Morgunblaðið - 08.03.1994, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. MARZ 1994
29
að vísu viljað að afi hefði getað
verið viðstaddur brúðkaup mitt og
unnustu minnar í sumar en ég til-
kynnti honum formlega um þessi
áform mín í síðasta skiptið sem við
hittumst. Ég hugga mig þó við það
að afi verður viðstaddur athöfnina
með einum eða öðrum hætti og það
verður hún amma líka.
Ég trúi því nefnilega líka að nú
njóti þau samvista á ný en ekkert
gleður hjarta mitt meira en einmitt
sú fullvissa að afi og amma, sem
voru mér svo kær, fylgist nú saman
með fjölskyldu sinni hér á jörðu.
Gunnar R. Sveinbjörnsson.
í dag kveð ég afa minn, Magnús
S. Haraldsson. Á þessari stundu
hellast yfir mig minningarnar. Það
var góður skóli fyrir lítinn dreng
sem var að slíta barnsskónum að
fá að njóta samvista við afa sinn
sem bjó í næsta nágrenni. Afi var
óþreytandi við að tala við lítinn
mann sem vildi fræðast um heim-
inn. Hann hafði alltaf svör á reiðum
höndum þrátt fyrir að spurningarn-
ar væru oft furðulegar. Sem dæmi
um það hversu móttækilegur maður
var á þessum árum má geta þess
að einhvern tímann kom ég að
máli við afa og spurði hvort hann
væri með „verðbólgu“.
Þær voru ófáar ferðirnar niður á
bryggju á sunnudagsmorgnum þar
sem skipin voru skoðuð og spjallað
við kallana um aflabrögðin. Áfí var
sjómaður mestan hluta ævinnar en
þrátt fyrir að vera kominn í land
fylgdist hann grannt með gangi
mála þegar sjósóknin var annars
vegar. Þegar ég fór sjálfur á sjó
kom áhugi hans á sjómennskunni
líka berlega í Ijós. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á því hvemig
ætti að stjórna landi og þjóð og afi
var ófeiminn við láta þær í ljós. Þær
voru t.d. ófáar ríkisstjórnirnar sem
hann myndaði eða setti af yfir fá-
einum kaffíbollum. Hann kenndi
mér líka að bera virðingu fyrir verð-
mætum hafsins en afi hafði líkar
ákveðnar skoðanir á því hvernig
ráðstafa ætti aflanum og var lítt
hrifínn af svokölluðum sægreifum.
Fjölskyldan var afa afskaplega mik-
ilvæg og hann fylgdist náið með
sínu fólki. Sem dæmi um það er
aðgerð sem ég fór í fyrir skömmu.
Ég var varla fyrr kominn heim af
sjúkrahúsinu en hann var búinn að
hringja til að athuga hvernig hefði
gengið. Ég er ekki viss um að
margir á hans aldri hefðu gert slíkt
hið sama. En svona var afí, alltaf
að hugsa um sitt fólk. Annað dæmi
um þetta er þegar ég beið eftir að
komast í nýja ibúð. Þá mátti hann
ekki heyra á það minnst að ég
færi út á leigumarkaðinn og bauð
mér og fjölskyldu minni að búa hjá
sér okkur að kostnaðarlausu. Við-
brigðin voru væntanlega mikil fyrir
afa enda hafði hann þá búið einsam-
all í mörg ár. Sambúðin gekk vel
og mér er sérstaklega minnisstætt
tímabilið fyrir jólahátíðina en þá
myndaðist aftur sérstök stemmning
á Álfaskeiðinu.
Þrátt fyrir að afi tæki aldrei bíl-
próf lét hann það ekki aftra sér frá
því að ferðast. Sérstaklega er mér
minnisstætt þegar ég og Gunnar,
bróðir minn, fórum rneð honum
hringinn í kringum landið. Á meðal
viðkomustaða okkar var Mjóifjörður
en þar var hann fæddur og alinn
upp fyrstu árin. Afi hafði sérlega
gaman af því að sýna okkur fæðing-
arstað sinn og rifjaði hann síðar
oft upp þessa ferð. Hann fór líka
mikið til útlanda eftir að amma dó
og á meðal þeirra landa sem hann
heimsótti voru Sovétríkin sálugu.
Heimsóknin varð honum ógleyman-
leg og ósjaldan bar hún á góma
þegar utanlandsferðir voru annars
vegar.
C4VEgI65-s-
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka honum afa fyrir allt. Hann
mun lifa í huga mínum um ókomna
tíð. Blessuð sé minning hans.
Magnús Sveinbjörnsson.
Það markar tímamót þegar ein-
hver fer af þessari jörð, hvort sem
hann er ungur eða aldraður. Fyrir
þá sem næst standa fylgir alltaf sár
sorg og söknuður; þeir sem §ær
standa fínna fyrir söknuði, en hjá
öllum er tómarúm sem aldrei verður
fyllt. Það eru erfíð tímamót þegar
foreldrar hverfa á braut, ekki síst
þegar við höfum þekkt þá eins lengi
og á að vera, en því miður erum
við ekki alltaf svo lánsöm að hafa
mömmu og pabba hjá okkur nógu
lengi.
Þegar ég var sjö ára var ég svo
lánsöm að koma á heimili Magnús-
ar og Guðrúnar konu hans, 'sem
lést fyrir nokkrum árum. Ég kynnt-
ist Ásu dóttur þeirra í skóla og við
höfum haldið vinskap síðan þá. Ég
kynntist Magnúsi og Guðrúnu líka
vel og alltaf var gott að koma heim
til þeirra. Þar var oft gott að borða
og smælinginn ég fann ávallt
hversu innilega velkomin ég var á
heimili Ásu og þar var alltaf gaman
að vera og gott.
Við bömin fundum alltaf að við
vorum innilega velkomin á heimilið
og vorum þar aufúsugestir. Þótt
húsrýmið væri ekki mikið var alltaf
nóg pláss fyrir böm og iðulega lögð-
um við alla íbúðina undir leiki okk-
ar. Aldrei var þröngt heima hjá Ásu
og oft fannst mér að Ása ætti heima
í höll. Þegar ég leiði hugann að því
núna fínnst mér líka mikið til um
það hversu Magnús og Guðrún vom
hjálpsöm og umburðarlynd við okk-
ur, sama hvað við vorum fyrirferð-
armikil eða ærslafull. Ég man sér-
staklega þegar Magnús og fjöl-
skyldan héldu upp á afmæli. Þá var
mjög glatt á hjalla og sumir gest-
anna fengu að vera með i sjálfri
afmælissýningunni, sem var stutt
leikrit. Þótt leiktíminn hafi flogið
hjá fyrir leikenduma hefur öðrum
gestum eflaust þótt efnið langdreg-
ið, en þessi upplifun mun samt
ávallt geymd í hugskoti viðstaddra,
hvort heldur þeir horfðu á eða voru
fræknir leikarar.
Ég sakna þess að eiga ekki eftir
að rekast á Magnús á leið í leikhús
eða eitthvert annað. Honum þótti
gott hin síðari ár að fá far með
einhveijum til Reykjavíkur eða
heim á ný og það vað var ótrúlegt
hversu duglegur hann var að fara
allra sinna ferða þó hann hefði aldr-
ei ekið bíl. Ása Bagga, það er að-
dáunarvert hversu vel þú reyndist
foreldrum þínum alla tíð og þau
hafa eflaust átt þar hlut að máli
með því að vera þér góð fyrirmynd.
Það sést á heimili þínu og börnum
hvaða veganesti þú hefur fengið og
ég óska þess að þú megir alltaf búa
við^það.
Ása mín, ég votta börnum þínum
og þá sérstaklega Þórði, sem var
sérstaklega tengdur afa sínum, og
einnig eiginmanni þínum, sem
reyndist tengdaföður sínum sem
besti sonur, systkinum þínum, og
þér mína dýpstu samúð. Minning
foreldra þinna mun alltaf vera til
staðar og ljós á vegi þínum, mínum
og allra hinna sem voru svo lánsöm
að kynnast þeim.
Herdís J. Sigurbjörnsdóttir.
DÚXINN...
námstækninámskeið
..og námiö veröur leikur einnl
Bók og snældur. Verö kr. 2.900,-
HRAÐLESTRASKÓLINN,
sími 642100.
Kripalujóga
Dansupplifun með AMANIKU
helgina 11.-13. mars.
Hún veröur einnig með nám-
skeið fyrir fagfólk (dansara,
danskennara, söngkennara
o.fl.) helgina 18.-20. mars.
Verð 8.500 fyrir hvort námskeið.
Jógastöðin Heimsljós,
Skeifunni 19,2. hæ«, s. 677981 (kl. 17-19).
HjálmarJ. Guðjóns-
son frá Strandhöfn
í Vopnafirði — Minning
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekk-
ert bresta. Á grænum grundum lætur
hann mig hvflast, leiðir mig að vðtn-
um, þar sem ég má næðis njóta.
Þessi hending úr 23. Davíðssálmi
kom upp í huga mér, þegar þær
fregnir bárust, að 28. febr. sl. hefði
Hjálmar Jón Guðjónsson, sambýlis-
maðurinn hennar ömmu minnar hei-
tinnar, andast.
Hjálmar afi eins og ég vil kalla
hann, var fæddur hinn 14. okt. 1917
í Strandhöfn í Vopnafírði og ólst þar
upp. Séinna bjó hann félagsbúi við
bróður sinn í ein tólf ár eða til ársins
1959. Þá fluttist hann til Reykjavík-
ur og gerðist starfsmaður herslu-
verksmiðjunnar Hydrol, en þar vann
hann uns hann lét af störfum 68 ára
að aldri. <r
Hjálmar var kvæntur Sigurrós
Ingþórsdóttur, en þau skildu. Hjálm-
ar og Sigurrós áttu tvær fósturdæt-
ur, þær eru Margrét S. Guðnadóttir,
húsmóðir í Reykjavík, og á hún þijú
börn, og Ragnhildur Hreiðarsdóttir,
húsmóðir í Noregi, og á hún einnig
þijú börn.
Hjálmar afí hóf búskap með ömmu
minni, Lovísu Guðmundsdóttur, árið
1964. Lovísa var fædd 26. ágúst
1910, d. 1987. Hún var dóttir Guð-
mundar Sigurðssonar skósmiðs og
Þóru Egilsdóttur saumakonu, en þau
bjuggu í Holti í Hafnarfirði. Lovísa
varð ekkja árið 1959 og átti hún
fimm börn, en tveir yngstu drengim-
ir voru enn til heimilis hjá' henni er
þau Hjálmar afí hófu búskap. Böm
Lovísu: Elísabet, Guðmundur, látinn,
Sigurður, Stefán og Eyþór.
Hjálmar var einn sjö systkina sem
komust til fullorðinsára, þijú alsystk-
in og þijú hálfsystkin, eru þau öll
látin utan einn bróðir, Jósef, en hann
dvelur á hjúkrunarheimili aldraðra í
Vopnafirði. Foreldrar Hjálmars voru
Guðjón Jósefsson, bóndi, Strandhöfn
í Vopnafirði, og Hildur Sigurðardótt-
ir húsmóðir.
Hjálmar afi var föngulegur mað-
ur, stór og kraftalegur, en með ein-
dæmum rólegur. Aldrei sá ég hann
skipta skapi og ótrúleg fínnst mér,
eftir á að hyggja, öll sú þolinmæði
sem hann sýndi okkur krökkunum.
Hjálmar afi og amma bjuggu í Háa-
gerði 11 í Reykjavík, og sóttumst
við bamabömin eftir því að fá að
fara til þeirra og oft til nokkurra
daga í senn. Var ég þar ekki undan
skilin.
Mikið var spilað og sungið á heim-
ili þeirra og þegar fólk kom saman
hjá þeim var nú oftar en ekki tekið
lagið. Eitt var það lag sem alltaf var
sungið, en það var Krummavísa Jóns
Thoroddsen og var það sungið við lag
ísólfs Pálssonar, Vögguvísu, og veit
ég ekki til þess að aðrir utan fjöl-
skyldunnar hafi sungið um Krumma
með þessu lagi. Krummi var í sér-
stöku uppáhaldi og til marks um það
voru þau, svo lengi sem ég man,
með hrafn einn uppstoppaðan, og
fékk hann að sitja á aðal stofustáss-
inu, píanóinu. Margar stundir átti
ég ein með þeim og eru mér afar
minnisstæðir sunnudagsmorgnamir,
þegar við sátum þijú með sálmabæk-
urnar við eldhúsborðið og hlustuðum
á messurnar og sungum með. -
Ég vil að lokum geta þess að þau
Elísabet og fjölskylda og Eyþór og
fjölskylda eiga bestu þakkir skildar
fyrir alla þá umhyggju og alúð sem
þau auðsýndu Hjálmari afa.
Elsku Hjálmar afí, ég kveð þig
fyrir hönd okkar allra með þessum
línum Hallgríms Péturssonar:
Ó, Jesú, séu orðin þín
andláts sfðasta huggun mín,
sál minni verði þá sælan vís
með sjálfum þér í Paradís.
Ragnhildur L. Guðmundsdóttir.
Dauðinn kemur alltaf á óvart. Þó
hann sé það eina, sem við mennirnir
vitum með vissu um örlög okkar,
erum við óviðbúin þegar hann ber
að garði.
Þegar komið er að kveðjustund
verður orða vant. Minningarnar
streyma fram, óskipulega og ekki í
tímaröð, heldur eins og myndbrot eða
leiftur hugans.
Ég vil með fátæklegum orðum
minnast fósturföður míns, Hjálmars
Jóns Guðjónssonar. Hann fæddist í
Strandhöfn í Vopnafirði 14. október
1917, og var yngsta bam hjónanna
Hildar Sigurðardóttur húsfreyju og
Guðjóns Jósefssonar bónda, sem þar
bjuggu. Þau voru sjö systkinin sem
komust á legg, Hilmar, Ingibjörg,
Sigríður, Kristín, Sigurður, Jósef og
Hjálmar. Hjálmar lést 28. febrúar
sl. en Ingibjörg systir þans 1. mars
svo þau verða nú samferða yfír móð-
una miklu. Hin voru látin, nema Jó-
sef sem er einn eftir.
Hjálmar ólst upp í Strandhöfn sem
er ysti bærinn á ströndinni. Þar er
annars vegar hafið og hins vegar
fjöllin, ríki íslenskrar náttúru. Sem
bóndasonur tók hann snemma þátt
í bústörfum og skólaganga var ekki
löng á þessum tímum. Eftir barna-
skóla var Hjálmar einn vetur á hér-
aðsskólanum á Laugum og minntist
hann síðar þess tíma með ánægju.
Hugur hans stóð til þess að læra
smfðar en af því varð ekki.
Hjálmar kvæntist 1947 Sigurrós
Ingþórsdóttur og hófu þau búskap í
Strandhöfn, en þar var tvíbýli. Á
hinu búinu bjó Jósef, bróðir hans,
ásamt Margréti konu sinni. Þama
bjuggu Hjálmar og Rósa í 12 ár en
haustið 1959 brugðu þau búi, fluttu
suður og settust að í Kópavogi, sem
þá var að byggjast upp. Fimm árum
síðar slitu þau samvistir.
Hjálmar og Sigurrós ólu upp tvær
fósturdætur, Margréti Sigurrós, sem
fór tveggja ára með þeim austur, en
hún er systurdóttir Sigurrósar, og
svo Ragnhildi sem kom til þeirra
HEIMILISIÐNAÐARSKÓUNN
LAUFÁSVEGI 2 - sími 17800
Ásaumur í vél (applikering).
Eitt námskeið, tekur tvær helgar.
12. og 13. mars,
26. og 27. mars.
Kennt þessa daga kl. 10-13.45.
Kennari: Hanne Hintze.
Sauðskinnskór.
Eitt námskeið,
tekur tvo laugardaga.
12. og 19. mars.
Kennt kl. 13-16.
Kennari:
Helga Þórarinsdóttir.
Pappírs- og kortagerð.
Eitt námskeið, tekur 4 daga.
20. mars, kl. 13-17.
21., 22. og 24. mars,
kl. 19.30-22.30.
Kennari: Þorgerður Hlöðversdóttir.
Allt um prjón.
16. mars til 13. apríl.
Kennt á miðvikudögum,
kl. 19.30-22.30.
Kennari: Ragna Þórhallsdóttir.
Þæfing, 1 teppi.
Kennt 28., 29. og 30. mars,
kl. 19.30-22.30.
Kennari: Anna Þóra Karlsdóttir.
Skráning hjá skólasfjóra f síma 21913 kl. 10-12
og á skrifstofu skólans í síma 17800 kl. 13-15.
I
fímm ára gömul. Þeim gáfu þau
gott heimili, ást og umhyggju.
Sambýliskona Hjálmars varð svo
Lovísa Guðmundsdóttir, sem nú er
látin, og bjuggu þau í Háagerði 11
í Reykjavík. Hún átti fímm börn og
fóstraði Hjálmar tvo yngstu synina,
sem enn voru heima þegar þau Lo-
vísa hófu búskap.
Síðustu árin bjó Hjálmar í Löngu-
hlíð 3. Þar leið honum vel. Hann var
áhugasamur bridsspilari og sinnti því
áhugamáli sínu fram á síðustu stund.
Hann pabbi átti stórt hjarta og
þar var rúm fyrir okkur öll og seinna
bömin okkar. Væntumþykja hans
var án skilyrða og hlýjan hans ein-
læg. Hann var fulltrúi hinna gömlu
gilda, sem nú virðast því miður á
undanhaldi. Hann var vammlaus
maður, heiðarlegur og hrekklaus og
skuldaði ekki neinum neitt. Hann
hafði fastmótaðar skoðanir og var
þeim trúr.
Þegar ég lít til baka var alltaf sól
á sumrin í sveitinni og snjór á ve-
tuma. Ég minnist þess þegar verið
var að heyja og ég fékk litla hrífu^
til þess að raka á eftir pabba. Ég"
man líka þegar hann var að kenna
mér að lesa við ljósið frá olíulampan-
um, því oft fór rafmagnið að vetri
til. Ógleymanleg er ferðin sem ég fór
bam með pabba og mömmu til
Bakkafjarðar, ríðandi yfír heiðina,
til þess að heimsækja Imbu frænku,
systur hans. Eða þegar við pabbi
fórum á skíðum að Torfastöðum, sem
var heimavistarskóli sveitarinnar, en
þar átti ég að vera í mánuð. Sú ferð
tók þijá daga. Já, það er af mörgu
að taka í minningasjóðnum.
Elsku pabbi, við Ragnhildur, sem
ekki hafði tækifæri til þess að koma
heim frá Noregi, kveðjum þig með
söknuði en jafnframt þakklæti fyrir
það sem þú gafst okkur fósturdætr-
um þínum og börnum okkar. Það var
óeigingjöm ást og hennar munum
við alltaf minnast.
Margt er það, margt er það
sem minningarnar vekur. .
Og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
Margrét S. Guðnadóttir.
Við kennum matreiðslu
aðalrétta úr grænmeti
og baunum og stuðlum
að aukaefnalausu fæði.
Ný almenn námskeið
að hefjast.
4 kvöld kr. 6.900.
Námskeiðin fara fram á
Matstofunni
„Á næstu grösum“.
Upplýsingar og bókanir
í síma 671812.