Morgunblaðið - 28.11.1992, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. NÓVEMBER 1992
41
Minning
Þórður Þórðar-
son frá Siglunesi
sveitastjómarmálum og síðar í
Lions-hreyfingunni. Allt frá þeim
tíma höfum við hjónin verið tíðir
gestir á fögru heimili þeirra hjóna,
sem greinilega ber þeim fagurt
vitni, en þar mun Sigrún miklu
hafa ráðið vali á sjaldgæfum og
vönduðum húsgögnum, auk §öl-
margra verðmætra skrautmuna.
Af löngum kynnum mínum af
Sigrúnu á ég ekkert nema ljúfar
minningar, og verður mér sérstak-
lega hugsað til þess, hversu hún
fagnaði mér og konu minni ætíð
með fölskvalausri hlýju. Það fór
ekki á milli mála að þar var maður
staddur meðal vina. Frá ótal ljúfum
samverustundum riijast upp um-
ræður og atvik. Ég minnist þess
sérstaklega hversu Sigrún var laus
við dómhörku og illt umtal og reyndi
gjaman, ef tilefni gafst til, að færa
mál til betri vegar. Auðheyrt var
að hún ætlaði engum illt. Ekki
ræddi hún einkamál, en auðheyrt
var eftir löng kynni að fjölskyldan
var henni ævinlega ofarlega í huga
— velferð bamanna og bamabarn-
anna, enda em sterk fjölskyldu-
tengsl augljós í þeirri fjölskyldu.
Eg minnist þess að nokkrum
sinnum komu eilífðarmálin til um-
ræðu, og þar var Sigrún ekki í vafa
um að framhaldslíf að loknu þessu.
Á skilnaðarstund hlýt ég að
minnast með þakklæti ótal samvem
stunda og óska þessari vinkonu
okkar hjónanna í þijátíu ár allar
Guðs blessunar í því ljóssins landi,
sem við viljum öll trúa að bíði okk-
ar. Við hjónin sendum Jóni, börnum,
tengdabömum, barnabörnum og
öllum öðmm skyldmennum innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
þess jafnframt að minningin um
elskulega eiginkonu móður og
ömmu megi létta þeim sáran sökn-
uð.
Ingólfur Aðalsteinsson.
Föstudaginn 20. nóvember barst
okkur sú sorgarfregn að Sigrún
frænka hefði orðið bráðkvödd á
heimili sínu þá um nóttina. Enn
eitt skarð er hoggið í systrahópinn,
því ekki em nema rúm þijú ár síð-
an Vigga lést.
Við höfum alist upp við mikla
samheldni þeirra systra, mæðra
okkar. Fra því að við munum eftir
okkur hafa þær notað hvert tæki-
færi til þess að eiga saman ánægju-
legar stundir og treysta fjölskyldu-
böndin. Því eigum við það þeim að
þakka hversu nátengd við erum.
Þegar við sitjum hér öll saman
eru þær ófáar minningarnar sem
koma upp í hugann. Það var alltaf
mikið tilhlökkunarefni að fara til
Njar.ðvíkur til Sigrúnar og Donna.
Þar var alltaf tekið vel á móti okk-
ur og allt gert til þess að okkur liði
sem best. Okkur er sérstaklega
minnisstæð fjölskylduferðin frá því
í sumar. Þá fóru systumar, makar,
böm og barnaböm í langri bílalest
austur að Laugavatni og áttu þar
saman ánægjulegan dag. Allir
skemmtu sér vel og þá ekki síst
Sigrún sem lék á als oddi eins og
ávallt á slíkum stundum.
Viðmót Sigrúnar einkenndist af
því hversu skapgóð hún var, hlý
og jákvæð. Það þurfti ekki mikið
til að gleðja hana. Hún var ekki
með hávaða eða yfirgang. Sýndi
öðrum tillitssemi og hallmælti eng-
um. Það er þroskandi og mannbæt-
andi að fá tækifæri til að alast upp
með slíku fólki. Framkoma Sigrún-
ar í okkar garð sýndi mikla vænt-
umþykju og hún hafði ávallt áhuga
á því sem við vorum að gera. Hún
lét sér annt um okkur öll. Við mun-
um sakna hennar.
Með þessum fáu orðum viljum
við kveðja okkar elskulegu frænku.
Sigrún mun ávallt lifa í minningum
okkar.
Elsku Donni, Steinunn, Rebekka,
Ásgeir og íjölskyldur, megi góður
Guð styrkja ykkur í ykkar miklu
sorg.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Systrabörnin.
Fæddur 14. desember 1921
Dáinn 22. nóvember 1992
Þórður fæddist á Siglunesi við
Sigluíjörð, yngstur fímm systkina.
Ekki þekkti ég til Þórðar í bemsku,
en eftir að hann fór að vinna fyrir
sér, þá aflaði hann sér vélstjómar-
réttinda og vann við vélgæslu, lengst
af vélstjóri hjá Hrímni hf. í Siglufirði.
Eftir að Þórður hætti hjá Hrímni,
stofnsetti hann eigið fyrirtæki, þar
sem hann framleiddi handlaugar og
skylda hluti. Síðustu árin vann Þórð-
ur einkum við viðgerðir á kæliskáp-
um og frystikistum. Það máttu menn
vita, að ef Þórður gekk frá slíku
verki, þá þurfti ekki að kalla aðra til.
Ekki var Þórður einn á báti á lífs-
leiðinni, því hinn 14. desember 1946
gekk hann að eiga Margréti Áma-
dóttur, ættaða frá Dalvík, og fylgdi
hún manni sínum í öllum efnum.
Saman byggðu þau upp hlýlegt og
gott heimili, þar sem Þórður átti
griðastað eftir erfiði dagsins. Þeim
hjónum varð sjö bama auðið, sem
öll eru uppkomin og hafa stofnað sín
eigin heimili. Öll eru bömin búin að
mennta sig og fóm tvö þau elstu í
langskólanám. Bömin voru dyggi-
lega studd af foreldmm sínum til að
verða sem nýtastir þegnar, sem þau
öll em.
Skammt var á milli heimila okkar
Þórðar um langt árabil og léku börn
okkar sér saman, enda voru þau á
líku reki. Ekki rekur mig minni til
að nokkurn tíma hafi orðið árekstur
milli heimilanna og vil ég þakka fyr-
ir það, þó seint sé.
Þórður var hlédrægur og hélt sér
ekki fram, en var tryggur drengskap-
armaður alla tíð. Ég hitti Þórð síðast
11. þ.m., hressan að vanda er við
heilsuðum upp á frænda hans sem
varð 75 ára þennan dag. Þórður
hafði þá á orði að hann væri að fara
til Reykjavíkur í uppskurð, sem hann
og gerði. Aðgerðin sjálf mun hafa
tekist eftir vonum, en eftirköst lögðu
hann að velli. Það má með sanni
segja, að Þórður stóð á meðan stætt
var.
Ekki gekk Þórður heill til skógar
hin síðari ár, en þeir sem ræddu við
hann og umgengust vissu ekki að
þar fór sjúkur maður, því aldrei var
kvartað.
Nú þegar lífsbók Þórðar hefur
verið lokað, munu margir sakna vin-
ar í stað, þvi mikið var leitað til
hans með allskyns fyrirgreiðslu þeg--
ar heimilistækin voru að bila. Und-
antekning var ef ekki var sagt, já
komdu með þetta, eða hitt, ég kem
og lít á þetta.
í nokkur ár hafa þau Þórður og
Gréta verið ein í heimili, eftir að
börnin fóru að heiman. Á heimilinu
fann Þórður öryggi og hlýju, allt til
hinstu stundar. Þórður hefur skilað
sínu dagsverki með sóma og verður
hans minnst með þakklæti og hlýhug
af samferðafólki.
Að lokum vil ég þakka samfylgd
liðinna ára. Það er vissa mín að það
bíða vinir í varpa, nú þegar vista-
skipti hafa orðið hjá Þórði. Ég sendi
eiginkonu, börnum, tengdabömum,
bamabömum og öllum vandamönn-
um, samúðarkveðjur. Sérstakar
kveðjur eru til Margrétar Þórðardótt-
ur, sem nú liggur á Sjúkrahúsinu í
Siglufirði og fylgist með þaðan.
Gréta, til þín berast fyrirbænir frá
vinum og kunningjum ykkar hjóna.
Flýt þér vinur í fegri heim
kijúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson)
Hvíl í friðarfaðmi.
Ólafur Jóhannsson.
Þegar Þórður gekkst undir hjarta-
aðgerð í Landspítalanum fyrir rúmri
viku óraði mig ekki fyrir því að hann
ætti ekki afturkvæmt þaðan. Hann
sem alltaf var svo jákvæður og að
því er virtist hress, en allt getur
gerst og þá sérstaklega undir svona
kringumstæðum.
Þórður fæddist á Siglunesi hinn
14. desember 1921, sonur hjónanna
Þórðar Þórðarsonar vitavarðar,
Brandssonar húsamanns á Kálfstöð-
um, og Margrétar Jónsdóttur, Þor-
lákssonar bónda á Siglunesi.
Þórður og Margrét eignuðust sex
börn sem öll náðu fullorðinsaldri, þau
eru: Jón Guðmundur, fæddur 10.
desember 1910; Sigríður Anna, fædd
5. október 1913; Jónas, fæddur 20.
nóvember 1915; Gunnar Hafsteinn,
fæddur 4. júní 1917; Þorbjörg, fædd
4. apríl 1919; og yngstur var Þórð-
ur. Éru þau nú öil látin.
Þórður ólst upp á Siglunesi en
faðir hans lést er hann var á öðru
ári og stóð þá Margrét móðir hans
aðeins 29 ára gömul ein uppi með
sjö börn, það elsta 13 ára og yngsta
á öðru ári. Með miklum dugnaði,
krafti og aðstoð móður sinnar tókst
henni að koma öllum barnahópnum
upp. Ung þurftu því systkinin að
taka til hendinni og hjálpast að við
ýmis störf bæði til sjós og lands,
þætti þetta mikill þrældómur á böm-
um í dag og erfiðar aðstæður sem
ekki væri búandi við. Enda er erfitt
að gera sér í hugarlund í dag hvern-
ig margar fjölskyldur gátu fram-
fleytt sér á ekki stærra landsvæði
úti á Siglunesi í hálflélegum húsa-
kynnum miðað við nútímakröfur auk
þess sem mjög erfitt var með alla
aðdrætti til staðarins.
Þórður lauk námi í vélstjórafræð-
um að þeirra tíma kröfum. Hann var
stríðsárunum. Foreldrar hans, þau
Katherine og John Hodgson, voru
sæmdarfólk og reyndust tengdadótt-
ur sinni vel. Svana og Roger voru
gefin saman á íslandi en allt frá
stríðslokum hafa þau búið vestan-
hafs, lengst af í Massachusetts, fyrst
í Wellesley en síðustu tvo áratugina
eða svo á Þorskhöfða, Cape Cod.
Börn þeirra Svönu og Rogers eru
fimm talsins, þrír bræður og tvær
systur. Elstur þeirra systkina er John
Ives, tæknifræðingur, hann á einn
son. Miðbróðirinn er Robert Eric,
endurskoðandi, kvæntur Marciu
Hodgson stjómmálafræðingi, þau
eiga eina dóttur bama. Yngsti bróðir-
inn er Thomas Ólafur, sem nýlega
hefur lokið doktorsprófi í sálarfræði.
Eldri systirin er Margret Svana, gift
dr. Robert Enders verkfræðingi, þau
eiga tvær dætur. Yngst bamanna
er Laura Ágústa sem búið hefur síð-
ustu árin í foreldrahúsum og hjúkrað
móður sinni.
Svana var falleg kona og glæsileg,
svo að til þess var tekið. Á það raun-
ákaflega vandvirkur og verklaginn
og fátt sem hann gat ekki lagfært.
Þórður kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Margréti Ámadóttur
frá Dalvík, á afmælisdaginn sinn
1946.
Þau eignuðust sjö börn sem öll eru
á lífi, en þau eru: Sigríður Anna,
alþingismaður, gift Jóni Þorsteins-
syni presti; Árdís, rekstrarhagfræð-
ingur, gift Bimi Bjamasyni rekstrar-
hagfræðingi; Þórunn, húsmóðir, gift
Willard Helgasyni skipstjóra; Ami
Valdimar, skipstjóri, hans sambýlis-
kona er Jóhanna Bjamadóttir sjúkr-
aliði; Þórður, vélstjóri, kvæntur Heið-
brá Sæmundsdóttur hjúkmnarfræð-
ingi; Margrét Steinunn, húsmóðir,
hennar sambýlismaður er Rafn
Sveinsson verktaki; og yngstur er
Jónas, nemi. Bamabömin eru 15.
Ekki kann ég að greina frá at-
hafnaárum Þórðar á Siglufirði, þar
sem ég kynntist Þórði fyrst fyrir um
það bil 15 ámm þegar ég tengdist
honum, fyrst af afspum, svo hitt-
umst við þegar hann kom til Reykja-
víkur að hitta systur sína, Sigríði
Önnu, sem var tengdamóðir mín.
Mjög gott samband var alltaf á milli
þeirra enda var hún stóra systir hans,
eftir að hún var orðin sjúklingur á
sjúkrahúsi Siglufjarðar vom ófá
sporin sem eftir hann lágu til hennar
að fylgjast með líðan hennar og at-
huga hvort ekki væri eitthvað sem
hann gæti gert fyrir hana.
Ekki var farið til Siglufjarðar án
þess að heimsækja Þórð og Grétu,
þau vom miðpunkturinn á Siglufirði
og alltaf hafa þau verið boðin og
búin að liðsinna Öllum.
Fyrir um það bil ári dvaldi Þórður
hjá okkur hér í Reykjavík áður en
hann hélt tjl Lúxemborgar í tilefni
sjötugsafmælis síns, vomm við þá
að grúska eilítið í ættfræðinni sem
hann hafði mjög gaman af og upp-
lýsti hann mig um marga forfeður
sína og bemskuár á Siglunesi. Því
miður sér maður nú að þá hefði ver-
ið betra að gefa sér meiri tíma til
að nema af honum fróðleik um lifnað-
arhætti á Siglunesi og allt sem hann
vissi um umhverfið þar og Nesdal-
inn, öll örnefnin o.fl. sem átti að
skrifa niður í næstu ferð með honum
út á Nesi einhvem tíma seinna, en
sú ferð verður ekki farin með Þórði.
Fjölskylda mín vottar Grétu, böm-
um og fjölskyldum þeirra innilegustu
samúð. Blessuð sé minning Þórðar
Þórðarsoiíar.
Þuríður Jónsdóttir.
ar jafnt við um þær mæðgur allar.
Hún bjó yfir miklum listrænum hæfi-
leikum, teiknaði og málaði, lék á
píanó og unni góðri tónlist. Hún var
með eindæmum myndarleg húsmóðir
og bjó þar að handleiðslu móður sinn-
ar og húsmæðranáminu í Sórey. Fjöl-
skyldu sinni bjó hún fagurt og
smekklegt heimili.
Heimsóknir Svönu til íslands eftir
að hún fluttist til Bandaríkjanna urðu
færri en hún hefði kosið. Fyrstu árin
átti hún ekki heimangengt vegna
barnanna. Um miðjan sjöunda ára-
tuginn veikist hún af liðagigt, sem
lagðist þungt á hana. þrátt fyrir
margar erfiðar læknisaðgerðir náði
hún aldrei viðunandi bata.
Svana var afkastamikill bréfritari.
Bréf hennar til móður og systur
gegnum árin bera umhyggju hennar
fyrir bömum sínum og fjölskyldu
fagurt vitni. Enda þótt hún væri oft
illa haldin af veikindum, hafði hún
ekki mörg orð um það í bréfum sín-
um.
Hugur Svönu leitaði jafnan til fs-
lands, ekki síst til móður og systur,
enda var samband þeirra mæðgn-
anna náið þó miklar fyarlægðir skildu
á milli þeirra. Hún var mikill íslend-
ingur í sér og hélt ávallt íslenskum
ríkisborgararétti þótt hún byggi vest-
anhafs um áratuga skeið. Árin á ís-
landi voru henni hugleikin og í bréf-
um og samtölum minntist hún oft
æskutíðar sinnar í Vestmannaeyjum,
á Laugarvatni og í Reykjavík. Síðast
heimsótti hún ísland sumarið 1984
og ól þá'von í bijósti að koma aftur
í heimsókn. í síðasta samtati þeirra
systra, hálfum mánuði fyrir andlát
hennar, var hún full bjartsýni um
að slíkri ferð gæti orðið innan tiðar.
Hún átti þó aðra för fyrir höndum.
Að leiðarlokum flyt ég fjölskyldu
hennar vestanhafs samúðarkveðjur
frá móður minni og okkur Dögg.
Blessuð sé minnig Svönu Guðrúnar
Jóhannsdóttur. _
Ólafur ísleifsson.
Svana G. Jóhannsdótt-
irHodgson - Minning
Fædd 20. febrúar 1921
Dáin 12. nóvember 1992
í dag fer fram útför móðursystur
minnar, Svönu Guðrúnar Jóhanns-
dóttur Hodgson, í Wellesleyborg í
Massachusettsfylki í Bandaríkjun-
um, en hún lést á heimili sínu vestan-
hafs 12. nóvember sl.
Svana fæddist í Fagurlyst í Vest-
mannaeyjum 20. febrúar 1921. For-
eldrar hennar voru hjónin Magnea
D. Þórðardóttir og Jóhann Þ. Jósefs-
son, kaupmaður og útgerðarmaður í
Vestmannaeyjum, síðar alþingismað-
ur og ráðherra. Jóhann og Magnea
áttu saman þijú börn, Svönu Guð-
rúnu, Ágústu, fædd 1922, og Ólaf,
fæddur 1928. Dóttir Jóhanns, Unn-
ur, fædd 1911, ólst upp á heimili
föður síns og gekk Magnea henni í
móður stað.
Svana ólst upp við ástríki foreldra
í faðmi samheldinnar fjölskyldu. Mik-
il eining ríkti í fjölskyldunni og sam-
band systkina og foreldra var náið
og gott. Á heimili fyölskyldunnar í
Fagurlyst ríkti góður andi og glað-
værð samfara hófsemi og festu. Jó-
hann Þ. Jósefsson var heimilisfaðir
með afbrigðum góður. Magnea var
sköruleg húsfreyja á stóru heimili.
Þar var og gestkvæmt enda áttu
margir erindi við Jóhann, sem auk
annarra starfa var ræðismaður
Þýskalands í Vestmannæyjum.
Nokkur sumur dvaldi fjölskyldan
á Laugarvatni og átti þaðan bjartar
minningar. Þar eignuðust þær systur
Svana og Ágústa tryggar ævivinkon-
ur. Þá heimsótti fjölskyldan oft
Reykjavík og dvaldi þar um lengri
og skemmri tíma uns hún fluttist
þangað búferlum árið 1935. Jóhann
og Magnea festu kaup á húseign að
Bergstaðastræti 86 og þar stóð heim-
ili þeirra.
Fyrsta skarðið var höggvið í systk-
inahópinn frá Fagurlyst þegar Unnur
dó 1931 tvítug að aldri af völdum
arfgengrar heilablæðingar. Ólafur
var flugstjóri flugvélarinnar Glitfaxa
sem fórst snemma árs 1951. Unnur
og Ólafur áttu það sammerkt að
vera efnilegt ungt fólk í blóma lífs-
ins, þegar þau féllu frá langt um
aldur fram.
Svana naut almennrar menntunar
eins og títt var um ungar stúlkur á
þeim tíma. Hún lauk barnaskólanámi
í Vestmannaeyjum og fermdist þar.
í Eyjum hófu þær systur einnig nám
í píanóleik. í tvö ár eða þar um bil
stundaði hún nám við Verslunarskól-
ann jafnframt því sem hún hélt áfram
námi í píanóleik við Tónlistarskólann
í Reykjavík. Veturinn 1937-1938
dvaldist hún í Wiesbaden og víðar í
Þýskalandi við nám og sumarið 1939
stundaði hún nám í húsmæðraskól-
anum í Sórey á Sjálandi.
Svana giftist árið 1940 Sturlaugi
Böðvarssyni útgerðarmanni á Akra-
nesi, syni Haraldar Böðvarssonar
útgerðarmanns og konu hans frú
Ingunnar Sveinsdóttur. Svana og
Sturlaugur settu saman bú á Akra-
nesi og eignuðust eina dóttur barna,
Ingunni Helgu, lækni, nú búsetta í
Bandaríkjunum. Eiginmaður Ing-
unnar er Haukur Þorgilsson, við-
skiptafræðingur, og eiga þau fjögur
börn. Svana og Sturlaugur slitu sam-
vistir.
Eftirlifandi maður Svönu er Roger
B. Hodgson verkfræðingur, Banda-
ríkjamaður af merkum enskum ætt-
um, sem kom hingað til lands á