Morgunblaðið - 16.12.1994, Blaðsíða 52

52 FÖSTUDAGUR 16. DESEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
ÞÓREY SIGURRÓS
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Þórey Sigurrós
Þórarinsdóttir,
að jafnaði nefnd
Rósa, fæddist á Sól-
heimum __ á Óbótat-
anga í Ögurvík við
ísafjarðardjúp 14.
febrúar 1931. Hún
lést á heimili sínu í
Reykjavík 12. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þórarinn Þor-
bergur Guðmunds-
son útvegsbóndi og
kona hans Sigrún
Sigurðardóttir.
Rósa var yngst tíu systkina. Tvö
þeirra búa í Reykjavík, Kristín,
starfsmaður Ríkisspítala, og
Asgeir, vistmaður á DAS. Hin
átta eru látin: Guðmundur, Ósk-
ar, Guðmundur yngri, Dagbjört,
Margrét, Hermann og Sigríður.
Rósa missti föður sinn þriggja
ára gömul og fluttist þá með
móður sinni og Asgeiri bróður
sínum og Kristínu systur sinni
til ísafjarðar. Við andlát móð-
urinnar fluttist hún tíu ára göm-
ul til Margrétar
systur sinnar og
manns hennar,
Gísla Elís Einars-
sonar á ísafirði. Þar
ólst hún upp með
börnum þeirra
hjóna, Jósefínu,
Þórarni og Grétu.
Eftir gagnfræða-
próf starfaði hún í
áratug á Skattstof-
unni á ísafirði. Þar
ólst hún upp með
börnum þeirra
hjóna, Jósefínu,
Þórarni og Grétu.
Eftir gagnfræðapróf starfaði
hún í áratug á Skattstofunni á
ísafirði. Síðan Iá leiðin í eitt ár
til aðalræðismanns íslands í
New York. Þá tóku við verslun-
arstörf í mörg ár í Reykjavík
þar til hún hóf störf á Hótel
Sögu árið 1977. Þar starfaði hún
meðan heilsan Ieyfði fram á
mitt þetta ár. Rósa giftist ekki
og var barnlaus.
Utför hennar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag.
HVERT leitar hugurinn þegar ást-
vinur kveður, þjakaður af langvar-
andi sjúkdómi, en þó fullur af lífs-
vilja? Leitum við svara við stóru
spurningunni eða viljum við hverfa
til baka inn í sal minninganna og
reyna að endurlifa samverustundir
fyrri ára? An efa leitar hugurinn í
báðar þessar áttir. Gott er að mega
trúa því að við hittumst við fótskör
Drottins og lifum í eilífri hamingju
í Paradís. En það er ekki síður
mikilsvert að mega hverfa á vit
minninganna og endurlifa samver-
una með Rósu, þessari blíðu og
hlýju konu, sem lagði meira í söl-
umar fyrir aðra, en hún bað um
sjálfri sér til handa.
Ég minnist hennar fyrst sem
gullfallegrar hnarreistrar stúlku
sem geislaði af þrátt fyrir dökkt
hárið. Þá bjó hún hjá fósturforeldr-
um sínum á ísafirði, þeim Margréti
Þórarinsdóttur, sem jafnframt var
systir hennar, og Gísla Einarssyni,
sem alltaf var kenndur við Kaupfé-
lagið. Hún var þá trúlofuð Marteini
Eyjólfssyni leigubílstjóra. Þegar
þau Marteinn hófu búskap fékk
eldri dóttir Möggu og Gísla litla
herbergið hennar Rósu og þar hófst
það ástarævintýri, sem ég hef átt
í æ síðan.
Fljótlega slitnaði upp úr sambúð
þeirra Marteins og hélt Rósa þá á
vit ævintýranna og fór í vist hjá
Hannbsi Kjartanssyni aðalræðis-
manni í New York og fjölskyldu
hans. Sá tími var henni einstakur
draumatími. Hún kynntist nýjum
menningarstraumum á ástríku
heimili hjóna sem hún talaði alltaf
um af miklum hlýhug.
Eftir áð Rósa kom heim og ferð-
ir fóru að verða algengari milli ísa-
fjarðar og Reykjavíkur styrktust
ættar- og vináttuböndin. Hún og
ína konan mín voru ávallt sem syst-
ur auk þess sem Margrét tengda-
móðir mín og Rósa voru mjög nán-
ar og áttu reyndar saman íbúðina
á Eiríksgötunni sem Rósa hefur
búið í síðasta áratuginn.
Eftir að Margrét dó jókst sam-
gangur fjölskyldu minnar við hana
mikið. Strákamir mínir gistu alltaf
hjá Rósu og stundum með nokkra
félaga sína með sér, sem ekki áttu
jafn greiðan aðgang að heimilum
ættingja og synir mínir að þessari
litlu tveggja herbergja kjallaraíbúð,
sem alltaf virtist geta tekið við og
öllum leið svo vel í. Hún snerist í
kringum strákaliðið eins og hún
ætti í þeim hvert bein. Sama var
með okkur ínu, við gistum oftast í
seinni tíð hjá Rósu og nutum þá
alveg sérstakrar gestrisni og hlýju
frá þessari konu sem helst vildi allt
gera fyrir aðra, en ekkert þiggja í
staðinn. Við áttum líka góða daga
með henni vestur á ísafirði. Heim-
sókmr hennar og stundum vin-
kvenna voru meiri háttar hátíðir
vegna skemmtilegarar framkomu
hennar og þeirra góðu eiginda að
leggja öllum gott eitt til.
Rósa hefur frá árinu 1977 starf-
að sem þema á Hótel Sögu, sem
hún dáði mjög. Hún kunni því vel
að starfa þar sem þjónustan og
umbúnaðurinn var bestur og lagði
sig alla fram um að skila sínum
verkum þannig að hver sá konung-
ur, aðrir fyrirmenn, svo og almenn-
ir gestir hótelsins ættu ekki von á
betri aðbúnaði annars staðar. Það
er kannski til marks um vinnulag
hennar á þessu kröfuharða hóteli
að samstarfsfólk jafnt og yfirmenn
hafa fylgst náið með heilsu hennar
til endalokanna og nánasta sam-
MINNINGAR
starfskonan, yfírþernan, var hjá
henni nokkmm klukkustundum fyr-
ir andlátið.
Þrátt fyrir afar góða ummönnun
á Landspítalanum vildi Rósa vera
heima og frábært starfslið spítalans
undirbjó hana til heimferðarinnar
og sá um að öll nauðsynleg hjálpar-
tæki kæmu með.
Síðustu vikuna var hún svo í
umsjá systur sinnar og frænkna
heima á Eiríksgötunni. Dætur Sig-
ríðar systur hennar, þær Sigrún,
Stefanía og Halla, skiptust á um
að vera hjá henni og naut þar ekki
síst kunnáttu Höllu sem er hjúkrun-
arfræðingur og gat því leiðbeint um
meðferð og gefið sprautur. Kristín
dóttir Dagbjartar systur Rósu var.
mikið hjá henni síðustu dagana, auk
þess sem Þorbjörg nágrannakona
hennar hefur verið traust og góð
vinkona og sýnt mikinn styrk, þrátt
fyrir þá miklu erfiðleika sem hún
hefur sjálf þurft að þola undanfarin
ár. Kristín Þórarinsdóttir, sem alltaf
hefur sýnt litlu systur sinni mikla
umhyggju, var tíður gestur og ína
sem hefur verið syðra af og til í
vetur var hjá henni síðasta daginn.
Gréta frænka hennar í Ameríku,
sem ekki kemst frá sjúkum eigin-
manni hugsar til hennar með hlý-
hug og sama gerir Þórarinn bróðir
Grétu og ínu sem alltaf hefur hald-
ið sambandi við Rósu.
Minningamar fljúga um hugann,
flestar fagrar og góðar, en sumar
þyngri og sorglegri, en það var eins
með það og annað á lífsleið hennar
að erfiðu þættina lagði hún ekki á
aðra heldur bar þá.sjálf og vildi
halda þannig á að ekki skaðaði aðra.
Hún hélt góða skapinu og léttu
tilsvörunum, svo að illt var að sjá
kvölina sem fylgir langt gengnu
krabbameininu. Engan bilbug var á
henni að finna þegar Alfaðir kallaði
hana heim.
Við Ina kveðjum að leiðarlokum
okkar besta vin og drengirnir okkar
bestu frænkuna, sem vildi halda í
höndina á þeim og kenna þeim lífs-
reglurnar eftir því sem fjarlægð og
starfsannir leyfðu og Inga tengda-
dóttir okkar sendir henni hinstu
kveðju eftir stutt en góð kynni.
Guð blessi minningu hennar.
Úlfar Ágústsson.
Mín kæra móðursystir Rósa er
látin fyrir aldur fram, aðeins 63 ára
gömul.
Mínar fyrstu minningar um Rósu
eru frá því að hún var ung og glæsi-
leg stúlka vestur á ísafirði. Þar ólst
Rósa upp í góðu yfirlæti systur sinn-
ar Margrétar og Gísla Einarssonar
sem bæði eru látin, en þau gengu
Rósu í foreldra stað því Rósa missti
foreldra sína mjög ung að árum.
Þá var ég lítil hnáta á Flateyri en
fór stundum í heimsókn til Isafjarð-
ar og gisti þá hjá frænku minni
Margréti. Kvöld eitt er ég að fara
að borða hjá Möggu frænku, þá
kemur Rósa heim úr vinnunni. Ég
varð hálffeimin við þessa konu í
fyrstu, því hún var svo glæsileg og
vel til höfð, en hún gaf litlu frænku
sinni svo fallegt og hlýlegt bros að
feimnin hvarf á svipstundu. Eftir
matinn bauð hún mér inn í herberg-
ið sitt og þar fékk ég að skoða allt
fína dótið hennar. Allar götur síðan
hefur Rósa verið glæsileg kona í
mínum huga.
Okkar samskipti voru ekki mikil
á yngri árum en alltaf vissum við
vel hvor af annarri. Á fullorðinsár-
um urðu samskiptin nánari.
Rósa var sterkur persónuleiki,
greind, vel lesin um menn og mál-
efni og hafði næmt auga fyrir fal-
legum hlutum og umhverfi. Frænka
mín giftist aldrei né varð bama
auðið, þess heldur var henni um-
hugað um sína nánustu sem hún
fylgdist vel með og tók ríkulegan
þátt í gleði þeirra og sorgum.
Rósa gekk ekki heil til skógar
sl. tvö ár. Aldrei lét hún bugast,
var alltaf hress og kát og alltaf
stutt í húmorinn. SI. vetur var ljóst
að Rósa gekk með banvænan sjúk-
dóm. Ég minnist þess er hún hringdi
í mig og sagði mér tíðindin. Mig
setti hljóða, en hún sagði: „Stína
mín, ég hef tekið ákvörðun, ég
ætla ekki að bugast, lífinu ætla ég
að lifa meðan kraftar endast, ég á
svo góða að að þetta verður ekkert
vandamál." Við þetta stóð Rósa til
hinstu stundar.
Mér er sérstaklega minnisstætt
er við hjónin fórum á ættarmót
norður í ísafjarðardjúp sumarið
1993. Rósa varð okkur samferða,
þetta var níu tíma ferðalag í bíl.
Hún frænka mín sá svo margar
spaugilegar hliðar á lífínu og tilver-
unni alla leiðina að við hjónin vorum
sammála um að aldrei höfðum við
haft svona skemmtilegan ferðafé-
Iaga fyrr né síðar. Alltaf sá hún
skemmtilegri hliðarnar á öllu sem
varð á vegj okkar. Svona þekki ég
frænku mína, húmorinn alltaf til
staðar.
Undanfarin ár starfaði Rósa sem
aðstoðaryfírþema á Hótel Sögu. Því
starfí gegndi hún af lífí og sál
meðan heilsan leyfði. Rósa lést á
heimili sínu aðfaranótt mánudags-
ins 12. desember umvafín sínum
nánustu.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
færi ég frænku minni bestu þakkir
fyrir góðar stundir. Við eram þakk-
lát fyrir þær. Öllum ástvinum vott-
um við samúð.
Kristín Andrewsdóttir.
Þegar lokakallið kemur er það
mörgum líkn, sem hefur þjáðst af
illskeyttum sjúkdómum. Sjúkdómar
sem hlífa engum, sem á vegi þeirra
verða. Svo var því farið um Rósu
móðursystur mína. Baráttan var
hörð o g miskunnarlaus og sjúkdóm-
urinn hafði sigur að lokum. Ég
minnist þess að Rósa sagði í sumar
við mig að hún ætlaði að beijast
til síðasta dags, sem hún svo sann-
arlega gerði af miklum hetjuskap.
Hún var lítillát í kröfum sínum á
þessari þrautagöngu sinni, en þeim
mun þakklátari fyrir hvert smáat-
riði, sem að henni var rétt.
Stutt var í glettnina og spaug-
semi hjá frænku, og gleymist seint
glettnissvipurinn á andliti hennar
þegar léttleikinn vár látinn ráða
ríkjum. Gaman var að spjalla við
hana um viðburði daglegs lífs og
alltaf hafði hún skoðanir á hlutun-
um. Styrkurinn í sorginni má segja
að hafi verið að Rósu auðnaðist að
dvelja síðustu daga lífs síns á heim-
ili sínu umvafín umhyggju, ást og
elsku sinna nánustu, þar til þrauta-
göngunni lauk. Þessi umhyggja fyr-
ir Rósu yljar okkur sem næst henni
stóðum um hjartarætumar og lýsir
upp svartasta skammdegið.
Frá dætram mínum Helgu Þóru
og Sigríði Svölu svo og Jónasi eigin-
manni mínum flyt ég bestu kveðj-
ur, kveðjur með söknuði.
Elsku Rósa, vatnsberinn minn,
ég kveð þig að sinni með þökk fyr-
ir samfylgdina og ósk um góða
heimkomu.
Valgerður Stefanía
Finnbogadóttir.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast móðursystur minnar,
Þóreyjar Sigurrósar Þórarinsdóttur,
Rósu frænku eins og við systkina-
börn hennar kölluðum hana jafnan.
Þegar við missum ástvin sem
okkur er kær verða ýmsar spurn-
ingar um tilgang lífsins okkur ofar-
lega í huga.
Á mínum yngri árum hlakkaði
ég mikið til jólanna eins og önnur
börn. Minn undirbúningur við jóla-
gjafakaup hófst hjá Rósu frænku,
í versluninni þar sem hún vann, og
hjálpaði hún mér með glöðu geði
við að velja gjafír handa mömmu,
pabba og systkinum mínum.
Árið 1986 hóf ég störf á Hótel
Sögu. Þá gladdi það mig að vinna
með Rósu frænku, þar sem hún var
aðstoðaryfírþema á hótelinu og var
búin að vera þar í mörg ár. Ekki
þurfti ég að skammast mín á þess-
um stóra vinnustað fyrir að segja
að Rósa væri frænka mín, því hún
var mjög vel liðin af öllu því starfs-
fólki sem hún hafði með að gera.
Nú er margra ára baráttu lokið
við þann sjúkdóm, sem veldur
ótímabæra dauðsfalli hjá mörgum.
Kjark’ur Þóreyjar var mikill. Hún
vildi vera heima og það gat hún
með umhyggju og hjálp ættingja
sinna.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þórarinn Guðmundsson.
Hún Rósa frænka eins og við í
fjölskyldunni í Skálagerði kölluðum
hana hefur nú kvatt þennan heim
eftir erfið og langvinn veikindi und-
anfarin fjögur ár. Við viljum í örfá-
um orðum fá að minnast hennar,
en Rósa var einstakur persónuleiki
sem við vonum að fái notið sín
annars staðar áfram.
Rósa dvaldist um árabil á ísafírði
þar til hún fluttist til Reykjavíkur
en þar starfaði hún lengst af við
verslunarstörf. Þá starfaði Rósa um
árabil á Hótel Sögu sem herbergis-
þerna eða allt þar til kraftar hennar
þratu vegna hinna erfíðu veikinda.
Rósa frænka dvaldist oft á heim-
ili okkar bæði á Mánagötunni og í
Skálagerðinu þar sem hún tók full-
Erfidrykkjur

%
HÓTEL ESJA
Sími 689509
HALLDÓR
SIG URBJÖRNSSON
+ Halldór Sigur-
björnsson fædd-
ist í Bolungarvík 10.
júní 1908. Hann lést
á St. Jósefsspítala í
Hafnarfirði 6. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðríður Jónsdóttir
og Sigurbjörn Gísla-
son og áttu þau sam-
an son, Hafliða, en
hann var ógiftur.
Halldór giftist eftir-
lifandi konu sinni
Lilju Sigurðardótt-
ur, dóttur Sigurðar
Fr. Einárssonar kennara og Þór- fram frá Víðistaðakirkju í Hafnar-
dísar Jónsdóttur frá Dýrafirði. firði hinn 15. desember 1994.
Halldór og Lilja
gengu í hjónaband
1930 og eignuðust
fjögur börn. Eitt
þeirra, Helga, lést í
æsku, en þrjú, Mar-
grét, Kolbrún og
Garðar, eru búsett
erlendis. Halldór
starfaði lengst af sem
sjómaður, bæði á bát-
um og togurum. Eftir
að hann kom í land
um 1960 vann hann
hjá varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli.
Útför Halldórs fór
FJÓLA systir mín hringdi í mig
til að tilkynna mér andlát mágs
míns. Ég fylltist söknuði og minn-
ingar frá liðnum árum hrönnuðust
upp í huga mér. Ég var þó þakk-
lát Guði fyrir að leyfa honum að
kveðja þennan heim án þess að
líða meiri þrautir.
Halldór dvaldi ásamt Lilju konu
sinni á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Hún er enn við þokkalega heislu.
Halldór var traustvekjandi maður,
en dulur og kvartaði aldrei. Þau
hjónin eignuðust fjögur mannvæn-
leg börn en eitt af þeim, Helgu
litlu, yndislegt barn, misstu þau
kornunga. Hin börnin búa öll er-
lendis. Því miður gat ekkert þeirra
verið viðstatt jarðarför föður síns
vegna veikinda.
Ég kynntist Halldóri allvel á
ísafirði þegar ég dvaldist hjá hon-
um og systur minni. Einnig kynnt-
ist ég bróðurdóttur Halldórs, Ester
Hafliðadóttur, sem reyndist þeim
hjónum sem dóttir alla tíð.
Fyrir hönd okkar allra, einkum
barna, barnabarna og tengdasona,
vil ég kveðja góðan dreng. Biðjum
við Guð að leyfa jólastjörnunni að
leiftra og lýsa í sál okkar elsku-
legu systur sem hefur staðið sig
svo vel á þungbærum stundum
þessa lífs. Ég kveð þig, kæri Dóri,
og þakka þér fyrir allt sem þú
gafst og gerðir fyrir ástvini þína
meðan þú dvaldir meðal okkar.
í himnanna hása! hamingjan býr,
þar alfaðir, friður og fögnuður pýr.
Stjömumar lýsa og leiftra til þín,
og leiða þig þar sem guðsljósið skin.
(H.S.)
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi.
Hrefna Sigurðardóttir.