Morgunblaðið - 28.12.1994, Blaðsíða 42

42 MIÐVIKUDAGUR 28. DESEMBER 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t SIGFÚS JÓNSSON frá Einarsstöðum í Reykjadal, lést í Sjúkrahúsi Húsavíkur 24. desember. Systkini hins látna.
V
t SIGURJÓN ODDGEIR GUÐJÓNSSON, andaðist á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund að morgni aðfanga- dags. Jarðarförin auglýst síðar. Systkinin frá Holtakotum.

t BJÖRN KRISTMUNDSSON, Álftamýri 54, Reykjavík, lést á Reykjalundi 25. desember. Fyrir hönd aðstandenda, Stefán Kristmundsson, Þorvaldur Kristmundsson.

t Móðir okkar, VALBORG INGIMUNDARDÓTTIR, Ægisgötu 5, Akureyri, verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju fimmtudaginn 29. desember kl. 13.30. Erla Hrönn Ásmundsdóttir, Guðjón Björn Ásmundsson.

t Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, OTTÓ J. ÓLAFSSON, Sörlaskjóli 12, andaðist á heimili sínu 25. desember. Helga Kristín Ottósdóttir, Heba Hertervig, Hákon Hertervig, Guðrún Sigríður Ásgeirsson, Ólafur Ásgeirsson, barnabörn og barnabarnabörn.

t Faðir okkar, tengdafaðir og afi, GEORG SIGURÐSSON cand. mag., lést í Landakotsspítala 24. desember sl. Sigurður Georgsson, Steinunn Georgsdóttir, Jón Baldur Lorange, Bergsteinn Georgsson, Unnur Sverrisdóttir og barnabörn.

"1 t Móðir okkar og tengdamóðir, FJÓLA ODDSDÓTTIR, lést að morgni 26. desember. Jarðarförin fer fram frá Hallgrímskirkju miðvikudaginn 4. janúar kl. 13.30. Ýrr Bertelsdóttir, Þráinn Bertelsson, Sólveig Eggertsdóttir.

t Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi, JÓN GUÐMUNDSSON frá Málmey, Vestmannaeyjum, bifreiðastjóri, Engjavegi 9, Selfossi, lést á gjörgæsludeild Landspítalans 26. desember. Útförin verður auglýst síðar. Brúnhild Pálsdóttir, Guðmundur Paul Jónsson, Helga Jóhannesdóttir, Kolbrún Jónsdóttir Petersen, Anton Heinsen, Olgeir Jónsson, Bára Gísladóttir, Birgir Jónsson og barnabörn.
BJÖRN JÓNSSON
+ Björn Jónsson
fæddist á Set-
bergi í Fellnahreppi
í N-Múlasýslu 19.
september 1920.
Hann varð bráð-
kvaddur 16. desem-
ber siðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jón Friðrik
Guðmundsson, f.
1881, bóndi á Set-
bergi, og Katrín
Jónsdóttir, f. 1885.
Systkini hans voru
11 og var hann
næstyngstur. Af
þeim eru nú fjögur á lífi: Sigríð-
ur, Einar, Gunnar og Hjalti.
Látin eru: Bergrín, Anna, Þóra,
Olafur, Guðlaug, Þórarinn og
Guðmundur. Björn var ungur
sendur í fóstur til Isafjarðar.
Fósturforeldrar hans voru Elín
Sigríður Jónsdóttir ljósmóðir
og Þórður Guðjón Jónsson
múrarameistari. Elín var móð-
ursystir Björns. Fóstursystkini
hans þrjú eru: Þóra Sigríður,
Svanfríður og Jón Guðlaugur.
Hinn 28. desember 1946 kvænt-
ist Björn Jóhönnu Elísu Svend-
sen, f. í Neskaupstað 9. jan.
1921, d. 6. mars 1992. Þau eign-
uðust tvo syni. 1) Engelhart
HANN var aðeins þriggja ára, þeg-
ar stór barnahópur austan af fjörð-
um dreifðist til ættingja víðs vegar
um landið — og Bjössi fluttist til
móðursystur sinnarj Elínar Jóns-
dóttur ljósmóður á Isafirði. Fjögur
systkini hans fluttust líka þangað
vestur.
Þegar Elín giftist Þórði G. Jóns-
syni múrarameistara ólst Bjöm upp
hjá þeim í góðu atlæti og varð stóri
bróðir þriggja bama þeirra.
Hann sýndi þegar á unga aldri
þá góðu eiginleika sem einkenndu
hann alla ævi, en það voru sam-
viskusemi, dugnaður og þraut-
seigja. Hann naut þeirrar hámarks-
menntunar sem þá var völ á fyrir
vestan er hann lauk prófi í múrara-
iðn. Og þar kynntist hann lífsföru-
naut sínum, Jóhönnu Svendsen frá
Mjóafirði.
Hugur Björns hneigðist til bú-
skapar og fluttust ungu hjónin að
Hofi í Mjóafirði, þar sem þau bjuggu
búi sínu, Bjöm stundaði jafnframt
iðn sína á Austurlandi, eftir því sem
kostur gafst.
Þau fluttust síðan til Reykjavíkur
fyrir tæpum fjörutíu ámm þar sem
Björn vann síðan að múrverki fram
yfír sjötugsaldur.
Þau hjónin vom samhent í að
skapa sér og tveimur mannvænleg-
um sonum gott heimili og þar var
jafnan mjög gestkvæmt, einkum
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
FLUGLEIDIR
Svendsen Björns-
son, bifvélavirki, f.
21. ágúst 1947,
kvæntur Helgu
Haraldsdóttur. Þau
eiga þrjár dætur:
Berglindi, Jóhönnu
og Evu. 2) Þór
Svendsen Björns-
son tölvunarfræð-
ingur, f. 1. mars
1961, kvæntur Ásu
Halldórsdóttur.
Þau eiga tvö börn:
Hrafnhildi og
Björn. Björn ólst
upp á ísafirði og
lærði múrverk hjá fóstra sín-
um. Hann tók sveinspróf 1942,
en meistararéttindi hlaut hann
1948. Björn fluttist austur að
Hofi við Mjóafjörð 1943 og
stundaði iðn sína þar og í ná-
grannabyggðum. Einnig sinnti
hann bústörfum á Hofi hjá
tengdaforeldrum sínum. Árið
1955 fluttist hann til Reykjavík-
ur og stundaði múrverk, lengst
af hjá Magnúsi Baldvinssyni
múrarameistara. Hjónin
byggðu sér hús í Kópavogi og
fluttu þangað 1964 og áttu þar
heimili síðan. Björn verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju
í dag.
af Austfirðingum, enda var heimilið
opið bæði skyldfólki og vinum.
Hófust Bjöm og Jóhanna fljót-
lega handa um að byggja sér eigið
hús í Löngubrekku í Kópavogi, sem
vitnaði um dugnað þeirra og smekk-
vísi. Á sumrin leitaði hugur þeirra
þó gjarnan austur á land og dvöldu
þau á Hofi í Mjóafirði eins oft og
lengi og kostur var.
Það var okkur mikils virði að
eiga jafnan trausta og óeigingjarna
vináttu þeirra hjóna og við minn-
umst ótalmargra ánægjulegra sam-
verustunda.
Jóhanna lést fyrir tæpum þremur
árum og nú er Bjössi skyndilega
horfinn líka af sjónarsviðinu. En
þau skilja eftir ljúfar minningar sem
fjölmennur vinahópur þakkar. Og
við vottum innilega samúð sonun-
um, tengdadætranum og barna-
börnunum, en þeirra söknuður er
eðlilega sárastur.
Þóra og Haraldur.
Þær eru margar íslensku hvunn-
dagshetjurnar, fólkið sem gengur
hávaðalaust til daglegra starfa
sinna og rækir þau af samvisku-
semi, fólkið sem ræktar garðinn
sinn, sjálfstætt fólk sem skuldar
engum neitt og er sátt við guð og
menn. Um það era ekki skrifaðir
doðrantar en það markar oft dýpri
spor í líf samferðamannanna en
aðrir. Við andlát Bjössa vinar míns
hefur fækkað um einn í hópi hvunn-
dagshetjanna.
Eg hef kynnst mörgum dugnað-
arforkum í gegnum tíðina, bæði til
sjós og lands, en engum jafnoka
þínum. Löngun þín til að hjálpa
öðrum, ef þess væri nokkur kostur,
var takmarkalaus og ósérhlífnin
náði langt út fyrir hefðbundin
mannleg takmörk. Þessu kynntust
margir og nutu góðs af, ekki síst
við hjónin. Þér var flest betur gefið
en að tala um sjálfan þig eða guma
af afrekum þínum. En þú hafðir frá
mörgu að segja og þær stundir sem
_ Krossar
TTT áleiði
I viSaHit og máloSir.
Mismunandi mynstur, vönduð vinna.
Slml 91-35929 og 35735
við áttum saman undanfarna mán-
uði eru mér nú dýrmætur minninga-
sjóður. Á þessum tíma kynntist ég
þér í rauninni betur en öll þau 43
ár sem vinátta milli fjölskyidnanna
hefur staðið.
Hvern granaði að ekkert ætti
eftir að verða af öllu sem við töluð-
um um gera á komandi sumri, eins
og að ganga á Esju og skoða steina
og upplifa svo ótalmargt í náttúr-
unni. Þú varst svo hress og jákvæð-
ur, reiðubúinn að bjóða Elli kerlingu
byrginn þótt ljóst væri að þú gekkst
ekki heill til skógar. Það varst þú
sem hvattir mig til dáða, alltaf keik-
ur, stór og sterkur, þótt þung högg
hafi dunið á fjölskyldu þinni frá
manninum með ljáinn. Þú barst
harm þinn í hljóði en þó duldist
engum að þú syrgðir Jóhönnu þína
sárt, sem og Engelhart mág þinn.
Við vitum að þau taka nú vel á
móti þér.
Við Sossen og fjölskylda okkar
þökkum einstaka tryggð og vináttu.
Sonum þínum, Engelhart og Þór,
fjölskyldum þeirra og Sigrúnu mág-
konu þinni sendum við hugheilar
samúðarkveðjur.
Far þú í friði, kæri vinur.
Rolf.
Elskulegur afi minn er dáinn. Það
er erfitt að ímynda sér að hann sé
farinn og að ég eigi aldrei eftir að
sjá hann aftur. Það eru ekki nema
tvö ár síðan amma dó og nú deyr
afi rétt fyrir jólin. Það er mikill
styrkur fyrir mig að líta til baka
og rifja upp allar þær dásamlegu
stundir sem ég átti með afa og
ömmu í Kópavogi.
Afí og amma tóku okkur alltaf
opnum örmum þegar við komum
og heimsóttum þau í Löngubrekku
í Kópavoginum. Það var ekki sjald-
an sem ég fékk að gista hjá þeim
um helgar. Afi og amma reyndu
alltaf að gera eitthvað skemmtilegt
fyrir mig þegar ég kom til þeirra.
Að ekki sé minnst á matinn, alltaf
reyndu þau að gera mér til hæfis.
Á hveiju ári, rétt fyrir jólin, kom
fjölskyldan saman og bakaði laufa-
brauð. Amma hnoðaði deigið með
dyggri aðstoð afa og hún flatti það
út. Við sáum um að skera það út
og að lokum steikti afi það. Að
laufabrauðsgerðinni lokinni vora
steiktar kleinur, bestu kleinur í
heimi. Við höfum alltaf frá því að
við munum eftir okkur farið í laufa-
brauð og kleinur til ömmu og afa.
Það er erfítt að ímynda sér jólin
án þess að hafa þau hjá sér.
Eg man líka eftir þeim ófáu
berjaferðum sem ég fór með þeim.
Þau höfðu bæði einstaklega gaman
af því að tína ber og skoða náttúr-
una. Þegar ég var yngri fór ég oft
með þeim í beijamó með fullt af
fötum til að fylla af beijum og
ógleymanlegu nesti sem amma var
snillingur að búa til og borðað var
úti í náttúranni og beið maður
spenntur eftir að fá brauð með afa-
osti (mysuosti) og geitaosti.
Þau voru bæði harðdugleg og
vinnusöm. Aldrei man ég eftir því
að hafa komið í Löngubrekku án
þess að eitthvað hafi verið um að
vera.
Ég minnist þess hve afi var þolin-
móður við börn, við gátum setið
tímunum saman og spilað og talað
saman. Hann sagði mér líka sögur
af sjálfum sér og því sem hann
hafði lesið, hann hafði frá mörgu
að segja hann afi.
Þó að það sé sárt að þau séu
bæði farin veit ég að nú líður þeim
vel því að þau eru saman. Þegar
amma dó var söknuður afa mikill
því að ástin á milli þeirra var svo
sterk. í dag hefðu þau átt 48 ára
brúðkaupsafmæli.
Elsku amma og afí, ég mun allt-
af sakna ykkar. Guð blessi ykkur.
Ykkar Jóhanna Elísa.
Bjössi afi er dáinn. Ég var ekki
svo heppin að kynnast afa mínum
eins vel og Jóhanna systir mín, en
ég á þó góðar minningar um hann.
T.d. þegar við fórum þijú, afi, pabbi
og ég, austur til Mjóafjarðar. Við
fóram að Hofi þar sem pabbi er
fæddur. Afi og pabbi voru að laga