Morgunblaðið - 23.11.1994, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
sér te og með því. Hjá Finnbirni
fékk maður þann besta harðfisk
sem ég hef smakkað, hann er líka
að vestan, sagði Finnbjöm. Alltaf
lét Finnbjörn sína skoðun í ljós
þegar hann kom á vinnustofuna
mína eða á sýningar, ekki til að
gagnrýna heldur til að segja hvað
honum fannst og kunni ég að meta
það.
Ég hitti Finnbjörn vikuna áður
en hann dó og við fórum í aðra
prentsmiðju, hann var þar að fá
sér gamajt letur sem hann vanhag-
aði um. Ég er að reyna að bjarga
þessu gamla letri, það er búið að
henda þessu öllu saman, það er
öllu hent, en það er ekkert betra til
í dag. Ég þakka fyrir vináttuna og
samstarfið gegnum árin, og sendi
Helgu og börnunum mína dýpstu
samúð.
Sigurður Þórir.
Fyrir hartnær 30 árum hóf ég
störf í prentsmiðjunni Eddu sem
var þá í sama húsi og prentsmiðja
Tímans, en þar starfaði Finnbjörn
Hjartarson. Fljótlega tókst með
okkur góð vinátta, sérstaklega eft-
ir að ég sagði honum að ég hefði
sem krakki verið í sveit í Naut-
eyrarhreppi við ísafjarðardjúp.
Finnbjörn átti nefnilega mikið vina-
og kunningjafólk í sama hreppi,
þ.e.a.s. að Skjaldfönn, og gjör-
þekkti hann sveitina og málefni
hennar.
Annars er Finnbjörn Vestfirðing-
ur að uppruna og alla tíð hélt hann
mikilli tryggð við Vestfirði og á
hveiju ári fór hann margar ferðir
vestur.
Eftir því sem tíminn leið urðu
kynni okkar nánari og eftir að
Finnbjöm var farinn að vinna hjá
sjálfum sér og ég ásamt Jóni Ósk-
arssyni búnir að kaupa prent-
smiðju, kom Finnbjörn daglega í
heimsókn og horfði á okkur tefla
skák í kaffitímanum. Upp frá því
fór hann að mæta með okkur á
æfingar í fótbolta en við vorum
nokkrir gamlir knattspyrnumenn
úr Haukum sem héldum hópinn og
lékum knattspyrnu okkur til
ánægju einu sinni til tvisvar í viku.
Finnbjörn var búinn að vera með
okkur í 18 ár í boltanum, þegar
hin örlagaríka æfing rann upp,
hann fékk hjartastopp á miðri æf-
ingu, og þrátt fýrir að allt væri
reynt sem hægt var til að bjarga
honum tókst það ekki.
Finnbjöm var trúaður maður og
vel lesinn í kristnum fræðum, engu
að síður naut hann sín vel á fót-
boltaæfingum með okkur þar sem
menn rækta strákinn í sjálfum sér
og rífast eins og hundar og kettir
lengi eftir æfingar og fá þannig
útrás bæði andlega og líkamlega
og gera ekki flugu mein fyrr en á
næstu æfingu.
Finnbjörn var mikill vinur vina
sinna og frændrækinn með afbrigð-
um, t.d. kölluðum við félagamir
úr Ingólfsprenti hann alltaf
frænda, því vinátta hans var slík
að bestu frændur hefðu ekki rækt
hana betur.
Undanfarin ár hefur Finnbjörn
ásamt Helgu Guðmundsdóttur
konu sinni og börnum þeirra hjóna
rekið prentsmiðjuna Hagprent og
hefur samheldni fjölskyldunnar
verið mikil og hefur Helga sérstak-
lega sýnt mikinn dugnað við rekst-
ur fyrirtækisins. Þó missir hennar
sé vissulega mikill má segja að það
sé lán í óláni hversu mikið hún
hefur stjórnað prentsmiðjunni und-
anfarin ár og gjörþekkir þar alla
hluti, og verða viðbrigðin því ekki
eins mikil hvað atvinnumálin hrær-
ir.
Það er stórt skarð höggvið í vina-
hópinn við að missa Finnbjörn og
biðjum við félagar hans úr knatt-
spyrnunni Helgu konu hans og
börnum þeirra hjóna svo og öðrum
aðstandendum huggunar og bless-
unar á þessari erfiðu stundu. Við
söknum góðs félaga og vinar.
Megi minning Finnbjarnar
Hjartarsonar Iengi Iifa.
F.h. félaganna úr knattspýrn-
unni,
Jóhann Larsen.
MINNINGAR
AGUST OSKAR
GUÐMUNDSSON
+ Ágúst Óskar
Guðmundsson
fæddist í Reykjavík
2. ágúst 1906. Hann
lést á Landspítalan-
um 14. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Guð-
mundsson og Mar-
grét Ólafsdóttir.
Hann átti fimm
systkini; Helgu,
Guðrúnu, Gísla,
Ástu og Ólaf. Tvö
þau siðasttöldu lifa
bróður sinn í hárri
elli. 21. júní 1930
kvæntist Ágúst Sigríði Hjör-
leifsdóttur, dóttur Hjörleifs
Þórðarsonar trésmiðs og konu
hans Sigríðar Rafnsdóttur. Hún
lést 1978. Þau hjón eignuðust
tvö börn, Atla, deildarstjóra hjá
Vélamiðstöð Reykjavíkurborg-
ar, 1931, og Sigríði, sem rekur
efnalaugina Kötlu hér í Reykja-
vík, 1941. Börn
Atla og Sigríðar
eru sjö, bamabörn-
in eru 11 og eitt er
barnabarnabarnið.
Ágúst hóf mjög
ungur störf til sjós
og lands, en árið
1929 lauk hann
prófi frá Stýri-
mannaskólanum í
Reykjavík. Sjó-
mennsku stundaði
hann nokkur ár eft-
ir að hann lauk
prófi sem stýrimað-
ur, en 1932 fór
hann í land og hóf
störf hjá Gasstöðinni í Reykja-
vík og starfaði þar þar til hún
var lögð niður. Þá byrjaði hann
störf þjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur og vann þar allt
til starfsloka 1976, seinustu
árin sem innheimtugjaldkeri.
Ágúst verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag.
HANN afi er dáínn. Ég vissi að
einhvern tíma mundi koma að því
og velti því oft fyrir mér hvemig
ég mundi bregðast við eða hugsa
en aldrei gat ég komist að niður-
stöðu. Sannleikurinn var síðan
þannig að ég hefði aldrei vitað
hvemig. Eitt er víst að þessu fylgdi
ákveðinn þroski og reynsla sem
verður til staðar og mun vonandi
leiða gott af sér í komandi framtíð.
Ég átti aldrei í vandræðum með
að lýsa afa þegar ég talaði við vini
mína. Hann var með meira hár en
pabbi, gekk í bleikum og gulum
skyrtum, flottum jakkafötum, með
hatt og starf og fór til útlanda einu
sinni á ári. Þannig maður var hann,
flottur, hress og kátur, og umfram
allt góður maður. Minningarnar era
margar og allar góðar. Hann pass-
aði mig oft á föstudags- eða laugar-
dagskvöldum og við fóram saman
út í sjoppu, hann keyþti sér neftób-
ak og bjór og ég fékk gos og síðan
var keyptur bijóstsykur til að hafa
með. Við fóram í margar sundferð-
irnar og hann gerði sitt til að kenna
mér að synda og pabbi sá um af-
ganginn. Og síðan vora allar göngu-
og veiðiferðirnar upp í Heiðmörk
þar sem náttúran með afa hafði
yfir sér sérstakan blæ.
Eftir að ég varð eldri, fór ég að
geta aðstoðað hann meira og þegar
hann gat ekki lengur ekið sjálfur,
fór ég með hann í bílnum mínum
sem var hans uppáhald. Og við fór-
um í langa bíltúra um allt Stór-
Reykjavíkursvæðið þar sem ég
sýndi honum hvernig borgin hélt
áfram að stækka. Þetta fannst hon-
um mikil upplifun og ef hann hafði
verið slappur þegar hann settist upp
í bíl þá kom hann dansandi út úr
honum að ferð lokinni. Orðatiltækin
og sögumar úr Vesturbænum og
af sjónum kunni hann og gat sagt
aftur og aftur og margar sitja eftir
í minningu minni og halda áfram
að segjast. Alltaf var hann reiðubú-
inn til að aðstoða og öllu tók hann
með jafnaðargeði. Það sem var þó
lýsandi í gegnum öll mín kynni við
þennan góða vin, var hversu húmor-
inn var ávallt skammt undan og
grínið alveg eins og úr Vesturbæn-
um_ í gamladaga.
Ég er feginn því að ákveðnir at-
burðir sem skiptu máli áttu sér stað
þessa síðustu ævidaga hans. Ég
lauk stúdentsprófi, og vissi hvað
ég ætlaði að gera í framtíðinni.
Einnig tók hann þátt í borgarstjórn-
arkosningum, svo og prófkjöri
Sjálfstæðisflokksins og vissi upp á
hár hveija ætti að kjósa, jafnvel
þótt hann væri orðinn mikið veikur.
„Feginn vil ég eiga þig að,“ sagði
hann þegar við voram komnir heim
með bjórinn, neftóbakið og matinn.
Þessar ferðir verða ekki fleiri en
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
SVEINN R. BRYNJÓLFSSON,
Fögrusíðu 15a,
Akureyri,
lést af slysförum 19. nóvember.
Útför hans fer fram fró Akureyrarkirkju
föstudaginn 25. nóvember kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent
á Knattspyrnufélag Akureyrar.
Sigrún H. Guðjónsdóttir,
Brynjólfur Sveinsson,
Sandra Hrönn Sveinsdóttir,
Birkir Guðjón Sveinsson.
t
Sambýlismaður minn og faðir,
RASMUS ANDREAS RASMUSSEN
frá Soldafjerð
í Færeyjum,
lést í Landspítalanum þann 12. nóvem-
ber síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent
á Þyrlusjóö Slysavarnafélags (slands.
Jóhanna Jóhannesdóttir og börn,
Ólavur Rasmussen og fjölskylda.
MIÐVIKUDAGUR 23. NÓVEMBER 1994 29
ég sagði til baka: „Glaður er ég að
eiga þig að og er þetta ekkert nema
sjálfsagt." Elsku afi, takk fýrir allt.
Birgir Grímsson.
Mig langar að minnast móðurafa
míns og ömmu, Ágústs Óskars Guð-
mundssonar, er jarðsettur verður í
dag frá Fossvogskirkju, og Sigríðar
Hjörleifsdóttur, er lést árið 1978.
Það era forréttindi að njóta sam-
vista við yndislegt fólk á lífsleið-
inni, hvort sem það eru ættingjar
eða vinir. Ég var svo heppin að afi
Gústi og amma Sísí voru hvort
tveggja í senn, vinir mínir og nánir
ættingjar. Amma Sísí var listræn
kona og kenndi mér að meta fegurð
náttúrunnar, nöfn blóma og fugla,
skelja og kuðunga. Hún setti vandað
handbragð sitt á alla hluti, hvort
sem um var að ræða útsaumaða
dúka og myndir, þurrkaðar blóma-
skreytingar eða heimabökuð brauð
og kökur. Afi Gústi var fyrir mér
ímynd mannkærleikans, með sínu
ljúfa viðmóti og heilbrigða lífsvið-
horfí. Saman teiknuðum við myndir,
spiluðum á spil og skemmtum okkur
yfir frásögnum hans af raunvera-
leika fyrri áratuga.
Beijaferðir, veiðitúrar, útilegur
og sunnudagsbíltúrar upp í Heið-
mörk vora ómissandi þáttur samver-
unnar við afa og ömmu og allra
best var að gista hjá þeim yfir helgi
og fá heitt kakó í rúmið á sunnu-
dagsmorgni. Sú hlýja og umhyggja
sem ég varð aðnjótandi frá afa og
ömmu verður mér stöðug uppspretta
orku í framtíðinni og mun ég leitast
við að miðla þeim krafti í minningu
afa Gústa og ömmu Sísíar.
Nína Margrét Grímsdóttir.
Ef það var, var hann afí vanur
að segja þegar ég hafði lokið við
að segja honum frá einhveijum at-
burði sem hafði komið fyrir mig.
Hann sagði aldrei, þetta var nú
skemmtileg saga, eða eitthvað í þá
áttina, bara, ef það var, lagsmaður,
ef það var. Þetta var eitt af mörgum
orðatiltækjum sem hann notaði
gjarnan og það var alltaf einhver
skemmtileg saga á bak við þau.
Sagan á bak við þetta var sú, að
maður sem afi sagðist hafa þekkt
þurfti ávallt að eiga síðasta orðið í
samræðum eða á fundum, og alltaf
þegar einhver hafði lokið máli sínu
eða ræðu, stóð hann upp og sagði:
Ef það var. Afi sagði mér að ástæð-
an fyrir því að hann sagði þetta
væri sú að það væri ekki til neitt
svar við þessu. Auðvitað alveg hár-
rétt.
Þegar ég var strákur var ég oft
að spila eða leggja kapal með afa
í Bogahlíðinni. I þá daga velti ég
því stundum fyrir mér, af hveiju
maðurinn í sögunni segði ekki frek-
ar eitthvað af viti þegar hann hefði
orðið, í stað þess að bulla svona.
Ég skildi seinna að það var ná-
kvæmlega það sem afi átti við með
að nota þetta tiltekna orðatiltæki.
Undarleg sérviska og rugl í fólki
var nefnilega ekki að hans skapi.
Þegar kom að knattspyrnu læ
hann ekki á skoðunum sínum. Afi
Gústi var nefnilega forfallinn knatt-
spyrnuáhugamaður og hafði mikla,
þekkingu á leiknum. Hann spilaði
með KR sem strákur, en það risti ’
nú ekki mjög djúpt hjá honum að
vera KR-ingur eins og algengt er
með Vesturbæinga. Afi hélt bara
með því iiði sem spilaði skemmtileg-
ast, svo einfalt var það.
Hann sá líka alla leiki sem ég
spilaði með Fram í yngri flokkunum.
Mamma og pabbi skilja nefnilega -
ekkert út á hvað knattspyrna geng-
ur og þess vegna var gott að eiga
afa sem skildi leikinn og gat miðlað
af þekkingu sinni. Hann var vanur
að ganga með hliðarlínunni sveif-
landi stafnum sínum fram og til
baka íbygginn á svip. Aldrei heyrði
ég hann hrópa hvatningarorð til
mín á meðan á leiknum stóð, eins
og svo margir foreldrar gera og ,
skemma með þvi ánægjuna fyrir
bömunum. Hann ræddi frekar við i
mig á leiðinni heim eftir leikina og
gaf mér góð ráð, varðandi það
hvemig ég og liðið gætum gert bet-
ur. Þetta var auðvitað miklu árang-
ursríkari aðferð heldur en öskur og
læti á hliðarlínunni sem enginn ai-
vöra knattspyrnumaður hlustar á
hvort sem er.
Afí Gústi var líka alveg einstak-
lega skapgóður maður. Ég man
aðeins eftir að hafa séð hann reiðan
einu sinni. Þá hef ég líklega verið
um átta ára gamall og við vorum
einu sinni sem oftar að veiða silung
saman. Ég hefði farið hættulega
nálægt vatninu þegar hann sá ekki
til og þá varð hann reiður, svona
rétt eitt augnablik, en síðan kom
brosið og hláturinn aftur sem var
hans vanalega fas. Hann var nefni-
lega alltaf svo bjartsýnn ogjákvæð- !
ur, jafnvel þessi síðustu ár, þegar
hann var orðinn mjög veikur og
þess vegna leið manni alltaf svo vel
í návist hans. Það var örugglega
því að þakka að hann lifði miklu
lengur en bjartsýnustu læknar
þorðu að spá, glas af bjór og gott
skap gera kraftaverk, það er nokkuð
ljóst.
Hann afi var vanur að hlæja þeg-
ar ég sagði við hann, að hann yrði
öragglega hundrað ára. Þetta var
mín óskhyggja því ég vildi hafa
hann eins lengi hjá okkur og raun-
hæft væri að óska sér, en dauðinn
hlustar ekki á óskir og á auðvitacL
alltaf síðasta orðið. Ef það var, afr
minn, ef það var.
Páll Grímsson,
Fresno, Kaliforníu.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
SIGURÐAR MARSELLÍUSSONAR,
Sólgötu 8,
(safirði.
Lilja Kristjónsdóttir,
Þórhildur Sigurðardóttir, Snorri H. Jónsson,
Kristján G. Sigurðsson, Anna Gunnarsdóttir,
Daníel Örn Kristjánsson.
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar end-
urgjaldsíaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringl-
unni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi í númer
691181. Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greinanna fari^
ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnamöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar era birtar afmælisfrétt-
ir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.