Morgunblaðið - 26.10.1994, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 26. OKTÓBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
GUÐMUNDUR YNGVI
HALLDÓRSSON
Guðmundur
Yng^vi Halldórs-
son fæddist á Akur-
eyri 18. ágást 1924.
Hann lést á Borgar-
spítalanum 15. okt.
siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Elin Guð-
mundsdóttir, f. 1.
maí 1890, d. 15.
febrúar 1949, og
Halldór Gunnlögs-
son bókari, f. 15.
' júní 1885, d. 18.
mars 1964. Foreldr-
ar Elínar Guð-
mundsdóttur voru hjónin Soffía
Emilía Einarsdóttir frá Ráða-
gerði á Selljarnarnesi, f. 11.
júní 1866, d. 16. apríl 1939, og
Guðmundur Guðmundsson út-
vegsbóndi á Bárekseyri, Alfta-
nesi, f. í Bessastaðasókn á
Álftanesi 6. október 1860, d.
7. júní 1917. Foreldrar Halldórs
Gunnlögssonar
voru hjónin Mar-
grét Gunnlaugs-
dóttir, f. 3. ágúst
1851, d. 20. apríl
1908, og Gunnlaug-
ur Gunnlaugsson
Oddsen verslunar-
maður á Akureyri,
f. 7. febrúar 1853,
d. 18. janúar 1909.
Systur Guðmundar
Yngva eru Margrét
Halldórsdóttir, sem
á eina dóttur, Soffíu
Völu Tryggvadótt-
ur, og Dóra Hall-
dórsdóttir, gift Braga Brynj-
ólfssyni klæðskerameistara,
eiga þau fjögur börn, Oldu,
Halldór, Elínu Sigríði og Brynj-
ólf. Guðmundur Yngvi starfaði
lengst af hjá Sambandi ísl. sam-
vinnufélaga eða i tæp 40 ár.
Utför hans fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag.
EKKERT varir að eilífu og einn
daginn stöndum við frammi fyrir
þeirri staðreynd að tími góðra vina
- ^er liðinn. Yngvi, eins og hann var
kallaður meðal fjölskyldu og vina,
lést í Borgarspítalanum eftir stutta
en erfiða sjúkdómslegu.
Ég kynntist Yngva fyrir átta
árum er ég giftist systurdóttur
hans. Yngvi er einn af vönduðustu
mönnum sem ég hef kynnst og
hefði ég viljað hitta hann fyrr á lífs-
leiðinni.
Yngvi var hægur maður og kurt-
eis, hann var bráðvel gefínn, fróður
og hafði mjög gott minni. Þegar
'>verið var að ræða innan fjölskyld-
unnar um einhveija hluti eða at-
burði frá liðinni tíð og niðurstaða
fékkst ekki, þá var viðkvæðið
„spyijum Yngva“. Hann var oftar
en ekki með svarið á reiðum hönd-
um. Yngvi og Margrét systir hans
hafa haldið saman heimili frá 1949
ásamt föður sínum meðan hans
naut við. Soffía Vala, eiginkona
mín, sem er dóttir Margrétar, ólst
upp á heimilinu og reyndist Yngvi
henni sem besti faðir.
Yngvi og Margrét systir hans
voru mjög samrýnd. Þau ferðuðust
mikið saman bæði innanlands og
erlendis og oft slógumst við hjónin
með í ferð. Það var gaman að heim-
sækja þau, enda miklir höfðingjar
heim að sækja.
Yngvi og Margrét eignuðust land
í Mosfellssveit um 1955. Þar
byggðu þau sér sumarbústað, sem
þau nefndu Hamrabrekku. Sumar-
bústaðurinn var mikið notaður og
kom öll fjölskyldan oft saman þar.
í sumarbústaðnum innan um fjöi-
skyldu og vini naut Yngvi sín vel
og var sem kóngur í ríki sínu.
Ég vil að lokum þakka Yngva
fyrir góð kynni og allar þær
ánægjulegu stundir sem við áttum
saman. Guð blessi minningu um
góðan mann.
Vilhjálmur Ólafsson.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæil er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
(V. Briem)
Elsku Yngvi ömmubróðir minn
hefur sagt skilið við þetta jarðríki,
en ég er viss um að sál hans muni
vaka yfir okkur hinum sem eftir
erum.
Það sem helst einkenndi Yngva
var góðmennska hans og lítillæti,
því aldrei fór mikið fyrir honum og
hann vildi allt fyrir alla gera.
Ég man fyrst eftir Yngva á Blóm-
vallagötunni en því fylgdi alltaf
mikil tilhlökkun að fara í heimsókn
til Möggu og Yngva. Það var sama
hvenær maður kom, alltaf var tekið
vel á móti manni. Bestu stundirnar
áttum við þó saman öll fjölskyldan
uppi í sumarbústað, fyrst í Hamra-
brekku og svo í Draumalandi, þar
sem við höldum okkar árlegu golf-
mót um verslunarmannahelgina.
Yngvi var alltaf tilbúinn í slaginn
þó að hann hafi oftar en einu sinni
lent í „heiðurssætinu". í ár tók
hann einnig þátt í mótinu þrátt
fyrir sjúkleika sinn og sýndi þar
með fram á að málið er ekki að
vinna heldur að vera með. Nú þeg-
ar Yngvi hverfur frá okkur er ég
viss um að Dóra Magga systir mín
tekur vel á móti frænda sínum,
henni þótti mjög vænt um hana
eins og okkur hinum frændsystkin-
unum.
Elsku frændi, þú gafst fjölskyld-
unni okkar mikið og þín verður
sárt saknað en ég veit að þér líður
vel núna og að við munum hittast
á ný.
Dóra systir hefði viljað vera með
okkur á þessari stundu en þar sem
hún er núna stödd erlendis sendir
hún sínar bestu kveðjur.
Hvíldu í friði, Yngvi minn.
Þín,
Steinunn Inga.
Ég vil í fáum orðum minnast vin-
ar og fyrrverandi samstarfsmanns,
Guðmundar Yngva Halldórssonar.
Yngvi, eins og hann var ætíð nefnd-
ur, var einstakur afbragðs maður.
í áralöngu samstarfi okkar bar
aldrei skugga á.
Yngvi réðst til Sambands ís-
lenskra samvinnufélaga 1. septem-
ber 1951 í verðlagningardeild og
starfaði þar lengst af síðan að und-
anskildri nokkurra mánaða dvöl í
Kanada árið 1953.
Við Yngvi unnum því saman í
Sambandinu milli þijátíu og fjörutíu
ár. Ég minnist þeirrar samvinnu
með einstakri ánægju og þakklæti.
Ég hefði aldrei getað kosið mér
betri og heiðarlegri samstarfsmann.
Hann vann öll sín störf af ná-
kvæmni, samviskusemi og snyrti-
mennsku. Aldrei þurfti að hafa
áhyggjur af því, sem hann tók að
sér.
Yngvi var mjög greiðvikinn og
vildi allra vanda leysa. Oft leituðu
því margir til hans eftir alls konar
upplýsingum og fyrirgreiðslu. Ætíð
leysti hann úr vanda manna af sér-
stakri lipurð og ljúfmennsku.
Yngvi var mjög félagslyndur og
var hrókur alls fagnaðar þar sem
það átti við. Hann hafði yndi af
ferðalögum og ég veit, að hann fór
nokkrum sinnum til sólarlanda sér
til hvíldar og hressingar. í mars-
mánuði árið 1987 dvöldum við hjón-
in með Yngva á eyjunni Tenerife í
tvær vikur. Þar áttum við með hon-
um ógleymanlegar stundir.
Ég veit, að ég mæli fyrir munn
okkar allra, fyrrverandi samstarfs-
manna Yngva úr Sambandinu, þeg-
ar ég segi: Kæra þökk fyrir sam-
starfið og allt gott á liðnum árum.
Þótt hann sé nú farinn frá okkur,
munum við ætíð geyma í þakklátum
huga ljúfar minningar um góðan
dreng.
Við hjónin vottum systrunum
Margréti og Dóru og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð.
Björn Guðmundsson.
t
Þegar menn eru komnir á efri
ár, verða þeir viðbúnir því, að gaml-
ir félagar og samferðamenn týni
tölunni.
Hinn 15. október sl. iézt í Reykja-
vík Guðmundur Yngvi, sonur hjón-
anna Elínar Guðmundsdóttur og
Halldórs Gunnlaugssonar bókara,
gamall skólafélagi minn, fyrst í
Miðbæjarbarnaskólanum og síðar
Menntaskólanum í Reykjavík, en við
fylgdumst þar lengi að og sátum
saman. Þegar leið að lokum mennta-
skólaáranna, veiktist Guðmundur
og hætti námi í sjötta bekk. Fáum
árum seinna tók hann upp þráðinn
að nýju, að nokkru fyrir áeggjan
mína, enda Guðmundur ágætur
námsmaður. En heilsan brást aftur,
svo að ekki varð af frekara skóla-
námi. En hann las alla tíð mikið og
var víða vel heima.
Guðmundur réðst snemma til
skrifstofustarfa hjá Sambandi ís-
lenskra samvinnufélaga og reyndist
þar mjög fær samstarfsmaður, fet-
aði þar um starfsval í fótspor föður
síns, Halldórs Gunnlaugssonar, er
var kunnur skrifstofumaður í
Reykjavík á sinni tíð, vann lengstum
hjá Vátryggingarfélaginu Trolle og
Rothe.
Til tilbreytingar svalaði Guð-
mundur útþrá sinni, dvaldist vestan
hafs, fyrst í Kaliforníu, en síðar í
annarri ferð um skeið í Kanada og
þá í Vancouver. En þar sem erfitt
reyndist að fá vestra starf, er honum
væri að skapi, og eins sökum þess
að honum stóð opið starf hans hjá
Sambandinu, hvarf hann heim úr
þessum ferðum og tók til við sitt
fyrra starf, átti að lokum að baki
38 ára starfsferil á aðalskrifstofu
Sambandsins í Reykjavík.
Við Guðmundur fylgdumst hvor
með öðrum alla tíð og skiptumst á
kveðjum. Man ég, að í einu bréfi
hans til mín kom fram, að hann
hefði á tímabili haft í huga að þreifa
fyrir sér í Ástralíu, en það orðið
ofan á að fara heldur til Ameríku.
Eftir að ég fór að vinna í Lands-
bókasafni, var ekki langt á milli
vinnustaða okkar og hittumst við
því oft á förnum vegi og spurðum
tíðinda.
Nú að skilnaði minnist ég með
þakklæti samfylgdar og vináttu
þessa gamla skólabróður, ánægju-
legra samfunda við hann, þótt þeir
yrðu færri en á æskuárunum, þegar
ieiðir okkar lágu svo lengi saman.
Ég votta systrum Guðmundar,
Margréti og Dóru og öðrum vanda-
mönnum innilega samúð.
Finnbogi Guðmundsson.
Þegar ég flyt vini mínum og
æskufélaga kveðjuorð eftir hans
dag, vakna mér margar minningar
frá liðnum dögum og söknuður
vegna brotthvarfs hans. Það er nú
liðið á sjöunda áratug síðan við
fyrst lékum okkur saman ásamt
öðrum félögum á Sólvöllunum í
Vesturbænum. Þar var lagður
grunnur að traustri vináttu okkar,
sem varað hefur upp frá því og
ekki rofnaði þótt leiðir skildu um
stund.
Minningar frá æskuárum eru
mér ljóslifandi, því þá áttum við
Yngvi saman fleiri daga en ekki,
fyrst á skólaaldri og síðar í frítím-
um, þegar þroski okkar náði lengra.
Þær voru ófáar stundirnar, sem við
sátum saman með bækur okkar og
blöð eða hlustuðum á hljómplötur,
þar sem hinir bestu listamenn þjóða
í klassískri tónlist sem annarri,
leyfðu okkur að njóta listar sinnar.
Þjóðhættir hafa breyst verulega á
þeim fimm til sex áratugum sem
liðnir eru síðan, og því er í senn
fróðlegt og ánægjulegt að rifja upp
með sjálfum sér minningar frá þeim
gömlu góðu dögum er við Yngvi
áttum saman á þeim árum.
Snemma örlaði á því hjá okkur
æskufélögunum að leita svara við
stórum spurningum um lífið og til-
veruna. Víða var leitað, meðal ann-
ars og líklega helst til guðspekinn-
ar, sem við kynntumst sameiginlega
í gegnum Guðspekifélag Islands,
sem þá stóð hér með blóma. - Oft
er sagt, að fátt verði um svör þeg-
ar stórt sé spurt. Það má rétt vera,
en við fengum okkar svör á sinn
hátt, þar sem bent var á að leita
sjálfsþekkingar, að innra með okkur
sjálfum væri að finna hin einu réttu
svör sem við leituðum eftir. Það
rann upp fyrir okkur gildi sjálfs-
þekkingarinnar. Og enn leitum við
svara, nú þegar komið er að leiðar-
lokum og stöðugt berast svör, mörg
góð og rétt á sinn hátt, en ekkert
svar fullkomið.
Yngvi ólst upp í foreldrahúsum
ásamt tveimur systrum sínum,
Margréti og Dóru. Foreldrar hans
voru Elín Guðmundsdóttir og Hall-
dór Gunnlögsson, bókari. Að for-
eldrum látnum hafa Yngvi og Mar-
grét haldið heimili saman, en Yngvi
kvæntist ekki og var barnlaus.
Að liðnum námsárum í Mennta-
skólanum í Reykjavík fór Yngvi
utan, en kaus að koma heim aftur
eftir skamma dvöl erlendis. Hann
rak um tíma söluturn, ásamt mági
sínum, á Blómvallagötu 10. Hann
starfaði á skrifstofu Sambands ís-
lenskra samvinnufélaga um langt
árabil, einkum við verðútreikning,
en lét af störfum fyrir nokkrum
árum, þegar umsvif Sambandsins
minnkuðu.
Yngvi var gæddur afburða gáf-
um og námshæfileikum og var á
skólaárunum ávallt í fremstu röð
nemenda, án þess að þekkt væri
að hann legði hart að sér við nám-
ið. Og þegar til starfsins kom, sem
hann rækti af reglusemi og skyldu-
rækni, veit ég að gáfur hans nutu
sín að nokkru, en hvergi nærri eins
vel og efni stóðu til. Væntanlega
hefði lífshlaup hans orðið með öðr-
um hætti en raun varð á og góðar
gáfur hans notið sín betur, ef heilsu-
far hefði ekki hamlað þar um nokk-
urt árabil.
Þegar við Yngvi komumst á full-
orðinsárin, bar fundum okkar ekki
saman jafn oft og áður, en vináttan
var ætíð einlæg og sterk, því hann
var alla tíð tryggur vinur vina sinna.
Síðast bar fundum okkar saman í
síðdegisboði borgarstjóra Reykja-
víkur í Ráðhúsinu, hinn 1. maí síð-
astliðinn, sem haldið var til heiðurs
sjötugum á árinu 1994. Þar áttum
við góða stund og rifjuðum upp
minningar frá fyrri árum. Var það
okkur rnikill feginsfundur. Bauð
okkur þá ekki grun í annað en að
við ættum eftir ólifaðar margar
góðar ævistundir. Bundumst við þar
þeim fastmælum, að eiga stundir
saman á komandi vetri og njóta
þess að ylja okkur við eldinn á arni
minninganna.
En ýmislegt fer á annan veg en
ætlað er. Fáum við þar engu um
ráðið. Hvað sem því líður, þá trúi
ég því að fundum okkar Yngva eigi
eftir að bera saman, og að enn á
ný fáum við að lifa bjart æskuvor
á „Sólvöllum" annarrar tilveru. Það
er í fullu samræmi við niðurstöður,
sem við höfðum komist að sameig-
inlega.
Að leiðarlokum kveð ég Yngva,
vin minn, eftir langa og ánægjulega
samfylgd. Þökk fyrir allt og allt.
Systrum hans Margréti og Dóru og
öðrum ástvinum votta ég innilega
samúð mína.
Sigurlaugur Þorkelsson.
MARGRÉT SIG URÐARDÓTTIR
+ Margrét Sigurð-
ardóttir var
fædd á Akrahóli í
Grindavík 26. jan-
úar 1909. Hún lést
í Víðihlíð, Dvalar-
heimili aldraðra í
Grindavík, 13. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Gunnhildur
Magnúsdóttir og
Sigurður Árnason.
Margrét var elst
fimm systkina. Hin
eru í aldursröð: Val-
gerður (látin), Matt-
hildur, Þórdís og Kristján Ólaf-
ur. Eftirlifandi eiginmaður
hennar, Kristján Sigurðsson, er
fæddur 12. des. 1908 í Móum á
Skagaströnd. Börn þeirra eru
Sigurður Gunnar, Björg Sigríð-
ur og Ólafía Kristín. Utför
Margrétar fór fram frá Grinda-
víkurkirkju 22. október.
ENN ein kjarnakonan hefur kvatt
og nú síðast Margrét Sigurðardótt-
ir frá Bergi.
Við kvöddum þessa mætu konu
frá Grindavíkurkirkju, kirkjunni
sem hún unni svo mjög, enda átti
hún ásamt mörgum öðrum drjúgan
þátt í að efla hana, sjá hana rísa
svo stóra og fagurlega
búna.
Það var sannarlega
vegna stórhugar og
dugnaðar hennar kyn-
slóðar að við höfum í
þessu byggðarlagi séð
hvert stórvirkið rísa þó
kirkjan sé þar ofar
öðru.
Ung að árum hafði
Margrét gerst félagi í
Kvenfélagi Grindavík-
ur, eða aðeins 15 ára.
Hún var ein af 17
stofnendum félagsins
og lifði alla þess
glæstu og góðu tíma eða í rúm 70
ár.
Hún kunni frá mörgu að segja
og var óspör á krafta sína í þágu
félagsins, mætti á alla fundi og var
félagslega sinnuð, hefði trúlega átt
fundarmet ef það hefði verið skráð
í fundargerðarbækur. Það fór ekki
mikið fyrir Margréti, hún var hljóð-
Iát, dul, en ötul.
Til hagsbóta fyrir félagið sitt,
lagði hún sig í framkróka, minnug
þess að hafa að leiðarljósi samúð
og samkennd sem er mikilsverðasti
þátturinn í félagi sem hún og hinar
forystukonurnar stofnuðu til. Þegar
krafta þraut og hún gat ekki pijón-
að eða unnið handavinnu á okkar
árlega basar lagði hún fram
„nokkra aura“ eins og hún sagði
sjálf, tók ekki í mál að vera stikkfrí.
Við röbbuðum eitt sinn sem oftar
um Kvenfélagið og það sem á dag-
ana hafði drifið, m.a. Svartsengis-
hátíðina sem var fastur liður í starfi
Kvenfélagsins um áraraðir og allt
sem þær orkuðu við þær aðstæður
sem þeim voru búnar.
Jú, þetta gekk sinn vanagang.
Þetta var stundum erfitt en gaman,
sagði Margrét. Það varð að baka
og undirbúa hátíðina, sjá um veit-
ingar í veitingatjaldinu, hita allt á
prímus, heitt kakó í staðinn fyrir
kókið í dag. Svo varð maður að
fara heim í miðjum klíðum, mjólka
kúna, svæfa börnin, standa svo aft-
an á vörubíl fram og til baka, þá
var maður ungur.
Ég hef kynnst mörgum kjarna-
konum frá þessum tíma, Margrét
var þess háttar kona, dugnaðar-
forkur að eðlisfari svo eftir var tek-
ið, og ekki skorti kjarkinn hvort sem
um úti- eða innivinnu var að ræða.
Hún handlék hamar og pensil eins
og alvanur fagmaður.
Nú er síðasta forvígiskonan fallin
frá. Við fengum að njóta krafta
hennar um langan tíma, og það sem
er mest um vert, hún naut sín ætíð
meðal okkar.
Guð blessi minningu hennar.
Guðveig Sigurðardóttir.