Morgunblaðið - 16.02.1995, Blaðsíða 38

+ Guðrún Krist-
jana Guð-
mundsdóttir var
fædd á Seljum í
Helgafellssveit 5.
ágúst 1923. Hún
lést á heimili sínu i
Reylqavík 6. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Petrína Guð-
laug Sæmundsdótt-
ir kennari, f. 6.7.
1893, og Guðmund-
ur Bjarni Halldórs-
son bóndi og sjó-
maður, f. 6.2. 1895.
Systkini Guðrúnar voru: Vil-
borg Kristín, Þorgerður, Sæ-
mundur, kennari, og Halldóra.
Tvö þeirra, Sæmundur og Hall-
dóra, eru enn á lífi.
Einkadóttir Guðrúnar er
María Bjarnadóttir skrifstofu-
maður. Faðir hennar lést af
slysförum. Börn hennar eru
Gunnar Þór Kjartansson, sem
MÓÐURSYSTIR okkar systkin-
anna, Guðrún Kristjana Guðmunds-
dóttir, er látin. Lát hennar kom
okkur ekki á óvart því Guðrún hafði
lengi barist við illvígan sjúkdóm og
það hafði verið ljóst í nokkum tíma,
hvert stefndi. Síðustu dagana kom
umræða um hina ýmsu afmælisdaga
ættingja og vina stundum upp. Sér-
staklega var henni 6. febrúar hug-
leikinn því þessi dagur var nefnilega
100 ára ártíð Guðmundar Bjama,
afa okkar, föður Guðrúnar. Við
erum sannfærð um að það er engin
tilviljun að þetta var einmitt dagur-
inn sem hún kvaddi.
Það er sennilega fátt sem reynir
jafn mikið á innri styrk manna og
það að þurfa að horfast í augu við
dauðann. Guðrún sýndi það og sann-
aði, að af innri styrk átti hún nóg.
Á meðan á þessari erfíðu baráttu
stóð og eftir að ljóst varð hvert
stefndi, sýndi Guðrún einstakan
kjark. Það var eins og ekkert hagg-
aði henni, hún tók öllu sem upp kom
með sama jafnaðargeðinu.
Síðustu dagana dvaldi Guðrún á
heimili sínu á Ásvallagötunni og
naut þar frábærrar umönnunar
dóttursonar síns, sem var henni stoð
og stytta í veikindum hennar og vék
vart frá henni síðustu dagana. Guð-
rúnu var það ákaflega mikils virði
að fá að dvelja á heimili sínu og
talaði oft um það.
Það má með sanni segja að Guð-
rún hafi skilað sínu ævistarfi og
gott betur. Hún lauk kennaraprófí
1954 og gerðist þá kennari í heima-
byggð sinni og kenndi við bama-
og miðskóla Stykkishólms til 1967.
Það ár flutti hún með aldraða móð-
ur sína til Reykjavíkur og kenndi
við Árbæjarskóla til 1994. Alls
spannaði kennaraferillinn því um
40 ár. Þeir skipta eflaust hundmð-
um nemendumir sem minnast henn-
ar með hlýhug og virðingu.
Sumt fólk nýtur þess að hugsa
um aðra og þannig var það með
Guðrúnu. Það em ófáir ættingjamir
sem hafa búið á heimili hennar til
lengri eða skemmri tíma. Móðir
hennar dvaldi á heimilinu uns yfír
lauk, við bjuggum bæði hjá henni á
meðan við stunduðum nám í
menntaskóla og síðastliðin ár hefur
fyrsta bamabamið, Gunnar Þór,
búið hjá henni.
Þó sorgin sé sár og söknuðurinn
mikill lifir minningin um góða og
hugrakka konu áfram. Við vottum
Maríu dóttur hennar og bamaböm-
unum báðum, Gunnari Þór og auga-
steininum hennar og alnöfnu Guð-
rúnu Kristjönu, einlæga samúð okk-
ar.
Bjarni og Hrönn.
Guðrún Kristjana Guðmundsdótt-
ir Iést á heimili sínu Ásvallagötu
17 hinn 6. febrúar sl. Kynni okkar
hófust er hún fluttist til Reykjavíkur
vestan úr Stykkishólmi með móður
stundar nám í Há-
skóla Islands, og
Guðrún Kristjana,
nemi í grunnskóla.
Guðrún stundaði
nám í Húsmæðra-
skólanum á Staðar-
felli 1944-1945.
Hún vann á Vefn-
aðarstofu Karólínu
Guðmundsdóttur
1945-49. Landspróf
tók hún utan skóla
frá MR 1950 og
kennarapróf 1954.
Kennslu stundaði
Guðrún við Barna-
skóla Stykkishólms 1954-1967.
Árið 1967 fluttist Guðrún til
Reykjavíkur. Þar kenndi hún í
Langholtsskóla árið 1967, en
síðan í Árbæjarskóla frá 1969
og allt til starfsloka árið 1994.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Bústaðakirkju i dag og hefst
athöfnin kl. 15.00.
sinni, Petrínu Sæmundsdóttur, og
dóttur sinni, Maríu Bjamadóttur.
Þá festu þær mæðgur kaup á íbúð
á þriðju hæð í húsinu Ásvallagötu
17. Ásvallagatan var Guðrúnu að
góðu kunn. Þar hafði hún unnið
áður um fjögurra ára skeið, árin
1945 til 1949. Sló hún þá vefínn
handan götunnar undir handleiðslu
merkiskonunnar Karólínu Guð-
mundsdóttur vefkonu, er veitti þar
forstöðu vinnustofu af miklum
myndarskap. Var þeim Karólínu vel
til vina og mat Guðrún hana mikils.
Við komu Petrínu, Guðrúnar og
Maríu í húsið við Ásvallagötu 17
árið 1967 var stofnað til kynna, sem
aldrei bar skugga á. Um hartnær
tveggja áratuga skeið höfðum við
Guðrún dagleg samskipti. Leiðin
milli þriðju og fjórðu hæðar var
greiðfær og sporin mörg milli hæð-
anna. Kynslóðabil var óþekkt orð á
heimilum okkar. Innan veggja undu
sér fjórir ættliðir í sátt og samlyndi.
Ég átti margt sporið til Guðrúnar
minnar, að fá tilsögn í ýmsum fræð-
um kvenlegra dyggða. Þar vantaði
mig margt að vita^ sem hún fræddi
mig svo vel um. I hennar húsi og
nærveru var gott að sitja og fræð-
ast. Hlusta á þýðu, fallegu röddina.
Svo sefandi og gefandi. Það, sem
einkenndi framkomu Guðrúnar var
kurteisi, alúð og hlýja. Afskiptasemi
og áreitni var henni vfðs fjarri.
Guðrún stundaði kennslu hér í
Reykjavík frá árinu 1967. María
dóttir hennar var við nám í Verslun-
arskólanum. Þegar þær mæðgur,
Guðrún og María, voru að heiman
við kennslu og nám var mér tíðgeng-
ið niður stigann til Petrínu, okkur
báðum til ánægju. Margir dagar er
við nutum samvista eru mér ógleym-
anlegir. í einu horni stofunnar stóð
gamla hljóðfærið hennar Petrínu,
orgelharmónium. Nærveru þess
fylgdu svo margar minningar frá
fyrri tíð, um ljúfar stundir við söng
og hljóðfæraleik í kirkjunni í Bjam-
arhöfn, þar sem Petrína lék á orgel
og stjómaði söng, og á heimili þeirra
mæðgna í fögmm sveitum við
Breiðaíjörð.
Guðrúnu fórst kennsla vel úr
hendi. Hún fetaði í fótspor móður
sinnar, sem stundað hafði bama-
kennslu í breiðfírskum sveitum.
Guðrún var einkar fróðleiksfús og
notaði hvert tækifæri er gafst til
þess að afla sér frekari menntunar.
Sótti námskeið í ýmsum greinum
er snertu starf hennar og hugðar-
efni. Þótt Guðrún stundaði dag
hvern lýjandi kennslu þá blasti hvar-
vetna við á heimili hennar afrakstur
iðjusemi hennar. Aldrei féll henni
verk úr hendi.
Guðrún lét sér annt um allar lif-
andi verur. Blómin, sem hún rækt-
aði á heimili sínu og sendu angan
sína um vistarvemr allar, vom rækt-
uð af skilningi á að allt sem lifír
þarf næringar og umhyggju við.
Litli heimlisvinurinn þeirra, fjór-
fættur, fór aldrei varhluta af þeirri
umhyggju, sem þeim öllum var
sannarlega í blóð borin.
Samheldni einkenndi sambúð
mæðgnanna og mikil var gleði
þeirra er sonur Maríu, Gunnar Þór
Kjartansson, fæddist árið 1969 og
setti svipmót bernsku og æsku á
heimilisbraginn. Gunnar Þór stund-
ar nú nám í Háskóla íslands.
María, dóttir Guðrúnar, stofnaði
sitt eigið heimili. Hún eignaðist dótt-
ur, er hún skírði nafni móður sinnar.
Stúlkan fæddist á afmælisdegi
ömmu sinnar, hinn 5. ágúst 1984,
og heitir Guðrún Kristjana. Var hún
sannur sólargeisli í lífí ömmu sinnar.
Bömin þijú, María, einkadóttir
og samheiji móður sinnar, böm
hennar, Gunnar Þór og Guðrún
Kristjana, áttu allan hug góðrar og
sannrar móður. Velferð þeirra allra
var henni hjartans mál.
Innilegar samúðarkveðjur.
Birna Jónsdóttir.
Nú legg ég augun aftur,
0, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Elsku Gunna frænka. Nú ert þú
farin líka til Guðs eins og hún amma
Stína okkar. Við söknum þín sár-
Iega. Þú sem varst svo blíð og góð
við okkur og gafst okkur „ömmu“-
hlýjuna þína.
En við trúum því að núna séu
þrautirnar á enda og vitum að nú
ert þú í faðmi foreldra og systra.
Elsku Gunna frænka, bestu þakk-
ir fyrir allt.
Karen Lilja, Eva Sóley,
Ágúst Ævar, Brynjar Þór,
íris Rut og Davíð Omar.
Hún lét ekki mikið yfír sér í lífinu
hún Guðrún Kristjana. Við vomm
samtíða í „Bekknum" í Kennara-
skólanum, þar sem hvert stórveldið
af öðru gekk um sali og lét ljós sitt
sjaldnast undir mæliker. Hún barst
ekki mikið á eða tranaði sér fram
þar frekar en annars staðar í lífínu.
Lágvaxin, nett og óvenju fínleg
fýlgist hún gjaman með uppsteyt
og krakkapörum okkar hinna með
móðurlegt bros á vör en hlátur-
neista í augum. Enginn skyldi þó
halda að þar hafí farið skaplaus
kona. Síður en svo.
Þessi fínlega kona, töluvert eldri
og reyndari en við hin, hafði hlotið
mikla skapprýði og sálarhreinleika
í vöggugjöf. Guðrún hefur löngum
minnt mig á snjótitlinginn í Kristni-
haldi Kiljans — fuglinn litla sem
óhaggaður stendur af sér veður-
haminn. „Hann beitir þessu veik-
byggða höfði mót veðrinu, með
gogginn við jörð, leggur vængina
fast uppað síðunum, en stélið vísar
upp; og veðrið nær ekki taki á hon-
um heldur klofnar. Jafnvel í verstu
hrinunum bifast fuglinn ekki ...“
Ótrúleg seigla og æðruleysi eim
kenndi frá upphafi fas þessarar
hógvæm konu.
Meðan við hin vomm upptekin
af að slíta barnsskónum, uppfull af
unglingalátum, stöðugt að gera
okkur eitthvað til gamans, oft öðr-
um til ama, var hún að standa af
sér veðurham lífsins.
Snemma þurfti hún að rækta með
sér seigluna og varð því samferða-
fólki sínu góð fyrirmynd til orðs og
æðis. Hún varð auðvitað farsæll
kennari.
Guðrún var eina einstæða móðirin
í hópnum og mér er til efs að við
hin höfum verið okkur meðvituð um
hvað það innibar. Hún bar enda
aðstæður sfnar hvorki fyrr né síðar
á torg.
Einhverra hluta vegna myndaðist
trúnaður með mér og henni. Ég,
óreynd stelpan, fékk að deila með
Guðrúnu hversu það reyndi á and-
legan styrk hennar að verða að
koma litlu stúlkunni sinni fyrir á
vöggustofu. Hún átti einskis annars
úrkosta til að geta gert hvort
tveggja í senn, að elska litlu stúlk-
una sína og búa þeim jafnframt
betri framtíð með skólamenntun.
Starfsnámið vafðist hins vegar aldr-
ei fyrir Guðrúnu enda námsfús og
eðlisgreind.
Einn ljóður á ráði þessarar konu
var að hún dekraði örugglega ekki
nóg við sjálfa sig þegar tilveran gaf
tilefni til.
Við bekkjarsystkinin hittumst sl.
vor til að skemmta sjálfum okkur,
ærslast og falla í fortíðartrega. Með
harðfylgi tókst að fá hana með. Hún
hafði örugglega gaman af þegar til
kom, ekki síst kjánalátum okkar
„krakkanna". Nokkrir æringjanna
úr hópnum eru þegar farnir og nú
mun Guðrún ekki ærslast með okk-
ur oftar.
Við töluðum saman nokkrum
dögum áður en hún dó. Merkileg
reynsla eins og jafnan að eiga við
hana orðastað. Guðrún, af hjarta
lítillát og gjafmild á manngæsku
sína, átti svo auðvelt með að tala
fallega við fólk. Við vissum báðar
að við vorum að kveðjast. Hún full-
vissaði mig hins vegar um að hún
væri sátt við allt og alla og það sem
meira var, hún væri svo glöð. „Ella
mín, mér líður í raun svo vel að ég
á erfítt með að trúa að ég sé svona
veik.“ Svo skildum við á léttu nótun-
um, en með kærleikum og bestu
kveðjum til allra. Hún var sjálfri sér
lík til hinstu stundar.
Við félagar í beklqarfélaginu
„Neista" kveðjum vinkonu okkar,
sómakonuna Guðrúnu K. Guð-
mundsdóttur, hinstu vinarkveðju.
Megi blessun fylgja minningu henn-
ar og eftirlifandi ástvinum.
F.h. Bekkjarfélagsins „Neista",
Elín G. Olafsdóttir
aðst. skólastýra
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta' skalt.
(V. Briem.)
Okkur kennara og nemendur í
3.K.V. í Árbæjarskóla langar með
örfáum orðum að minnast Guðrúnar
Guðmundsdóttur sem nú er látin.
Guðrún var kennari okkar í 2. bekk
og betri kennara en hana er varla
hægt að hugsa sér í upphafi skóla-
göngu.
Hún skildi vel þarfir lítilla barna
og gat auðveldlega leyst úr sérhveij-
um ágreiningi með bros á vör án
þess að á neinn væri hallað. Hún
var mjög bamgóð og frá henni geisl-
aði hlýja enda átti hún auðvelt með
að sýna okkur væntumþykju.
Guðrún hætti kennslu síðastliðið
vor og er sorglegt að hún skyldi
ekki fá að lifa lengur til að njóta
elliáranna eftir langan og farsælan
starfsdag.
Fjölskyldu hennar vottum við
samúð og biðjum Guð að blessa og
styrkja hana í þessari raun.
Nemendur og kennari í 3.K.V.
Hún Guðrún okkar er horfín.
Þegar hún lét af störfum fyrir ald-
urs sakir sl. vor átti hún að baki
meira en 40 ára feril sem kennari.
Haustið 1969 hóf hún störf við
Árbæjarskóla og naut frá upphafi
þeirrar vegsemdar að vera aldurs-
forseti hópsins og margt gátum við
af henni lært. Hún átti alltaf til hlý
orð og góðar ráðleggingar. Hún var
verðugur fulltrúi þess hljóðláta hóps
sem sinnir skyldum sínum af kost-
gæfni og alltaf lætur annarra þarf-
ir ganga fyrir sínum eigin.
Guðrún var mjög góður kennari
og naut ástar og virðingar nemenda
sinna. Hún var sérlega lagin við
að hjálpa þeim sem meiri aðstoð
þurftu en aðrir og í allmörg ár sinnti
hún sérkennslu jafnframt almennri
bekkjarkennslu. Orð einnar móður-
innar lýsa best viðhorfí foreldranna
til hennar. „Hún Guðrún kennir
með hjartanu," sagði hún. í bekkj-
um Guðrúnar var allt í röð og reglu
og með föstu sniði. Ekki stjórnaði
38 FIMMTUDAGUR 16. FEBRÚAR 1995
MINWIIMGÁR
GUÐRÚN KRISTJANA
G UÐMUNDSDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ
hún þó með hávaða og fyrirgangi,
öðru nær. Forfallakennurum þótti
gott að koma inn í bekkina hennar
því þar var slík regla á hlutunum
að bömin gátu auðveldlega sett við-
komandi inn í málin. Eins var því
við bmgðið hve gott var að taka
við bekk af Guðrúnu en hún kenndi
eingöngu yngri bömunum. Guðrún
gerði kröfur til nemenda sinna
bæði hvað varðaði nám og fram-
komu en ekki voru stóryrðin þótt
ólátagosar ættu í hlut. „Hann er
hlunkur," var það sterkasta sem
hún kvað að orði. Einu sinni var
Guðrún að fara með bekkinn sinn
á bókasafnið og voru börnin ekki
nógu prúð að hennar mati. Hún
byrsti sig svo um munaði og þeir
sem heyrðu hrukku við en umvönd-
unum hennar lauk með þessum orð-
um. „Haldið þið svo áfram að vera
yndisleg eins og þið hafíð alltaf
verið.“ Og mikið voru þau yndisleg
þegar þau komu upp stigann og
leiddust inn á bókasafnið tvö og tvö.
Guðrún var að eðlisfari afar ósér-
hlífin. Oft átti hún við ýmiss konar
veikindi að stríða en það hvarflaði
ekki að henni að hlífa sér. Á heimil-
inu var hún einnig sú stoð sem allt
hvíldi á. Móðir hennar dvaldist hjá
henni ámm saman uns hún lést í
hárri elli. Meðan þau mæðgin, Mar-
ía dóttir Guðrúnar og Gunnar Þór
sonur hennar, vom enn á heimilinu,
bjuggu þar saman fjórir ættliðir.
Undanfarin ár hefur Gunnar Þór
búið hjá ömmu sinni og endurgoldið
henni umhyggjuna en með þeim var
afar kært. Litla Guðrún Kristjana,
dótturdóttirin sem fædd er á afmæl-
isdegi ömmu sinnar, var líka auga-
steinn hennar og yndi.
Með Guðrúnu er gengin góð
kona, kona sem gædd var góðri
greind og mörgum hæfileikum en
umfram allt hjartahlýju.
Þegar við kvöddum hana á
kennarastofunni sl. vor bárum við
fram þær óskir að hún ætti fram
undan mörg góð ár og mætti njóta
lífsins. Okkur fannst hún eiga það
skilið því ekki hefði hún farið var-
hluta af erfiðleikum tilvemnnar.
Guðrún hélt reisn sinni til þess
síðasta og kvaddi þennan heim sátt
við lífíð og samferðamennina. Við
færum Guðrúnu þakkir fyrir
margra ára gott samstarf og sam-
vera. Það þakklæti fylgir henni yfír
á æðri tilvemstig.
Við vottum Maríu og börnum
hennar dýpstu samúð okkar og biðj-
um um styrk þeim til handa.
Samstarfsfólk í
Árbæjarskóla.
Það var með söknuði sem nem-
endur og starfsfólk Árbæjarskóla
kvaddi Guðrúnu okkar Guðmunds-
dóttur þegar hún lét af störfum
eftir 25 ára farsælt starf við skól-
ann fyrir aldurs sakir síðastliðið vor.
Guðrún var alla tíð ákaflega virt
og elskuð hvort heldur var af nem-
endum eða samstarfsfólki. Hún var
frá upphafi kennslu sinnar í Árbæj-
arskóla með elstu kennurum skól-
ans þannig að oftar en ekki nutu
þeir yngri góðrar leiðsagnar henn-
ar. Kennsla hennar var á yngri stig-
um skólans þar sem hlutverk kenn-
arans er framar öðm að Ieggja
traustan grunn að námi og starfi
einstaklinganna. Það fórst henni vel
úr hendi. Guðrúnu var ekki eigin-
legt að hækka róminn en var þó
ákveðin við nemendur sína e'n um
leið einstaklega hlý. Börnunum
hennar lærðist fljótt að umgengni
manna á meðal byggðist framar
öðm á gagnkvæmu trausti, virðingu
og tillitssemi við náungann.
Það leitaði óneitanlega á hugann
þegar við kvöddum Guðrúnu í vor
sú ósk að nú þegar farsælu ævi-
starfi væri lokið mætti hún njóta
hvíldar og ánægju um einhver
ókomin ár. Því varð það okkur
harmafregn að svo fljótt skyldi kall-
ið koma. Það er þó huggun sú trú
að hún hafi nú verið kölluð til starfa
á nýjum vettvangi.
Um leið og við þökkum Guðrúnu
fyrir samstarfið undanfarin ár vott-
um við aðstandendum hennar okkar
dýpstu samúð.
Skólastjóri Árbæjarskóla.