Morgunblaðið - 17.07.1993, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. JÚLÍ 1993

„ &f eg íé{/fi þer ai ata, sjdlfar /teint — feréu
þcL tiL hxgrt e&a, i/instri, ?
Með
morgnnkaffinu
Það hlýtur að vera þér- hugg-
un harmi gegn að vita að
við búum OLL við þröngan
efnahag.
HÖGNI HREKKVÍSI
BRÉF TÍL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691329
Hvaða heygarðshorn,
Arni Helgason?
Frá Birnu Fríðriksdóttur:
Föstudaginn 9. júlí sl. birtist í
Morgunblaðinu („Bréf til blaðs-
ins“) pistill eftir Ama Helgason í
Stykkishólmi sem hann nefnir „Við
sama heygarðshornið“. Þar fjallar
hann um nýafstaðna prestastefnu,
- sem hann að vísu nefnir kirkju-
þing. Mér þykir líklegt að Árni
Helgason þekki muninn á kirkju-
þingi og prestastefnu og þess
vegna sé um að ræða mistök sem
gerð eru í fljótfærni. En umfjöllun
hans um prestastefnuna er líka
byggð á fljótfæmislegum mistök-
um, þ.e.a.s. þeim að hafa ekki
kynnt sér málefnið sem um er fjall-
að.
Árni segir presta þjóðkirkjunnar
vera við „sama heygarðshomið“.
Þeir hafi ekki rætt um annað en
skiptingu embætta innan kirkjunn-
ar, ijármagnsþörf, kirkjujarðir og
aukatekjur! Ekkert rætt um
kristniboð eða skaðsemi eiturlyfja
og áfengis. Það séu skrúðinn og
tignin sem séu keppikeflið.
Þegar hátt er reitt til höggs hlýt-
ur það að vera lágmarkskrafa til
þess sem það gerir að hann kynni
sér málefnið. Ef Árni Helgason
hefði lesið gerðir kirkjuþings og
ályktanir prestastefnu, hefði hann
komist að raun um, að það sem
hann birti í Morgunblaðinu á dög-
unum er rangt. „Heygarðshornið"
er ekki eins og hann lýsir því.
Undirrituð er starfsmaður á
fræðsludeild kirkjunnar og í
tengslum við starf mitt las ég
síðastliðið vor gerðir kirkjuþings
og ályktanir prestastefnu síðustu
tíu ára. Var það gert í þeim til-
gangi að finna tillögur, ályktanir
og greinargerðir sem fjölluðu um
málefni fjölskyldunnar. Við lestur-
inn varð mér ljóst, að umræðan
hefur að mestu snúist um málefni
er varða trúarlega, andlega og
þjóðfélagslega velferð fólksins í
landinu. Málefni sem varða fjöl-
skylduna töldust vera á annað
hundrað blaðsíður og ályktanir um
skaðsemi áfengis og vímuefna
komu ítrekað fram. Á þessari síð-
ustu prestastefnu var þjónustan í
brennidepli og var m.a. fjallað um
safnaðaruppbyggingu, fermingar-
starf, leikmannaskólann og
djáknanám.
Eg tel umfjöllun Áma Helgason-
ar í umræddum pistli alvarleg mis-
Frá Önnu Benkovié:
Ég vil minnast tveggja stórmála
á landsvísu, því að hér er í vissum
skilningi verið að fjalla um for-
dæmi.
Það gerist sisvona að maður
ekur á rauðu ljósi, „á fullu“ eins
og sagt er, á sautján ára stúlku í
blóma lífsins að læra á bíl. Hann
fær léttvæga sekt og bílprófið
bráðum aftur fyrir manndráp af
gáleysi!
Manni verður ósjálfrátt hugsað
til tveggja barna móður frá Vest-
mannaeyjum, því hún fékk jú fjög-
urra ára dóm í fyrra, óskilorðs-
bundinn, fyrir manndráp. Spum-
ingamar sem vakna í þessu sam-
bandi eru m.a.: Hvað um aðstand-
tök. En það er umhugsunarefni
hvemig staðið er að fréttaflutningi
af málefnum kirkjunnar. Ef prest-
ar standa í deilum við ríkisvaldið,
sem brýtur á þeim kjarasamninga,
er það forsíðufrétt. Ef þeir ræða
trúmál, fjölskyldumál eða þjóðfé-
lagsmál nær það sjaldnast inn á
innsíðumar. Þegar boðað var til
blaðamannafundar til að kynna
fjölskylduþjónustu kirkjunnar,
sendi einn fjölmiðill fulltrúa.
Það var Morgunblaðið.
BIRNA FRIÐRIKSDÓTTIR,
Víðihvammi 22,
Kópavogi.
endur? Hvað um ábyrgð? Eykst
hún ekki ef ekki er sönnuð fíkni-
neysla? Er svona athæfí virkilega
„ódýrara“ á Islandi en það að fá
sér leigumorðingja í útlöndum?
Hver og hvernig skyldi næsti verða
fyrir þessum „bflstjóra"?
Fjögurra ára stúlkubarn er mis-
notað (og fleiri börn skilst mér!)
og kynferðisafbrotamaðurinn
sleppur með létta sekt. (Sennilega
ódýrara en að fara til vændiskonu!)
Hvað í ósköpunum er að gerast?
Hver dæmir svona og hvers
vegna?
ANNA BENKOVIC,
Skálholtsstíg 2,
Reykjavík.
Að komast
upp með glæp
Víkverji skrifar
Einn morguninn heyrði Víkveiji
samtal við fréttastjóra
Tímans um fyrirhugaðar breytingar
á blaðinu, sem verið hefur í eigu
Framsóknarflokksins frá upphafi
og hefur verið málgagn hans allan
tímann. Fréttastjórinn kvað miklar
breytingar i vændum, þar sem ver-
ið væri að vinna að hlutafjárútboði
í nýtt hlutafélag, sem reka á blað-
ið. Blaðið ætti að verða hlutlaus
fréttamiðill.
En hann hafði vart sleppt orðinu
„hlutlaus", þegar hann lýsti því að
blaðið yrði „félagshyggjublað" og
hann skoraði á alla „félagshyggju-
menn“ að fylkja sér um blaðið og
láta fé af hendi rakna í hlutafjár-
söfnunina. Það er svo sannarlega
ekkert nýtt undir sólinni.
XXX
Nýlega kom út blaðið Hugvit,
sem er málgagn Félags ís-
lenskra hugvitsmanna. Utgáfa
blaðsins hefur legið niðri um tíma,
en það er nú endurvakið með 1.
tölublaði 3. árgangs. Víkveiji rakst
á stuttan pistil í þessu blaði, þar
sem lýst er heldur óskemmtilegum
örlögum uppfinninga íslenskra hug-
vitsmanna. Þar segir:
„Þáð er staðreynd, að margir
félagsmenn okkar leita enn að
markaði fyrir hugmyndir sínar er-
lendis vegna skorts á áhættufjár-
magni hér heima. Á þessum tímum
atvinnuleysis er sorglegt að sjá á
eftir góðum uppfinningum sem
seldar eru úr landi og framleiddar
erlendis með góðum árangi'i og síð-
an fluttar hér inn með tilheyrandi
álagningu og tollum merktar „made
in útlönd“. En á meðan íslensk
stjómvöld hafa ekki getu til þess
að snúa þessari öfugþróun við,
munu íslenskir hugvitsmenn ekki
eiga annarra kosta völ. Smáiðnaður
hefur verið orðtak sem er að hverfa
úrtungu ráðamanna á kostnað stór-
iðjudrauma sem virðast hafa
breytst í slæma martröð. Stuðning-
ur við íslenskan smáiðnað mundi á
skömmum tima skapa fjölda nýrra
atvinnutækifæra og stuðla að því
að Islendingar fái sjálfir þá upp-
skeru, sem þeir hafa sáð til.“
XXX
Svo mörg voru þau orð. í raun
er unnt að taka undir það, að
sorglegt sé að eigi fáist áhættufjár-
magn til þess að styðja við bak inn-
lendra uppfinningamanna. En Vík-
veiji er samt ekki alls kostar
ánægður með tóninn í þessari
klausu. I henni er horft eingöngu
til íslenskra stjórnvalda. Er það
sjálfsagt mál, að „ráðamenn" eins
og þeir em nefndir í klausunni,
hafí umboð til þess að setja skatt-
pening borgaranna í einhveija
áhættufjárfestingu? Raunar efast
Víkveiji um að það sé opinbert fé,
sem fæst á Vesturlöndum til slíkra
fjárfestinga. Oftar mun það vera
fjármagn frá einkaaðilum, sem fæst
til þess að fjármagna uppfinningar
af þessu tagi og þá oft í von um
talsverðan gróða. Og þar er komið
það nafnorð, sem íslenskir stjórn-
málamenn hafa gert að mjög nei-
kvæðu orði í nútíma íslensku. Sögn-
in að græða er nánast bannorð nú
á dögum og skoði menn reikninga
félaga hefur henni og nafnorðinu,
sem af henni er dregið gjörsamlega
verið úthýst. Hið leiðinlega orð
„hagnaður" og „ágóði“ tröliríða nú
öllum reikningum. Samt er það svo
og verður að „gróði“ er undirstaða
alls þess, sem heitir hagsæld bæði
til lands og sjávar. Á Islandi em
menn ekki fóður undir fat, ef þeir
græða, þá er tortryggnin þegar
komin á flug.