þegar bæjarhúsin í Næfurholti
hrundu í jarðskjálftunum í maí
1912. Eftirlifandi enj: Óskar kenn-
ari á Laugarvatni, giftur Eygló
Þórðardóttur frá Vatnsnesi í
Grímsnesi, synir þeirra eru Jón
Guðni verkfræðingur og Þórður
læknir; og yngst systkinanna Þóra
Guðrún. Dóttir hennar er Brynhild-
ur Gísladóttur. Hún lauk námi frá
Myndlista- og handíðaskóla Islands,
gerðist síðan kennari við Myndlista-
skóla Reykjavíkur. Vinnur nú á
teiknistofu hjá Prentsmiðjunni
Odda. Sambýlismaður hennar er
Þormar Ingimarsson.
Ófeigur giftist ekki. Hann eign-
aðist dóttur, Laufeyju að nafni. Hún
er félagsfræðingur og stundar nú
framhaldsnám í Svíþjóð. Dóttir
hennar er Ásdís Kristinsdóttir. Móð-
ir Laufeyjar er Bjarnveig Andrés-
dóttir. Öfeigur sýndi dóttur sinni
mikla umhyggju og gladdist yfir
námsframa hennar.
Ófeigur og Þóra Guðrún héldu
heimili saman í Stórholti 26 í
Reykjavík; þau- önnuðust aldraða
foreldra sína meðan þau lifðu. Mjög
kært var með Ófeigi og Brynhildi
systurdóttur hans, sem ólst upp
hjá þeim systkinum. Öll voru þau
systkin mjög samrýnd.