Morgunblaðið - 31.05.1994, Blaðsíða 48

48 ÞRIÐJUDAGUR 31. MAÍ 1994
MORGUNBLAÐIÐ
UNGLINGAR
Heimasætan
á Jaðri
Ég held að ég hafi verið óskaplega geðugur unglingur, ég fór
ekki á mótþróaskeið fyrr en ég var orðin 25 ára.- Fram að
þeim tíma var ég dásamlegur unglingur sem reyndi að gera
öllum til hæfis og var móður minni og föður til gleði og ánægju
ég vona að þau reyni ekki að segja annað, segir Edda Björg-
vinsdóttir leikkona. Eg ólst upp á heimavistarskólanum að
Jaðri, pabbi minn var skólastjóri þar og það voru bara strákar
í þessum skóla.
Eg átti engin
systkini, nema
auðvitað alltaf
þessa 30 bræð-
ar. Ég þurfti að fara í
skóla í Reykjavík, vegna
þess að þetta var drengjaskóli og foreldrum
mínum fannst líka heppilegt að ég kynntist
stúlkubörnum og þeirra leikjum, ég var orðin
heldur mikill strákur á tímabili. Ég var fyrst
í ísaksskóla, svo Vogaskóla, þá MH og loks
í Leiklistarskólanum, með smá viðkomu í rönt-
gentækni í eitt ár, en ég held að af öllu því
sem þjóðfélagið hefur uppá að bjóða þá sé
sjúkrahúsvinna síst fyrir mig.
Það var voðalega erfitt að vera unglingur
og búa einhvers staðar uppi í Rauðhólum, það
fór ekki mikið fyrir félagslífinu, pabbi þurfti
~að keyra mig og sækja ef ég fór á böll og
svoleiðis. Það gat verið ofboðslega pínlegt, ég
þóttist oft vera að labba heim til mín, gekk
svona fjórar götur og þar tók hann mig uppí.
Það var ekki um það að ræða að vera í nein-
um aukatímum, sama hvað það hét, söngur,
dans eða íþróttir, það var bara of mikið vesen
þarna ofan af Jaðrr.
Hvers vegna leikkona?
Þegar ég var sjö ára var mér boðið í barna-
afmæli, þangað kom mjög sérkennileg dökk
kona, útlensk og gömul og sagði þannig að
það drundi í öllu: „Þú verða einhvern tímann
mikið leikkona.“ Mér fannst eins og hún hafi
lesið hugsanir mínar og varð hálfu hræddari
við hana, svo þarna var ég farin að gæla við
þessa hugmynd svona ung. Ég var komin með
--0tvö börn um það bil sem ég lauk stúdents-
prófi og mér fannst þá
endilega að ég þyrfti að
læra eitthvað hagkvæmt.
Þá var nýkomið til nám
í röntgentækni sem virt-
ist vera náskylt meina-
tækni og tók ekki nema tvö ár, ég ákvað að
taka það og hafa það í bakhöndinni. Eins og
pabbi sagði: „Það getur vel verið, Edda mín,
að þú þurfir einhvern tímann að sjá fyrir þér.“
Því hánn hélt auðvitað að leiklist sæi ekki
fyrir fólki. Pabba dreymdi auðvitað að ég yrði
kennari eins og hann, en ég held að maður
þurfi að vera ofurmenni til að vera góður
kennari, þess vegna eru svona fáir góðir kenn-
arar til. Og ég treysti mér ekki í það, fólk
þarf að hafa til að bera algjörlega
frábæra sérhæfíleika, mannkær-
leika og þroska fyrir utan hina
hefðbundnu menntun til þess að
vera færir kennarar. Skólakerfið
er eins og það er vegna þess að
við höfum ekki
þessu fólki á að
skipa, því mið-
ur.
Neyðarlegt
atvik frá
unglingsárum
Pabbi fór í framhalds1
nám til Ameríku þegar
ég var 14 ára og við
mamma fórum að
heimsækja hann og
vorum eitt sumar
þar með honum.
Algjör steypa
Stórslysa A1
Fyrir A1 Room hefur lífið verið ein
alsheijar óheppni. Til að byrja
með er hann fæddur föstudaginn
þrettánda og daginn þann gekk
hvirfilbylur yfír fæðing-
arbæ hans. Hinn óheppni
A1 hefur lent í slæmu
skíðaslysi, brennt sig á
sýru, verið stunginn tvisv-
ar, lent í bílslysum og ótal
öðrum óhöppum.
Þegar A1 var 12 ára fór
hann í skiðaferðalag til
Ítalíu með fjölskyldu sinni.
Á fyrsta degi datt hann
úr skíðalyftunni og lenti á
hópi fólks, þaðan rann
hann svo á miklum hraða
út í skafl og stórslasaði sig. „Ég fótbrotn-
aði á báðum og hlaut innvortis meiðsli.
Ég var fluttur heim með sjúkraflugi og
þurfti að vera sex mánuði á sjúkrahúsi.“
Nokkrum árum síðar var Ál, sem nú
er 25 ára gamall, að versla í stórmarkaði
þegar óður maður stakk hann með hnífi
í bakið. Þetta var fremur óskemmtileg
reynsla fyrir A1 og það þurfti að sauma
46 spor í bakið á honum og hann var
margar vikur frá vinnu. Aðeins nokkrum
mánuðum síðar var hann á gangi í
skemmtigarði með hundinn sinn þegar
einhver setti bréfpoka yfir höfuð hans,
hrinti honum á jörðina og stakk hann í
bakið. „Eftir þessa árás fór ég í alvörunni
að hugsa um hvort það
gæti virkilega verið til Guð
í heimi sem léti mig ganga
í gegnum hvern óhugnað-
inn á fætur öðrum,“ sagði
A1 og trúði því að hlutirnir
gætu ekki versnað úr
þessu.
En hann hafði rangt
fyrir sér. Skömmu eftir að
hann hafði náð sér eftir
seinni hnífaárásina lenti
hann í bílslysi, hann var
frá vinnu í nokkra mánuði
til að jafna sig. Fyrsta daginn þegar hann
mætti aftur datt hann og snéri á sér ökkl-
ann, þá gafst vinnuveitandinn hans upp
og rak hann. Einhver hefði getað haldið
að það væri allt, en svo er ekki, þegar
hann kom heim beið kærastan hans þar
með þær fréttir að hún treysti sér ekki
til að vera með honum lengur.
„Ég virðist alltaf vera á röngum stað
á röngum tíma,“ sagði Al, sem er farinn
að taka það sem gefinn hlut að eitthvað
óheppilegt komi fyrir hann á hveijum degi.
Við fórum með kunningjafólki okkar, hjónum
með fullt að börnum, í Disneyland. Ég og vin-
kona mín, sem var 14 ára eins og ég, létum
taka mynd af okkur með Mikka mús. Það
sést á myndinni að það er eitthvað ekki allt
í lagi. Það sem gerðist var það að Mikki mús
tók utanum okkur báðar og kleip í bijóstin á
okkur. Þá var ekki til neitt sem hét kynferðis-
leg áreitni þannig að okkur datt ekki til hug-
ar að segja frá þessu, en vorum bara eins og
kúkar á myndinni. Eftir þetta þegar ég sé
myndir af Mikka mús, líður mér
undarlega innanbijósts, og
: mér verður hugsað til allra
í „pervertanna" sem ráða sig
í að vera dvergar og Mjall-
hvít og Mikki mús í Dísney-
landi og eru svo að klípa í
bijóstin á óhörðnuðum ungl-
ingsstúlkum. Maður var auð-
vitað að upplifa pínlegar
„sittúasjónir" allan dag-
inn alla daga þegar
maður var
unglingur, það
var allt neyðar-
legt. Ég minnist
þess tíma þegar
ég var í Vogaskóla með hryllingi,
| mér fannst svo ofboðslega óbærilegt
að vera unglingur.
Að lokum
Það er jú aðalmálið hjá unglingum
að vera smart, svo ég vil að fólk sam-
einist undir einhvers konar slagorðum
eins og; ég reyki ekki og ég drekk ekki,
af því að það er svo smart. Eg keyri varlega
þegar ég er komin með bílpróf og svo reyni
ég að láta mér þykja vænt um allar manneskj-
ur. Ekki þar fyrir, ég gekk í gegnum þetta
að reykja og drekka og ég vildi óska þess að
ég hefði haft vit á því að sleppa því aiveg,
því það er svo heimskulegt og svo óhollt, og
svo margt skemmtilegra sem hægt er að gera
en það. Nú er básúnað mikið í öllum fjölmiðl-
um og alls staðar; stöðvum barnadrykkju, en
ég get ekki tekið undir þetta fyrr en við byij-
um á herferðinni stöðvum foreldradrykkju.
Það er stóra málið, við erum svo vondar fyrir-
myndir og þess vegna eru börnin okkar í slæm-
um málum.
Ferð til
Skot-
lands
V
ið, unglingarnir í eldri
deild Æskulýðsfélags
Garðakirkju, fengum
framúrskarandi góða
hugmynd á einum funda okkar nú
í vetur. Við ákváðum að leggja
land undir fót og fara saman í
stutta fræðslu-, kynningar- og
skemmtiferð til Skotlands .
Við öfluðum okkur fjár til ferð-
arinnar með ýmsu móti: Bónuðum
bíla fyrir vini
■■■■■■i^^^^^M og vandamenn,
Eftirfarandi mokuðum snjó
- * fynr aldraða 1
ferdasaga Garðabæ, bár-
barst okkur frá um út biöð,
unglingum í seldum heimili-
íS»Ul?-ð^éla9Í stokkaog héld-
Garðakirkju um kökubasar.
Mikil og
skemmtileg
stemmning skapaðist í kringum
þessa undirbúningsvinnu.
Haldið af stað
Tilhlökkunin var mikil sem
kraumaði undir þreytunni, er við
mættum, sautján talsins, í safnað-
arheimilið Kirkjuhvol í Garðabæ,
rétt fyrir klukkan 7 laugardaginn
12. mars síðastliðinn. Ferðin hófst
með því að við settumst upp í rútu
sem ók okkur í Leifsstöð. Þaðan
flugum við með Eydísi áleiðis til
Glasgow og lentum þar laust fyrir
hádegi.
Þegar við höfðum skráð okkur
inn á Hótel Marriott, sem stendur
við Argyle Street í miðborginni,
komum við okkur þægilega fyrir
í vel búnum herbergjunum. Hótel
Marriott er fyrsta flokks glæsihót-
el með sundlaug, gufubaði, æf-
ingasal og veggjatennis. Auk þess
eru þar þrír ágætir veitingastaðir
og við mælum óhikað með þessu
hóteli fyrir alla þá sem hyggja á
ferð til Glasgow.
Heimsókn á prestssetur
Um kvöldmatarleytið komu
safnaðarráðsfulltrúar High
Carntynesafnaðar og sóknarprest-
ur þeirra sr. John Hegarty á hótel-
ið. Þeir komu gagngert til að sækja
okkur öll á einkabílum sínum.
Prestshjónin, þau frú Linda og
fyrrnefndur sr. John höfðu boðið
okkur í heimsókn á heimili sitt og
þar höfðum við mælt okkur mót
við unglinga í Æskulýðsfélagi
safnaðarins. Þegar þangað kom
tóku á móti okkur auk húsráð-
Samviskuspurningin
Fylgdist þú
með kosninga-
baráttunni?
Bjartur, 12 ára:
„Já, ég styð R-listann.“