Morgunblaðið - 02.03.1991, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. MARZ 1991
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
PETRA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Bolungarík,
andaðist á Hrafnistu aðfaranótt 1. mars.
Guðbergur Guðbergsson, Ingunn Eydal,
Lilja Þorbergsdóttir, Örn Herbertsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Maðurinn minn, fósturfaðir og bróðir,
GUÐMUNDUR JÓHANNES ÁRNASON,
Snorrabraut 52,
lést á heimili sínu 27. febrúar.
Mími Hovgaard,
Stefán Hovgaard,
Solva Hovgaard,
Ragnheiður Árnadóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
FINNBOGI VALDIMARSSON,
Hverfisgötu 87,
Reykjavik,
lést á öldrunardeild Landspítalans, Há-
túni 10b, að morgni 27. febrúar.
Magnea Árnadóttir,
Árni Finnbogason, Margrét Bjarnadóttir,
Ingibjörg Finnbogadóttir, Sigurjón Ingvason,
Sigríður Finnbogadóttir, Ármann Jónasson,
Guðrún Finnbogadóttir, Július ívarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t 1 \
Útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
BJARNA ÓLAFSSONAR
verkstjóra,
Hringbraut 71, Keflavik,
verður gerð frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 2. mars kl. 14.00.
Erla Olsen,
Fanney Bjarnadóttir, Gunnólfur Árnason,
Ólafur Birgir Bjarnason,
Aðalheiður Bjarnadóttir,
Olga Sædís Bjarnadóttir,
Laufey Jónsdóttir,
og barnabörn.
Ragnheiður Ragnarsdóttir,
Leifur Kristjánsson,
Árni Heiðar Árnason,
Kristinn Arnberg
Ástkær dóttir, stjúpdóttir, móðir, tengdamóðir og amma,
RANNVEIG MAGNÚSDÓTTIR BRINK,
írabakka 34,
Reykjavik,
sem andaðist á heimili sínu að kvöldi 27. febrúar, verður jarðsung-
in frá Fossvogskapellu mánudaginn 4. mars kl. 15.00 e.h.
Málfríður Kristjánsdóttir,
Mark Kristján Brink,
Róbert M. Brink,
Katrin L. Brink,
María Brink,
Málfríður E. Brink,
Hörður H. Brink,
Örn V. Kjartansson,
Helgi Bjarnason,
Sigurbjörg Vignisdóttir,
Þóranna Bjarnadóttir,
Daníel Örn Davíðsson,
Sigurbjörn I. Sigurðsson,
Sveinbjörn Björnsson,
Eyrún B. Gestsson,
Arnór Pálmi Arnarson
og barnabörn.
t
Elskuleg dóttir okkar, móðir mín og
systir okkar,
JÓRUNN SKÚLADÓTTIR,
Tunguseli 4,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
mánudaginn 4. mars kl. 13.30.
Fyrir hönd aöstandenda,
Inga Ingimarsdóttir,
Skúli Einarsson,
Gunnar Eggert Gunnarsson
og systkini hinnar látnu.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og út-
för föður okkar og sambýlismanns míns,
ÓLAFS FINNBOGASONAR,
Hofteigi 28.
Hildigunnur Ólafsdóttir,
Haukur Ólafsson,
Maria Skúladóttir.
Minning:
Eysteinn Einarsson
fv. vegaverkstjóri
Fæddur 12. apríl 1904
Dáinn 25. febrúar 1991
Góður vinur minn, Eysteinn Ein-
arsson, fyrrverandi vegaverkstjóri
frá Brú við Markarfljót lést þann
25. f.m. Hann fæddist 12. apríl
1904 og því tæpra 87 ára þegar
hann lést. Eysteinn var Stranda-
maður að ætt og ólst þar upp. Um
tvítugt giftist hann Kristínu Jó-
hannesdóttur og bjuggu þau lengst
af á Bræðrabrekku í Bitrufirði.
Kristín er nú látin. Eignuðust þau
tíu börn, sem öll eru á lífi. En þau
eru: Jóhanna Margrét húsfreyja í
Borgarnesi, Bjarni bóndi á Bræðra-
brekku, Jón verkamaður í
Reykjavík, Kristjana verkakona á
Hólmavík, Sveinn bóndi á Þambár-
völlum, Steinunn húsfreyja í Borg-
amesi, Laufey húsfreyja í
Reykjavík, Einar bóndi í Brodda-
nesi, Fanney húsfreyja í Broddanesi
og Trausti sem býr á Bræðra-
brekku.
Eftir stríðið fluttist Eysteinn suð-
ur til Reykjavíkur með Jensínu
Björnsdóttur frá Gröf í Bitru. Ári
síðar fluttust þau austur að Markar-
fljóti, en Eysteinn hafði þá tekið
að sér verkstjóm við byggingu
vamargarða við Fljótið. Þama við
Markarfljótsbrúna byggði Vega-
gerðin lítið íbúðarhús, sem varð
heimili þeirra Jensínu og Eysteins
þar til hann lét af störfum 1973.
Þau Jensína og Eysteinn eignuðust
fjögur börn, þijá syni og dóttur sem
lést skömmu eftir fæðingu. Synim-
ir em Jens framkvæmdastjóri á
Nýfundnalandi, Dofri verktaki á
Hvolsvelli og Gísli verktaki á Hvíta-
nesi í V-Landeyjum. Með Katrínu
Sæmundsdóttur frá Stóru-Mörk
eignaðist Eysteinn tvö börn, þau
Hrafnhildi húsmóður í Garðabæ og
Hilmar vinnuvélastjóra á Hvolsvelli.
Skömmu eftir að Eysteinn flutti
austur að Markarfljóti tók hann að
sér verkstjóm við vegagerð í aust-
anverðri Rangárvallasýslu ásamt
með nýbyggingu og viðhaldi á görð-
unum við Markarfijót. Síðar bættist
stöðugt við það svæði sem Eysteinn
hafði umsjón með fyrir Vegagerð-
ina þar til hann sá um allar nýbygg-
ingar og viðhald vega í Rangár-
vallasýslu, ásamt varnargörðum við
ámar. Þegar Eysteinn síðan lét af
störfum fyrir aldurs sakir, reisti
hann sér nýbýli úr landi Votmúla-
staða í A-Landeyjum og kallaði Brú
eins og húsið við Markarfljóts-
brúna. Var hugmynd hans að.heija
aftur búskap, þó í smáum stfl væri.
Bóndinn í honum hefði aldrei dáið
frá því hann bjó norður í Bitrufirði
og alltaf var hann mikið fyrir skepn-
ur, sérstaklega hross. Átti hann
alltaf góða reiðhesta sem hann
hafði ómælda ánægju af, enda hafði
hann gott vit á hrossiim. Um þetta
leyti slitu þau samvistir Jensína og
Eysteinn. Jensína flutti til
Reykjavíkur, en Eysteinn settist að
á nýbýli sínu ásamt Katrínu barns-
móður sinni. Jensína lést 1978.
Veran á nýbýlinu varð styttri en
fyrirhugað var, því árið 1982 lenti
Eysteinn í bflslysi, þar sem hann
slasaðist mikið. Náði hann sér aldr-
ei eftir þetta slys. Var að vísu fyrstu
árin heima, þar sem Katrín hjúkr-
aði honum af stakri kostgæfni, en
dvaldi síðan á hjúkrunarheimilinu
Ljósheimum á Selfossi þar til yfir
lauk og naut þar frábærrar umönn-
unar.
Eg hóf störf sem umdæmisverk-
fræðingur Vegagerðarinnar á Suð-
urlandi árið 1968 og var hlutverk
mitt að sjá um undirbúning og
framkvæmdir við vegagerð á svæð-
inu. Þessu fylgdi einnig umsjón með
fyrirhleðslum til vamar vatna-
ágangi.
Eins og áður segir var Eysteinn
þá verkstjóri í Rangárvallasýslu.
Hófust það með kynni okkar sem
fljótlega þróaðist í góða vináttu við
hann og allt hans heimilisfólk. Sam-
starf okkar var að sjálfsögðu náið
og oft dáðist ég að Eysteini fyrir
hve skjótráður hann var og fljótur
að átta sig á öllum aðstæðum. Áldr-
ei fannst á honum hik.
Kom þessi eiginleiki hans sér oft
vel t.d. þegar Markarfljótið var í
ham og þörf var skjótra aðgerða
til að veija land eða mannvirki gegn
ásókn þess. Annars þekkti hann
Markarfljót og dynti þess allra
manna best og kom sú þekking að
góðu haldi þegar staðsetja þurfti
nýja varnargarða eða lengja þá sem
fyrir vora. Hann hafði líka góða
yfirsýn yfir verksvið sitt sem vora
allir opinberir vegir í Rangárvalla-
sýslu. Var hann mikið á ferðinni
og þekkti ástand veganna vel. Sem
verkstjóri var hann röggsamur og
ákveðinn og vinsæll af bæði starfs-
mönnum og öllum almenningi sem
vegina notuðu.
Gott var að starfa með Eysteini,
hann hafði á takteinum ráð við
hveijum vanda og var aldrei að
barma sér né fyllast vonleysi þótt
útlitið væri ekki alltaf bjart. Á þess-
um áram hafði ég mitt aðsetur í
Reykjavík. Allir vegir utan
Reykjavíkursvæðisins vora þá mis-
góðir malarvegir og seinfarnari en
nú gerist. Því var það að á ferðum
mínum um umdæmið gisti égjafnan
Leifur T. Þorleifsson,
Hólkoti — Minning
Fæddur 13. október 1911
Dáinn 24. febrúar 1991
Minningar frá barnæsku birtast
gjaman í huganum sem myndir á
tjaldi, jafnvel eins og stutt atriði í
kvikmynd. Myndin af Leifi á Hól-
koti er ég sá hann í fyrsta sinn
fyrir 34 áram stendur mér enn ljós-
lifandi fyrir hugskotssjónum.
Olafsvíkurrútan stöðvaðist við
afleggjarann að bænum Hólkoti í
Staðarsveit og út steig maður. Litla
stúlkan nýkomin í sveit til vanda-
Iausra skynjaði að þar kom maður
sem ungu heimasæturnar á bænum
biðu með mikilli eftirvæntingu.
Hann gekk heim á leið hægum en
ákveðnum skrefum, hallaði svolítið
fram á við og var ekki laust við
að hann stigi ölduna. Á andliti hans
ljómaði elskulegt bros.
Maðurinn var þreyttur enda ný-
kominn af sjónum og lagði sig til
svefns og svaf lengi, lengi. Yfir
honum hvfldi einhver dulúð og þrátt
fyrir ítrekaðar spurningar barnsjns
koni fátt annað í ljós en að maður-
inn hét Leifur Þorleifsson og var
bróður húsfreyju, stundaði sjó-
mennsku og var kominn heim yfir
háannatímann til að hjálpa til við
heyskapinn.
Á annarri mynd, sem birtist á
tjaldinu, situr hann í litla eldhús-
króknum við gluggann, með birtuna
í hnakkann, og hellir á kaffikönn-
una af ólýsanlegri alúð og gætni.
Við hlið hans er opin skúffa full
af skrúfum og furðuhlutum sem
hann virðist geta breytt í hvað sem
er ef á þarf að halda. Hjá honum
sitja litlar stúlkur og borða hafra-
grautinn sinn og hann spjallar við
þær á sinn sérstæða hátt með
glettni í augum og hefur samræð-
urnar gjarnan eitthvað á þessa leið:
„Jæja heillin mín, hvernig lýst þér
nú á...?“ Þar var ekki hjalað um
eitthvert ómerkilegt dægurmál eins
og fullorðnum er gjamt þegar talað
er við börn heldur var rætt um lífið
og tilveruna og undur náttúrunnar;
þama fóra fram heimspekilegar
samræður.
Leifur hafði lag á að tala þannig
nokkrar nætur í hverri ferð. Þegar
ég var í Rangárvallasýslu gisti ég
jafnan á Brú hjá þeim Jensínu og
Eysteini. Þau höfðu bæði lag á að
koma þannig fram við gesti sína
að það væri eins og aldrei væri
haft neitt fyrir þeim. Viðkvæðið hjá
Jensínu var jafnan þegar gest bar
að garði: Varstu búinn að borða eða
drekka, eftir því sem við átti. Kvöld-
in á Brú verða mér alltaf ógleyman-
leg. Öll fjölskyldan með eindæmum
þægileg. Eysteinn hress og glað-
sinna, söngvinn og skemmtilegur
og hafði ekkert á móti því að lyfta
glasi ef því var að skipta, þótt allt-
af væri í hófi. Jensína fádæma
greind kona og svo fjölfróð og
víðlesin að ég skildi aldrei hvenær
hún hafði haft tíma til að lesa allar
þær bækur sem hún kunni skil á
og læra öll þáu kynstur af ljóðum
og vísum sem hún kunni.
Af þessu leiddi að ávallt var gam-
an að ræða við Jensínu um hin
margvíslegustu málefni, enda kunni
hún á flestu skil. Þar við bættist
að hún var orðhög og með ríka
kímnigáfu. Synirnir drógu dám af
foreldrum sínum, voru óþvingaðir
og dugmiklir. Ekki skemmdi Jói
hefilstjóri hópinn, Jóhann Jónasson,
sem bjó í skúr á lóðinni við Brú,
en var að öðra leyti til heimilis hjá
þeim Jensínu og Eysteini. Jói var
hlédrægur maður og óáreitinn en
sérlega samviskusamur og trúr í
sínu starfi.
Litla húsið við gömlu Markar-
fljótsbrúna hefur nú staðið autt í
meira en hálfan annan áratug. Allt-
af grípur mig saknaðarkennd þegar
ég keyri fram hjá þessu húsi og
verður hugsað til þeirra ánægjulegu
stunda sem ég átti með því góða
og skemmtilega fólki sem þar bjó
á árum áður.
Nú eru þau horfin öll þijú, áður
þau Jói og Jensína og nú Eysteinn.
Þennan vin minn kveð ég með sökn-
uði og þakklæti í huga fyrir margar
góðar samverustundir.
Við hjónin sendum Katrínu, börn-
um Eysteins og öðrum aðstandend-
um innilegar samúðarkveðjur.
Steingrímur Ingvarsson
við börn eða öllu heldur hlusta á
þau, að þau fundu til sín og þorðu
óhrædd að láta skoðun sína í ljós,
hversu kjánaleg sem hún var, án
þess að eiga á hættu að verða að
atlægi. Líklegast hefur þessi eigin-
leiki átt þátt í því að hann gat lok-
ið því verki sem honum var kærast
og talaði síðar um sem ævistarf
sitt; hann smíðaði sér bát sem hann"
gerði út á í mörg ár.
Hann átti eldgamlan og lúinn
trébát sem þótti góður til sjós, flutti
hann heim að Hólkoti, reif hann í
sundur borð fyrir borð og sneið
nýtt í stað þess sem rifið var og
kom því fyrir á sínum rétta stað.
Ekki var vinnuaðstaðan góð og
verkfæri af skornum skammti en
hann vandaði valið á efniviðnum.
Oft þurfti hann að vera útsjónar-
samur til að leysa tæknileg vanda-
mál sem komu upp við smíðarnar
og þá naut hann sín vel. Borðin
voru negld saman með saumi sem
varð að halda við á meðan hann
var hnoðaður. Ekki var aðra hjálp
að fá.en telpuhnokkana á bænum
sem krupu tímunum saman undir
bátnum og studdu með slaghamri
við sauminn á meðan Leifur barði
þvert á naglana. Enn er það nokkur
ráðgáta hvernig hann gat fengið
okkur til að eyða fríinu sem við
áttum frá skyldustörfum í að kijúpa