Morgunblaðið - 09.02.1991, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. FEBRÚAR 1991
*
Sveinn Agústsson
frá Móum — Minning
Þegar minn ágæti meistari og
vinur hverfur til annarrar tilveru
er mér einkar ljúft að fylgja honum
úr hlaði með nokkrum línum. Það
var enda samningur okkar á milli
að sá okkar sem lengur þraukaði
hérvistina, hripaði fáeinar línur, svo
sem eins og kvittun fyrir lokið
æviskeið, hinum til handa.
Ég hef það einhvern veginn á
tilfinningunni að Sveinn sé ekki, á
þessum óhjákvæmilegu tímamót-
um, að engu orðinn, heldur sé andi
hans nú farinn að glíma við ný við-
fangsefni á astralplaninu, eða hvar
það nú er sem hann heldur sig.
Þau eru orðin mörg og æði mis-
jöfn úrlausnarefnin, sem við höfum
í sameiningu rökrætt og fáa veit
ég betur heima í hverskonar mál-
efnum, allt frá fomsögum til stjarn-
fræði. Það er því skarð fyrir skildi,
sem seint verður fyllt í mínum huga
þegar hann nú hverfur.
Það er skrítið, að þegar hann allt
í einu farinn er fyrir fullt og allt,
er mér ekki söknuður efst í huga.
Söknuður er fyrsta merki þess að
farið sé að fenna í sporin, og til
þess er minningin allt of ljóslifandi
að um slíkt sé að ræða. Það sem
mér er efst í huga er, merkilegt
nokk, einskonar happatilfinning.
Mér finnst það nefnilega sjaldgæft
happ að hafa kynnst öðrum eins
snillingi á lífsleiðinni. Ég veit að
ég á eftir að vinna úr megninu af
þeim hugmyndum, sem Sveinn kom
inn í mitt vesæla hugarfylgsni og
ef til vill endist mér ekki ævin til.
A meðan verður hann mér ljóslif-
andi, og þó hann hafí snuðað mig
um Jónsmessugönguna, sem við
ætluðum saman á Vörðufel! í sum-
ar, er eins líklegt að ég fari hvort
sem er, til að eiga, einn og með
sjálfum mér, minningu um stórkost-
legan persónuleika og góðan vin.
Veri hann í eilífri náðinni.
Jón Bjarnason
Hinn 2. febrúar sl. lést í
Reykjavík vinur minn Sveinn
Agústsson, fyrrum bóndi á Móum
í Gnúpveijahreppi, síðar kennari.
Ég kynntist Sveini fyrir allmörg-
um árum er ég var fangi austur á
Hrauni. Hann var ráðinn þangað
til að sjá um kennslu og var það
mikið brautryðjandastarf. Sveinn
hafði sérstaklega gott lag á nem-
endum sínum og reyndist mér og*
öðrum góður kennari. Starfið krafð-
ist þrautseigju og þolinmæði sem
honum vár eiginleg. Og ekki síst,
mun það hafa reynt á þolrifín, því
skiptar skoðanir voru um þetta
ágæta starf. Nú er þeta löngu liðið
og enginn mun efast um það, að
Sveinn á þar stærstan hlut að
menntun í fangelsum varð að veru-
leika. Hann á fyrir það bestu þakk-
ir skildar.
Vinátta hefur haldist með okkur
Sveini. Mér þótti afskaplega vænt
um hann. Sveinn var skemmtilega
kíminn og skapgóður. Hann hafði
góða tilfinningu fyrir íslensku máli
og miklar mætur á fornsögum.
Njálssaga var honum hugleiknust.
Málfar hans var sérstætt og hugs-
unin skýr. Sveinn hafði gott innsæi
og var oft glettinn í tilsvörum. Ein-
hveiju sinni hitti hann mann á förn-
um vegi og spurði til nafns. Maður-
inn svaraði til sín, N.N. Þá segir
Sveinn: „Það er ágætis nafn ef
góður maður ber, en nafnið Kjartan
þykir mér göfugt“. Og svo brosti
hann góðlátlega. Þannig var
Sveinn.
Öll lágkúra og væmni var honum
ekki að skapi. Því manngildi setti
hann ofar öllu. Ég hitti Svein dag-
inn fyrir andlát hans. Þá lá vel á
honum. Hann hafði orð á því að
hann saknaði séra Hannesar heitins
í Fellsmúla, er dó fyrir nokkrum
árum. Þeir voru ágætis vinir. Hann-
es var gjarn á að glettast við Svein
um það hvort hann væri búinn að
Sigurlín Guðmunds-
dóttir - Minning
taka til sálmana. í staðinn skrifaði
Sveinn minningargrein um séra
Hannes og sátu þeir oft lengi og
skemmtu sér yfír henni. Á einhvern
hátt riljaðist þetta upp í samtali
okkar Sveins. Hann hafði kannski
fundið það á sér að hann ætti ekki
langt eftir. Mér var hastarlega
brugðið og mann setur hljóðan á
stund sem þeirri. Sveinn var mér
mikill styrkur í mörg ár og við deild-
um saman mörgu eins og feðgar.
Megi guð góður veita honum
sælu og frið.
Ég votta ættingjum Sveins
dýpstu samúð mína.
Sævar M. Ciesielski
Fædd 17. september 1917
Dáin 28. janúar 1991
Laugardaginn 9. febrúar er Sig-
urlína Guðmundsdóttir kvödd
hinztu kveðju í Grundaríjarðar-
kirkju af ættingjum og vinum. Hún
fæddist 17. september 1917 á bæn-
um Nýjubúð í Eyrarsveit. Þar ólst
hún upp í foreldrahúsum ásamt
fjórum systkinum. Foreldrar hennar
voru hjónin Guðmundur Guðmunds-
son og Jensína Ingibjörg Níelsdótt-
ir. Sigurlín eða Lína eins og hún
var jafnan kölluð hleypti heimdrag-
anum og hélt til Reykjavíkur átján
ára gömul. Hennar biðu þó ekki
sömu örlög og svo margra sveita-
barna fyrr og síðar; að segja skilið
við sveitina fyrir fullt og allt á
manndómsárunum. Hún sneri aftur
heim í Nýjubúð árið 1939, er móðir
hennar lézt og annaðist eftir það
búið ásamt föður sínum.
Árið 1952 gekk hún að eiga Jó-
sef Ólaf Kjartansson og bjuggu þau
saman í Nýjubúð þar til Jósef féll
frá árið 1982.
Elzti sonur hennar Jens Níels,
sjómaður, er búsettur í Stykkis-
hólmi. Dætur hennar þijár búa
ijarri heimahögum, Ósk í Bolung-
Minning:
Ingólfur Tómasson
frá VíkíMýrdal
Fæddur 14. maí 1905
Dáinn 14. janúar 1991
Mánudaginn 14. janúar sl. lést á
Landspítalanum Ingólfur Tómasson
frá Vík í Myrdal á 86. aldursári.
Hann var einn af 16 bömum heið-
urshjónanna, Margrétar Jónsdóttur
og Tómasar Jónssonar, sem lengst
af bjuggu í Vík í Mýrdal og ólu að
hluta til börn sín upp þar, en sumum
var komið í fóstur eins og algengt
var einkum ef barnahópurinn var
stór og efni lítil.
Ingólfi var 7 ára komið í fóstur
að Hemru í Skaftártungu og vann
hann á því heimili fram yfir tvítugs-
aldur og naut góðs atlætis sem
hann mat að verðleikum.
Rúmlega tvítugur fór hann á
Bændaskólann á Hvanneyri og lauk
þaðan námi, sem þótti góður skóli,
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SVEINN GUÐMUNDSSON
frá Nýlendu,
Austur-Eyjafjöllum,
lést á Sólvangi að morgni 8. febrúar.
Guðmunda Sveihsdóttir,
Sveinn Ó. Sveinsson,
Elin Sveinsdóttir,
Sigurður Ó. Sveinsson,
Vilhjálmur Sveinsson,
Lovísa Sveinsdóttir
og aðstandendur.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
LAUFEY SÆMUNDSDÓTTIR,
Bústaðavegi 83,
lést á öldrunardeild Landspítalans, Hátúni 10B,
7. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
fimmtudaginn
Emilía Guðjónsdóttir,
Hilmar Logi Guðjónsson,
Rúnar Guðjónsson,
Guðlaugur E. Guðjónsson.
miðað við þeirra tíma mælikvarða.
Að námi loknu fluttist hann til
Reykjavíkur og vann þar bæði til
sjós og lands fyrstu árin, en réðst
síðan í fast starf á knattborðsstof-
unni á Vesturgötu 6, þaðan sem
margir eldri borgarar minnast þessa
góðlega og glaða stjórnanda.
Á knattborðsstofunni var unnið
á vöktum og gat Ingólfur því verið
í annarri vinnu hjá vini sínum, Gott-
skálki Oddssyni, úrsmið, á Berg-
staðastræti, þann hluta dagsins sem
hann átti frían.
Vinnudagurinn var því langur en
Ingólfur taldi ekki eftir sér mikla
vinnu, enda krepputímar.
Árið 1932 kvæntist Ingólfur
Herfríði Tómasdóttur frá
Reykjavík, mikilli ágætis konu, sem
lifir mann sinn. Þeim varð 3ja sona
auðið, sem allir eru traustir menn
og góðir fjölskyldufeður. Þeir eru
Vilhelm, hárskerameistari, Örn,
framkvæmdastjóri og Tómas, bygg-
ingameistari.
Þegar knattborðsstofan flutti af
Vesturgötunni í nýtt húsnæði í Ein-
holtinu gerðist Ingólfur meðeigandi
og síðar árið 1956 skiptu þeir fyrir-
tækinu og rak Ingólfur síðan sína
eigin stofu um árabil, fyrst í Nóa-
túninu og síðan á Hverfisgötu. Þeg-
ar heilsan fór að bila tók Órn sonur
hans við rekstrinum og hefur gert
síðan.
Frændgarðurinn var stór og naut
Ingólfur mikillar væntumþykju
okkar frændfólksihs, enda var hann
um margt einstakur frændi, svo
ljúfur og glaður. Ég miimist með
hlýhug þegar við fluttumst til
Reykjavíkur árið 1943 hvað Ingólf-
ur og Herfríður tóku okkur unga
fólkinu vel, þegar við komum í ijöl-
skyiduboð á Lokastíginn og síðar í
gleðina í nýju íbúðinni þeirra í
Lönguhlíðinni, svo björt og falleg
með blómum og bókum og elsti
drengurinn, Vilhelm, spilaði fyrir
okkur á fiðlu.
Það tengjast eingöngu góðar
minningar þessum móðurbróður
minum og ég veit ég mæli fyrir
hönd margra frændsystkina er ég
þakka honum langa og góða víð-
kynningu.
Af þessum fjölmenna systkina-
hópi eru eftirlifandi Margrét, hús-
móðir á Litlu-Heiði í Mýrdal, og
Ágústa, sem lengi bjó í Vík en flutt-
ist til dóttur sinnar sem býr á Akur-
eyri, þegar hún hóf búskap.
Ingólfur var jarðsunginn frá
Fossvogskirkju miðvikudaginn 23.
janúar sl.
Við vottum Herfríði, sonum,
tengdadætrum, börnum og barna-
börnum okkar dýpstu samúð.
Megi góður Guð blessa minningu
hans.
Guðmundur Snorrason
arvík, Salbjörg á ísafirði og Lilja í
Reykjavík. Yngsti sonurinn, Kjart-
an, hefur tekið við ættaróðalinu,
Nyjubúð.
Við lát eiginmannsins flyzt Lína
til Grundarfjarðar til föður síns og
heldur honum heimili fram á hans
síðasta ár, en hann fellur frá í hárri
eili árið 1988. Sömuleiðis býr dótt-
ursonur hennar, Dagur, hjá henni
um árabil.
Fyrstu kynni mín af Línu voru
þegar ég tók á móti henni á ísa-
fjarðarflugvelli sumarið 1987. Hún
var þá nálega sjötug að koma úr
sinni fyrstu flugferð um ævina.
Dóttursonur hennar Hálldór Karl
var þá nokkurra daga gamall. Það
urðu því að vonum fagnaðarfundir,
þegar hún koin fyrst á heimili okk-
ar Salbjargar. Á þessum fyrsta degi
fór hún með okkur í skoðunarferð
um ísafjörð. Kom mér á óvart skiln-
ingur hennar og næmi fyrir því, sem
henni var sýnt.
Ef til vill lætur mér vel að kynn-
ast hlédrægu fólki eins og hún
óneitanlega var, og auðnaðist mér
því að sjá þá mannkosti, sem hún
ekki bar á torg. Mér kemur það svo
fyrir, að kostir hennar hafi krystall-
ast í rækt við sína köllun og því
að_ bregðast einskis manns trausti.
Hun velktist ekki í vafa hvar og
hvenær hennar væri þörf, sem sjá
má af því, að hún sneri strax heim
í átthagana við lát móður sinnar.
Föður sínum reyndist hún sú stoð
og stytta á ævikvöldi hans, sem
ekkert haggaði.
Það er stagt, að gerðir séu orðum
æðri og með þeim sýndi hún hlýjan
hug sinn og órofa tryggð. Við fáum
ekki í þessu lífi endurgoldið henni
og hennar kynslóð, sem sáði til að
aðrir fengju að njóta uppskerunnar.
Hún þekkti ekkert annað en nægju-
semi yfír því litla, sem fátækt
bændasamfélag gat látið í té. Kapp-
hlaup um lífsgæði hins nýja tíma
lét hún ekki glepja sér sýn. Færi
betur, að komandi kynslóðir mættu
erfa þær dyggðir, sem dugðu henn-
ar kynslóð bezt í harðri lífsbaráttu.
Að leiðarlokum vil ég færa henni
þakkir fyrir það hlýja viðmót, sem
ég varð aðnjótandi á hennar litla,
látlausa heimili í Grundarfirði.
Flestum þykir það góð tilfinning
að vera velkomnir. Það mun ég
meta og þakka. Sem oft áður á
stundum, sem eru mér mikils virði,
leita ég til skáldsins frá Fagraskógi
og leyfi mér að tileinka þessar
ijóðlínur hans Sigurlínu Guðmunds-
dóttur frá Nýjubúð í Eyrarsveit.
Sá stillir streng sinn hátt,
er stefnu rétta fann.
Sá fær hinn mesta mátt,
sem mest og heitast ann.
Megi góður Guð blessa minningu
mætrar konu.
Ólafur B. Halldórsson
t
Faðir okkar og sambýlismaður minn,
ÓLAFUR FINNBOGASON,
Hofteigi 28,
lést á Borgarspítalanum 7. febrúar.
Hildigunnur Ólafsdóttir,
Haukur Ólafsson,
María Skúladóttir,
+
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og langamma,
MARSIBIL S. BERNHARÐSDÓTTIR,
Bólstaðarhlíð 45,
Reykjavík,
lést á Borgarspítalanum aðfaranótt föstudagsins 8. febrúar.
Hjalti Þorsteinsson,
Þorsteinn Hjaltason, Jónína Arndal,
Kristján Óli Hjartarson, Helga Benediktsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.