Morgunblaðið - 12.02.1991, Side 17

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. FEBRUAR 1991
17
GEGNUMGIÆRIÐ
SÍMI - 68 80 81 - SKIPHOLTI - 50B
vegna breytinga á
hreinlætistækjadeild á
Skemmuvegi 4, Breiddinni
Dæmi um vörur:
Parket, innihurðir, flísar, hreinlætistæki, sturtuklefar,
stálvaskar, gólfdúkar og veggþiljur.
BYKO
k.
HimiiBiii m—pw
þá fékk ég að sleikja „karamelluna"
á steikingarspaðanum.
Sem barni fannst mér það stund-
um einkennilegt að amma skyldi
vinna svona mikið úti á meðan aðrar
ömmur voru heima. En hún lét ekki
staðar numið að loknum vinnudegi,
því þá tók við félagsstarfið hjá Slysa-
varnafélaginu með Fríðu vinkonu.
Þær voru svo samrýndar að mér
fannst einhvern veginn að ef amma
færi eitthvað þá færi Fríða það líka.
Ég gleymi seint þeim dýrðardjásnum
sem ég eignaðist þegar þær vinkon-
urnar komu heim frá Danmörku úr
siglingu með Gullfossi. Amma færði
mér gráan dúkkuvagn, ekki líkan
neinu sem ég hafði áður séð og stóra
dúkku, sem var eiginlega of fín til
að leika sér með, en hún prýddi rú-
mið mitt í mörg ár á eftir. Þegar
ég lít til baka núna sé ég að amma
hlýtur að hafa eytt öllum peningun-
um sínum í gjafir handa öðrum. Hún
kom alltaf færandi hendi, enda
fannst henni það erfitt með aldrinum
að geta ekki gefið öllum börnunum,
barnabörnunum og barnabarnabörn-
unum veglegar jólagjafir, en veglegt
hafði sérstaka merkingu hjá henni.
Amma mín var sérlega glæsileg
kona og missti ekkert af þeim glæsi-
brag þó aldurinn færðist yfir hana.
Hún var fædd og uppalin á þeim
tímum þegar allar sómasamlegar
konur gengu með hatta og ekki
skyldi hún fara út fyrir dyr fyrr en
búið var að setja upp hattinn og þá
voru ekki margar konur sem slógu
henni við. Ef til vill var það þessi
reisn hennar sem villti dálítið um
fyrir mér síðustu mánuðina, þannig
að mér fannst hún ekki eins veik
og hún var.
Það var alltaf einstakt að koma
í heimsókn til ömmu. Það taldist
auðvitað ekki heimsókn nema þiggja
veitingar og í gegnum árin hefur
maður gætt sér á mörgum pönnu-
kökum og lagkökum af hennar borð-
um. Þegar ég svo eignaðist syni
mína og fór að fara með þá í heim-
sókn til hennar fannst mér gaman
að finna að þeim þóttu heimsóknirn-
ar til hennar jafn skemmtilegar og
mér.
Þegar ég sagði yngri syni mínum
að Svana amma væri dáin varð hann
mjög leiður, en fannst þó verst að
hafa ekki haft tækifæri til að heim-
sækja hana á spítalann áður en hún
andaðist. Ég hugsa að okkur hafi
öllum þótt það sárast að hafa ekki
verið á staðnum til að kveðja ömmu
þegar hún lagði af stað í þessa ferð
sína. En okkur til huggunar getum
við hugsað til baka til áttatíu ára
afmælis hennar 27. desember sl.,
þegar við hittumst öll á Hótel Holti
til að heiðra hana og halda upp á
daginn. Þar kom öll ijölskyldan sam-
an í fyrsta skipti í mörg ár og enn
sem fyrr var hún drottning samko-
munnar. Við vorum öll svo stolt af
henni. Veislan var yndisleg samveru-
stund, sem gaf tóm til að riij'a upp
gamla tíma og treysta fjölskyldu-
böndin.
En nú er amma farin. Ég bið Guð
að veita henni vernd og velgengni á
ferð hennar. Einhvern tímann í
framtíðinni hittumst við örugglega
aftur, en þangað til ylja ég mér við
minninguna um hlýja og elskulega
ömmu.
Guðrún G. Bergmann
Mig langar til að minnast hennar
ömmu minnar, Svanlaugar Péturs-
dóttur, fædd 27. desember 1910, og
lést 3. febrúar 1991.
Mér finnst svo sárt að hugsa til ■
þess að amma sé ekki á meðal okk-
ar lengur, amma sem var svo natin
við að hafa við mann samband,
senda sokka vestur í kuldann, og
læða einhveiju góðu með. Ósjálfrátt
hugsar maður til baka, og minnin-
garnar hrannast upp, þegar ég
trítlaði yfir í Safamýrina til hennar,
fékk að sofa nótt og nótt á Baldurs-
götunni, sunnudagskaffi í Súkku-
laðikoti og rúnturinn tekinn upp á
Skaga. Amma var alltaf glöðust ef
sem flestir komu í heimsókn, og var
alltaf tekið á móti mannskapnum
að höfðingjasið. Amma var mjög
fróð um blómin og reyndi hún að
kenna mér sum nöfnin á þeim, og
ég man að hún sagði mér það væri
alveg upplagt að nota gleym-mér-ei
sem bókarmerki. Hún var líka þolin-
móð við að kenna mér nokkur vers,
og auðvitað var það Ó, Jesú, bróðir
besti, og Guð gaf mér eyra sem hún
lagði mesta áherslu á. Hún amma
var mjög trúuð kona, og trúin á Guð
held ég að hafi gefið henni þennan
styrk sem hún hafði og þurfti í gegn-
um lífið. Ég trúi því að amma sé
nú hjá honum og líði vel. Vil ég
þakka henni samverustundirnar sem
við áttum saman og minningin um
raungóða og trausta ömmu gleymist
aldrei.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Sb. 1886 - V. Briem.)
Guð blessi minningu ömmu.
Svanlaug Guðnadóttir