Morgunblaðið - 04.08.1994, Blaðsíða 26

26 FIMMTUDAGUR 4. ÁGÚST 1994
MNNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Hjartkær systir okkar,
HALLA BACHMANN
kristniboði,
andaðist í Landakotsspítala 2. ágúst.
Jón G. Hallgrímsson, Helgi Bachmann,
Helga Bachmann, Hanna Bachmann.
t
Faðir okkar,
JÓHANNES STRAUMLAND,
lést í Borgarspítalanum þriðjudaginn 2. ágúst sl.
Sævar Straumland,
Ólafur J. Straumland,
Gunnar J. Straumland.
t
Móðir okkar,
HELGA STEINDÓRSDÓTTIR,
Fitjum,
Skagafirði,
lést 1. ágúst í Sjúkrahúsi Skagfirðinga, Sauðárkróki.
Börnin.
Móðir mín, t ERLENDSÍNA HELGADÓTTIR
frá Litlabæ, síðar Sjónarhóli,
Vatnsleysustrandarhreppi,
lést á Garðvangi í Garði 2. ágúst.
Fyrir hönd systra minna og annarra ættingja,
Guörún Lovísa Magnúsdóttir.
t
Sonur okkar, faðir, bróðir og mágur,
LEIFUR GUNNAR JÓNSSON
pipulagningarmaður,
Hringbraut 75,
Reykjavik,
sem andaðist laugardaginn 23. júlí sl., verður jarðsunginn frá
Fossvogskapellu föstudaginn 5. ágúst kl. 10.30.
Jón Óskar Karlsson, Hulda Friðriksdóttir,
Emilfa Katrín Leifsdóttir, Karl Már Leifsson,
Friðrik Jónsson, Stefanía María Jónsdóttir,
Þór Ólafsson.
t
Móðurbróðir okkar,
ANTON G.E. BJARNASON,
Faxastfg 1,
Vestmannaeyjum,
verður jarðsunginn frá Landakirkju, Vestmannaeyjum, laugardag-
inn 6. ágúst kl. 14.00.
Guðrún J. Jakobsdóttir, Sigriður S. Jakobsdóttir,
Ólafur Ó. Jakobsson.
íslenskur efniviður
Áralöng reynsla.
íslenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Lípant og Gabbró.
Leitið
upplýsinga.
S. HELGASON HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 91-76677
ÞORSTEINN ODDSSON
+ Þorsteinn Odds-
son fæddist á
Hamraendum í
Stafholtstungum
25. nóvember 1919.
Hann lést á Land-
spítalanum 27. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Oddur Halldór
Olafsson, þá hús-
maður á Hamra-
endum, síðar verka-
maður í Reykjavík,
f. 12. júlí 1886, og
Þuríður Jónsdóttir
frá Kalastöðum, f.
7. nóvember 1889. Þorsteinn
nam prentmyndasmiði hjá Olafi
Hvanndal. 29. mars 1947
kvæntist Þorsteinn Sigur-
björgu Einarsdóttur, f. 24. júní
1919. Börn þeirra eru: Ásdís,
f. 22. maí 1948, umsjónarmað-
ur, Einar Þorsteinn, f. 3. októ-
ber 1949, framkvæmdasljóri,
Gunnar, f. 28. mars 1951, for-
stöðumaður, og Þórstína Björg,
f. 8. september 1956, kaupmað-
ur. Útför hans fer fram frá
Bústaðakirkju í dag.
AFI MINN var einn af föstu punkt-
unum í lífi mínu, svo mildur og blíð-
ur.
Ég á alltaf eftir að sakna hans.
Eftir að ég komst til vits og ára
fann ég enn betur hvaða mann
hann hafði að geyma.
Þegar ég kom niður í Teigagerði
sem oft var tók hann alltaf svo vel
á móti mér. Hann vildi taka þátt í
því sem ég var að gera og fylgjast
með.
Við afi vorum góðir vinir.
Hann afi minn hugsaði sitt og
hafði víðfeðmari lífsspeki en gengur
og gerist. Honum nægði ein setning
til þess að komast að kjarna máls-
ins, stundum aðeins eitt orð sem
innihélt heila sögu. Oft nægði það
mér til nokkurra daga umhugsun-
ar. Skopskyn afa var mjög næmt
og hefur það sennilega fleytt honum
yfir margan erfiðan hjallann, því
að á langri ævi voru margs konar
hindranir á vegi hans.
Það er ekki öllu lokið þó að þess-
ari jarðvist sé lokið. Ég er forsjón-
inni mjög þakklát fyrir að hafa átt
svo góðan kennara sem afi minn
var, og kem ég til að búa að því
alla tíð. Birgi langar að þakka þér
fyrir allar samverustundirnar, sem
ég veit að voru ykkur báðum nær-
ing, þar sem rætt var um heima
og geima.
Elsku afi minn, þakka þér fyrir
alla ást og hlýju í minn garð.
Þín Eydís.
Birting
afmælis-
ogminn-
ingar-
greina
Morgunblaðið tekur afmælis-
og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Greinun-
um er veitt viðtaka á ritstjórn
blaðsins í Kringlunni 1, Reykja-
vík, og á skrifstofu blaðsins í
Hafnarstræti 85, Akureyri. Þá
er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi í númer
691181. Það eru vinsamleg til-
mæli blaðsins að lengd grein-
anna fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðallínubil
og hæfilega línulengd — eða
3600-4000 slög. Greinarhöf-
undar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
Ég vil með fáum
orðum kveðja vin minn
og samstarfsmann,
Þorstein Oddsson
prentmyndasmið, en
hann er nýlátinn úr
ólæknandi sjúkdómi.
Við hittumst í Hvera-
gerði skömmu fyrir lát
hans en þá var mjög
af honum dregið. Þó
gladdi það mig hve vel
hann bar sig þrátt fyr-
ir erfið veikindi og ég
minnist orða hans,
þegar hann sagði,
„maður verður að vera
bjartsýnn". Þá grunaði mig ekki
að þetta var skilnaðarstund og að
ég fengi aldrei að sjá hann framar.
Ég minnist ungdómsáranna þeg-
ar við kynntumst. Þá vann hann í
prentmyndagerðinni Litrófi, hjá
Eymundi Magnússyni, en ég starf-
aði við sama fag í Leiftri. Þá áttum
við margar helgar saman við glaum
og gleði eins og gerist og gengur
hjá ungu fólki. Aldrei varð okkur
sundurorða. Þorsteinn var ljúf-
menni hið mesta og vinur vina
sinna.
Við vorum saman á Þingvöllum
við stofnun lýðveldis á íslandi árið
1944 og ösluðum saman í rigning-
unni glaðir yfir þessum merka
áfanga í sögu íslensku þjóðarinnar.
Þegar Þorsteinn réðst í það að
byggja sér hús við Teigagerði í
Reykjavík, þá voru flestir vantrúað-
ir á, að honum myndi takast það,
en upp komst húsið og þar bjó hann
ásamt konu sinni til hinsta dags.
Nú er hann farinn á vit eilífðar-
innar og ég vona að hann hafi val-
ið rétta veginn undir lokin og hefi
sterkt hugboð um að svo hafi verið.
Ég vil að lokum senda konu hans
og afkomendum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Eggert E. Laxdal.
Elsku afí er farinn. Þetta er svo
erfitt að skilja, en við vitum að
þetta er það sem við öll þurfum
að horfast í augu við einhvern dag-
inn. Huggun okkar er Róm. 10:9:
„Ef þú játar með munni þínum;
Jesús er Drottinn og trúir með
hjarta þínu að Guð hafi uppvakið
hann frá dauðum, muntu hólpinn
verða.“ Þetta átti afi, og við erum
svo þakklát fyrir það. Hann er hjá
Guði, þetta er sú mesta von sem
nokkur getur átt, það er fullvissan
um eilíft líf með Guði.
Afi var einstaklega vandvirkur
maður í öllu því sem hann tók sér
fyrir hendur. Hann var kannski
ekki mjög málglaður maður en við
vissum hvar við höfðum afa. Við
barnabörnin nutum þess að fara inn
í Teigagerði til afa og ömmu sem
tóku okkur alltaf opnum örmum.
Afí flíkaði aldrei sínum tilfinning-
um, en við fundum að hann vildi
passa það að við barnabörnin fær-
um ekki á mis við kærleika hans.
Nú verður ekki lengur sagt: „Ég
ætla til afa og ömmu í Teiga-
gerði,“ heldur rnun amma standa
þar ein og eins og hetja með útrétt-
ar hendur.
Afi kenndi sér aldrei meins.
Hann var hraustur, þar til fyrir
rúmu ári síðan er uppgötvaðist
krabbamein í báðum lungum. Þetta
hafði mikil áhrif á okkur og við
fundum að afí tók þetta nærri sér.
Það var sárt að fylgjast með erf-
iðri lyfjagjöf sem tók sinn toll. En
allt virtist benda til þess að við
fengjum að hafa hann jafnvel í
nokkur ár, en þá veiktist hann enn
meir og var sendur upp á spítala
15. júlí sl. og voru þær fréttir, sem
við fengum, ekki það sem við von-
uðumst eftir. Og kvöldið áður en
afi kvaddi þetta líf var erfitt, það
var eins og við vissum að við fengj-
um ekki að sjá hann aftur. Við
fólum hann í hendur þeim sem allt
vald hefur á himni og jörðu. Á leið-
inni féllu mörg tár, en við vorum
þakklát fyrir það að hann þurfti
ekki að þjást meira.
Eins og litli bróðir okkar sagði:
Núna er afi hjá Jesú og líður vel.
Elsku amma, við elskum þig og
biðjum Drottin að styrkja þig í
þessum söknuði. Við söknum afa
líka.
Guðni, Sigurbjörg, Jóhanna
og Gunnar Ingi.
Vinur minn og velgjörðarmaður
Þorsteinn Oddsson er látinn.
Það var fyrir sautján árum að
ég byijaði að vinna í þakpappanum
hjá þeim feðgum Þorsteini og
Gunnari, eða í tjörunni eins og við
kölluðum það.
Mikið vatn hefur runnið til sjáv-
ar síðan og er ég lít til baka er ég
þakklátur fyrir þann tíma sem ég
vann með Steina og naut tilsagnar
hans, því fáa ef nokkurn, hef ég
hitt eins vandvirkan og akkúrat
mann og hann Steina. Allt varð að
vera gjörsamlega hundraðprósent
og ekkert fúsk á þeim bæ, annars
fengu menn að heyra það, þó í
rólegheitum.
Hann var alveg örugglega, með
fullri virðingu fyrir öðrum, bestur
í sínu fagi (þakpappanum). Ég vil
einnig þakka fyrir þann tíma sem
ég fékk að búa í kjallaranum í
Teigagerði 3, það var mikill greiði
sem ég gleymi ekki. Þau hjónin
áttu og Sigurbjörg á enn yndislegt
og gestrisið heimili. Oftar en einu
sinni byijaði maður daginn þar með
kaffi og meðlæti áður en lagt var
af stað í þökin. Ég veit að stórt
skarð er höggvið í fjölskylduna, en
þegar neyðin er stærst er hjálpin
einnig næst.
Síðustu dagar Þorsteins voru
eins og undirbúningur fyrir það
sem koma skyldi og er ég fór til
hans á spítalann var eins og við
vissum báðir, að nú væri komið að
kveðjustund. Ég er þess fullviss að
hann hvilir nú í faðmi Drottins.
Ég bið góðan Guð um að styrkja
þig Sigurbjörg og fjölskyldu þína
á þessum dögum og áframhaldandi.
Karl Guðnason.
Nú er hann Steini afi dáinn. Ég
á margar góðar minningar um
hann. Það var alltaf gott að koma
til hans. Hann bjó ásamt ömmu í
Teigó og þangað var ég ávallt vel-
kominn og gaman var að spjalla
við afa um ýmsa hluti. Ég man
eftir ljóðunum sem hann kenndi
mér og sérstaklega er mér minnis-
stætt ljóðið um Brautarholt, sem
er mér efst í huga þegar ég minn-
ist hans afa míns.
Afí var í uppáhaldi hjá mér eins
og hjá öllum hinum afabörnunum
en hjá honum hittumst við oft enda
var heimili hans samkomustaður
fjölskyldunnar.
Afi var sérstakur og engum öðr-
um líkur, sparsamur og séður og
það mun reynast mér hvatning og
lærdómur og gott veganesti inn í
framtíðina.
Ég minnist afa með þökk fyrir
þann tíma sem við áttum saman
og kveð þig, elsku afi minn með
góðar minningar. Elsku amma mín,
Guð blessi þig í sorg þinni.
Tryggvi Þór Hilmarsson.
Við eigum erfitt með að trúa því
að þú sért farinn frá okkur og
kominn heim til Guðs.
Kallið kom skjótt og söknuðurinn
er mikill. Við náðum aldrei að
kveðja þig almennilega, en samt
áttum við fjölskyldan yndislegt
samtal við þig vikuna áður.
Við viljum þakka þér fyrir allar
samverustundir sem við höfum átt
saman og munum minnast þín sem
hjartkærs, elskulegs afa sem alltaf
hafði tíma fyrir okkur.
Þú verður ávallt í hjarta okkar.
Saknaðarkveðjur frá Uppsölum.
Þorsteinn Einarsson,
Sigurður Ragnar Einarsson.