Morgunblaðið - 08.03.1994, Side 34

34
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. MARZ 1994
-+
Móses Aðalsteins-
son - Minning'
Fæddur 7. mars 1925
Dáinn 26. febrúar 1994
Mig setti hljóðan þegar mér barst
sú frétt að einn af mínum bestu
vinum, Móses Aðalsteinsson verk-
fræðingur, væri látinn. Þó ég vissi
um þanri vágest, sem að honum
hefir sótt að undanfömu, gerði ég
mér ekki grein fyrir því, að komið
væri að lokum þeirrar baráttu, enda
_ var hann hress og kátur að vanda
tæpri viku áður en hann lést þegar
þau hjónin heimsóttu mig og konu
mína.
Kynni okkar hófust sumarið
1938 þegar Móses var vikadrengur
hjá foreldrum mínum á Vatnsenda
í Eyjafírði. Móðir hans var líka
kaupakona á Vatnsenda þetta sum-
ar. Hann var þá 13 ára en ég 22.
Þrátt fyrir þennan aldursmun tókst
strax góður kunningsskapur með
okkur og þróaðist hann í trausta
og góða vináttu eftir því sem árin
liðu.
Þegar ég fluttist til Akureyrar
árið eftir varð ég strax tíður gestur
á heimili foreldra hans, en það voru
heiðurshjónin Þórdís Jónsdóttir og
Aðalsteinn Stefánsson.
í Menntaskólanum á Akureyri
urðum við svo bekkjarbræður og
tókum stúdentspróf saman vorið
1945 ásamt 43 öðmm félögum okk-
ar. Af þeim hópi em nú 13 farnir
yfir móðuna miklu, en 32 em eftir
hérna megin. Þó þessi hópur hafi
dreifst nokkuð mikið hefír stór hluti
hans haldið vel saman og áttu þau
hjónin Móses og Ingibjörg dijúgan
þátt í því, t.d. með heimboðum á
heimili sitt.
A menntaskólaámnum treystist
vinátta okkar mjög mikið. Við lás-
um t.d. mikið saman ásamt vini
okkar Valgarði Haraldssyni, sem
lést 1977.
Á þeim ámm, sem við vorum
báðir við nám í Kaupmannahöfn,
höfðum við líka mikið samband.
Þegar ég kom heim frá námi
sumarið 1954 og var húsnæðislaus
skutu þau hjónin yfir mig skjóls-
húsi þar til úr rættist fyrir mér.
Var þó íbúð þeirra ekki sérlega stór,
og fleiri gesti þurfti að hýsa, en
það er eins og þar stendur að þar
sem er hjartarými er líka húsrými.
Æ síðan höfum við haft mikið og
f gott samband allt til hinstu stundar.
Móses var glaðvær og hnyttinn
í svörum og hvers manns hugljúfi.
allt frá æskuárum. Hann kunni vel
við sig í góðra vina hópi, enda var
oft gestkvæmt hjá þeim Ingibjörgu
Gunnarsdóttur, og stóð hún títt
fyrir myndarlegum heimboðum á
heimili þeirra, sem er í senn smekk-
legt og aðlaðandi. Á slíkum stund-
um sýndu þau bæði tvö gleði veit-
endanna og engu var til sparað.
Móses var mikill trúmaður og
lífsferill hans var slíkur, að hann
hefði vafalaust getað tekið undir
með fullorðinni konu í minni sveit,
en hún sagði á banabeði: „Ég á
góða heimvon."
- r Með þessum fátæklegum orðum
kveð ég vin minn, Móses Aðalsteins-
Eríklrykkjur
Glæsileg kidií-
hkttllxirð íiillegir
síilir og mjög
þjónusta.
llpplýsingíir
tsíma22322
son, með söknuði. Konu hans og
dóttur þeirra hjóna og fjölskyldu
hennar, sem svo mikið hafa misst,
vottum við hjónin dýpstu samúð
okkar og vonum að góðar minning-
ar frá liðnum árum létti þeim þunga
byrði.
Aðalsteinn Sigurðsson.
Móses Aðalsteinsson tryggðar-
vinur minn og bekkjarbróðir er fall-
inn í valinn. Höggvið er enn í MA-
runninn frá 1945.
Hann fæddist á Akureyri 7. mars
1925 og voru foreldrar hans hjónin
Aðalsteinn Júlíus Stefánsson verk-
stjóri á Akureyri, fæddur 7. septem-
ber 1890, dáinn 23. mars 1954, og
kona hans Þórdís Ágústa Jónsdóttir
fædd 5. ágúst 1887, dáin 23. maí
1972. Voru foreldrar hans annálað
sómafólk og ólst hann sannarlega
upp í guðsótta og góðum siðum,
en móðir hans var foringi í Hjálp-
ræðishemum á Akureyri, mikil
mannkostakona og skörungur. Hef-
ur Móses lengi búið að fyrstu gerð,
enda einlægur trúmaður og mikill
áhugamaður um kristni og kirkju
og gegndi þar æðstu trúnaðarstörf-
um leikmanna, þ. á m. formennsku
í sóknarnefnd Breiðholtskirkju. Er
mér kunnugt um að hann vann þar
ómetanlegt starf til hinstu stundar.
Ungur hóf hann að þreyta íþrótt-
ir og var því við brugðið, hve knár
knattspymumaður hann var og hve
sýnt honum var um að snúa á mót-
herja sína. Af gildum ástæðum, sem
mér þykir óþarft að rekja hér, lágu
leiðir okkar ekki saman á þessum
vettvangi. Móses hafði alla tíð mik-
ið yndi af hljómlist og hóf ungur
að leika með Lúðrasveit Akureyrar
og reyndist einnig dijúgur liðsmað-
ur í Lúðrasveit Reykjavíkur eftir
að hann settist að sunnan jökla.
Að skyldunámi loknu hóf hann
nám í Gagnfræðaskóla Akureyrar,
en þaðan lá leiðin í Menntaskólann
á Ákureyri, þar sem kynni okkar
hófust og vinátta sem aldrei brást.
Móses - brautskráðist stúdent úr
stærðfræðideild MA 17. júní 1945.
Hann innritaðist um haustið í verk-
fræðideild Háskóla íslands og lauk
þaðan fyrrihlutaprófi vorið 1948.
Prófi í byggingarverkfræði lauk
hann frá Danmarks tekniske Höj-
skole, Polyteknisk Læreanstalt í
Kaupmannahöfn 1952. Móses var
verkfræðingur hjá Almenna bygg-
ingafélaginu hf. í Reykjavík 1952-
1969, var verkfræðingur á teikni-
stofu Sambands íslenskra sam-
vinnufélaga 1969-1986 og á Nýju
teiknistofunni hf. í Reykjavík frá
1986 til dauðadags. Ljúka þeir, sem
gerst þekkja, upp einum munni um
hve hæfur starfsmaður Móses var
og hve heilladijúgu ævistarfi hann
skilaði.
Hinn 4. október 1952 kvæntist
hann og gekk að eiga Ingibjörgu
Gunnarsdóttur skrifstofustjóra
Hjúkrunarfélags íslands, fædd 8.
mars 1927. Foreldrar hennar voru
Gunnar Gunnarsson bóndi í Syðra-
Vallholti í Seyluhreppi í Skagafirði,
fæddur 8. september 1889, dáinn
2. desember 1962, og kona hans
Ragnhildur Erlendsdótir kennari og
húsfreyja, fædd 8. ágúst 1888, dáin
1. mars 1974.
Dóttir Móses og Ingibjargar er
Ragnheiður, fædd 4. febrúar 1953,
menntaskólakennari í Reykjavík,
BA í sagnfræði og spænsku. Maður
hennar er dr. Matthew Driscoll bók-
menntafræðingur. Börn þeirra eru
Kári og Katrín Þórdís.
Hjónaband Ingibjargar og Móses
var ákaflega farsælt og heimilis-
bragur allur stórmannlegur sem þó
hefði hrokkið skammt ef ekki hefði
fylgt hinn sanni ylur hjartans og
fáguð glaðværð sem heillaði vinina.
Á heimili þeirra hefur um mörg ár
verið miðsetur stúdentaárgangsins
1945 frá MA og heimili hans og
varnarþing.
í samkvæmum þar kasta gaml-
ingjamir gjarnan ellibelg, syngja,
fara með ljóð, ræða spaklega og
verða ungir aftur. Móses var jafnan
heilsuhraustur, en um páskana í
fyrra kenndi hann sér þess meins
sem nú hefur orðið hpnum að ald-
urtila. Hann gekk þá undir mikinn
uppskurð og voru vonir bundnar
við að hann fengi góðan bata. Bat-
inn entist þó ekki lengur en tæpt
ár og er Móses látinn. Sjúkdóm sinn
bar hann eins og sú hetja sem hann
var og dauðastríð sitt háði hann
með karlmennsku sem honum var
eðlislæg.
Þegar Móses verður lagður til
hinstu hvílu verður við Kristín fjarri,
en við réttum Ingibjörgu og ástvin-
um „mund um hafið hálft“, vottum
þeim samúð og biðjum þeim bless-
unar.
Aldavin okkar kveðjum við með
þessu erindi Sólarljóða:
Hér við skiljumst
og hittast munum
á fegins degi fira.
Drottinn minn
gefi dauðum ró,
en hinum líkn er lifa.
Guðmundur Benediktsson.
Hann afi minn er allt í einu far-
inn burt. Hann átti bara að fara á
spítala í nokkra daga, en hann kom
ekki aftur. Svo mig langar til að
þakka honum fyrir allar skemmti-
legu stundirnar sem við áttum sam-
an, bæði í Oxford og hér í Reykja-
vík. Hann sótti mig svo oft í skól-
ann og kom með mér heim á Skóla-
vörðustíg, þar sem við spiluðum eða
hann hlustaði á mig lesa heimalest-
urinn minn. Svo var líka svo gaman
að vera á Fremristekk og fara í
sund, eða í kyrrðarstund í kirkjunni
á miðvikudögum. Hann afi var allt-
af í góðu skapi og var tilbúinn að
gera hvað sem var. Það var gaman
að stússa með honum og spjalla við
hann. Ég mun sakna hans mikið
og við öll. Amma mín saknar hans
þó mest, en hún fékk að hafa hann
í meira en 40 ár, en ég bara í sex.
Ég þakka fyrir þessi ár og bið guð
að halda í höndina á henni ömmu
minni og passa hana. Ég ætla að
kveðja hann afa minn með þessari
bæn:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessan þinni,
sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfír minni.
Sofðu rótt, afi minn.
Þín
Katrín Þórdís.
Mig langar til að minnast afa
míns með nokkrum orðum. Hann
var alveg einstakur maður. Alltaf
var hann í góðu skapi og tilbúinn
að hjálpa mér með það sem ég var
að gera. Hann leyfði mér líka að
taka þátt í öllu því sem hann var
að bardúsa heima fyrir þegar ég
var í heimsókn á Fremristekk. Þeg-
ar ég var lítill var hann óþreytandi
að spila við mig fótbolta og leyfði
mér þá oftast að vinna, en jafn-
framt kenndi hann mér margt sem
hann hafði sjálfur lært í gamla
daga þegar hann spilaði með Þór á
Akureyri. Afa þótti gaman að fylgj-
ast með því hvernig mér gekk í
skólanum, sérstaklega í stærðfræð-
inni, og ef ég átti í einhveijum vand-
ræðum með dæmi þá var nærtæk-
ast að fá hann til að útskýra málið.
Það var heldur ekki neitt vandamál
að fá hann til að koma og sitja hjá
mér og hlusta á alls konar tónlist
sem mér fannst góð, en sumum
ekki svo spennandi. Afa fannst öll
tónlist skemmtileg og hann hafði
opinn hug gagnvart öllu, þess vegna
var svo gott að eiga hann að. Mér
er oft sagt að ég sé dálítið líkur
honum, og ég vona að ég geti líkst
honum meira eftir því sem árin líða,
því hann var svo góður maður. Ég
mun sakna hans mikið, en minning-
arnar á ég alltaf og get hugsað um
hann afa minn og riíjað upp þær
skemmtilegustu stundir sem við
áttum saman. Ég kveð afa minn
með þakklæti fyrir allt það sem
hann var mér.
Kári Driscoll.
Móses, æskuvinur minn og fé-
lagi, er Iátinn. Fráfall hans var svip-
legt þótt hann hafí ekki gengið
heill til skógar síðastliðið ár.
Faðir Móses, Aðalsteinn Stefáns-
son, var ættaður úr Eyjafírði. Hann
var lengi verkstjóri hjá Akur-
eyrarbæ. Móðir hans var Þórdís
Jónsdóttir ættuð frá Patreksfirði.
Þau hjónin eignuðust tvo syni, Stef-
án, sem látinn er fyrir mörgum
árum, og Móses.
Móses fæddist á Akureyri og ólst
þar upp til fullorðinsára. Þar hófust
kynni okkar, þar sem við vorum
nágrannar í æsku og hafa þau kynni
staðið síðan. Fyrst voru það leikir
á götum og í portum bæjarins, og
knattspyrnan hjá knattspyrnufélag-
inu Þór, sem lengi átti hug okkar.
Síðar lágu leiðir saman í mennta-
skóla og við framhaldsnám, í verk-
fræði við Háskóla íslands og við
DTH í Kaupmannahöfn.
Um það leyti kynntist hann konu-
efni sínu, Ingibjörgu Gunnarsdóttur
frá Syðra-Vallholti í Skagafirði, og
gengu þau í hjónaband skömmu
síðar. Það var mikið gæfuspor
beggja því hjónaband þeirra hefur
verið farsælt og þau hafa jafnan
verið einstaklega samhent í Ieik og
starfi. Þau eignuðust eina dóttur,
Ragnheiði, sem gift er Matthew
Driscoll og eiga þau tvö börn.
Móses var sérstaklega góður fé-
lagi, jafnan hlýr og glaður og virt-
ist aldrei skipta skapi. Hann var
félagslyndur og hrókur alls fagnað-
ar í vinahópi. Þá var gestrisni hans
og Ingibjargar við brugðið. Við
skólasystkini hans og makar okkar
höfum oft notið þess á liðnum árum
og minnumst við stunda hjá þeim
með mikilli gleði. Úr safni minning-
anna ber þó hæst Ameríkuferðina
sem við þrír bekkjarfélagar tókumst
á hendur í tilefni af 45 ára stúdents-
afmæli okkar 1990, ásamt eigin-
konum. Ferðin var að mestu skipu-
lögð af Ingibjörgu og Móses og
varð okkur þátttakendum ógleym-
anleg.
Mikill sjónarsviptir er að Móses
og munum við vinir hans sakna
hans lengi.
En sárastur er þó missir Ingi-
bjargar og Ragnheiðar og hqnnar
fjölskyldu. Við hjónin vottum þeim
öllum okkar dúpstu samúð og biðj-
um þeim guðs blessunar.
Jóhann Indriðason.
Hingað barst mér nýlega sú
harmafregn að góðvinur minn,
Móses Aðalsteinsson verkfræðing-
ur, hefði látist hinn 26. febrúar síð-
astliðinn. Fráfall fornvinar er rof
við fortíðina og á þeirri stund leitar
því hugurinn ósjálfrátt aftur í tím-
ann að rifa upp og festa í minni
ljúfar en löngu liðnar samveru-
stundir. Við Móses munum fyrst
hafa hitzt sem unglingar á knatt-
spyrnuvellinum á Akureyri, hann í
Þór, ég KA. Hann var bakvörður
(„bakari“ eins og sagt var þá),
traustur og þéttur fyrir og var lag-
inn að snúa vöm í sókn með hnit-
miðaðri langspyrnu fram á við. Vin-
áttu okkar rek ég þó til þeirra
þriggja ára þegar við vorum saman
í kennslustofu 21 manns bekkjar í
stærðfræðideild MA. Það var alltaf
sérlega góður andi í þeim bekk.
Mói var hrókur alls fagnaðar í hvers
konar gleðskap enda var hann hvers
manns hugljúfi fyrir sinn hressandi
húmor, sem var einkenni hans alla
ævi. Hann var sérlega músikalskur,
spilaði í hornaflokki á Akureyri, og
um tíma á trommur í danshljóm-
sveit, enda hafði hann yndi af jazz-
músik. Auk þess hafði hann ágæta
söngrödd. Mér er enn í minni þegar
hann á einu bekkjarhófí okkar
improvíseraði eftirhermu á söng
Louis Armstrong, svo að við bekkj-
arsystkinin veltumst um af hlátri
og hrifningu.
Árið 1945-1946 eftir stúdents-
próf vorum við saman í Verkfræði-
deild Háskólans. Móses, Jóhann
Indriðason og ég vorum nágrannar
á Gamla Garði. Námið var all-
strembið og hjálpuðumst við oft að
við stærðfræðina sem Leifur Ás-
geirsson, Trausti Einarsson og Sig-
urkarl Stefánsson kenndu þá. Átti
þá Mói til með að segja: Jæja, strák-
ar, nú erum við búnir að puða hérna
tímunum saman, eigum við ekki að
gera okkur svolítinn dagamun? Var
þá labbað í bæinn, nokkrir hringir
teknir á „rúntinum" svokallaða og
ef til vill fengið sér kvöldkaffi á
Skjaldbreið eða farið á ball í Mjólk-
urstöðinni. Haustið 1946 slrildu
leiðir, ég fór til Kaupmannahafnar
í stærðfræðinám, en Móses kom
þangað 1948 eftir fyrrihlutanám í
verkfræðinni í Reykjavík og lauk
prófí í byggingarverkfræði frá Dan-
marks Tekniske Höjskole 1952.
Hefír hann unnið við verkfræðistörf
í Reykjavík síðan, hjá Almenna
byggingarfélaginu, hjá Sambandi
ísl. samvinnufélaga og síðar á Nýju
teiknistofunni hf.
Haustið 1952 gekk Móses að eiga
þá mætu konu, Ingibjörgu Gunnars-
dóttur frá Syðra-Vallholti í Skaga-
fírði, sem lengi hefír verið skrif-
stofustjóri Hjúkrunarfélags íslands.
Þau hjónin hafa í mörg ár verið
miðpunktur bekksagnarinnar frá
1945 í MA. Þau hafa varðveitt
tryggðabönd okkar bekkjarsystkin-
anna með fádæma rausn og gest-
risni á fögru heimili sínu á Fremri-
stekknum. Þar var alltaf glatt á
hjalla, strax í byijun sungið „Hvað
er svo glatt ...“ þótt allmörg skörð
væru smám saman komin í vinahóp-
inn, Móses ávallt sjálfsagður for-
söngvari. Ingibjörg lofsyngur ekki
síður gyðju skáldskaparins og mælti
oft af munni fram okkur af sínum
uppáhaldskvæðum af snilld og inn-
lifun. Við Artie minnumst þessara
hjartahlýju kvölda á Fremristekkn-
um með innilegu þakklæti og vænt
þótti okkur um að þau hjónin komu
því einu sinni við að heimsækja
okkur hér fyrir vestan.
Fyrir næstum ári þurfti Móses
að gangast undir mikla skurðaðgerð
vegna krabbameins í kviðarholi.
Hann virtist þó í sumar vera að ná
sér aftur og nú síðast í janúar safn-
aði hann saman nokkrum okkar út
bekksögninni ásamt sifjaliði. Rætt
var m.a. um væntanlegt 50 ára
stúdentsafmæli. Mói lék á als oddi
sem fyrr og þótt við vissum að
hann væri ekki úr allri hættu, datt
mér aldrei í hug að þetta yrði okk-
ar hinzti fundur. En „árin hverfa,
og ekkert að eilífu varir“. í gær
hefði hann orðið 69 ára.
Nei, verum örugg: villan minnkar senn,
því vinamúgur færist nær og nær:
þeir brosa til vor, ei þó sjáist enn,
og eru næst oss þegar tíminn slær.
Hver elskuð sál, er áður var oss kær,
við enda þessa stríðs mun hjá oss standa
og fjörga oss með ódauðleikans anda.
(J.P. Hops. Þýð. M. Joch.)
Ég kveð nú Móses vin minn með
djúpum söknuði og þakka fyrir ljúf-
ar minningar og tryggð gegnum
árin. Ég votta Ingibjörgu, Ragn-
heiði og Matthew hugheila samúð
mína og hluttekningu. Blessuð sé
minning Móses Aðalsteinssonar.
Sigurður Helgason, Belm-
ont, Massachusetts.
Kveðja frá félögxinum á
ABF
Okkur setti þögla, gömlu starfs-
FLUGLEIDIR
HÖTEL LOFTLEIDIR
Isl.indskosiur
Krt'i(Ir>'kkjur
Verð Irá 750 Kr. á mann
(>I 48 49
«
«
«
!
«
m
I
«
«
«
«
«
«
«
«
«
4