Morgunblaðið - 18.05.1995, Blaðsíða 37

Morgunblaðið - 18.05.1995, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ MINNIIMGAR FIMMTUDAGUR 18. MAÍ 1995 3 7 skrárgerð. Starfaði hann hjá Sjón- varpinu upp frá því og átti það hug hans allan. Tage var ávallt tryggur vinur og okkur, sem þekktum hann bezt og áttum samleið með honum og nutum vináttu hans, verður hann ógleym- anlegur. Alltaf var stutt í glettnina, hlýjuna og elskulegheitin. Eitt af því mikilvægasta í lífinu er að eignast góða og trausta vini. Viljum við hjónin biðja Guð að blessa og hugga íjolskyldu hans. Guð leiði hann og varðveiti á ei- lífðarveginum. Vertu blessaður, kæri vinur, og hafðu þökk fyrir allt og allt. Kornelíus og Sigríður. í dag er kvaddur Tage Ammendr- up, upptökustjóri Sjónvarpsins og einn af elstu starfsmönnum þess. Fyrir nokkrum vikum veiktist hann skyndilega er hann var að stjórna veigamikilli upptöku fyrir Sjónvarp- ið. Tage var tónlistarmenntaður og átti tónlistin jafnan mikið rúm í huga hans. Áður en hann hóf störf hjá Sjónvarpinu hafði hann unnið merkt brautryðjandastarf í útgáfu dægurlaga á hljómplötum. Þá hafði hann um skeið séð um vinsæla þætti í Útvarpinu og í nokkur ár sá hann um tónleikahald erlendra listamanna í Reykjavík. Þessi reynsla varð notadijúg í starfi hans í þágu Sjónvarpsins, en þangað réðst hann þegar árið 1965, ári áður en það hóf útsendingar, og tók mikinn þátt í þeirri viðurhlutamiklu undirbúningsvinnu sem þá var að hefjast. Á þessum undirbúningstíma fóru flestir starfsmenn til náms til erlendra sjónvarpsstöðva, aðallega norrænna, en BBC bauð einum Is- lendingi til náms við gerð sjónvarps- þátta og kom það í hlut Tages að fara þangað. Tage reyndist strax hinn nýtasti starfsmaður og var afkastamikill með afbrigðum. Hann skipulagði verk sín afar vel og ljúfmennsku hans og geðprýði var við brugðið. Vegna þessa sóttust allir eftir að starfa með honum, bæði listamenn og starfsmenn Sjónvarpsins. Hefur hann séð um gerð fleiri sjónvarps- þátta en nokkur annar og urðu þeir alls 1.340 talsins. Er ólíklegt að það met verði bætt í bráð. Tage var mjög næmur að velja skemmtiefni sem féll vel að s'mekk almennings og átti hann mikinn þátt í að Sjón- varpið náði þeirri lýðhylli sem raun varð á strax á fyrstu árum þess. Ekki er unnt að tilgreina hér ein- staka þætti hans, en þó má nefna að hann mótaði gerð Spaugstofunn- ar og stjómaði henni lengst af, en þessir leikþættir voru alltaf unnir með miklum hraða á seinasta degi og urðu vinsælasta efni Sjónvarps- ins fyrr og síðar. Gerð þeirra var mikið afrek sem ekki hvað síst mæddi á upptökustjóranum. Þá tók Tage mikinn þátt í félagslífi starfs- manna og var alla tíð virkur þátttak- andi í skákklúbbi Sjónvarpsins, en auk þess var hann í knattspyrnuliði Sjónvarpsins fyrstu árin og studdi það síðan með ráðum og dáð alla tíð. í einkalífi var Tage mikill ham- ingjumaður og fyrirmyndar fjölskyl- dufaðir. Á þessari stundu minnist ég með þakklæti hinna frábæru starfa hans í þágu Sjónvarpsins, og kveð með söknuði góðan vin og sam- starfsmann en aldrei bar skugga á samskipti okkar þá þijá áratugi sem leiðir okkar lágu saman. Eftirlifandi konu hans, frú Maríu Magnúsdótt- ur, og öllum öðrum ástvinum votta ég innilega samúð mína. Pétur Guðfinnsson. Á árinu 1995 eru liðnir þrír árá- tugir síðan fyrstu starfsmenn voru ráðnir til dagskrárgerðar- og tækni- starfa hjá Ríkisútvarpinu til þess að undirbúa útsendingar Sjónvarpsins. Þetta var ekki stór hópur og meðal- aldurinn ekki hár. Tage Ammendrup var í þessum hópi, aðeins eldri en flestir, og á þessum tíma þegar orð- inn þjóðkunnur maður fyrir dag- skrárgerð í útvarpi og útgáfustarf- semi. Ég átti því láni að fagna að vera samhliða þessum merka manni á starfsvettvangi sem var þá alveg nýr í landinu og kynntist því eins og aðrir hvílíkur mannkostamaður hann var. Nú er hann horfinn af sjónarsviðinu og er skarð fyrir skildi. Fregnin um andlát Tage kom reyndar ekki á óvart, því að um nokkurt skeið hafði hann ekki geng- ið heill til skógar. Engu að síður hafði hann gengið til starfa í Sjón- varpinu eins og ekkert amaði að, enda ekki hans geðslag að bera raunir sínar eða áhyggjur á torg. Hann hlífði sér ekki síðustu árin, fór aðeins hægar yfir, en eldmóðurinn frá fyrri tíð var alltaf í honum. Þeg- ar hann um síðir fékk það áfall sem ekki varð yfirunnið var hann við störf að upptöku. í kvikmynda- og myndbandasafni Sjónvarpsins má glöggt sjá hve mik- ilvirkur hann hefur verið í dagskrár- gerð á þriggja áratuga starfsferli sínum hjá Sjónvarpinu. Hann stýrði upptökum á hvers kyns dagskrár- efni, leikritum, tónlistarefni af ýmsu tagi, spurninga- og skemmtiþáttum, barnaefni og einnig hafði hann mik- inn áhuga á gerð heimildarmynda. Honum var sérlega umhugað að sækja efni út fyrir Reykjavík, enda voru ófáar dagskráröflunarferðirnar sem hann fór um landið. Af seinni verkum hans er minnis- stæð heimildarmyndin Hvíti dauðinn sem sýnd var um síðustu jól, en í henni var fjallað um berkla hér á landi. Hann átti hugmyndina að þessari mynd og vann að henni í náinni samvinnu við leikstjórann. Um nokkurt skeið hafði hann samhliða starfinu í Sjónvarpinu unn- ið upp á eigin spýtur að gerð heimild- armyndar um merkan íslenskan hugvitsmann í Bandaríkjunum og hafði meðal annars hlotið styrk úr kvikmyndasjóði vegna þeirrar mynd- gerðar. Þó að hann ætti við heilsu- brest að stríða lét hann ekkert aftra sér frá að fara til Bandaríkjanna til þess að taka upp myndefni sem hann þurfti. Lýsir þetta vel þeim dugnaði og þeirri ósérhlífni sem honum var í blóð borin og var alla tíð svo ríkur þáttur í fari hans. Á vandasömum starfsvettvangi sínum sem dag- skrárgerðarmaður og upptöku- stjórnandi var hann svo sannarlega á réttri hillu í lífinu. Hér naut sín hvort tveggja í senn rík sköpunar- gáfa og hæfileiki til að hafa góða yfirsýn yfir flókin og viðamikil verk- efni. Síðast en ekki síst var honum einkar lagið að eiga samskipti við fólk í starfi sínu, bæði þá sem komu fram fyrir myndavélarnar og sam- starfsfólkið sem virti hann og dáði. Hann átti afar áuðvelt með að laða að sér vini, enda átti hann þá marga. Viðmótið var einstaklega hlýtt og elskulegt og kímnin notaleg. Hann var höfðingi í sjón og raun. Höfðingi heim að sækja þar sem þau stóðu þétt saman, hann og María, eigin- kona hans. Höfðingi í stóru og smáu. Þannig tók hann snemma á starfsá- rum sínum upp hjá sér að koma upp í Sjónvarp á gamlárskvöldum og færa þeim sem unnu að útsendingu dagskrárinnar eitthvert góðgæti og þakka með brosi á vör fyrir liðið ár. Með Tage Ammendrup er mætur maður og góður drengur fallinn frá. Við Valgerður vottum Maríu, eft- irlifandi eiginkonu hans, og allri fjöl- skyldu innilega samúð okkar. Andrés Indriðason. í dag kveðja starfsmenn Sjón- varpsins einstaklega góðan dreng og samstarfsmann. Tage Ammendr- up starfaði hjá Sjónvarpinu frá upp- hafi og var einn af frumheijum ís- lenskrar dagskrárgerðar í sjónvarpi og mjög afkastamikill dagskrárgerð- armaður og upptökustjóri. Tage var hvers manns hugljúfi, sérlega léttur í skapi og stutt var í glettnina, enda leið fólki vel í návist hans. Samstarfsmenn sakna nú góðs vinar og félaga en minningin lifir. Við sendum Maríu og öðrum ást- vinum Tages innilegar samúðar- kveðjur. Starfsmannafélag Sjónvarpsins. 0 Fleiri minningargrcinar um T.iage Ammendrup bíða birt- ingar og munu birtast í blaðinu næstu daga. + Systir Marie Li- oba (skírnar- nafn: Luzia Antonia Schnase) fæddist 13. júní 1903 i Flöt- enstein, þorpi í Vestur-Prússlandi. Hún lést í St. Jó- sefsspítala í Hafn- arfirði 12. maí síð- astliðinn. Foreldrar hennar voru María Schnase (f. Selke) og Johann Schnase. Var hún fjórða barna þeirra af níu. Eitt þeirra er á lífi, systir Anna Pauline, sem býr ásamt átta öðrum Jósefssystr- um í systraheimilinu í Holtsbúð 87 í Garðabæ. Systir Lioba gekk í reglu St. Jósefssystra 6. nóvember 1921 og vann lokaheitið 15. ágúst 1924 í klausturskóla St. Jósefs í Kaupmannahöfn. Þar gekk hún í kennaraskóla því hún ætlaði að gera kennslu að lífs- starfi sínu í reglunni, sem fæst bæði við kennslu og hjúkrun. Að loknu námi kenndi hún við ýmsa skóla í Dan- mörku uns hún fluttist til Islands í september 1932. Hún stundaði kennslustörf við Landakotsskóla 1932-46. Hún fluttist til Hafnar- fjarðar 1946 og veitti forstöðu barnaskóla St. Jó- sefssystra í Hafn- arfirði 1948-61, er honum var breytt í skóla fyrir sex ára börn ein- göngu. Hún kenndi við skólann frá 1946, en var jafnframt priorinna við St. Jósefsspítal- ann 1948-54. Þegar skóli systranna í Hafnarfirði var lagður niður, starfaði hún við leikskóla systranna til 1974. Hún fluttist til Reykjavíkur 1974 og þaðan 1976 í systra- heimilið í Garðabæ. Útför systur Liobu fer fram frá Kristskirkju í Landakoti við sálumessu í dag og hefst athöfnin kl. 15.00. MARIE LIOBA ÞAÐ VAR mikið lán, að Regla St. Jósefssystra festi rætur hér á landi laust fyrir síðustu aldamót og hóf um leið hjúkrun sjúkra og kennslu fyrir börn. Eftir að Landakotsspít- ali var vígður 1902 og skólinn í Landakoti fullbúinn 1909 keypti kaþólska trúboðið Jófríðarstaða- eignina í Hafnarfirði 1922 í því skyni að byggja þar spítala, hefja skólastarf í bænum og trúboðsstarf- semi. Sannarlega var það stórvirki á þeim tíma að ráðast í byggingu hins veglega spítala í Hafnarfirði, sem tók til starfa 1926. St. Jósefs- systurnar starfræktu síðan spítal- ann af hagsýni og myndarbrag í rúm 60 ár með kristilega mannúð að leiðarljósi. Háleit þjónusta systr- anna verður aldrei fullþökkuð. Þótt St. Jósefsspítalinn sé ekki lengur í eigu og umsjá Jósefs- systra, en hann var seldur 1988, mun sá hlýi andi, sem jafnan hefur ríkt þar innan veggja, minna um ókomna framtíð á hin óeigingjörnu og fórnfúsu líknarstörf systranna og þeirra ómetanlega framlag í heilbrigðismálum sem við Hafnfirð- ingar höfum notið alveg sérstaklega auk annarra. En það var einnig á sviði uppeld- is- og skólamála, sem St. Jósefs- reglan hefur komið við sögu í Hafn- arfirði, en á hennar vegum var þar skólastarf frá 1930-74. Fyrst var skólinn til húsa í tveim litlum timb- urhúsum, sem nú eru horfin, en frá 1938 í stóru húsi, sem reglan lét byggja og nú er nýtt í þágu spítal- ans. Skólastarfið hvíldi lengi mest á systur Liobu, sem lést 91 árs og var elst þeirra Jósefssystra sem nú búa á íslandi. Skólastjórn hennar mótaðist öðru fremur af einbeittum aga, lifandi áhuga og látlausri reisn. Hún var fyrirmyndar kennari, sem börnunum þótti vænt um og báru virðingu fyrir. Lagði hún kapp á að kenna þeim fagra siði og holl- ustu við kristilegar dyggðir. Þá var systir Lioba um árabil priorinna við St. Jósefsspítalann og fór orð af góðri stjórn hennar á málefnum sjúkrahússins. Á þeim árum var m.a. reist viðbyggingin við norðurenda spítalans. Alltaf var ánægjulegt og upp- byggjandi að ræða við systur Li- obu. Hún var skarpgreind og glögg- skyggn. Hélt hún minni sínu óskertu nær alla ævi. Var oft fróð- legt að hlusta á frásagnir hennar um atvik löngu liðins tíma. Henni fylgdi mikil hlýja og góðvild. Var tíguleg í fasi og auðug af þeim mannkostum, sem mestu skipta. Systir Lioba valdi sér ung það hlutskipti að helga líf sitt þeirri köllun að lifa fyrir Guð og boðun hans og sýna í verki - í fátækt og hljóðlátri undirgefni - kærleiksríka þjónustu við náungann. Hún ávaxt- aði dyggilega sitt pund og nýtur nú náðar og blessunar Drottins. Hún er kvödd með bæn og þökk fyrir einlæga vináttu, göfug störf og ógleymanleg kynni. Guð blessi minningu hennar. Árni Gunnlaugsson. Þegar ég var sjö ára gömul, lét pabbi mig hefja nám í Landakots- skóla. Þangað var stutt að fara því við áttum þá heima við Ásvallagötu. Þar hófust kynni mín við systur Liobu, sem varð mér kærust allra manna utan fjölskyldu minnar. Hún kenndi þar handavinnu, reikning og fleira. Ég hændist fljótt að henni því hún bar af öðru fólki. Hún var tíguleg í fasi, með sterkan persónu- leika svo að hún þurfti sjaldan að vanda um við neinn. Það kom af sjálfu sér að nemendur hennar gerðu orðalaust það sem hún lagði fyrir þau, því öll vildu þau geðjast þessari vönduðu og góðu konu. Hún gat verið ströng ef á þurfti að halda og það komst enginn upp með nein undanbrögð hjá henni. En börnin fundu að hún vildi þeim vel og þótti vænt um þau, þótt hún væri ekki að jafnaði með nein gæluorð á vör- um. Hún var drottningin góða í ríki sínu. Ég var í Landakotsskóla til 13 ára aldurs og allan þann tíma var systir Lioba mín stóra fyrirmynd, þótt mér væri ljóst að hennar lífs- leið gæti ég ekki gengið. Messað var í Kristskirkju kl. 6.30 á hveijum morgni virka daga og lét ég mig ekki muna um það, þegar ég var orðin 10 ára, að fara stundum á fætur kl. 6 og fara upp í Landa- kot til þess að geta verið með systur Liobu í messunni og síðan við hliðina á henni eftir því sem unnt var þang- að til kennsla hófst. En það var hún sem réð, hvenær ég gerði það, ég fór alveg eftir fyrirmælum hennar. Sennilega hefði ég farið á hveijum morgni ef ég hefði fengið að ráða því sjálf. Hún var fús til að ræða við mig, hún sagði mér frá æsku sinni í Þýskalandi, hún sagði mér sögur og hún fræddi mig um kirkj- una og kaþólska trú þegar ég spurði hana einhvers en aldrei reyndi hún að troða sinni trú upp á mig. Það var ég sem átti frumkvæðið í þeim efnum og bað séra Boots að kenna mér kaþólsk fræði, strax þegar ég var komin í skólann, og svo gekk ég í kirkjuna eftir um það bil ár, því ég fann að ég hafði fundið mína kirkju. Þá var ég orðin trúsystir hennar systur Liobu. Systir Lioba gerði allt fallega sem hún fékkst við. Það var eins og allt léki í höndum hennar. Og mig langaði til að gera eins vel og hún þótt það væri ekki á færi lítillar stúlku. Auðvitað laðaðist ég að kirkjunni fyrir áhrifin frá henni og þannig mun hafa farið fyrir fleirum. Það voru hin óbeinu áhrif þessara góðu og vönduðu kvenna sem vísuðu mörgum veginn i lífinu, jafnvel þótt þeir gengju aldrei í kirkjuna. Skólagöngu minni í Landakoti lauk eftir fermingu mína en ég hélt alltaf einhveiju sambandi við systur Liobu þótt lengra væri á milli okkar og hvor hefði sínu að sinna. Hún var alltaf sama góða vinkonan mín, virðuleg en hlý, og hún hafði djúp áhrif á allt mitt líf. Ég sakna hennar eins og hún hefði verið önnur móðir min. Ég votta Önnu systur hennar, og öllum systrunum, innilega samúð mína. Gjarnan gæti ég hugsað mér að systir Lioba tæki á móti mér þegar ég kem yfir á hennar tilveru- svið og héldi áfram að leiðbeina mér, því mér væri hvergi betur borgið en undir leiðsögn hennar. Guð veiti henni_ eilífan frið. Ólöf Benónýs. Látin er í hárri elli Marie Lioba af st. Jósefsreglu. Hún kom til íslands ung systir árið 1932 og tók við kennslu í Landakotsskóla. Áður hafði hún starfað við skóla Jesúíta í Dan- mörku. Talaði hún oft um hve mikla og góða þjálfun hún hefði fengið í þeirri kröfuhörðu stofnun. Enda var systir Lioba afar vel menntaður og fær kennari. Brátt tók hún við mestallri stjórn og daglegum rekstri skólans, enda var Landakotsskóli fyrirmyndarstofnun. Ég minnist þess hve mikið var af systur Liobu að læra fyrir ungan og óreyndan kennara, þegar ég kom þar til starfa 1933. Þá var frk. Guðrún Jónsdótt- ir íslenskukennari skólans og var samvinna hennar og systur Liobu með miklum ágætum. Allur bragur skólans einkenndist af öruggri stjórn og hlýlegu samstarfi st. Jó- sefssystra, frk. Guðrúnar og Mont- fordprestanna með Meulenberg biskup í fararbroddi. Systir Lioba gegndi mörgum trúnaðarstöðum í reglu sinni. Hún varð skólastjóri við barnaskóla st. Jósefssystra í Hafn- arfirði árið 1946 og þar til að skól- inn var lagður niður og stofnaður leikskóli árið 1961. Seinna varð hún priorinna við Jósefsspítalann í Hafnarfirði. Öllum þessum ábyrgð- armiklu störfum gegndi systir Lioba svo til fyrirmyndar mátti telja. Persónulegar minningar á ég um systir Liobu, allt frá þeim ljúfu árum í Landakotsskóla, þar til hún kenndi mínum stóra barnahóp í Hafnarfirði. Alltaf var systir Lioba boðin og búin að rétta hjálparhönd, þegar til hennar var leitað vegna skólabarnanna. Hún var mjög áhugasöm um íslenskt mál og lærði íslensku til hlítar hjá frk. Guðrúnu. Systir Lioba átti marga vini og var mikilsvirt af öllum sem til hennar þekktu. Með henni er genginn einn af fremstu skólamönnum sem starf- að hafa hér á landi. Við sem þekktum hana og nutum tryggðar hennar og góðleika, bless- um minningu mætrar konu. Drottinn gefí dánum ró og hinum líkn er lifa. Sigurveig Guðmundsdóttir. VINKLAR Á TRÉ HVERGI LÆGRI VERÐ ÞÝZKIR GÆÐAVINKLAR OG KAMBSAUMUR ÁVALLT FYRIRLIGGJANDI Þ.Þ0RGRÍMSS0N & C0 Ármúla 29 - Reykjavík - sími 38640
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.