Morgunblaðið - 28.01.1995, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 28. JANÚAR 1995 33-
MINIMINGAR
og lífið að honum loknum. Nýja líf-
ið sem við trúðum báðar að væri í
raun það eina örugga sem við vitum
að bíður okkar allra. Með þeim
Sveini inn í þetta nýja líf fer yngsti
geisli fjölskyldu þeirra, Hrafnhildur
Kristín Þorsteinsdóttir, alnafna
ömmu sinnar. Lítill sólargeisli, dökk
á brún og brá. Guð geymi hana og
okkar góðu vini. Guð geymi öll
bömin þeirra sem nú halda áfram
með minningu um yndislega for-
eldra að leiðarljósi.
Við kveðjum Hrafnhildi, Svein
og sonardóttur þeirra með hjartans
þökk og söknuði.
Helga Mattina og Dónald,
Grímsey.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B. Halld.)
Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu
þá hug þinn og þú munt sjá að
þú grætur vegna þess sem áður
var gleði þín.
(Kahlil Gibran).
Elsku Sigga Ranný, Öddi, Linda
Rut, Jonni, Asta og aðrir aðstend-
endur, við vottum ykkur öllum okk-
ar dýpstu samúð. Megi algóður Guð
hugga ykkur og styrkja í ykkar
miklu sorg og leiða ykkur áfram
veginn. Góður Guð geymi litlu
Habbý Stínu.
Kristín og fjölskylda,
Birna og fjölskylda.
Það er mánudagsmorgunn 16.
janúar. Við erum veðurteppt í
Reykjavík. Það er hringt, og okkur
sagt að snjóflóð hafi fallið á húsin
við Túngötu í Súðavík. Við hugsum:
„Það getur ekki verið mjög alvar-
legt. Þetta eru allt steinhús og
aldrei fallið snjóflóð nema „spýjur"
rétt fyrir ofan húsin." Þegar líða
tók á daginn og fréttir fóru að ber-
ast um mikinn mannskaða og að
margra væri saknað, fór okkur að
líða illa. Um kvöldið fengum við
upplýsingar um hverra væri saknað
og hvað væri raunverulega að ger-
ast. Við urðum dofin. Jörundur var
einn heima í Ólafsvík. Hann hringdi
í Rauða krossinn og fékk upplýs-
ingar um vini sína í Súðavík. Hann
hringdi í okkur og við grétum öll.
Þegar hugsunin varð svona sterk
til Súðavíkur, fundum við hvað við
áttum góða vini og kunningja í
Súðavík, nágranna, því allir eru
nágrannar í svona litlu samfélagi.
Hrafnhildur og Sveinn voru þó
meiri nágrannar okkar en aðrir, því
við bjuggum í næsta húsi við þau
í þijú ár. Það fór alltaf vel á með
okkur. Alltaf létt yfir og gantast
svolítið. Við Sveinn kölluðum hvor
annan „granna“. Hann hringdi í
mig og sagði: „Sæll granni! Þetta
er granni,“ og svo hló hann sínum
dillandi hlátri, sem maður getur
ekki gleymt. Og ég hló með. Já,
við söknuðum margs frá Súðavík
þegar við fluttum þaðan fyrir einu
og hálfu ári. Nú er söknuðurinn enn
meiri eftir þessa hörmulega atburði.
Við Sveinn keyptum okkur sport-
bát saman. Hann var málaður
svartur og hvítur og gefið nafnið
Hrafnhvít í höfuðið á eiginkonum
okkar, Hrafnhildi og Svanhvíti.
Léttleikinn og húmorinn alltaf í
fyrirrúmi. Við fórum út á fjörðinn
og náðum okkur í svartfugl. I minn-
ingunni var yndislegt að sigla á
spegilsléttum Álftafírði á síðsum-
arskvöldi. Við vorum með ýmsar
hugmyndir um að sigla um Djúpið
á „snekkjunni" þeirra hjóna og hafa
sportbátinn með sem léttabát til
þess að komast í land einhvers stað-
ar._
í sjoppuna var alltaf gaman að
koma. Þau hjónin alltaf hress. Mik-
ið skrafað og spjallað um þjóðmál,
hreppsmál og mál sem voru á döf-
inni. Söluskálinn þeirra var miðstöð
samskipta í Súðavík. Hrafnhildur
og Sveinn voru alltaf tilbúin að rétta
hjálparhönd ef eftir var leitað. T.d.
minnist Svanhvít þess oft, að hafa
sagt við Svein, að hún hefði ekki
getað búið þama ef hann hefði
ekki mokað snjóinn úr innkeyrsl-
unni hjá okkur með dráttavélinni.
Það gerði hann alltaf óbeðinn. Hann
réðst á snjóinn og skóflaði honum
í burtu og hafði betur. Nú hafa þau
Hrafnhildur og Sveinn borið lægri
hlut fyrir snjónum.
Missir ástvina er mikill, sérstak-
lega ömmu- og afastráksins Danna.
Hann kallaði þau mömmu og pabba,
enda voru þau það. Harmur Þor-
steins Arnar og Sigríðar Rannveig-
ar er einnig mikill. Þau misstu líka
litlu telpuna sína og alnöfnu ömmu
sinnar, og vottum við þeim sérstak-
lega okkar dýpstu samúð.
Með þessum fátæklegu minning-
arbrotum langar okkur hjónin og
Jörund að kveðja Hrafnhildi og
Svein. Við vottum börnum þeirra,
tengdabömum og bamabömum
ásamt öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð og biðjum góðan Guð
að veita þeim styrk og huggun í
þeirra miklu sorg.
Guð geymi Hrafnhildi og Svein
og litlu Hrafnhildi.
Ragnar Jörundsson.
Drottinn minn, mikill er nú harm-
ur margra, eins og míns og Gurm
minnar, og sálin viðkvæm. Bara ef
hægt væri að vakna eins og af vond-
um draumi. En fölsk er óskhyggjan
og staðreyndin nöpur um hræðileg-
an atburð er snjóflóð féll á byggð
í Súðavík 16. janúar síðastliðinn og
14 manns létu lífið, þar á meðal
bemskuvinur okkar og frændi
minn, Sveinn G. Salomonsson, kona
hans Hrafnhildur Þorsteinsdóttir og
bamabam, alnafna ömmu sinnar.
Við Svenni vomm systkinaböm
og áttum rætur saman í Svefneyjar-
ætt á Breiðafirði. Náin fjölskyldu-
tengsl urðu til þess að við ólumst
upp meira og minna saman og
tengdumst sterkum bræðraböndum
sem við ræktuðum af alúð allt til
dauðadags hans. Snemma á æsku-
árum eignuðumst við Svenni lítinn
hóp vina sem síðan fylgdist að alla
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar end-
urgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjóm blaðsins í Kringl-
unni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfi í númer
691181. Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greinanna fari
ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skímarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins em birtar
greinar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tví-
verknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-textaskrár. Þá em ritvinnslukerfin Word og
Wordperfect einnig auðveld í úrvinnslu.
tíð óslitið í gegnum súrt og sætt,
og voru það Sverrir og Toffi og
æskuástir okkar Toffa frá 14 ára
aldri og síðar eiginkonur, Gurra og
Heddý. Sverrir lést árið 1987 aðeins
41 árs og nú er Svenni horfinn eins
og augnablikið, aðeins 48 ára gam-
all.
Raunalegt að sjá á bak vini sínum
á þennan hátt og biðin þungbær
þar sem dauðinn hafði betur og
ótal endurfundir okkar em taldir
hér á jörðu.
Nú í minningunni reikar hugur-
inn til þess sem einu sinni var og
lífið virðist stutt. En falleg er minn-
ingin um litlu sporstuttu hnokkana
í portinu á Ásvallagötunni með vök-
ul augu Dríu í glugganum. Stuttir
en stoltir veiðimenn á gömlu ver-
búðarbryggjunni með marhnút á
öngli eða á sumrin í sveitinni okkar
fyrir vestan hjá ömmu og Laugu
frænku á Hömmm. Og á sjónum
með pabba, móðurbróður Svenna,
á fjarlægum miðum aðeins 13 ára
og þá vomm við hálfdrættingar
vegna aldurs.
Seinna meir átti sjómennskan
mörg ár af ævi okkar beggja og
vorum við þá oftast samskipa. Árin
liðu hratt, öll eignuðumst við eigin
fjölskyldur og hlutverkin breyttust,
en ávallt var sambandið traust og
náið. Svenni var einstaklega fyöl-
skyldu- og vinarækinn og vildi
fylgjast með sínum. Árin 1975-87
bjuggum við báðir í Gautaborg með
fjölskyldum okkar og undum við
hag okkar vel og deildum við sama
vinnustað lengst af. Á þeim ámm
var mikið af löndum okkar í Svíþjóð
og mikið var um félagslíf og góðar
stundir þar eins og annars staðar
með Svenna, þar sem ávallt eitthvað
var að gerast. Aðsópsmikill og ekk-
ert hálfkák og sjaldnast var logn
þar sem hann fór. Krafti hans og
dugnaði gleymir enginn sem til
hans þekkti og einstæðum persónu-
leika.
Þegar aftur heim til íslands var
snúið settust Svenni og Habbý að
á Súðavík og ákváðu fljótt framtíð-
arbúsetu þar. Þar var dugmikið og
gott fólk og það var þeim að skapi
og undu þau sér vel þó vetumir
væru stundum erfiðir. Þau reistu
sér fallegt hús sem þau svo fluttu
í fyrir nokkmm árum. Þar enduðu
þau svo ævi sína er snjóflóð reið
yfir hús þeirra hjóna og fleiri Súð-
víkinga með skelfilegum afleiðing-
um. Eftir stendur nú minningin
hrein og fögur um þennan dáða-
dreng og þá gæfu að hafa kynnst
honum. Við söknum vinar og sorg-
in bítur. Ekki legg ég oftar vanga
minn við hans, hvorki til að hugga
né gleðjast eins og svo oft áður.
Það verður framvegis Toffa að sjá
um og það er gott. Við þekkjum
það báðir, því jafnan þótti Svenna
gott að tjá sterkar tilfinningar sín-
ar og hlýju með styrkum faðmi
sínum.
Brátt hopar nóttin með hænufeti
dagsins til vors og vetur konungur
leggst til hvíldar fyrir næstu átök.
Sumarið er tími gróandans. Þau
hjón Svenni og Habbý fara nú á
vit feðra sinna með litlu Hrafn-
hildi. Kannski bíður Sverrir við
Drottins hlið komu þeirra.
Við vottum öllum aðstandendum
innilegustu samúð og megi Drottinn
vera með ykkur öllum um ókomin
ár eins og nú.
Örn Reynir, Guðrún og börn.
Sú harmafregn sem við heyrðum
16. janúar sl. var raunveruleg. Við
vildum helst ekki trúa að þetta
gæti verið satt.
En þegar á daginn leið fóru hin-
ar hörmulegu fréttir að berast hrað-
ar hingað suður til Reykjavíkur.
Og 17. janúar var það staðfest,
að vinir okkar, Habbý og Svenni,
hefðu farist í snjóflóðinu í Súðavík
og litla bamabamið hún Habbý
Stína einnig.
Þegar svo stórt skarð er höggvið
í eina Ijölskyldu þá er fátt hægt
að segja.
Þegar Svenni og Habbý kjmntust
átti hún dætumar Kristínu og Mar-
íu og soninn Þorstein. Svenni gekk
þeim í föðurstað og gerði það af
umhyggju og ást. Bömin gátu jafn-
an leitað til hans með sín mál ekki
síður en til mömmu sinnar. Það
vom tengsl umhyggju og ástar sem
lýstu sér best hjá þeim ef eitthvað
var að, en þá vom þau komin strax
til hjálpar.
Habbý og Svenni byijuðu sinn
búskap í Reykjavík en fluttu búferl-
um til Svíþjóðar og vom þar í nokk-
STEINN AGUST
BALDURSSON
■4- Steinn Ágúst
' Baldursson
fæddist í Iteykjavík
25. október 1994.
Hann lést á Land-
spítalanum 20. jan-
úar sl. Foreldrar
hans eru Gyða
Steingrímsdóttir og
Baldur Þorleifsson.
útför Steins Ágúst-
ar fer fram frá
Stykkishólmskirkju
i dag.
ELSKU Steinn Ágúst,
í dag kveðjum við þig
hinstu kveðju. í hugum okkar ríkir
mikil sorg og söknuður. Við vildum
svo gjarnan hafa fengið að njóta
lengri samvista við þig en Guð hlýt-
ur að hafa ætlað þér stærra hlut-
verk heldur en þetta jarðlíf. Við
hlökkuðum svo mikið til að fá þig
í heiminn enda varst þú fyrsta barn
þeirra Gyðu og Baldurs. Þar af leið-
andi vorum við búin að gera miklar
væntingar til þín og hugsa um alla
skemmtilegu hlutina sem við gæt-
um gert með þér, að því ógleymdu
að fá að vera nálæg til að fylgjast
með þér vaxa og þroskast. Foreldr-
ar þínir vom líka tilbúin til að taka
á móti þér og vom búin að búa allt
í haginn fyrir þig. Okkur er sérstak-
lega minnisstætt hve mikla vinnu
og alúð pabbi þinn lagði í smíðam-
ar á rimlarúminu sem átti að verða
þitt þegar þú kæmir heim. En ekki
er á allt kosið í þessu lífi og strax
á fyrsta ævidegi þínum var ljóst
að ekki var allt eins
og það átti að vera.
Vonbrigði okkar allra
vom mikil en þó héld-
um við alltaf í vonina
um að þér myndi batna
það mikið að þú gætir
átt nokkuð eðlilegt líf
í faðmi foreldra þinna.
Tæpir þrír mánuðir
teljast ekki löng ævi
en það er langur tími
þegar honum er öllum
eytt innan spítala-
veggja. Mamma þín og
pabbi vom sérstaklega
dugleg að dveljast hjá
þér þennan tíma á vökudeildinni og
augljóst var að þau unnu þér af
öllu sínu hjarta.
Við emm þakklát fyrir að hafa
fengið að umgangast þig þennan
stutta tima og þér sérstaklega eina
helgi ekki fyrir svo löngu þegar við
fengum það ábyrgðarmikla hlutverk
að líta eftir þér á meðan mamma
þín og pabbi fóm vestur í Stykkis-
hólm að pakka niður búslóðinni sinni
svo þau gætu helgað þér allan tíma
sinn meðan þú þyrftir þess við. Ekki
gmnaði okkur þá að þú myndir
hverfa á braut svo skömmu síðar. í
minningunni lifir sá tími sem við
fengum að halda á þér, hugga þig
þegar þér leið illa og leyfa þér að
sofna í fanginu á okkur. Starfsfólk
vökudeildar Landspítalans á þakkir
skildar fyrir það óeigingjama starf
sem það vinnur og við vitum að það
gerði allt sem í þess valdi stóð til
að létta þér lífið. Elsku Steinn Ág-
ur ár. En fljótlega eftir heimkom-
una bauðst Svenna pláss á Bessan-
um frá Súðavík og Habbý fékk
vinnu í mötuneyti frystihússins á
staðnum. Síðan tóku þau að sér
bensín- og olíusölu fyrir Shell ásamt
söluskálanum. Unnu þar hörðum
höndum að uppbyggingu þess fyrir-
tækis og undu hag sínum vel. Þau
bjuggu sér og bömum sínum fallegt
og hlýlegt heimili, en þar fundu sig
allir heima og velkomna.
Þó var ekki laust við að það örl-
aði stundum á leiða hjá Habbý, hún
vildi flytja nær Reykjavík. Þau
töluðu oft um ófærðina þama á
vetuma en sögðu líka að sumrin
væm dásamleg.
Kynni okkar hófust snemma á
lífsleiðinni og héldust alla tíð. Við
heimsóttum þau gjaman til Svíþjóð-
ar og til Súðavíkur. í sumarfríum
ferðuðumst við saman um landið
og einnig til Spánar og Bandaríkj-
anna, en hugur þeirra stóð jafnan
til ferðalaga. Habbý og Svenni vom
félagar góðir og vinir vina sinna.
Þau vom bömum sínum stoð og
stytta í lífinu.
Það er hryggð og söknuður í
hjörtum okkar, það verður ekki far-
ið í þessar ferðir oftar, því þið vin-
ir okkar emð famir í ferðina löngu,
þangað sem við hittumst að leiðar-
lokum.
Þið áttuð trúna á Jesú Krist og
hann sagði: Komið til mín allir sem* “
erfiðið og þunga emð hlaðnir og
ég mun veita ykkur hvfld.
Já, vegir Drottins em órannsak-
anlegir, en við vitum að Jesús er
með þeim og það er okkur huggun
að þau lifa hjá honum.
Þú Kristur bróðir allra ert,
alla styður fótmál hvert
í sorg og gleði hljóð og klökk
við hefjum til þin bæn og þökk.
Við vottum ykkur, bömum
Habbýar og Svenna, tengdaböm-
um, bamabömum, foreldmm og
systkinum Sveins, öðmm ættingj-
um og vinum, okkar dýpstu samúð.
Við biðjum þess að almáttugur
Guð styrki ykkur öll í sorg ykkar
og hjálpi ykkur í gegnum erfiða
tíma og veiti ykkur huggun.
Stefán Tyrfingsson og María
Erla Friðsteinsdóttir.
úst, við viljum að lokum þakka þér
fyrir þann tíma sem þú leyfðir okk-
ur að njóta þín og erum fullviss um
að þér líði nú loksins vel og öllum
þjáningum þínum sé lokið.
Elsku Gyða og Baldur, spor ykk-
ar em þung í dag. Líklega þau
þyngstu sem þið eigið nokkum tím-
ann eftir að stíga. Ekkert getur
verið þungbærara en að horfa á
eftir baminu sínu. Megi algóður
Guð styrkja ykkur því missir ykkar
er mikill.
Sigríður og Einar.
Ég fel i forsjá þína
Guð faðir sálu mína
því nú er komin nótt
um ljósið lát mig dreyma
og Ijúfa engla geyma
öll bömin þín svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Elsku Gyða og Baldur. Við biðj-
um algóðan guð að styrkja ykkur
á stundu sorgar og saknaðar.
Þórdís og Steinunn.
S(;rlrakðiiii>ar
\ið <»11 (a'Uiíii'i i
Skólavördustíg 12,
á horni Bergstadastrætis,
sínii 19090