Morgunblaðið - 28.01.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAU GARDAGUR 28. JANÚAR 1995 35
Þannig hafa vetrar völd,
váleg heimtað öll sín gjöld.
Hljótt er gengið, harmur sár,
hjörtun nístir, falla tár.
Hún Hjödda er dáin. Mig langar
með örfáum orðum að kveðja hana
og þakka henni öll árin sem við
vorum vinkonur. Minningarnar eru
margar og góðar. Ég veit að vel
hefur verið tekið á móti henni og
dætrum hennar tveim þar sem þær
eru núna og þó við séum öll hrygg
á þessari stundu, þá segir spámður-
inn Kahlil Gibran: „Skoðaðu hug
þinn vel þegar þú ert glaður og þú
munt sjá að aðeins það sem valdið
hefur hryggð þinni geri þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu
þá aftur hug þinn og þú munt sjá
að þú grætur vegna þess sem var
gleði þín. Því að hvað er það að
deyja annað en að standa nakinn í
blænum og hverfa inn í sólskinið?"
Elsku Jonni, Rósa, Kristín, Binna
og aðrir aðstandendur, ég votta
ykkur samúð mína.
Guðlaug (Laulau).
Spámaðurinn Gibran segir:
„Sorgin og gleðin ferðast saman að húsi
þfnu og þegar önnur situr við borð þitt,
sefur hin f rúmi þínu. Þú vepr salt á milli
gleði og sorgar."
Þessi orð koma sterkt upp í hug-
ann þegar ég hugsa um Hjördísi
og yndislegar dætur hennar tvær,
Bimu og Helgu. Hvít snjóbreiða,
hvítt farg bindur enda á líf og breyt-
ir ljósi í myrkur. Þrjár mæðgur
hverfa í einu vetfangi úr þessum
heimi. Sorgin er yfirþyrmandi. Hug-
urinn leitar til baka. Það er hvíta-
sunnan, sól skín í heiði, dásamlegt
logn og veðurblíða umvefur íbúa
Súðavíkur. Um allt þorpið blaktir
íslenski fáninn við hún. Gleðin rík-
ir. í dag er ferming í Súðavíkur-
kirkju. Stór dagur í lífi þriggja ung-
menna, stór dagur í lífi foreldra
þeirra og ættingja. Við hjónin erum
þátttakendur, við samgleðjumst
Hjördísi og Jónasi á fermingardegi
Birnu dóttur þeirra. Allir í hátíðar-
skapi. Afi, amma og kær vinkona
koma frá höfuðborginni til að gleðj-
ast með Birnu. Hamingjan skín úr
andliti ungu stúlkunnar, sem nú
stígur sín fyrstu spor í heimi fullorð-
inna. Bima, í miðjum hópi þriggja
fallegra fjörmikilla systra. Hún er
tilbúin að takast á við þetta nýja
líf. Hún á gott, hún á yndislega
foreldra sem umvefja hana. Hún á
systur sínar tvær, Rósu og Helgu,
sem fylgja henni hvert fótmál þenn-
an gleðidag eins og svo marga aðra
daga, því þær voru sérstaklega
samrýndar systur.
Við Dónald þökkum fyrir þennan
sólríka fermingardag á heimili
Hjördísar og Jónasar. Við þökkum
góðar og glaðar stundir í Súðavík
þetta eina ár sem við dvöldum þar.
Hugur okkar er hjá Jónasi heimilis-
föðurnum og Rósu dóttur hans.
Megi Guð gefa þeim trú, styrk og
kraft. Megi Guð geyma Hjördísi og
dætur hennar Birnu og Helgu.
Helga Mattína og Dónaldfi
Grímsey.
Fyrir um 30 árum framan við
bókasafnið í Sólheimum, sátum við
saman tvær sjö ára og sögðum
hvor annarri skröksögur um hvað
við værum frægar og miklar, þetta
var upphaf vináttu sem átti eftir
að þroskast og dafna. Aldrei hefur
borið skugga á í öll þessi ár og alla
tíð höfum við haldið miklu sam-
bandi. Oft höfum við getað hlegið
að þessum fyrstu kynnum okkar.
Nú er komið að kveðjustund, vin-
kona mín hefur verið kölluð burt
frá okkur hér á jörðu og með henni
tvær af þremur dætrum þeirra
Jonna. Birna Dís, ung stúlka, hæg
og hljóð eins og hún var, samt svo
ákveðin. Ég minnist þess þegar hún
var nýfædd og ég kom til að fá að
þefa af henni, eins og við kölluðum
það, þá sá ég þau bláustu augu sem
ég hef nokkru sinni séð í litlu bami,
og það var svo mikið í þessum aug-
um. Og Helga Björk, yngst þeirra
systra, hress og skemmtileg, mikill
fjörkálfur og alltaf var stutt í húm-
orinn og dillandi hláturinn.
Hjödda vinkona var búin öllum
þeim kostum sem prýtt geta eina
manneskju og mikið er ég þakklát
fyrir að hafa fengið að eiga hana
sem vin.
Mér er hugsar til laugardagsins
14. janúar sl., en þá hringdi hún
til að óska mér til hamingju með
afmælisdag yngstu dóttur minnar
og í framhaldi af því þá fórum við
að tala um börn og barneignir. Nið-
urstaðan var sú að við vomm svo
sælar með það sem við áttum og
þannig var með hana, hún átti svo
auðvelt með að þakka fyrir það sem
hún hafði og ef á móti blés þá var
hún fljót í Pollýönnuleikinn, heldur
en að kvarta eða þrasa.
Hjödda átti mörg áhugamál, eins
og lestur, andleg og mannleg mál-
efni, og svo sönginn, en hún hafði
sungið í kór bæði hér fyrir sunnan
og svo eftir að hún flutti vestur, þá
í kirkjukórnum þar. Söngurinn var
henni mikil ánægja í gegnum tíðina
og stytti henni stundirnar.
Fjölskyldan tók sig upp og flutti
vestur fyrir rúmum tvemur árum
og þá man ég að hún hafði miklar
áhyggjur af því að stelpurnar sínar
myndu ekki una þar, svo það gladdi
hana mikið þegar hið gagnstæða
kom í ljós.
Nú þegar ég sit hér og skrifa
þessar línur, finnst mér ég heyra í
henni hljómfagra röddina og fallega
hláturinn og sjá breiða brosið sem
hún var svo óspör á.
Elsku Jonni, Rósa, Kristín og
fjölskyldur, við vottum ykkur okkar
innilegustu samúð og megi hlýjar
minningar veita ykkur birtu í þess-
ari miklu sorg.
Svo legpr þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjama hver, sem lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum
mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum ámm,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt vera mín - í söng og támm.
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá kvaldri sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín rekur.
Þú gafst mér alla gleði, sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn ffá mér
tekur.
(D.S.)
Helga Þóra og fjölskylda.
Kveðja frá Kór Átthagafé-
lags Strandamanna
Ég sá Hjördísi fyrst er hún kom
á æfíngu hjá kórnum haustið 1985.
Hún var björt yfírlitum og með
þetta breiða bros. Þessi gjörvilega
kona, sem ekki var komist hjá að
taka eftir, var ekki síðri í raun en
sjón. Hún var hreinskiptin og hlýleg
og lagði alltaf gott til mála. Og
alltaf tilbúin að aðstoða hvar sem
þess þurfti. Það var gott að vera
við hlið hennar í söng og hveiju
öðru sem við tókum okkur fyrir
hendur. Dæturnar þijár, Rósa,
Birna og Helga, komu líka við sögu
kórsins. Þær voru í nokkur skipti í
„Litla kórnum" sem samanstendur
af börnum, barnabörnum og vinum
kórfélaga og er alltaf með á að-
ventutónleikum kórsins. Ég sé þær
fyrir mér, litlar stelpur í hvítum
kyrtlum með gyllt band um hárið.
Það var í jólasöngleik á aðventu
1990. Það ríkti alltaf mikil glað-
værð í kringum þær. Þegar fjöl-
skyldan flutti til Súðavíkur varð
minna um samskipti en áður hafði
verið. Eitt sinn hringdi ég í Hjör-
dísi þangað. Hún var þá að hress-
ast eftir erfið veikindi og nýbyijuð
að vinna aftur úti. Að sjálfsögðu
var hún að syngja í kirkjukórnum.
Systurnar undu sér vel og höfðu
eignast góða vini og Jónasi gekk
vel á sjónum. Þegar við kvöddumst
var ákveðið að við kæmum við
næst þegar við færum um Vest-
firði, - helst vildi hún fá allan kór-
inn í heimsókn.
Við kveðjum okkar elskulegu
Hjördísi, Birnu og Helgu. Það er
sárt að sjá á eftir góðum vinum á
svo sviplegan hátt.
Kæri Jónas, Rósa og aðrir sem
eiga um sárt að binda eftir náttúru-
hamfarirnar á Vestfjörðum. Við í
Kór Átthagafélags Strandamanna
sendum ykkur innilegar samúðar-
kveðjur og ósk um að góður Guð
styrki ykkur og græði sárin.
Þú leiðir oss drottinn að lindunum hreinu
þú ljósið þitt kveikir við himnanna stól.
Um tíma þó syrti, þá brátt aftur birtir,
þú breiðir út þinn faðm og veitir oss skjól.
(Óskar Ingimarsson)
Matthildur G. Sverrisdóttir.
Koni, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Vald. Briem)
Þessi hugljúfí sálmur kemur upp
í hugann er ég minnist vinkonu
minnar Hjördísar og dætra hennar,
Birnu Dísar og Helgu Bjarkar.
Mánudagurinn 16. janúar 1995
líður aldrei úr minni. Það voru dapr-
ar stundir sem þjóðin upplifði þá.
Vegna starfs míns hafði ég mjög
fljótt veður af því að heimili þeirra
hafði lent í þessum ógurlegu nátt-
úruhamförum og biðin var því löng.
Ég kynntist Hjöddu að sumarlagi
fyrir 24 árum í strætó. Ég var þá
nýflutt til höfuðborgarinnar og
þekkti engan jafnaldra. Við tókum
tal saman og þvílík gæfa þvi vin-
skapur okkar stóð óslitið síðan.
Uppfrá því urðum við sessunautar
í Vogaskóla og síðar í Lindargötu-
skóla. Á unglingsárunum var mikið
brallað og ríkti mikil gleði í okkar
vinahópi. Þegar kom að því að við
stofnuðum okkar eigin heimili
fækkaði daglegum samverustund-
um, en í staðinn komu heimsóknir,
afmælisboð og saumaklúbbar.
Hjödda gekk að eiga skólabróður
okkar, Jónas S. Hrólfsson, og átti
með honum þijár yndislegar dætur,
Sigurrósu, Birnu Dís og Helgu
Björk. Þær voru á sama aldri og
dætur mínar og áttum við margar
góðar stundir saman. Eftir að fjöl-
skyldan flutti til Súðavíkur fækkaði
enn samverustundunum en þegar
við hittumst aftur var þráðurinn
bara tekinn upp þar sem frá var
horfíð.
í mínum huga var Hjödda hin
nægjusama eiginkona sjómannsins,
þar sem dætur og heimili gengu
fyrir öllu veraldlegu vafstri. Hún
var óeigingjöm á vináttu sína og
hvað sem á gekk var hún boðin og
búin til að rétta hjálparhönd þeim
sem til hennar leituðu og gaf meira
en hún þáði. Hún var perla móður
sinnar og hennar stoð og stytta
eftir að faðir hennar lést.
Minningin um Hjöddu yljar mér
og mun gera um ókomna tíð.
Elsku Jonni og Rósa, ykkar miss-
ir er mikill, megi góður guð gefa
ykkur styrk til að takast á við kom-
andi tíma.
Þrúður og fjölskylda.
Okkur Elmu Dögg og Elísabet
Margréti langar til að kveðja góða
vinkonu okkar, Birnu Dís Jónas-
dóttur, sem lét líf sitt í hendur
guðs morguninn 16. janúar 1995
er snjóflóð féll á þorgið okkar Súða-
vík sem liggur við Álftafjörð.
Báðar eigum við góðar minning-
ar um Birnu. Birna var létt í lund
og kát, ástrík, umhyggjusöm, kurt-
eis og góð vinkona og mun hún
eiga sérstakan sess í hjarta okkar
allra.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Vertu sæl vinkona.
Elísabet Margrét Jónasdóttir,
Elma Dögg Frostadóttir.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með fjóvgun hreina
fýrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.
(H.P.
Okkar kæra vinkona, Birna Dís,
hvarf skyndilega frá okkur. Erfítt
er að vita til þess að við sjáum
hana aldrei aftur og getum ekki
notið nærveru hennar og vináttu.
Bima var félagslynd og glaðlynd.
Hugsaði aldrei bara um sjálfa sig
heldur líka alltaf um vini sína. Við
gleðjumst yfír því að hafa kynnst
þér Birna, því þú varst einstök
manneskja.
Undarleg er leiðin okkar frá
vöggu til grafar. Þú ert horfin í
einni svipan, snjóflóðið hreif þig
með sér. Allan tímann meðan við
biðum eftir fréttum vonuðum við
svo heitt að þú fyndist á lífí. En
svo fór ekki. Við skiljum ekki ennþá
tilganginn og það er erfítt að sætta
sig við að þú sért farin frá okkur.
En við munum aldrei gleyma þér.
Birna átti allt lífíð framundan og
átti eftir að gera svo margt og svo
mikið. Blessuð sé minning hennar.
Við vottum föður og systur henn-
ar innilega samúð okkar.
Esther Ósk, Sunna Dís,
Hanna Rósa, Eva Dögg,
Aðalheiður og íris.
Góð vinkona okkar, Bima Dís,
var tekin frá okkur á hræðilegan
hátt mánudaginn 16. janúar síðast-
liðinn. Bima Dís var ein besta vin-
kona, sem maður getur hugsað sér.
Hún var aðeins 14 ára og átti allt
lífíð framundan, en þeir sem guðirn-
ir elska mest deyja ungir.
Birna okkar, við minnumst þín
með gleði í hjarta og reynum að
sætta okkur við orðinn hlut.
Þínir vinir,
Matthildur, Helga Guðrún,
Bjarki og Hugrún.
íbúar lítils þorps við ísafjarðar-
djúp sofa áhyggjulausir í norðan
stórhríð undir brattri fjallshlíð og
ný vika með amstri við dagleg störf
og skólagöngu er að byija. En
skömmu fyrir fótaferðatíma er stór
hluti byggðarlagsins orðinn rústir
einar eftir að snjóflóð hafði fallið
öllum að óvömm yfir þéttustu
byggðina í þorpinu. Tveimur tímum
síðar hafa þrautþjálfaðir björgunar-
menn brotist ófæran sjó í aftaka
norðanstórhríð á slysstað úr næsta
byggðarlagi og björgunarstörf era
hafin við erfíðustu aðstæður sem
geta orðið. Mörgum er bjargað,
sumum slösuðum. Allt er gert sem
í mannlegu valdi stendur til þess
að fínna hina týndu og björgunar-
menn leggja sig í stórhættu, því
enginn veit hvenær annað snjóflóð
getur fallið. Það fellur reyndar um
hádegið innar í þorpinu og rífur
með sér nokkur hús. Björgunar-
menn sem leið áttu um það svæði
sleppa fyrir tilviljun við að lenda í
flóðinu. Seinna kemur í ljós að fjórt-
án manns hafa farist, þar af átta
böm. Byggðarlagið er í rúst og íbú-
amir eru harmi slegnir. Margir
þeirra hafa misst ástvini sína og
sorgin hefur knúið dyra.
Um hádegi daginn eftir fengum
við staðfest, það sem okkur reyndar
hafði granað, að kær vinkona okk-
ar, Bima Dís Jónasdóttir, hefði lát-
ið lífíð ásamt tíu ára systur sinni
og móður. Eftirlifandi af fjöskyldu
hennar eru aðeins faðir og fímmtán
ára systir sem stödd var í öðra húsi
í þorpinu og skemmdist það hús
einnig í snjóflóðinu. Þar sluppu all-
ir heilir frá flóðinu. Þessi harmfregn
var okkur sem reiðarslag.
Bima var bara 14 ára þegar hún
lést í þessum hörmulegu náttúra-
hamförum sem dundu yfír Súðavík
16. janúar sl. Nú er skarð fyrir
skijdi í vinahópnum okkar.
Öll söknum við hennar sárt og
harmur okkar er mikill. Einn úr
hópnum okkar er í björgunarsveit-
inni Tindum í Hnífsdal og fór hann
til Súðavíkur til bjcigunarstarfa
eftir hádegi á slysdaginn. Það var
honum erfitt andlega.
í haust lenti einn úr hópnum í
því óhappi ásamt Bimu og kunn-
ingja sínum að sökkva í bifreið í
ísafjarðarhöfn þegar kunninginn
missti stjóm á henni í hálku. Þá
skall hurð nærri hælum. Vinur okk-
ar bjargaði lífí Birnu með því að
koma henni út úr bifreiðinni og
synda með hana í land. Síðan gekk
ekki hnífurinn á milli þeirra. Við
héldum alltaf hópinn og sóttum
Bimu ævinlega til Súðavíkur þegar
eitthvað stóð til, sama þótt hálf-
ófært væri inneftir frá ísafirði. Hún
var ómissandi í hópinn þótt hún
væri nokra yngri en við.
Okkur er „tregt tungu að hræra“
en langar til þess að minnast vin-
konu okkar sem hrifín er á brott
frá ástvinum sínum svo ung að
áram. En okkur verður orðfall. Eft-
ir lifír minningin um góða stúlku
og við munum sakna hennar sárt.
Það mun að sjálfsögðu fenna í spor-
in er stundir líða en þau munu þó
aldrei hverfa. Flest sár gróa ?.n oft-
ast skilja þau eftir sig ör. Svo mun
verða nú.
Við vitum að Birna er nú komin
á annað tilverustig, en minningin
um hana mun lifa hjá okkur, minn-
ingin um allar þær stundir sem við
SJÁNÆSTU SÍÐU
t
Ástkær móðir okkar,
SOFFÍA ÓLAFSDÓTTIR,
andaðist á Sólvangi, Hafnarfirði, föstudaginn 27. janúar.
Halldóra Júlíusdóttir,
Sverrir Júlfusson.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
dóttir, tengdadóttir, systir, mágkona
og frænka,
SJÖFIM MAGNÚSDÓTTIR,
Scottsdale,
Arizona,
andaðist i Landakotsspítala þann
26. janúar.
Sigurður V. Kristjánsson,
Svandís Unnur Sigurðardóttir,
Lilja Sighvatsdóttir,
Unnur Sigurðardóttir,
Björn Magnússon, Sigrún Kaaber,
Unnar Magnússon, Bergrún Jóhannsdóttir,
Stefania Magnúsdóttir, Guðjón Torfi Guðmundsson
og fjölskyldur.