Morgunblaðið - 31.05.1994, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 31. MAÍ1994 33
Það var eins og kippt væri und-
an mér fótunum þegar mér var
sagt að amma væri dáin. Það er
erfitt að horfast í augu við þetta
ótímabæra andlát hennar. Að ég
skuli aldrei eiga eftir að sjá hana
og njóta ráðleggingar hennar er
sárara en orð fá lýst. Við nöfnurn-
ar áttum margar góðar stundir
saman, enda ekki annað hægt því
amma sá björtu hliðarnar á öllu.
Amma var sífellt eitthvað að
gera enda bar heimili ömmu og
afa þess glögg merki. Að föndra
eða sauma út var hennar líf og
yndi, t.d. hafði hún mjög gaman
af að búa til páska- og jóladót og
kom oft færandi hendi. Eg minnist
gleðistundanna hjá ömmu og afa
um jólin og páskana. Þá var margt
um manninn eins og amma vildi
hafa það og geislaði af henni gleð-
in.
Mér er ofarlega í huga þegar
amma varð 65 ára í mars sl. Þá
tók ég smá forskot og fór með rós
handa henni strax um morguninn
og amma tók utan um mig og
geislaði af gleði. Mamma bauð síð-
an ömmu, afa og fjölskyldu í mat
um kvöldið. Þá settumst við saman
inni í herbergið mitt og ræddum
um heima og geima, en uppáhalds
umræðuefni okkar var föt, skart-
gripir og ilmvötn. Enda vildi amma
alltaf líta vel út.
Við lofuðum hvor annarri að við
skyldum fara saman í bæinn þegar
hún væri búinn að fara í aðgerð
og yrði orðin stálhress.
Amma hafði sterkt aðdráttarafl
og átti gott með að kynnast fólki,
enda leið öllum vel í návist henn-
ar. Þessi missir er okkur mikil sorg
og mest fyrir afa sem hún hugsaði
svo vel um og mátti ekki af henni
sjá.
Afi minn og allir aðrir ástvinir,
ég veit að algóður guð mun hugsa
vel um ömmu. í tómarúminu sem
myndast er það styrkur okkar að
eiga fallegar minningar um elsku-
lega og góða ömmu.
Nanna Dísa.
Það er vor í lofti, allur gróður
að vakna eftir vetrardvala. Afi í
Erló var búinn að vera undanfam-
ar helgar í garðinum að tína rusl
og klippa trén, en það átti að gera
garðinn kláran áður en amma færi
í sína aðra hjartaaðgerð. En það
er ekki hægt að segja að hann
hafi fengið mikinn frið því amma
var alltaf komin út og búin að taka
klippurnar eða dytta að gróðrinum,
sem olli honum miklum áhyggjum.
Þannig er ömmu rétt lýst, sívinn-
andi og kraftmikil og hafði miklar
áhyggjur af að afí ofgerði sér.
Fyrri aðgerðin var erfið og löng,
en með miklum vilja fór hún í gegn-
um hana. Fáum dögum eftir að-
gerðina hringdi síminn heima og
ég svaraði. Það var amma hinum
megin á línunni, hún var komin
af gjörgæslu og inn á einkastofu
með einkasíma. Eg trúði varla
mínum eigin eyrum, þetta var hún
hress sem fyrr, þessu símtali
gleymi ég aldrei. Nú fór í hönd
uppbyggingartími hjá henni, þar
sem hún byggði upp þol og þrek.
Hún var staðráðin í því að ná fullri
heilsu á ný, og henni tókst það
með ótrúlegri þrautseigju. Ekkert
var skemmtilegra en að fylgjast
með henni í nýjum íþróttaskóm og
jogginggallanum ganga um Breið-
holtið þvert og endilangt. Það leið
ekki langur tími þegar það kom í
ljós að fyrri aðgerðin hefði ekki
tekist sem skyldi og önnur aðgerð
blasti við. Hún tók þessu með jafn-
aðargeði og leit á björtu hliðarnar,
sagðist myndi bara verða hress
eftir hana eins og unglamb. Það
var svo 18. maí að hún gekkst
undir sína aðra aðgerð og ég hugs-
aði hvað það yrði skemmtilegt að
fá annað símtal frá henni. En sím-
talið kom aldrei, aðgerðin var löng
og alvarlegri en gert var ráð fyrir,
þannig að hjartað gaf sig. Hún
lést á gjörgæslu Landspítalans að
kvöldi 19. maí eftir rúmlega sólar-
lmngsbaráttu. ’
Frá því að ég man fyrst eftir
mér hef ég alltaf verið mikið í
kringum ömmu og afa í Erló.
Fyrstu fimm árin bjó ég við hliðina
á Lúllabúð sem langafi á, en afí
og amma unnu þar, hún hálfan
daginn meðan heilsan leyfði. Um
leið og ég lærði að ganga, rötli ég
oft upp í búð til að þiggja eins og
eitt lakkrísrör. Þegar ég flutti,
hélt ég áfram að leggja leið mína
niðrí búð staðráðinn í að fá að
hjálpa til við reksturinn. Amma var
dugleg við að finna verkefni fyrir
mig og senda mig í stuttar sendi-
ferðir.
Eftir því sem árin liðu varð sam-
band milli mín, ömmu og afa alltaf
betra. Ég gekk í FB þannig að ég
nýtti frímínútumar til að hlaupa
út í Erló til að fá mér í gogginn
því þar var nóg til í svanginn.
Milli mín og ömmu myndaðist mjög
skemmtilegt samband, við töluðum
saman sem algerir jafningar og
gerðum grín hvort að öðru t.d.
hvort borðaði meira og hraðar í
matarboðum.
Amma í Erló átti fáa sína líka,
hún var jafningi allra og gat talað
við hvern sem var. Hún var mikill
húmoristi, aldrei hægt að reka
hana á gat, hvort sem um var að
ræða tísku, bíla, íþróttir eða önnur
málefni. Mér rennur sterkt í huga
þegar ég kom út í Erló föstudaginn
fyrir aðgerðina til að heilsa upp á
ömmu og kíkja í blöðin, en hún
var rétt ókomin heim, en ég er
með lykla þannig að ég hinkraði
eftir henni. Innan skamms heyrði
ég umgang á neðri hæðinni og
heyrði hana kalla „Hæ hæ.“ Ég
heilsaði á móti en það var ekki nóg
því hún heilsaði aftur og aftur á
meðan hún labbaði upp stigann,
svona rétt til að grínast. Við sett-
umst fram í stofu til að rabba sam-
an um prófin og sumarið í sumar
sem við hlökkuðum bæði jafn mik-
ið til. Meðan við spjölluðum hringdi
síminn látlaust sem lýsti því hve
vinamörg hún var. Núna rétt viku
seinna sit ég í sorg minni að skrifa
minningargrein um þessa frábæru
ömmu sem ég laðaðist að og mat
svo mikils.
Elsku afi minn, mamma, Jó-
hanna, Lúlli og ljölskylda, ég veit
að við vorum það mikilvægasta
sem hún átti og hún vill að við
séum sterk og stöndum saman á
þessari sorgarstund.
Amma mín, ég vil þakka þér
fýrir allt það sem þú gerðir fyrir
mig, minning mín um þig mun
fylgja mér um ókomna tíð.
Megi hún hvíla í Guðs friði.
Óskar Sveinsson.
Hinn 19. þessa mánaðar andað-
ist tengdamóðir mín, Nanna Dísa
Óskarsdóttir, aðeins 65 ára að
aldri. Hið skyndilega fráfall hennar
svo langt um aldur fram kom sem
reiðarslag yfir okkur öll venslafólk
hennar, og hafði hún þó verið
heilsutæp um fimm ára skeið. Fyr-
ir um hálfu þriðja ári gekk hún
undir hjartaaðgerð, sem mun ekki
hafa tekist svo sem vænst hafði
verið, og ný aðgerð reið henni nú
að fullu.
Fyrstu kynni mín af tengdamóð-
ur minni urðu með allsérkennileg-
um og skemmtilegum hætti. Við
Guðríður, dóttir hennar, vorum þá
að „draga okkur saman“, og hugð-
ist ég heimsækja konuefnið laugar-
dagsmorguninn einn, er ég taldi
öruggt að „tengdó“ væri ekki
heima. En viti menn! Var hún þá
ekki úti við, önnum kafin að þvo
heimilisbílinn, enda kynntist ég því
síðar að sjaldan féll henni verk úr
hendi. Datt mér í hug að ekki dygði
að renna huglaus af hólmi og að
hentast mundi að kynna sig þá
þegar. Steig ég nú út úr bílnum,
bauð góðan dag og spurði hvort
dóttir hennar væri heima. Svaraði
hún þá glaðlega að bragði: „Ég á
tvær! Hvora viltu?“ Setti þá hljóðan
sveininn unga aldrei þessu vant,
en hváði síðan. Hún brosti við enda
leikurinn til gamans gerður. Fann
ég nú strax að með orðum sínum
MINNIIVIGAR
var hún að bjóða mig velkominn í
fjölskylduna. Varð þetta upphafið
að miklum og góðum vinskap okk-
ar, sem átti eftir að endast meðan
bæði lifðu.
Kynntist ég nú brátt þessari
ágætu fjölskyldu og heimili henn-
ar. Þau Halldór bjuggu í kjallara-
íbúð í Sigtúni 47 hjá tengdaforeld-
rum hennar, en ekki varð þess
vart er inn var komið, svo notalegt
og allt að því glæsilegt var heimil-
ið. Síðar fluttust þau búferlum í
glæsilegt einbýlishús í Breiðholti
og lögðu alla alúð sína og smekk-
vísi í að búa það sem best, yst sem
innst. Má nærri geta að okkur
hjónum og bömum okkar varð æði
tíðförult til afa og ömm'u. Skipti
þá engu á hvaða tíma dags það
var, alltaf voru viðtökurnar með
sömu hlýju og ekki stóð á höfðing-
legum veitingum. Mest var þá auð-
vitað vert um einlægt ástríki hús-
ráðenda. Við þau mátti ræða bæði
í gamni og alvöru um flesta hluti,
enda áhugamálin oft sameiginleg
og viðhorf svipuð.
Tengdamóðir mín giftist ung inn
í fjölskyldu sem hafði frá upphafi
verið mikill þátttakandi í hinu
ágæta knattspyrnufélagi Fram.
Varð hún brátt hinn áhugamesti
félagsmaður og kom það m.a. fram
í mikilli þátttöku í starfsemi Fram-
kvenna, en hún var ein af stofnfé-
lögum Framkvenna. Hefur þetta
gengið í arf til barna hennar, sem
öll þijú hafa verið Framarar af lífi
og sál frá barnæsku og dæturnar
báðar meistaraflokkskonur, bæði í
handbolta og fótbolta kvenna. Mun
að líkindum fátítt að þrír ættliðir
hafi orðið jafntryggir íþróttafélagi
sínu.
Heimilið var tengdamóður minni
þó kærast alls. Samband hennar
við foreldra, tengdaforeldra og
systkini var með slíkum kærleika
og umhyggju að til fyrirmyndar
var, einkum þó þeirra Jórunnar,
systur hennar. Sama gildir um
börn og barnabörn. Það er því með
sorg í hjarta og sárum söknuði sem
við kveðjum í dag elskulega konu
sem var okkur öllum svo óendan-
lega mikils virði. Halldór minn,
börn, barnabörn og aðrir ástvinir,
megi guð veita ykkur styrk vegna
þessa stóra skarðs sem hún skilur
eftir í hjörtum okkar.
Megi góður guð varðveita sálu
hennar.
Sveinn G. Óskarsson.
Við viljum á kveðjustund senda
þér þennan sálm sem þér var svo
kær, elsku amma.
Þú munt ávallt búa í hjörtum
Hvíl í Guðs friði!
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga’ og nætur j’fír þér.
Blíðlynd eins og bezta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga’ og nætur yfír þér.
(Sig.Kr.Pétursson)
Róbert Geir og
Ragnar Geir.
HANNES S.
GUÐJÓNSSON
+ Hannes S. Guð-
jónsson var
fæddur í Sandvík á
Stokkseyri 12. ág-
úst 1911. Hann lést
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði 28. þessa
mánaðar. Foreldrar
hans voru Jónina
Ásbjörnsdóttir frá
Skipum á Stokks-
eyri og Guðjón Þor-
kelsson frá Gamla
Hrauni á Eyrar-
bakka. Þau eignuð-
ust sjö börn og kom-
ust fimm þeirra til
fullorðinsára. Ein systir, Elín
Dagmar, er eftirlifandi, en hin
hétu: Ásbjörn, Tryggvi, Þor-
kell, Guðrún Ása og Jóna Þuríð-
ur. Hannes giftist Svanlaugu
Pétursdóttur (f. 27. desember
1910, d. 3. febrúar 1991) 2. febr-
úar 1935. Þau skildu. Synir
þeirra fjórir, sem allir lifa for-
eldra sína, eru: Guðjón Her-
mann, Tryggvi Þórir, Grétar
og Guðni Jóhann. Hannes átti
eina dóttur fyrir, Unni. Utför
hans fer fram frá Fossvogs-
kirkju í dag.
MIG langar í fáum orðum að minn-
ast elsku afa sem kvaddi þennan
heim á kyrrlátu og fallegu vor-
kvöldi hinn 23. maí 1994. Margar
minningar koma upp í hugann
þegar ég hugsa til baka, en
kannski eru kærastar minningarn-
ar frá sunnudagsmorgnunum þeg-
ar við laumuðumst í bíltúr til að
skoða heiminn eins og þú sagðir.
Þá lá leiðin gjarnan niður í fjöru
til að tína skeljar. Á leiðinni heim
var svo komið við í sjoppu til að
kaupa appelsín, pylsu og „afa-
súkkulaði".
Elsku afi, þú áttir svo gott með
að koma mér til að brosa gegnum
tárin þegar þau laumaðir að mér
skemmtilegum athugasemdum
hvað allt væri fallegra ef maður
myndi bara brosa. Enda gast þú
gert grín að öllu og snúið sorg í
gleði.
Elsku afi, ég veit að þér líður
vel fyrir handan móðuna miklu þar
sem við hittumst á ný. Elsku afi
minn, þakka þér fyrir allt sem þú
kenndir, sýndir og sagðir mér. Þó
að þú sért horfinn sjónum mínum
lifa minningar svo lengi sem ég
lifí. Elsku afi, það er alltaf sárt
að kveðja þann sem maður elskar.
Ég bið góðan Guð að geyma þig
um alla eilífð.
Dýpsta sæla, sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfír storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir)
Kveðja.
Margrét
Grétarsdóttir
Þegar við bræðurn’-*
ir fréttum andlát
Hannesar afa setti
okkur hljóða og þá er
gott að hugsa til baka
og rifja upp minningar
liðinna ára. Sérstaklega eru okkur
kærar þær stundir er við horfðum
á hann vinna eða unnum með hon-
um jafnframt sem hann kenndi
okkur handbragðið og miðlaði til
okkar reynslu sinni og kunnáttu
sem við búum að enn í dag, en
Hannes afi vann í mörg ár við
byggingarvinnu og var eftirsóttur
sökum þess hve lagtækur hann
var. Okkur eru einkanlega minnis-
stæðar hans gamansömu athuga-
semdir sem hann hafði á reiðum
höndum í leik og starfi. Hann átti
ætíð gott með að sjá spaugilegu
hliðarnar á tilverunni.
Það var ekki hægt að komast
hjá því að taka eftir því hve Hann-
es afi var beinn í baki og myndar-
legur, jafnvel er hann var kominn
á efri ár, en í návist okkar gleymd-
ist oft aldursmunurinn er hann
talaði til okkar sem jafningi.
Ogleymanlegt var að ferðast
með Hannesi afa um sveitir Árnes-'-
sýslu. Þar þekkti hann næstum
öll bæjarnöfn og var afar fróður
um landslagið. Þarna var hann á
heimaslóðum, en hann var fæddur
á Stokkseyri og var í sveit þegar
hann var unglingur á Landinu.
Stundum áttum við það til þar
sem við erum áhugasamir um
gamla bíla að setjast niður með
Hannesi afa og ræða um þau mál
þar sem hann vann við akstur í
mörg ár og var vel heima í þeim
málum.
Þegar hugurinn fer á flug væri
nánast endalaust hægt að ylja sér
við endurminningarnar, en með
þessum fáu orðum viljum við-
þakka þér samfylgdina og þau
heillaráð er þú gafst okkur og biðj-
um algóðan Guð að fylgja þér yfir
móðuna miklu.
Með hinstu kveðju.
Hannes Svanur
Grétarsson,
Grétar Hannesson.
ARFAÞING
FRÁ MULALUNDi FYRIR RÁÐSTEFNUR,
NÁMSKEiÐ 06 FUNDI.
Stendur fyrir dyrum ráðstefna,námskeið eða fundur?
Fundarmöppurnar og barmmerkin (nafnmerkin) frá
Múlalundi eru einstakt þarfaþing sem auðvelda skipulag
,og auka þægindi og árangur þátttakenda. Allar gerðir,
margar stærðir, úrval lita og áletranir að þinni ósk!
HafSu samband viS sölumenn okkar í síma 68 84 76
eða 68 84 59.
Múlalundur
Vinnustofa SÍBS - Hátúni 10c • Sfmar: 68 84 76 og 68 84 59.
UJ
>
I
3
Z
z
>
3
Q
CtL
LU