Morgunblaðið - 28.01.1995, Blaðsíða 30

30 LAUGARDAGUR 28. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
JÓNÍNA ÞÓRUNN
JÓNSDÓTTIR
+ Jónína Þórunn
Jónsdóttir,
fyrrum húsfreyja í
Vorsabæ í Austur-
Landeyjum, fædd-
ist í Vorsabæ 18.
september 1911.
Hún lést á heimili
sínu í Vorsabæ 10.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Erlends-
son frá Skíðbakka,
f. 7.5. 1870, d. 15.2.
1941, og Þórunn
Sigurðardóttir frá
Snotru, f. 16.9.
1879, d. 17.11.1921. Jónína var
áttunda í röð fimmtán systkina
og eru tvö þeirra á lífi: Magnea,
f. 14.3. 1909, og Kristinn, f.
10.2. 1914. Látin eru: Sigurður
Óskar, f. 11.10. 1902, d. 13.10
1902; Sveinn, f. 25.4. 1904, d.
8.8. 1977; Oddgeir Erlendur,
f. 8.4. 1905, d. 30.10. 1940;
Guðrún Sigurósk, f. 7.12. 1906,
d. 8.5. 1935; Árni Sigursæll, f.
12.2. 1908, d. 30.9. 1990;
Guðný, f. 29.1.1910, dó þriggja
mánaða; Guðný Guðmunda, f.
29.1. 1913, d. 13.4. 1916; Gróa,
f. 19.9. 1915, d. 9.5. 1937; Ág-
ústa, f. 17.6.1917, d. 13.8.1979;
Sigríður, f. 11.8. 1918, d. 4.2.
1992; Höskuldur, f. 27.6. 1920,
d. 25.12. 1920; og Höskuldur,
f. 15.11. 1921, d. 24.6. 1923.
Hinn 28.1. giftist Jónína Guð-
mundi Júliusi Jónssyni frá
Borgareyrum í V-Eyjafjöllum,
f. 6.1. 1904, d. 16.1. 1989. Þau
hófu búskap í Vorsabæ vorið
1938 og bjuggu þar til ársins
1980. Þau eignuðust átta börn.
Þau eru: 1) Jón Þórir, f. 6.4.
1939, sambýliskona
Erna Árfells, f.
11.2. 1942. Þau
eiga þijú börn og
búa í Berjanesi í
V-Landeyjum. 2)
Guðrún Ingibjörg,
f. 4.8. 1940, gift
Ólafi A. Guðmunds-
syni, f. 23.2. 1940,
þau eiga þijú börn
og sjö barnabörn
og búa á Hellu. 3)
Bóel Jónheiður, f.
20.11. 1942, gift
Ólafi Tryggvasyni,
f. 5.6. 1940. Þau
eiga átta börn og tíu barnabörn
og búa á Raufarfelli í A-Eyja-
fjöllum. 4) Ásgerður Sjöfn, f.
30.7. 1948, var gift Helga Jóns-
syni, f. 6.7. 1943, d. 7.4. 1993.
Þau eiga sex börn. Hún býr í
Lambhaga á Rangárvöllum. 5)
Erlendur Svavar, f. 14.7. 1949,
sambýliskona Ásta Guðmunds-
dóttir, f. 12.11. 1955. Þau eiga
einn son og búa á Arnarhóli i
V-Landeyjum. 6) Björgvin, f.
31.7. 1951, d. 19.3. 1955. 7)
Jarþrúður Kolbrún, f. 12.2.
1953, sambýlismaður Helgi B.
Gunnarsson. Þau eiga eitt fóst-
urbarn og búa á Brú í A-Lan-
deyjum. 8) Björgvin Helgi, f.
27.6. 1959, sambýliskona Krist-
jana M. Oskarsdóttir, f. 10.2.
1965. Þau eiga tvo syni og búa
í Vorsabæ í A-Landeyjum. Síð-
ustu fjögur árin dvaldi Jónína
hjá dóttur sinni Jarþrúði Kol-
brúnu og fjölskyldu hennar á
Brú í A-Landeyjum. Útför Jón-
ínu fer frá frá Voðmúlastað-
arkapellu í dag.
ELSKU amma okkar er dáin.
Elsku amma, við þökkum þér
allt sem þú hefur gefið okkur. Við
munum eftir þegar þú passaðir
okkur, þegar við vorum litlir. Þá
söngst þú alltaf falleg lög, við
munum aldrei gleyma því. Nú ert
þú komin til Guðs, og við vitum
að þú fylgist með okkur og þér líð-
ur aftur vel, hjá afa og Bóbó
MINIUINGAR
frænda. Við eigum svo margar
minningar um þig, sem munu aldr-
ei hverfa. Með tímanum hverfur
sársaukinn, en minningarnar um
þig munu vara að eilífu í huga
okkar.
Við munum alltaf sakna þín.
Stýr minni hönd að gjöra gott,
að gleði’ ég öðrum veiti,
svo breytni mín þess beri vott,
að bam þitt gott ég heiti.
Stýr mínum hag til heilla mér
og hjálpar öðrum mönnum,
en helst og fremst til heiðurs þér,
í heiðarleika sönnum.
(V. Briem.)
Bless amma.
Jón Óskar og
Guðmundur Hafþór.
Elsku mamma. Við þökkum þér
alla þá umhyggju og hlýju sem þú
veittir okkur. Þolinmæði, umburð-
arlyndi, kærleika og ást.
Nú þegar við kveðjum þig í
hinsta sinn, langar okkur öll að
kveðja þig með þessum erindum
úr ljóðinu sem þú ortir um ferm-
ingu til móður þinnar, sem þú
misstir þegar þú varst tíu ára göm-
ul:
Ég minnist þín, ó, mamma mín,
hve mild og hlý var höndin þín,
þú vafðir mér að votri kinn
og vermdir litia kroppinn minn.
Ég vil, mamma, þakka þér,
það sem gafstu snauðri mér,
vertu, elsku mamma mín,
mér við hlið er ævin dvín.
(Jónína Jónsdóttir)
Hvíl þú í friði. Guð blessi minn-
ingu þína.
Börnin.
Það eru ekki mörg ár síðan til
mín kom maður og bað mig að
skrifa minningargrein um mann,
sem við báðir þekktum. Ég vildi
gjarnan verða við ósk hans og ját-
aði án þess að hugsa mig um.
Fannst þetta ekki mikið mál að
leysa. Þó fór svo, að ég gafst upp,
þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir.
Greinin sú varð aldrei lengri en
tvær línur. Ég er smám saman að
skilja hvers vegna: Okkur var ekki
sérlega vel til vina.
Nú bregður svo við, er ég frétti
andlát Jónínu Jónsdóttur frá
Vorsabæ, að á mig sækir löngun
til að minnast hennar nokkrum orð-
um. Nú þykir mér vandalítið að
koma hugsunum mínum í búning.
Ekki þó með feitu letri, heldur því
letri, sem hæfir „venjulegri verka-
konu“, sem tók þátt í gleði og sorg
lífsins eftir því sem efni stóðu til
hveiju sinni.
Það var fyrst í réttunum heima,
að ég man eftir Jónínu. Þar voru
bændur og aðrir hver öðrum líkir,
sögðu fátt og unnu vel. Aftur á
móti man ég Jónínu, glæsilega
konu, ríða brúnum gæðingi og fara
mikinn. Gangurinn, sem hesturinn
fór, var í minni sveit kallaður brokk-
tölt, léttur og þægilegur manni og
hesti. Ég ásamt öðrum horfði á
með aðdáun, en enginn hafði orð
um. Smá öfund kannski. Ég er ekki
í vafa um, að Jónína vissi þá, að
henni var veitt athygli og að hún
naut þess. Það er að líkindum svo
með alla menn, að þeir þrá frelsið.
Listin er bara að þora að vera
maður sjálfur. Ég ætti auðvitað að
skrifa það með smáu letri, en ég
kýs að kalla hana venjulega verka-
konu fyrst og fremst vegna þess
hve óvenjuleg hún var. Hún var svo
fjölbreytt í skapi. Óvenjuleg m.a.
vegna þess, að hún lét viðmælanda
sinn finna álit sitt með svipbrigðun-
um einum. Þeir, sem til þekktu,
muna sjálfsagt eftir því hve hún
lyfti mani upp með andlitssvipnum
einum saman, gladdist yfir vel-
gengni annarra og svo var enginn
vandi að dveljist í návist hennar.
Hún gat grátið yfir litlu, en aftur
á móti sigrast á erfiðleikum án
þess að blikna. Hún varð vond,
þegar rangindi voru á ferð en jafn-
vel í næstu andrá montin með sig.
Þá dökknaði í henni röddin en aug-
un ljómuðu. Þessi kona var trúuð,
jafnvel svo, að aldrei þurfti að ef-
ast. Þeir, sem þannig trúa, tala
ekki sýknt og heilagt um guð. Um
sjálfsagða hluti þarf ekki að tala.
Ég minnist þess, er Jónína brá
sér í gervi skáldsins og las fyrir
foreldra mína og okkur krakkana
ljóð eftir sjálfa sig. Þó minnist ég
þess ekki að hafa séð neitt útgefið
eftir hana á prenti. Kannski hefur
hún komist að því, að þetta er eng-
inn vandi. Því þá að yrkja ljóð?
Sagt er, að tónlistin sé drottning
listanna. Fáa vissi ég njóta hennar
betur en Jónínu. Það var ekki í tísku
á uppvaxtarárum hennar að senda
ungar sveitastúlkur til söngnáms,
þó efnilegar væru. Því fór hún á
mis við þá viðbót, sem námið veitir.
Kona, sem heimsótti Jónínu
skömmu fyrir andlátið, sagði mér,
að hún hafi með erfiðismunum talað
um hestinn sinn. Dýrin og velferð
þeirra voru alla tíð ofarlega í huga
hennar, enda hafa gæðingar alltaf
loðað við Vorsabæ.
Ég veit, að Morgunblaðið hefur
takmarkað pláss undir aðsendar
greinar. Því læt ég hér staðar num-
ið. Þó ætti Jónína það inni, að út
væri gefíð sérstakt blað henni til
heiðurs, þó ekki væri til annars en
lýsa því, hvernig hún með lífemi
sínu setti manngildið ofar auðgildi.
Næst, þegar ég heyri einhvern lýsa
því hvernig hann tengir sjálfan sig
þessum hugtökum, mun nafn Jón-
ínu Jónsdóttur koma hér í hug.
Filippus Björgvinsson.
Er sárasta sorg ökkur mætir
og söknuður huga vom gætir
Þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minninpm hlýjum.
(H.I.H.)
Er ég í dag kveð tengdamóður
mína Jónínu Þórunni Jónsdóttur
fyrrum húsfreyju í Vorsabæ vil ég
þakka henni fyrir samfylgdina og
það sem hún gerði fyrir mig og fjöl-
skyldu mína.
Þú barst með þér sólskin og svalandi blæ
það sáu víst flestir er komu á þinn bæ.
Þó harmandi væm og hryggir í lund
þá hressti og nærði þín samverustund.
Með ástkærri þökk fyrir umliðna tíð,
ömgga vináttu og orðin þín blíð,
við kveðjum þig vina sem fórst okkur frá
og framar á jarðriki megum ei sjá.
(Agúst Jónsson.)
Guð blessi hana og minningu
hennar.
Helgi B. Gunnarsson.
+ Guðmundur
Guðnason var
fæddur 30. apríl
1924 á Eyri við
Reyðarfjörð. Hann
lést 18. janúar síð-
astliðinn á heimili
Guðmundar sonar
síns og tengdadótt-
ur á Húsavík. For-
eldrar hans voru
Guðni Þorsteins-
son múrarameist-
ari og járnsmiður
og Þorbjörg Ein-
arsdóttir húsmóð-
ir. Guðmundur átti
ættir að rekja til Reyðarfjarð-
ar og Lóns í Austur-Skafta-
fellssýslu. í kring um árið 1926
fluttu þau Guðni og Þorbjörg
að Brekku í Reyðarfirði og
bjuggu þar til ársins 1945 er
þau fluttu að Selfossi þar sem
þau bjuggu til æviloka. Þau
eignuðust 13 börn en misstu 4
drengi unga að aldir. Börnin
eru Eggert Eyjófur, f. 22. júlí
1914, d. 29. nóvember 1993;
Emil Hilmar, f. 10. apríl 1919,
d. 8. mars 1921; Eiríkur, f. 22.
janúar 1921, d. 11. febrúar
1921; Emma Kristín, f. 8. mars
1922; Gísli Einar, f. 25. ágúst
1925, d. 6. janúar 1981; Hörður
Halldór, f. 10. janúar 1928, d.
11. júní 1928; Kjartan Þor-
steinn, f. 10. janúar 1928, d.
22. júní 1928; Guðfinna Torf-
hildur, f. 7. desember 1928;
Ásdís Pálína, f. 23. febrúar
1931; Jóna Bene-
dikta, f. 15. júlí
1933; Hulda Björg,
f. 26. janúar 1937,
d. 27. apríl 1986;
Ásgeir Lárus, f. 31.
desember 1938.
Guðmundur ólst
upp hjá foreldrum
sínum en fór ungur
að heiman. Hann
nam trésmíði við
Iðnskólann í
Reykjavík og vann
við þá iðn meira
og minna alla ævi.
Hann stundaði
einnig sjósókn í nokkur ár í
Vestmannaeyjum. Hinn 23.
janúar 1957 kvæntist Guð-
mundur, Fjólu Guðmundsdótt-
ur, f. 21. júlí 1929, frá Hellis-
sandi. Þau slitu samvistum
fyrir nokkrum árum og er
Fjóla búsett á Húsavík. Þau
bjuggu fyrst í Reykjavík, síðan
stuttan tíma á Selfossi en
fluttu árið 1961 að Amarbæli
í Ölfusi og bjuggu þar til árs-
ins 1967. Síðan fluttu þau til
Vestmannaeyja og þar bjó
Guðmundur alla tíð eftir það
að undanskildu gosárinu en
síðustu árin dvaldi hann á elli-
heimilinu Hraunbúðuni í Vest-
mannaeyjum.
Þau Guðmundur og Fjóla
eignuðust sjö böm, Kristínu
Kolbrúnu, Valey, Guðmund,
Halldór, Inga Vigfús, Guðna
Þorberg og Guðrúnu Unni.
Guðna misstu þau í sjóslysi 17.
febrúar 1981 en hin börnin em
öll á lífi. Kristín Kolbrún er
gift Samúel Guðmundssyni
kjötiðnaðarmanni í Hafnar-
firði og eiga þau þrjú börn.
Valey er gift Svavari Valdi-
marssyni trésmíðameistara á
Selfossi og þau eiga fjóra syni
og eitt barnabarn. Guðmundur
er sjómaður á Húsavík, kvænt-
ur Ólínu Steinþórsdóttur og
eiga þau eina dóttur, en Guð-
mundur á tvo syni frá fyrra
hjónabandi. Halldór er bóndi
og trésmiður í Suðursveit,
hans kona er Inga Þorsteins-
dóttir og þau eiga þrjú böm
en Halldór átti eina dóttur
áður. Ingi Vigfús er ókvæntur
og barnlaus. Hann er öryrki
og dvelur á Kópavogshæli.
Guðrún Unnur er gift Guðjóni
Þ. Gíslasyni vélvirkja á Sel-
tjarnamesi og þau eiga 2 dæt-
ul\
Útför Guðmundar fer fram
frá Húsavíkurkirkju í dag.
Það er hollvina fátt
ef þú alls engan átt
sem að andar að gröf þinni skilnaðarljóði.
Vel má kannast við það
eða kveða svo að
þá sé kuldinn of mikill í íslendings bióði.
Því hvemig sem brimið og boðamir falla
er bylgjan hið siðasta jöfn fyrir alla.
Guðni Þorsteinsson.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Guðmundar tengdaföður
míns. Mér eru enn í fersku minni
okkar fyrstu kynni, en þau hófust
fyrir um það bil 29 árum. Ég kom
þá ungur maður á heimili tilvon-
andi tengdaforeldra minna í
Arnarbæli í Ölfusi. Mér var tekið
opnum örmum þá, sem og alla tíð
eftir það. Fljótlega urðum við
mestu mátar, og naut ég þess oft
að hlusta á hann segja frá. Guð-
mundur var víðlesinn og vel að sér
um hin ýmsu mál. Stjórnmál áttu
hug hans allan. Hann var ákafur
stuðningsmaður Sjálfstæðis-
flokksins og sat á mörgum lands-
þingum flokksins. Bridsspilari var
hann mjög góður og eru ótaldar
allar þær keppnir sem hann tók
þátt í. Hann lagði hart að sér að
kenna mér þá kúnst að spila þetta
spil, reyndar með misgóðum ár-
angri og var það þá helst nemand-
anum að kenna, eða kannski
áhugaleysi nemandans. Þær voru
ófáar helgarnar austur í Arnar-
bæli sem fóru í spilakennslu, þó
var á vorin yfirleitt gert hlé á
þeim hlutunum, því þá þurfti að
nytja hólmana sem fylgdu Arnar-
bæli, en það var svartbaks- og
gæsaeggjataka. Alltaf gætti Guð-
mundur þess að vel væri gengið
um varpið og kom aldrei til greina
að tæma hreiðrin, því hann bar
mikla virðingu fyrir landinu og líf-
ríki þess. Smiður var hann góður
og þau eru víst ófá húsin sem
hann reisti um ævina, eða hafði
unnið við á annan hátt. Hann
stundaði einnig sjómennsku og
skipti ekki máli við hvort hann
vann, hann var alls staðar vel lið-
inn af vinnufélögum sínum, enda
trúr og tryggur sínum vinum og
vinnufélögum.
í samkvæmum og á mannamót-
um var hann alltaf hrókur alls
fagnaðar, enda gamansamur mjög
og glettinn og kunni frá mörgu
skemmtilegu að segja. Á stundum
sem þessum leita margar minning-
ar á hugann. Það er svo margs
að minnast og margt að þakka.
Því miður átti hann við erfið veik-
indi að stríða sín síðustu ár, en
allt fram að því síðasta hélt hann
sinni sérstöku sálarró og skýru
hugsun. Með þessum fáu orðum
kveð ég þig, minn kæri vinur.
Hafðu þökk fyrir allt og allt. Megi
góður Guð geyma þig um alla ei-
lífð.
Börnum hans, systkinum og
öðrum ættingjum sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Hve lítið sýnist lífíð manns
þá litið er til baka.
An dvalar hverfa dagar hans,
sem draumur enda taka.
Sjá þúsund ár vors iýðs og lands
eru liðin sem næturvaka.
(M.Joch.)
Samúel Guðmundsson.
Ekki datt mér í hug elsku afi
minn þegar ég bauð þér góða nótt
að kvöldi 17. janúar að ekki sæj-
umst við aftur. Þú varst lengi
búinn að þrá að koma til okkar
og loksins komstu eftir langa bið,
ég vildi að stundir okkar hefðu
verið fleiri elsku afi minn, en svona
er Iífið. Allt í einu varstu farinn
frá mér. Ég veit að Guðni, amma,
afi og Áslaug mín tóku vel á móti
þér. Þá líður þér vel.
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlaustu friðinn
og allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unninn
og sólinn björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning þín.
Þín sonardóttir,
Guðný Þóra Guðmundsdóttir.
GUÐMUNDUR
GUÐNASON