Morgunblaðið - 29.01.1995, Blaðsíða 26

26 SUNNUDAGUR 29. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
INGVELDUR
GUÐNADÓTTIR
+ Ingveldur
fæddist þann
31. október 1919.
Hún andaðist á
Landspítalanum
17. janúar 1995.
Foreldrar hennar
voru Guðni Guðna-
son, f. 20. ágúst
1893, d. 9. ágúst
1982, sjómaður og
síðar hringjari við
Stokkseyrarkirkju
og Sigurbjörg Guð-
laugsdóttir hús-
móðir, f. 7. marz
1892, d. 19. júní
1974. Systkini: Theódóra, f.
16.4. 1917, d. 19.3. 1937, Rósa,
f. 7.9. 1918, Agnes, f. 18.11.
1927, d. 21.3. 1986 og Alfreð,
f. 15.1. 1934, d. 9.10. 1983. Ing-
veldur giftist Bjarna Jónssyni,
f. 1.4. 1916, d. 13.3. 1975, sem
lengst af var verzlunarsljóri í
Veiðarfæraverzluninni Geysi,
þann 31.7. 1938. Foreldrar
hans voru Jón Guðmundsson
stýrimaður og síðar segla-
saumari í Geysi og Elísabet
Bjarnadóttir saumakona. Börn
Ingveldar og Bjarna eru: Elísa-
bet, f. 1939, ekkja Larry C.
Snert hörpu mína himinboma dís,
svo hlusti englar pðs í Paradís.
Við götu mína fann ég ijalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
(Davíð Stefánsson)
Stokkseyri á fögrum sumardegi.
Himinn og haf renna saman í
eilífðarblámanum, lágreist húsin
með grænum blettum í kring, halla
sum hver vinalega undir flatt. Það
er samt ylgja við fjörustein, aldrei
alveg lognkyrr sær við Stokkseyri.
Á vetrum eru brimskaflarnir
háir og vekja fólki ugg. En hljóm-
kviða hafsins að sama skapi stór-
fengleg.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó
í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
(Davíð Stefánsson)
í þessu umhverfí andstæðna ólst
tengdamóðir mín Ingveldur
Guðnadóttir upp. Léttstíg fetaði
hún sig um laut og bala, tíndi skelj-
ar í fjöruborði, lagði eyrun við hin-
um ýmsu hljóðum náttúrunnar. Já,
henni var heimabyggðin kær alla
tíð þó að ung yfirgæfí hún æsku-
slóðir. Aðeins fímmtán ára fór hún
ævintýralega ferð til Vestmanna-
eyja í vist. Inga átti skyldfólk í
Eyjum og undi sér vel, varð dreym-
in á svip er við töluðum um Eyjar
og liðna tíð. Síðastliðið vor fórum
við í ferðalag saman austur í
Fljótshlíð ásamt góðum hópi. Oft
hefur verið fallegt að líta til Eyja
en sú sýn sem við blasti er ógleym-
anleg. Eyjamar fögru skörtuðu
Blömastofa
Friðfirtm
' Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sfmi 31099
Opíð öll kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við ðii tllefni.
Gjafavorur.
Parr CPOUS Navy,
d. 1991. Synir
þeirra eru: Larry
Charles, Andrew
Bjarni og Thayne
Briant; Sigurbjörn,
bifreiðasmiður, f.
1942, kvæntur Sig-
ríði Gunnlaugsdótt-
ur, synir: Gunn-
laugur, Bjarni og
Ingvar Orn; Birgir,
kennari f. 1947,
kvæntur Kolbrúnu
Gunnarsdóttur,
böm: Aðalheiður,
Birgir Rafn og El-
ísabet. Sonur Birgis er Sigur-
geir; Jón Bjarni skrifstofu-
stjóri f. 1953, kvæntur Unni
Hjartardóttur, böm: Bjarni, Eva
Dögg og Ellen Björg; Ásdís,
húsmóðir f. 1960, gift Erling
Erlingssyni, böm; Inga Birna,
Elva Rut, Róbert Elís og Erling
Davíð. Bamabamabörnin em
fjögur. Ingveldur og Bjami
bjuggu sér heimili í Sörlaskjóli
30, en eftir að hann andaðist
flutti hún að Háaleitisbraut 52,
og átti þar heima æ síðan.
Utför Ingveldar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
sem aldrei fyrr og ég man að hún
sagði: „Eigum við ekki að skreppa
saman út í Eyjar bráðum?" Aldrei
var sú ferð farin fremur en svo
margar aðrar sem við tölum um
ep ekkert verður úr. En í huga
mér verður -hún þennan dag svo
eftirvæntingarfull og glöð. Og
ævinlega jafn fín og vel til höfð.
Já, hún var glæsileg kona hún
tengdamamma frá fyrstu tíð til
hinztu stundar. Fjórar voru þær
systurnar úr Varmadal á Stokks-
eyri allar dökkar á brún og brá
og báru sig eins og spænskar
hefðarmeyjar. Bróðirinn leit svo
dagsins ljós um það leyti sem Inga
yfírgaf föðurhús. Inga sagði
skemmtilega frá og gaman var að
heyra hana lýsa því þegar unga
fólkið var selflutt á pallbílum frá
Stokkseyri til Selfoss á dansleik,
svo var dansað alla nóttina og
gengið heim undir morgun. „Já,
það var líka fjör í gamla daga,“
sagði hún glettnislega við einn
sonarsoninn sem var að fá heimild-
ir hjá ömmu um liðna tíð. Baráttan
um brauðið var samt hörð á þess-
um árum. Það var stolt hvers heim-
ilisföður að „skaffa“, láta börnin
ekki skorta neitt. Þegar Inga var
á bamsaldri varð fjölskyldan fyrir
miklum búsifjum'er Varmidalur
brann. Þau björguðust öll út á
nærklæðum einum fata, en oft
talaði Inga um þetta atvik og hve
mikil áhrif það hafði á barnssálina.
Sagði svo oft: „Enginn veit hvað
bamssálin geymir." En dugnaður
foreldranna og ósérhlífni kom þeim
furðu fljótt yfír þennan örðuga
hjalla.
Ménntun í litlu sjávarplássi var
af skomum skammti og að komast
í vist þótti góður undirbúningur
fyrir lífíð og víst er það að margar
okkar myndarlegustu húsmæðra
um miðbik aldarinnar, fengu
menntun sína á þann hátt. Og
ekki skorti neitt á myndarskapinn
hjá henni tengdamömmu. Ef mann
rak upp á sker, var ekki komið að
tómum kofanum. Hvort sem um
var að ræða, að stífa skyrtur eða
að pressa föt eins og „skreðari“.
Ef slysagat kom á föt ræddi mað-
ur við Ingu áður en tekið var til
við „kúnststoppið". Já, það lék allt
í höndunum á henni sem viðkom
heimilishaldi. Oft hef ég hugsað
um hvað þjóðin hefur tapað mikilli
verkþekkingu, þegar þær hverfa
manni sjónum, konumar sem
kunnu svo vel að koma mjólk í
mat og ull í fat. Kynslóð foreldra
okkar sem upplifði mestu breyting-
ar í þjóðlífínu frá því að land
MIIMIMINGAR
byggðist hverfur nú sjónum. Ein
af annarri hverfa þær hvunnda-
gshetjurnar sem létu aldrei deigan
síga og stóðu sína „pligt“.
Inga reyndi snemma ástvina-
missi. Sautján ára gömul sat hún
við banabeð Theódóru systur
sinnar með komungan son hennar
í fanginu. Var það þung raun, og
skildi eftir sár sem aldrei greri til
fulls. En lífíð beið og rómantíkin
var skammt undan. Þau Bjarni
hittust og eftir það var lífsgleðin
vörðuð. Saman undu þau á sól-
björtum dögum, en brugðust ekki
heldur hvort öðra er syrti að. Bjarni
gekk ekki heill til skógar síðustu
árin sem hann lifði en stóð samt
meðan stætt var og sinnti störfum
sínum fram á síðasta dag að telja.
Og Inga var við hlið hans, hélt
heimilið, studdi hann með ráðum
og dáð. Þau byggðu sér hús í Sörla-
skjóli 30, en fyrstu árin áttu þau
heima í leiguhúsnæði sem títt var
þá. Til marks um þessa tíma má
geta þess að þegar þau áttu heima
inni í Laugamesi, þá hjólaði Bjarni
alla leið vestur í bæ til að vinna í
byggingunni. En í Skjólin fluttu
þau, þar ólust krakkamir upp, og
þar var þeirra heimili upp frá því.
Og þau áttu mjög fallegt heimili
og vom samhent að búa það sem
best. Þó að börnin væm fimm,
sást aldrei blettur eða hmkka á
neinu, allt var í röð og reglu.
■Bæði vora þau afskaplega hand-
lagin og vandvirk. „Já, það leynir
sér ekki Söriaskjólshandbragðið,"
sagði ein vinkona mín stundarhátt
þegar hún sá vinnu eins afkomand-
ans. Henni fannst hún þekkja
vinnubrögðin. Myndir svífa fyrir
sjónum á saknaðarstundum.
Inga að kenna strákunum
„sunnlenzku" bænina af því að
mamma kunni bara „vestfirzkar
bænir“. Inga að hugga lítinn öm-
mustrák. Inga við eldhúsborðið að
segja okkur sögur af glæsileik
dansiballa, síðkjólum og höttum,
þá var ljómi í augum og bros um
brá. Inga, Bjami og við öll í Heið-
mörk með kaffí á brúsa og krakk-
ana að veltast um í grasinu. Ferða-
lagið okkar til Vestijarða forðum
tíð. Fjölskyldan í útilegu. í Þórs-
mörk, Landmannalaugum. Inga að
spá í myndimar í hveijum kletti.
Þetta voru hinir og þessir karlar
og kerlingar með ógurleg nef og
munn og strákamir horfðu opin-
mynntir á þegar amma hafði út-
skýrt listaverk náttúrannar eins
og færasti listfræðingur. Inga að
búa sig til veizlu. Glæsilegri kona
var ekki til. Inga í brúðkaupi sonar-
sonar síns, svo lukkuleg með hvað
hann er fínn í kjólfötunum hans
afa.
Margs er að minnast sem aldrei
verður tjáð með orðum en geymist
í minningunni sem dýrmætur fjár-
sjóður. Gleðistundir, sorgarstundir.
Þær era þama allar eins og perlur
á bandi í sjóði minninganna. Við
áttum þá saman sem við unnum í
mest í þessum heimi. Ást okkar
rann í sama farveg. Ég kveð kæra
tengdamóður með þökk fyrir sam-
fylgdina. Vertu kært kvödd og
Guði falin.
Og eins og bamið rís frá svefnsins sæng,
eins sigrar lífið fuglsins mjúka væng.
Er tungan kennir töfra söngs og máls,
þá teygir hann sinn hvíta svanaháls.
Nú fljúga mínir fuglar góða dís.
Nú fagna englar guðs í paradís.
(Davíð Stefánsson)
Sigríður Gunnlaugsdóttir.
Þegar ég lít til baka kemur mér
í hug bænin sem Inga bað með
bömum sínum litlum. Þessa bæn
átum við sameiginlega, ég kenndi
börnunum okkar Jóns Bjama hana
líka. Og nú fylgir henni kveðja
mín, til tengdamóður minnar, með
þökk fyrir samfylgdina. Börnum
og fjölskyldum þeirra bið ég allrar
blessunar.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson)
Unnur.
Það snjóaði mikið þessa daga,
milli jóla og nýárs árið 1976. Dag-
ana sem ég kynntist konunni minni
og tengdamóður, Ingveldi Guðna-
dóttur. Nú þegar leiðir okkar Ingu
skilja, er erfítt að draga fram í
hugann það helsta í minningunni.
Svo margar voru góðu stundirnar
þau 18 ár sem ég fékk að njóta
vináttu hennar og elsku. Samband
okkar Ingu var um margt svo ein-
stakt. Hún var mér ekki aðeins góð
og elskuleg tengdamóðir, — hún
var mér sannur vinur.
Oft áttum við eintal saman. Þá
ræddum við ýmis mál sem henni
þótti gott að tala um en hún vildi
ekki ræða við hvem sem var. Þess-
ar stundir okkar era mér ljós í minn-
ingunni og lýsa upp farinn veg, —
þann veg sem hún gekk ekki
þrautalaust. Vanheilsa hennar síð-
ustu árin kallaði oft á skilning,
umburðarlyndi og aðstoð, en hún
Inga tengdamóðir mín var ákveðin
kona og ekkert gefín fyrir vorkunn
né þá heldur biðjandi um aðstoð.
Þannig var hún Inga mín.
Ófáar ánægjustundirnar höfum
við átt saman á heimili okkar öll
þessi ár. Það urðu jafnan fagnaðar-
fundir þegar Inga birtist í gættinni
og bömin okkar; þau Inga Birna,
Elva Rut, Róbert Elís og sá yngsti,
Erling Davíð, tóku á móti ömmu
sinni með viðhöfn. Hún Inga amma,
eins og krakkarnir kölluðu hana,
gerði sér far um að rækta samband
þeirra, ræða áhugamálin, skólann,
vinina og síðast en ekki síst veita
þeim af sínum viskubranni. Oft
mátti sjá brosandi andlit og ljúfan
hlátur er amma fór með vísur, —
gamlar vísur og hendingar sem við
unga fólkið kunnum ekki og getum
því aldrei kennt okkar börnum.
Þannig tengdi amma á skemmtileg-
an hátt gamla tímann, sína ung-
dómstíð og bemskuár bamabarn-
anna. Inga bar aldurinn með af-
brigðum vel, þótt nýlega væri orðin
75 ára. Hún var glæsileg kona sem
kunni að meta fágaðan klæðnað og
glæsileik. Hún var fagurkeri jafnt
á listir, ljóð og menningu og ekki
kunni hún síður að meta góða tón-
list, þótt ekki ætti hún geislaspilar-
ann. Inga var nægjusöm og lét sér
duga tónlistina úr útvarpinu til
hversdags en naut þess að hlusta
á góða tónlist með ilmandi kaffisop-
anum og kannski einum eða tveim-
ur konfektmolum þegar hún kom í
heimsókn.
Kærast minning um Ingu mína
lifir um ókomna tíð, við vorum góð-
ir vinir svo lengi hún var hjá okk-
ur. Við hittumst á endanum aftur,
glöð í hjarta með þerrað tár sem
bera trega, söknuð og eftirsjá á
þessari kveðjustund.
Andblær
minninga
dregur frá augum
rökkvað rúm
í huga
mér
Bjartur
dagur
þó kvöldið
kalt,
lengir Ijós
í huga
mér.
(EE)
Elskuleg tengdamamma mín, þú
ert sem eilíft blóm í huga mér.
Erling Erlingsson.
Nú er elsku amma okkar farin
frá okkur, en allar gleði- og ánægju-
stundir vaka í minningu okkar um
ókomna tíð.
Okkur eru sérstaklega minnis-
stæðar stundimar með ömmu þegar
við systurnar vorum yngri. Hún
kenndi okkur m.a. að pijóna og var
alltaf svo þolinmóð þegar við misst-
um lykkjumar hveija á fætur ann-
arri. Þannig pijónuðum við okkar
fyrstu dúkkutrefla sem urðu oft
ansi skrautlegir.
Það var alltaf svo gaman að fá
að gista hjá henni. Við fóram stund-
um í sund, gönguferðir og spiluðum
oft olsen. Alltaf þegar við komum
í heimsókn vildi hún fá að baka
uppáhaldskökuna okkar, marmara-
kökuna sína, en oft mátti líka finna
pönnukökuilminn um allt hús.
Það var líka alltaf jafn gaman
að leika sér á gamla heimasmíðaða
sleðanum úti í garði að vetrarlagi.
Inga amma vildi allt fyrir okkur
gera og það var ekki hægt að hugsa
sér betri ömmu.
Vertu Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þin leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Láttu nú ljósið þitt,
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
Elsku amma okkar, við minn-
umst þín og bænanna sem þú
kenndir okkur alla okkar tíð.
Þín barnabörn,
Inga Birna og Elva Rut.
Elsku amma okkar, okkur þótti
svu vænt um þig. Þú varst alltaf
svo góð við okkur og okkur fannst
alltaf gaman að fá þig í heimsókn.
Við gleymum þér aldrei.
Elsku amma okkar, við þökkum
þér fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur. Þú varst besta amma
sem hægt var að eignast.
Róbert Elís og Erling Davíð.
Minningarnar brjótast fram í
hugann blandaðar trega og eftir-
sjá, þegar ég skrifa nokkur orð til
að kveðja mömmu mína elskulegu
sem með kærleik og einlægri vinn-
áttu lagði sitt af mörkum til að
tengja okkur ævarandi tryggða-
böndum.
Hvernig sem viðraði í lífi okkar
var eins og böndin yrðu sterkari
með áranum. Þegar mamma missti
elskulegan pabba minn árið 1975,
urðu kaflaskipti í lífí okkar beggja.
Missirinn var okkur öllum þung-
bær en mamma stóð af sér storm-
inn og sá ljósið í myrkrinu þótt
hún hafi alla tíð saknað pabba sem
hún giftist 19 ára gömul árið 1938.
Nú hafa þau náð saman aftur, eða
eins og yngri sonur minn fjögurra
ára sagði svo elskulega; nú er hún
amma mín búin að hitta afa.
Bemskuárin í Sörlaskjólinu koma
nú oftar en áður upp í hugann,
árin sem mótuðu mig og höfðu svo
djúp áhrif á okkar samband seinna
mejr.
í huga mínum era það einlægar
stundir okkar í einrúmi sem eru
mér kærastar frá þessum tíma,
þegar hún af natni og smekkvísi
puntaði litlu stúlkuna sína á sunnu-
dögum eða hvemig allar ráðlegg-
ingamar urðu að ómetanlegum
leiðarvísi fyrir lífíð. Ekki má heldur
gleyma þeim stundum þegar við
fóram með kvöldbænirnar saman
við rúmstokkinn minn. Þær bænir
kenndi hún mér líkt og öðrum
systkinum mínum.
Unglingsárin voru ekki síður
minnisstæð. Saumaskapur hvers-
konar var sameiginlegt áhugamál
og tómstundaiðja okkar beggja á
þessum áram. Af henni lærði ég
til verka í saumaskap. Hún var
mér góður kennari. Við notuðum
hveija stund sem gafst, — saman
í stofunni heima.
Börnin mín fjögur fengu öll að
njóta visku hennar og vísdóms.
Hún gerði sér far um að fylgjast
með þeim í uppvextinum og gefa
þeim af hjarta sínu, leiðsögn og
kærleik alla tíð.
Nú er mamma farin, nú er lífið
orðið breytt.
Guð veri með þér, elsku mamma
mín.
Ásdís.