Morgunblaðið - 26.10.1994, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 26. OKTÓBER 1994 33,
að um fólkið sitt á deildinni og fjöl-
skyldur þeirra. Vorkunnsemi í sinn
garð undi hún ekki, því barlómur
var eitthvað sem Arína þekkti ekki.
Hjartans þakkir fyrir allt það sem
þú gafst okkur elsku Arína.
Guð blessi minningu Arínu.
Anna, Lizzí og Elisabet.
Lát svo streyma um þanka þinn,
þær fógru minningar.
Þær orna munu þér enn um sinn,
allar - svo frábærar
(Þorgeir Ibsen.)
í dag er hún lögð til hinstu hvílu.
Það eru aðeins fjórir mánuðir síðan
henni var tjáð, að læknisrannsókn
lokinni, að illkynja sjúkdómur hefði
tekið sér bólfestu í höfði hennar.
Af æðruleysi tók hún þessum dómi
og ákvað að takast á við sjúkdóminn
í erfiðri meðferð, sem því miður bar
ekki tilætlaðan árangur. ína laut
höfði, þakkaði guði sínum árin sem
að baki boru og beið þess óumflýjan-
lega í faðmi fjölskyldu sinnar. ína
átti sín starfslok um síðastliðin ára-
mót. Þar kvaddi hún samstarfsfólk
röntgendeildar Borgarspítala eftir
26 ára veru. Það var með söknuði
sem hún kvaddi samstarfsfólk, sem
hún hafði bundist vináttuböndum.
Ekki vissi ína þá, frekar en við
hin, að hún gengi ekki heil til skóg-
ar. Hún leit björtum augum til fram-
tíðarinnar, því hugðarefni hennar
voru svo ótal mörg, og gott að eiga
nægan tíma til að sinna þeim.
Ina var sjómannskona, sex voru
börnin á lífi og fósturdóttir, þegar
Angantýr, maðurinn hennar varð
bráðkvaddur, í blóma lífsins. Erfiðir
tímar fóru í hönd hjá ungu ekkjunni
- en hún axlaði þær byrðar sem á
hana voru lagðar með miklum sóma.
Vinnudagur hennar var oft langur,
en aldrei svo langur að hún ætti
ekki tíma aflögu til að hlúa að öldr-
uðum, sjúkum, svo og öllum vinum
og vandamönnum á gleði- og sorg-
arstundum. Faðmur hennar var svo
stór, og að kærleika var hún auðug
kona.
ína lifði það að sjá barnahópinn
sinn vaxa og dafna, eignast sínar
fjölskyldur, og samverustundimar
með þeim voru hennar unaðsstundir.
ínu er sárt saknað sem ástríkrar
móður, tengdamóður, ömmu, systur
og vinkonu. Minningamar um hana
eru svo ótal margar og góðar. Fyrir
þær þakka ég og fjölskylda mín,
nú að leiðarlokum. Með hryggð í
huga kveð ég ínu, og bið ástvinum
hennar guðs blessunar. Góð kona
er gengin. Blessuð sé minning henn-
ar.
Dóra Bergþórsdóttir.
í dag kveðjum við góða og göfuga
konu, Arínu Ibsen, eða ínu eins og
hún var kölluð
Arína vann á röntgendeild Borg-
arspítalans í 26 ár og sinnti þeim
störfum af trúmennsku og kost-
gæfni og var mjög vinsæl á vinnu-
stað af samstarfsfólki. Hún missir
mann sinn, Angantý Guðmundsson
skipstjóra, árið 1964. Þá stendurhún
ein með börnin sex, Ibsen, Báru,
Auði, Hauk, Óla og Guðrúnu, sem
þá var aðeins 7 ára, auk þess eina
uppeldisdóttur, Soffíu Jónu. Hægt
er að gera sér í hugarlund hversu
erfitt það hefur verið að standa ein
með svo stóran hóp. Með dugnaði
og eljusemi tókst Arínu að halda
heimilinu saman og koma börnum
sínum upp og mennta þau.
Arína lét af störfum um síðustu
áramót og hlakkaði hún til að geta
nú snúið sér að áhugamálum sínum,
sem hún átti svo mörg, en því miður
entist henni ekki aldur til að fram-
kvæma allt það, sem hugur hennar
stóð til.
Við syslkinin kynntumst Arínu,
þegar yngsti bróðir okkar, Viðar,
kvæntist Guðrúnu, yngstu dóttur
Arínu. Arína var einstök manneskja.
Hún geislaði af lífsgleði. Hún var
mikil félagsvera, sem hreif alla með
sér, vinamörg og sóttist fólk eftir
félagsskap hennar. Aldrei hallaði
Arína á nokkurn mann og alltaf sá
hún björtu hliðarnar á tilverunni
þrátt fyrir erfiðleika, sem á vegi
hennar urðu. Fjölskylda Arínu hélt
einstaklega vel saman og var hún
hlekkurinn, sem aldrei brást. Arína
var áhugasöm um land sitt og þjóð
og var hún dugleg að ferðast og
fræðast um landið.
Það syrgja margir í dag. Bömin
hennar, sem dáðu hana og virtu,
bamabörnin, sem hún elskaði og
naut þess að vera með enda einstök
amma, vinir allír og vandamenn.
Lífsganga merkiskonu er á enda.
Við systkinin þökkum Arínu óbrigð-
ula vináttu hennar og hlýhug í okk-
ar garð og móður okkar, sem hún
sýndi sérstaka umhyggju og hlýju
alla tíð.
Ástvinir Arínu varðveita bjartar
minningar um ástríka móður og
ömmu. Við vottum börnum hennar,
systkinum og öðmm ástvinum
dýpstu samúð okkar. Guð blessi
minningu hennar.
Einar, Margrét,
Guðbjörg og Svandís.
Minn ágæti vinnufélagi og góð
vinkona um langa tíð, Arína Ibsen,
verður í dag til moldar borin eftir
að hafa háð stutta en snarpa bar-
áttu við manninn með ljáinn. Á þeim
tímamótum þegar hún hugðist setj-
ast í helgan stein er hún á brott
kölluð, hún sem átti svo margt ógert
og sá loksins fram á að hafa fullan
tíma til að sinna eigin hugðarefnum.
Nú átti að leggjast í ferðalög um
landið þvert og endilangt. Hún var
mikill náttúrunnandi og hugðist eyða
nýliðnu sumri í náttúruskoðun og
ferðalög með skyldmennum og vin-
um. Þess í stað er hún farin í ferð-
ina miklu sem bíður okkar allra.
Það var fyrir 26 árum sem við
kynntumst þegar við unnum saman
á röntgendeild Borgarspítalans,
fyrst í þrjú ár skömmu eftir opnun
deildarinnar og aftur síðastliðin 14
ár. Er ekki ofsögum sagt að hún
hafi verið elskuð og dáð af mér sem
og öðru samstarfsfólki enda hvers
manns hugljúfi. Sama var á hveiju
gekk, hún var alltaf boðin og búin
að leggja fram hjálparhönd fyndi
hún hina minnstu þörf á því hjá
samstarfsmönnum sínum og sam-
viskusöm var hún svo eftir var tekið.
Arína var lífsglöð manneskja og
hrókur alls fagnaðar á meðal vina
og áttum við margar góðar stundir
saman sem ylja manni nú í minning-
unni. Fórum við víða í skemmtiferð-
ir með barnabörnin og naut hún sín
þar til hins ýtrasta.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
hjá þessari góðu konu vil ég þakka
forsjóninni fyrir að hafa fengið tæki-
færi til að kynnast Arínu sem svo
sannarlega hefur fegrað mannlífs-
flóruna og gefíð mikið af sér til sam-
ferðamanna sinna.
Aðstandendum flyt ég samúðar-
kveðjur. Megi minningin um ástkæra
móður og ömmu styrkja þau í hinni
miklu sorg.
Helga Torfadóttir.
Þegar við kveðjum elskulega vin-
konu okkar og starfsfélaga í rúman
aldarfjórðung, Arínu Ibsensdóttur,
fer ekki hjá því að minningar liðinna
ára hrannist upp. Arína hafði ein-
staklega góða hæfileika til að hrífa
alla með sér, er kynntust hennar
glaðværu framkomu. Ef hún gat
ekki komið manni í gott skap hlaut
að vera eitthvað að manni.
Þegar hillti undir það að hún
gæti farið að njóta ævikvöldsins,
sem hún hlakkaði til að geta gert,
og hún gæti notið einhvers af því
sem hún hafði ekki gefið sér tíma
til, kom í ljós, að hún vúr með sjúk-
dóm, sem fáum hlífir. Af sinni ein-
stöku ró og kjarki tók hún því sem
að höndum bar. Hún lét sem ekkert
væri þegar maður heimsótti hana.
Hún hafði í gegnum árin tamið sér
slíkt, enda hafði lífið svo sannarlega
ekki alltaf farið um hana silkihönsk-
um.
Það væri hver sæll sem tæki sér
hana til fyrirmyndar, hvað varðar
rósemi og kjark.
Með þessum fátæklegu línum vil
ég þakka henni samfylgdina, og bið
almáttugan Guð að styrkja ástvini
hennar. Ég trúi og veit að Guð líkn-
ar þeim er syrgja, því eins og Matth-
ías Johannessen segir:
í þessum heimi illra verka og ótta
er ekkert það, sem honum er um megn.
Karl Ormsson.
Fyrir tæpum tuttugu árum kynnt-
umst við þesari dökkhærðu og fal-
lega brúnleitu konu, henni Arínu
okkar eins og við kölluðum hana.
Hún fylgdist með okkur stelpunum
sem þá vorum læknaritarar á röntg-
endeild Borgarspítalans og lét sig
það varða hvemig við hefðum það
og hvað við værum að gera, hvort
hún gæti orðið okkur að liði. Við
vorum ungar og óreyndar, en síðar
átti okkur eftir að skiljast hvað þú,
Arína, varst lífsreynd kona og tókst
lífí þínu með miklu æðruleysi. Þú
varst hrókur alls fagnaðar í öllum
útivistarferðum og kynslóðabil var
ekki til staðar þar sem þú fórst, sí-
kát og full af áætlunum um hvað
væri nú gaman að gera næst. Það
kom okkur heldur ekki á óvart þeg-
ar við fréttum af baráttu þinni við
illvígan sjúkdóm, hversu sterk þú
varst, og þá kom í Ijós enn og aftur
baráttuviljinn, en kallið var komið
og áreiðanlega til frekari verkefna
sem bíða þín. Það eitt að hafa feng-
ið að kynnast eins góðri, blíðlyndri,
en jafnframt baráttuviljugri konu er
gott veganesti fyrir hverja unga
konu, sem er að hefja sitt líf. Með
það eitt að leiðarljósi er maður
hvergi banginn.
Þegar við vinkonumar heyrðum
um andlát þitt varð okkur að orði,
að þú hefðir aldeilis valið þér dag-
inn, sólin skein svo fallega í haustlit-
unum og um kvöldið dönsuðu norð-
urljósin á stjömubjörtum himni, því-
líkt ferðaveður, það var við hæfi.
Við vinkonur þínar og samstarfs-
menn til margra ára þökkum þér
samfylgdina og allar þær ánægju-
stundir sem við áttum með þér í lífí
og starfi.
Hulda og Margrét.
Við, sem nú með sorg í hjarta og
miklum söknuði kveðjum hana Ar-
ínu, emm rík.
Við emm rík vegna þess að hún
gaf okkur stöðugt umhugsunarefni
um hið raunverulega ríkidæmi.
Þegar ég nýverið heimsótti Arínu
mikið veika á Borgarspítalanum
sagði hún m.a. við mig að það væri
til skammar að verið væri að borga
henni eftirlaun „og ég sem vinn
ekki handtak".
Að halda aftur af tárunum og
hlusta á konu sem alið hefur önn
fyrir stórum barnaskara, ein og
óstudd ekkja til margra ára ávallt á
lægstu launum þjóðfélagsins, var
erfitt. Ég var vitaskuld tilbúin að
segja eitthvað um misréttið og
slæma stjómunarhætti einstakra
ráðamanna, en Arína sló á það og
vildi alls ekki heyra að einhver væri
til sem gerði ekki sitt besta. Og elsku
Arína mín, þú gerðir svo sannarlega
alltaf þitt besta alla tíð.
Arína reyndist mér persónulega
sem stoð og stytta í mörgum raunum
og á ungdómsárunum hugsaði mað-
ur ekki út í það að hún hefði neitt
annað en allan heimsins tíma.
Hún hefur allan tímann í veröld-
inni bara fyrir mig, vom kannski
hugsanir sem aldrei komust í búning
orða. Arína fræddi mig um skákein-
vígið, Vestmannaeyjagosið og fleiri
stórviðburði hér á íslandi í frábæmm
bréfum sínum þegar ég bjó í Svíþjóð.
Arína vann óeigingjarnt og erfitt
starf á Röntgendeild Borgarspítal-
ans í nær þtjá áratugi, og það er
engum ofsögum sagt að hún var
alltaf hrókur alls fagnaðar, hvort
heldur var í vinnunni eða á skemmt-
unum og ferðalögum. Þórsmerkur-
ferðin 1970 meðan spítalinn var lít-
ill og allir þekktu alla er enn ofar-
lega í hugum þeirra sem með voru.
Arína sem æðstiprestur við bláköst-
inn verður lengi í minnum höfð, fyr-
ir svo utan kræsingarnar sem voru
líkastar því sem sagt er frá í kon-
ungsveislum ævintýranna.
Afstaða Arínu til lífsins var eins
og í ævintyrum, þó svo að lífsbar-
átta hennar hafi alla tíð verið hörð
og sorgir margar.
Það verða aðrir til þess að rekja
ættir hennar, ég vil hér aðeins þakka
fyrir að hafa eignast trygga vinkonu
og notið handleiðslu hennar við að
læra að þekkja hið raunverulega ríki-
dæmi. Takk elsku Arína. Börnum
hennar og barnabörnum sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Elísabet Brekkan.
MARGRÉT
GUÐFINNSDÓTTIR
+ Margrét Guðfínnsdóttir var
fædd í Litlabæ í Skötufírði
29. tnars 1909. Hún lést á Land-
spítalanum 3. október síðastlið-
inn og fór útför hennar fram
frá Hólskirkju í Bolungarvík 8.
október.
Amma í Bolungarvík er dáin.
Eftir að hafa búið erlendis í
næstum 12 ár kveð ég í bili báðar
ömmur mínar eftir bara fjögurra
mánaða veru á íslandi.
Á svona stundu koma margar
minningar fram í huga mér, góðar
minningar. Ég á minningar um
„ömmu í Bolungarvík“, en það köll-
uðum við systkinin hana, frá því
ég var smástrákur á ísafirði. Ég
var oft hjá ömmu og afa í Vatnsnes-
inu á sumrin ásamt Þórami og
Pálma. Í Vatnsnesinu var oft glatt
á hjalla. Alvara lífsins var þrátt
fyrir það alltaf á næsta homi.
Ámma var alltaf á þönum frá því
snemma á morgnana og fram á
kvöld. Morgunmatur, eldamennska,
bakstur, þrif og uppvask og þess á
milli var hlaupið út á tún með hríf-
una og rifjað af þvílíku kappi að
100 metra hlaupari hefði mátt hafa
sig allan við til að halda í við hana.
Þrátt fyrir langan vinnudag var
alltaf hægt að fara til ömmu ef
eitthvað var að. Hún hafði alltaf
tíma til að tala við okkur og hlusta
á okkar vandamál. Amma sagði
gjaman að við yrðum að harka af
okkur og halda áfram að vinna svo
hinir yrðu ekki á undan okkur.
Áður en lagst var í koju skrúbbaði
hún okkur í bak og fyrir með þvotta-
poka og man ég vel eftir því að við
stóðum í röð fyrir framan balann
og kviðum fyrir, því við vomm ekki
teknir neinum vettlingatökum.
Eftir að við fluttum til Reykjavík-
ur fór ég oft til Bolungarvíkur á
sumrin til að vinna og bjó þá alltaf '
hjá ömmu og afa á Völusteinsstræt-
inu. Þá eins og áður var amma allt-
af að. Ef hún var ekki í eldhúsinu
þá prjónaði hún eða lagði saman
þvott. Alltaf vom hrein föt tilbúin
á morgnana og gúmmívettlingar
tilbúnir smurðir að innan með kart-
öflumjöli svo auðvelt væri að fara
í þá.
Amma í Bolungarvík kunni vísur
og sögur í slíkum mæli að með ólík-
indum var. Þó að hún hafi verið^g
farin að gleyma sumu í seinni tíð
þá gleymdi hún ekki vísunum og
þuldi þær án umhugsunar.
Amma er í mínum minningum
glöð kona, ósérhlífin, sérlega vinnu-
söm og guðhrædd. Vorkunnsemi
var ekki til í hennar orðaforða og
alltaf tóku amma og afi hanskann
upg fyrir þá sem minna máttu sín.
Ég minnist ömmu með söknuði
en ég mun ávallt fyilast gleði og
hlýju yfír því að hafa fengið að
kynnast svona stórkostlegri mann-
eskju og haft tækifæri til að vinna
með og búa hjá sltku gæðafólki eins
og ömmu og afa. Ég lít upp til svona
fólks og reyni að hafa þeirra elju,
ákveðni, ósérhlífni og þrautseigju^
að leiðarljósi. Ef fleiri væru eins
og þau held ég að heimurinn liti
öðruvísi út í dag.
Ég sendi afa og systkinunum
samúðarkveðjur og vona að ömmu
lfði vel.
Blessuð sé minning þín, amma
mín og megi Guð varðveita þig.
Reynir Erlingsson.
Elsku Magga amma, þakka þér
fyrir allar samverustundimar. Ég
kveð þig með söknuði. Megi góður*-
Guð styrkja afa í sorg sinni.
Davíð Gestsson.
GUÐRUN
JÓNSDÓTTIR
+ Guðrún Jónsdóttir var fædd
í Vatnsfjarðarseli 7. októ-
ber 1901. Hún lést á heimiii
sínu í Hafnarfírði 14. október
síðastliðinn og fór útför hennar
fram frá Fossvogskirlgu í gær.
Nú er hún Guðrún í Hafnarfirði,
eins og hún var almennt kölluð,
horfín sjónum okkar. Hve margir
sakna hennar sárt verður aldrei vit-
að. Hvert var þessi kona? Hún var
engin venjuleg manneskja, sem stóð
93ja ára í ræðustól og talaði í krafti
og kærleika Guðs. Mörg kraftaverk
urðu fyrir hennar bænir því hún
var sterkur Drottins þjónn. Alltaf
tók hún fram að hún ætti engar
þakkir skilið því Drottinn vinnur
verkið og Honum ber að þakka.
Er ég lít nokkra áratugi til baka
eru mér ennþá í fersku minni þau
gullfallegu orð er virtust flæða frá
þessari konu. Ég er ekki fær um
að lýsa hennar starfí, það verða
eflaust pennafærari mér til þesS,
en eitt læt ég ekki ósagt að nætur-
svefn þeirra Guðrúnar og Salbjarg-
ar var oft takmarkaður. Það leit
oft út fyrir að allir landsmenn ættu
þeirra símanúmer og svarið var
ávallt jákvætt, jafnt nótt sem dag.
Sjálf þakka ég góðum Guði mínum
fyrir að hafa kynnst þessari frænku
minni.
Dagrún Friðfínnsdóttir.
+
Hjartkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
BALDUR KRISTJÁNSSON
fyrrv. lögregluþjónn,
Kúrlandi 5,
Reykjavfk,
andaðist í Borgarspítalanum 24. október.
Fyrir hönd aðstandenda,
Unnur Sveinsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
VALDIMAR PÉTURSSON
bakarameistari,
Heiðarbraut 1,
Blönduósi,
lést í sjúkrahúsinu á Bönduósi 22. október.
Anna María Sigurbörnsdóttir,
Steingrimur Reynir Valdimarsson, Inga Sigurpálsdóttir,
Haiia Björg Valdimarsdóttir, Ronald L. Smith,
Gunnbjörn Valdimarsson,
Gunnar Valdimar Valdimarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.