Morgunblaðið - 16.02.1995, Blaðsíða 36

36 FIMMTUDAGUR 16. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN STEINSEN
+ Jón Steinsen var
fæddur í
Reykjavík 10. febr-
úar 1967 og ólst upp
í Kópavogi. Hann
lést á Landspítalan-
um 9. febrúar síð-
astliðinn. Hann var
yngstur af fimm
börnum hjónanna
Steinunnar Steinsen
og Eggerts Steins-
en. Systkini hans
eru: Rúnar Hans,
Steinn, Anna og
Ragnheiður. Eftir-
Iifandi eiginkona
Jóns er Brynja Sig-
urðardóttir og eignuðust þau
eina dóttur, Rakel, f. 24. apríl
1990.
Jón var við nám í flugvirkjun
er hann lést. Útför hans fer
fram frá Kópavogskirkju í dag
og hefst athöfnin kl. 10.30.
Að liðnum öllum þessum þrautum
þessum þrotlausu erfíðleikum
þessum endurteknu vonbrigðum
þessum hverfulu gleðistundum
spyijum við þrátt fyrir allt
þegar því er skyndilega lokið:
Hversvegna ekki einn dag enn
aðeins einn dag?
(Halldóra B. Bjömsson)
Með þessu ljóði viljum við kveðja
Nonna bróður okkar, sem lést langt
um aldur fram daginn fyrir 28. af-
mælisdaginn sinn. Ofangreindar
ljóðlínur rakst eitt okkar á fyrir til-
viljun skömmu eftir að bróðir okkar
lést og lýsir það tilfínningum okkar
á þessari stundu betur en mörg orð.
Við systkinin ólumst upp í stórfjöl-
skyldu þar sem saman voru í heim-
ili þijár og seinna fjórar kynslóiðir.
Lífsviðhorf Nonna hafa eflaust mót-
ast mikið af að umgangast sér eldra
fólk, sérstaklega af samskiptum
hans við afa Jón, en afí Jón var
óþreytandi að lesa fyrir hann enda
varð Jón yngri læs áður en nokkur
vissi af.
Nonni var afskaplega góður
drengur, einstaklega hjálpsamur og
lítið fyrir að gera mál úr hlutunum.
Sem dæmi má nefna að hann vílaði
ekki fyrir sér að reima skó Hauks
æskufélaga síns fyrstu árin í barna-
skólanum.
Nonni hafði mikinn áhuga á flugi
og flugvélum og hóf nám í flugvirkj-
un sem honum auðnaðist ekki að
ljúka vegna veikinda.
Konumar í lífi Nonna voru tvær.
Fyrst kom hún Brynja og síðan
ávöxtur sambands þeirra, hún Rakel
litla, skottan hans.
Við viljum þakka Brynju þann
stuðning og styrk sem hún sýndi í
gegnum veikindi Nonna. Anna
minntist á við Nonna í síðasta sinn
sem hún hitti hann hversu yndisleg
Brynja væri, þá sagði hann: „Nei,
hún Brynja mín er ekki yndisleg,
hún er eitthvað miklu rneira." Þessi
orð viljum við gera að okkar núna
um leið og við vottum Brynju og
Rakel okkar innilegustu samúð.
Elsku mamma og pabbi. Þið hafíð
misst mikið og söknuðurinn er sár.
Við vonum að með styrk hvert frá
ERFIDRYKKJUR P E R L A N sími 620200

Erfidrykkjur | Höfum glœsilega m sali og tökum að okkur erfidrykkjur L
t OTEL jALA'D sfmi 687111
öðru getum við lært að
lifa með sorginni.
Minningin um góðan
dreng lifir.
Rúnar, Steinn,
Anna, Ragnheiður
og fjölskyldur.
Lengi hefur maður-
inn horft til himinsins
og furðað sig á hæfni
og leikni fuglanna til
að fljúga. Nýta sér loft-
straumana til að yfír-
vinna þyngdarlögmálið
og svífa fijálsa um sali
loftsins. Með tímanum
öðlaðist hann þá þekkingu og færni
sem gerði honum kleift að yfírvinna
þyngdaraflið og nú er svo komið
að með engu öðru farartæki ferðast
maðurinn meira og fljótar en flug-
vélum, tæknieftirlíkingu fuglanna.
Og til að ná þessum árangri og
líkum á öðrum sviðum, hefur þurft
fróðleiksfúsa einstaklinga með ríka
sköpunarþrá, og þeir skipta tugþús-
undum sem varða veginn þótt að-
eins örfáir séu nafntogaðir, oft að
litlum verðleikum á kostnað hins
nafnlausa fjölda.
Þessi forvitni skilur manninn frá
öðrum dýrum og hefur gert hann
æðri, til ills og góðs, en þeim ein-
staklingum sem nýtt hafa sér þessa
eiginleika til góðs, eigum við mikið
að þakka.
Jón Steinsen var án efa einn af
þessum einstaklingum, þótt stutt
lífsskeið og langvarandi veikindi
hömluðu að hann fengi sýnt hvað
í honum bjó. Hvar sem hann fór
og vann vakti hann athygli fyrir
færni sína og þekkingu og margt
af því sem hann smíðaði og lag-
færði bar vitni um fádæma hagleik
og íhygli.
Námsferill Jóns í flugvirkjun var
stuttur og tafðist um heilt ár vegna
veikinda, en þá tvo vetur sem hann
gat verið við námið gekk honum
ótrúlega vel.
Jón var fremur hlédrægur maður
og lítt málgefínn, en ef svo bar
undir tók hann fullan þátt í umræð-
um og þá af ríkum sannfæringar-
krafti og stundum örlítilli stríðni.
Hann var skoðanaríkur og
fjarska vel skipulagður og bjó yfir
þeim hæfíleika að geta hugsað áður
en hann framkvæmdi eða talaði.
Hann var maður friðarins, og gekk
út frá því sem vísu „að sjaldan veld-
ur einn þá tveir deila“.
Jón var ákaflega traustur maður
og sanngjam og eignaðist fyrir það
marga góða vini, allt að því aðdá-
endur.
Hann var góður og umhyggju-
samur faðir og heimilismaður og
samband þeirra þriggja, hans
Brynju og Rakelar, var mjög sér-
stakt og sterkt. Hagur þeirra
tveggja var honum ofarlega í huga
alla tíð og ekki síst undir lokin.
í maí á síðasta ári fór Þórhildur
móðir Brynju út til þeirra í Svíþjóð,
en um það leyti byijaði lokakafli
veikinda Jóns. Henni eru þeir dagar
minnisstæðir og telur sig hafa lært
mikið í þeirri dvöl.
Jón og Brynja voru fjarskalega
gestrisin og voru tíðir gestir hjá
þeim févana námsmenn. Þá var oft
brugðið á það ráð að búa til mat
úr því hráefni sem til var, sem oft
var lítið. En allir vom velkomnir
að matnum og ánægja þeirra yfir
að geta veitt þó af litlu væri var
ósvikin. Þannig unnu Nonni og
Brynja saman.
Af aðeins um sjö ára kynnum
okkar við Jón, varð okkur fljótt ljóst
að þar fór mikill mannkostamaður.
Allt lundarfar hans og framganga
var á þá vegu að nægt hefði til
mikillar gæfu ef enst hefði aldur-
inn. Okkur var það líka ljóst um
nokkra hríð, að ekki gerðum við
aðstandendur hans okkur alltaf
fulla grein fyrir þeim kvölum og
vanlíðan sem hann mátti þola í
mjög langan tíma. Jóni var ekki
tamt að kvarta.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast svo ágætum manni sem
MINNIIMGAR
Jón Steinsen var, og erum þess
fullviss að við sem eftir stöndum
munum öll leggja okkur fram um
að hlú sem best að þeim tveimur
mannverum sem hann elskaði mest,
Rakel og Brynju.
Þórhildur Guðmundsson,
Sigurður Einarsson.
Vinur er látinn eftir löng og
ströng veikindi. Dauðinn, sem er
hluti af okkur eins og að fæðast,
er á stundum óvæginn, tekur unga
manneskju sem er að byija lífið.
Enginn skilur tilganginn en þó fer
oft svo.
Þeir sem eftir sitja hneigja höfuð-
in hnuggnir við minningu um vin
sem barðist af æðruleysi og kær-
leika fyrir lífinu og skilur eftir sig
spor sem munu lifa um ókomin ár.
Að hafa átt í veröld góðan vin.
Eg veit ei neitt sem dýrðlegra er að reyna.
Að fínna í ríki Guðs einn grænan hlyn.
Eitt gróðurlíf - á milli dauðra steina.
Ég skelf af sælu, en skil það ekki enn,
en skynja að þetta er lífs míns vegaforði.
Þið getið kannski nefnt mér marga menn,
sem meira hlutu af lífsins skiptiborði.
(G.B.S.)
Elsku Brynja og Rakel, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð, og bið
góðan Guð að varðveita ykkur.
Gunnvör Braga.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Kær kveðja,
Hjördís, Pétur, Hjalti, Tinna
Rut og Arnar.
Nú er vinur minn og mágur Jón
Steinsen látinn. Eftir situr minn-
ingin um góðan dreng, sem ekki
gafst upp fyrr en í fulla hnefana.
Kynni okkar hófust þegar hann
byijaði að vera með Brynju systur
minni fyrir um sjö árum.
Frekar hlédrægur rólyndismað-
ur, var mat mitt við fyrstu kynni.
En þegar leið á og við kynntumst
betur kom í ljós að hann var rök-
fastur, þolinmóður og einstaklega
handlaginn.
Mér eru minnisstæðar rökræður
okkar um íþróttir. Oft á tíðum
voru þær heitar og við ekki sam-
mála um það hver tilgangurinn
væri, „þegar menn elta tuðru út
um allan völl sparkandi hver í ann-
an þannig að meiðsl hljótist af,
aðeins til að koma tuðrunni í net“.
Það fannst honum út í hött og
sagði að það hlyti að vera til eitt-
hvað heilbrigðara að fást við.
Jón var mikill „grúskari" og var
einstaklega laginn við að nýta og
gera við hluti. Til vitnis um það
er myndbandstæki sem hann gaf
mér, en það bjó hann til úr tveim-
ur ónýtum. Það reyndi líka á þol-
rif hans þegar hann var að reyna
að útskýra fyrir mér, hvað hann
væri að gera við þegar bíllinn minn
bilaði og ég skildi ekki baun. En
hann gaf sér alltaf tíma og að lok-
um komst eitthvað til skila.
Hinn 24. apríl árið 1990 eignuð-
ust Brynja og Nonni dóttur sína
Rakel. Hún var honum allt og
maður sá stoltan föður þegar hann
hélt á henni í fanginu. Það eru líka
ógleymanlegar stundir þegar litla
fjölskyldan kom í Dísarásinn, þar
sem oft var mikið fjör.
Elsku Brynja og Rakel, ég votta
ykkur dýpstu samúð mína, en eftir
eigum við öll ljúfar minningar um
Nonna.
Styrmir Sigurðarson.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki
(Tómas Guðmundsson)
Kær vinur minn, sem mér þótti
svo undur vænt um er dáinn. Það
er með miklum söknuði sem ég
kveð Nonna, en jafnframt með
þakklátum huga fyrir að hafa
fengið að njóta vináttu hans og
hlýju.
Minningarnar streyma fram í
hugann, og ekki er laust við að
bros leiti fram, er ég minnist þess
þegar rifjaðar voru upp sögur í
góðra vina hópi og Nonni skemmti
okkur með hinum ótrúlegu hrak-
fallasögum af sjálfum sér.
í hjarta mínu mun ég geyma
allar þær góðu stundir sem við
áttum saman, sérstaklega þær sem
við áttum heima hjá ykkur Brynju,
þegar við sátum langt fram á nótt
og ræddum um heima og geirna
og leituðum lausna á öllum heims-
ins málum.
Elsku Brynja og Rakel, missir
ykkar er sárastur, megi guð varð-
veita ykkur og styrkja á þessari
miklu sorgarstundu. Ættingjum
og vinum votta ég mína dýpstu
samúð, megi minningin um góðan
dreng lifa meðal okkar og vil ég
kveðja með erindi Stefáns frá
Hvítadal:
Ég hræðist engan banablund
sem bam ég trúi á Edens lund.
Ég á í vændum fagnafund,
er flyzt ég yfír kveldblá sund.
Ég kveð í svip og þakka þér,
hvað þú varst hjartansgóður mér,
en orð mín falla angurklökk:
Ó, elsku bróðir hjartans þökk.
Agla.
Mig langar til að minnast Nonna
með nokkrum orðum og þakka hon-
um um leið fyrir allt sem hann gaf
mér með viðmóti sínu, viðhorfum
og góðri vináttu.
Nonni hafði mikil áhrif á mig í
gegnum árin, en mikið af skoðunum
mínum og viðhorfum á rætur að
rekja til Nonna á einn eða annan
veg. Nonni vissi mikið og hafði
ákveðnar skoðanir á öllum hlutum
og umræðuefnin voru óþijótandi
þegar Nonni átti í hlut. Við gátum
setið heilu kvöldin, jafnvel kvöld
eftir kvöld, og rökrætt yfir kaffi-
bolla, án þess þó að markmiðið
væri að sannfæra annað um skoðun
hins, heldur vorum við kannski
frekar að sannfæía okkur sjálf um
eigin skoðanir með því að leggja
fram rök sem erfitt væri að hrekja.
Nonni vildi nefnilega ekki taka
ákvarðanir fyrir aðra. Ef ég leitaði
eftir áliti hans benti hann á nokkr-
ar leiðir sem honum þóttu möguleg-
ar, benti kannski á kosti og galla
hverrar leiðar fyrir sig, í stað þess
að segja hvaða leið honum þætti
vænlegust. Þannig hjálpaði Nonni
mér að vega og meta mismunandi
möguleika og taka síðan ákvörðun
sem væri á rökum reist. Mér er
sérstaklega minnisstætt í þessu
sambandi þegar við fórum að skoða
og prófa bíl sem ég keypti síðastlið-
ið haust. Ég hafði lítið sem ekkert
vit á bílum og Nonni bauðst til að
koma með mér og skoða bílinn.
Hann skoðaði bílinn og ég vildi að
hann prufukeyrði, en hann þvertók
fyrir það, sagði að ég yrði að „fíla“
bílinn, hann myndi alveg fínna hvort
eitthvað væri að þótt ég keyrði.
Eftir að við höfðum skoðað og próf-
að spurði ég Nonna hvað honum
fyndist, hvort ég ætti að kaupa eða
ekki en hann sagði ekki sína skoð-
un, heldur lýsti ástandi bílsins, kost-
um og göllum og hvað ég þyrfti
að gera ef ég myndi ákveða að
kaupa. Eftir að ég hafði ákveðið
að kaupa sagðist hann vera ánægð-
ur með ákvörðunina, hann teldi að
þetta væri fínn bíll fyrir mig!
Nonni var í mínum huga mjög
sérstakur maður og margt í hans
fari og skoðunum var mjög óvenju-
legt og óhefðbundið. Mér dettur í
hug litla herbergið á Furugrund,
sem var langt frá því að vera venju-
legt unglingaherbergi, bílarnir
hans, sem mörgum fannst vera
hálfgerðar druslur en Nonna þótti
vænt um þá, því þeir höfðu svo
mikla sál, og áhugamálin, en græju-
og flugvélasmíði eru langt frá því
að vera hefðbundin áhugamál í
mínum huga. En ég hef heldur
aldrei kynnst neinum öðrum en
Nonna sem hefur langað til að búa
í bát í Hafnarfjarðarhöfn.
Það er svo erfitt nú að horfast í
augu við að eiga aldrei eftir að
eyða fleiri stundum með Nonna og
að Rakel mín fái ekki að alast upp
undir leiðsögn hans og kynnast
fleirum af hans góðu hliðum.
Elsku Brynja og Rakel, ég vona
að ykkur takist að læra að lifa með
þessum mikla missi og þó að við
kveðjum Nonna í dag, mun hann
vera með okkur áfram í huga okkar
og minningum.
Berglind.
I dag kveð ég einn af mínum
bestu vinum, Jón Steinsen, og ég
veit að ég mun aldrei sætta mig
við að svo ungur og mikilhæfur
maður skuli þurfa að deyja frá svo
miklu. Við Nonni vorum vinir allt
frá barnsaldri þar til yfir lauk og
þótt ég eigi margar góðar minning-
ar og við Nonni höfum oft skemmt
okkur vel saman veit ég að hamingj-
una fann hann fyrst hjá Brynju og
sólinni sinni, henni Rakel. Þeim
unni hann eins og hann hafði aldrei
unnað neinum fyrr og það var vegna
þeirra og þeirrar hamingju sem þær
veittu honum sem hann barðist til
þrautar gegn fjandanum illa sem
hafði sigur að lokum.
Ég mun minnast Nonna sem
góðs vinar og mikilhæfs manns sem
aldrei brást þeim sem til hans leit-
uðu.
Félögum sínum var hann traust-
ur vinur og dóttur sinni ástríkur
og traustur faðir. Hann var drengur
góður.
Haukur Guðmundsson.
í dag kveðjum við vin okkar,
hann Nonna. Stórt skarð hefur ver-
ið höggvið í vinahópinn sem aldrei
verður fyllt. Eftir sitjum við með
minningar um góðan vin. Minning-
arnar eru óteljandi. Allar sumarbú-
staðaferðirnar, útilegurnar og grill-
veislurnar að ógleymdum öllum
stundunum í félagsmiðstöðinni í
Furugrund og síðar á heimili þeirra
Brynju. Elsku Nonni, takk fyrir allt.
Þínir vinir,
Sigurður, Rakel, Berglind,
Sigrún, Víðir, Björgvin,
Helga, Haukur og Kristín.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
vinahóp gamalla bekkjarfélaga þeg-
ar við nú kveðjum kæran vin Jón
Steinsen eða Nonna eins og við flest
kölluðum hann.
Þessi hópur er mjög sérstakur
fyrir það að flest okkar þekkjumst
frá því við hófum nám í Snælands-
skóla. Þrátt fyrir að leiðir okkar
hafi legið víða höfum við alla tíð
verið mjög samrýmd.
Við munum ávallt minnast Nonna
sem hægláts, glaðværs vinar sem
tók öllu mótlæti með jafnaðargeði.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast honum og allar þær sam-
verustundir sem við áttum með hon-
um.
Elsku Brynja, Rakel og fjölskylda,
við biðjum góðan Guð að styrkja
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
(V. Briem)
Stelpurnar úr K-bekknum.