Morgunblaðið - 18.05.1995, Blaðsíða 43

Morgunblaðið - 18.05.1995, Blaðsíða 43
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FIMMTUDAGUR 18. MAÍ1995 43 ' góð vinátta með okkur fimmmenn- ingunum þrátt fyrir töluverðan ald- ursmun. En Jóhanna var ung í anda og féll því vel inn í hópinn. Jóhanna var okkur góður vinur, hún var sérstök og skemmtileg og lá ekki á skoðunum sínum, því var oft glatt á hjalla í þessum litla hópi. Hún var mjög áköf um að við lærðum að njóta þeirrar menningar og lista sem Ítalía hefur upp á að bjóða. Hún hvatti okkur til að sækja tónleika og listasýningar, en hún skildi líka diskótaka og bíóþörf okk- ar ungmennanna og slóst þá gjarn- an í hópinn. Við minnumst Jóhönnu sem sjálf- stæðrar og dugandi konu, sem kunni að njóta lífsins og lét drauma sína rætast. Það er sárt til þess að hugsa að hún hafi kvatt þennan heim svo ung og full af lífskrafti. Við getum að- eins vonað að hún haldi uppteknum hætti á sínum nýja tilverustað og að við fáum tækifæri til að hitta hana aftur og riíja upp allar þær skemmtilegu stundir sem við áttum saman í Perugia. Við vottum Hönnu og öðrum aðstandendum okkar innilegustu samúðarkveðjur. Brynhildur, Guðmundur, Erna og Jóhann. í hvíta, græna og gyllta eldhús- inu hennar Jóhönnu á 63 rue Lam- arck eru stórir sólfíflar, eða sólblóm, á vegg. Út um opinn enda á gam- alli gullmálaðri gasleiðslu upp við loft teygir sig eitt skondið sólblóm niður acþ vaskinum og lífgar upp á þetta gamla eldhús. Gott ef það fær ekki súrrealískt yfirbragð fyrir vik- ið. Á frönsku kallast sólblóm „tour- nesol“ og merkir „sem snýr sér að sólu“ en einmitt þannig hagar sér þetta stóra fallega blóm, eftir gangi sólar. Tákn lífs og vonar. Höfuðkr- ans heilagra, engla og dýrlinga. í kínverskum goðsögnum er sólblóm- ið ódáinsfæða. Jóhönnu þótti vænt um þessa plöntu sem* Van Gogh málaði gjarnan sem tákn þrár og eftirvæntingar. Hún var sjálf dálítið eins og sólblómið og leitaði vongóð í birtu og yl. Og rétt eins og sól- blómið tekur á sig mynd sólarinnar sem það speglar sig í var Jóhanna sól fyrir vini sína. Jákvæð og gef- andi. Fyrir fjölmarga vini og kunningja í París var hún miðpunktur og afl- gjafi. Það var hún einmitt fyrir okkur. Hún tók á móti okkur þegar við komum til borgarinnar á liðnu hausti og það var gott að eiga hana að nágranna á Montmartrehæð. Hún hýrgaði tilveruna og þreyttist ekki á að hvetja okkur og styðja í verkefnum okkar. Það var alltaf eitthvað að gerast í kringum Jó- hönnu, matarboð á næsta leiti, ferð í leikhús, í bíó eða á myndlistarsýn- ingu. Og ætíð stutt í brosið hennar fallega og kankvísa. París er ekki söm þessa dagana. Það er harla tómlegt að ganga um hæðina, sömu götur og við gengum oft með Jóhönnu. En svo hlýnar okkur þegar við minnumst þess hvernig hún málaði mannlífið méð orðagaldri sínum og setti í búning ævintýra. Hversdagslegir hlutir og atburðir öðluðust, eins og hjá ljóð- vinum hennar súrrealistunum, mik- ilvægi og nýtt líf. Allt varð að skemmtilegri sögu; hún skoðaði umhverfi sitt af forvitni, ást og sí- fellt í nýju ljósi. Dóttir hennar, Álfheiði Hönnu, foreldrum, bræðrum, ættingjum og vinum vottum við innilega samúð okkar. „ . _ Geir Svansson og Irma Erlingsdóttir. Skömmu fyrir síðustu jól hitti ég Jóhönnu Sveinsdóttur í síðasta sinn. Hún var í mikilli uppsveiflu. Fyrsta ljóðabók hennar „Guð og mamma hans“ var nýkomin út og hún var langt komin með annan mikinn ljóðabálk, „Spegill undir fjögur augu“. Hún heimsótti mig, gott ef hún kom ekki á einhveijum hjól- garmi, settist í svartan hæginda- stól, brýndi sína djúpu, kyngimögn- uðu raust og las allan bálkinn fyrir mig í einum rykk. Mér fannst orðin buna út úr henni eins og gullmolar, hún var í stuði. Ég dáðist að ljóðun- um að lestrinum loknum og þá sagði hún með þó nokkrum gusti: „Já, heldurðu að ég geti þetta ekki“, sem ég efaðist aldrei um, því Jóhanna var bæði góðum gáfum gædd og vel menntuð á sínu sviði. En það hafði tekið hana langan tíma að gera upp hug sinn og leyfa sér að skrifa skáldskap, orka hennar fór til annarra verka. Jóhanna yfirgaf ísland og fórnaði öllu til að fá næði eins og hún orðaði það sjálf. Og hún leitaði næðis allt fram á síð- asta dag. En kannski fékk hún aldr- ei það næði sem hún leitaði að. Það var svo margt sem hindraði hana og angraði, þótt það væri óvenju bjart framundan. Hún kvartaði stundum undan vonsku heimsins, fjárskorti og skilningsleysi annarra á því sem hún var að fást við og kenndi því um þegar illa gekk. Og víst var margt til í því, það eru svo fáir sem hafa raunverulegan og sannan áhuga á því sem aðrir eru að gera og skapa og það fannst Jóhönnu sárt, því sjálf var hún afar hvetjandi og uppörvandi gagnvart sínum vinum sem henni fannst eitt- hvað til koma. Ég kynntist Jóhönnu fyrst sem barn, því við ólumst upp í sama bakgarðinum vestur í bæ, þar sem hún var ein af hressu og skemmti- legu stelpunum í Bakkó. Síðar skildu leiðir, en við hittumst aftur í Menntaskólanum við Hamrahlíð, þá báðar kennarar við þann skóla. Hún hafði sérstakan áhuga á leik- list sem ég kenndi, enda sterk tengsl við íslensku og bókmenntir sem hún kenndi. Við fylgdumst síð- an hvor með annarri eftir að við hættum kennslu 1985 og síðustu árin, eftir að Jóh'anna flutti úr landi, vissi ég nánast allt um hennar hagi. Við hittumst bæði hér heima og erlendis og Jóhanna leyfði mér að skyggnast inn í og fylgjast með öllum sínum áætlunum, hvort held- ur voru veraldlegar eða andlegar. Jóhanna var mikill og góður vin- ur vina sinna. Hún ræktaði þá með bréfaskriftum, sendi þeim ljóð í pósti eða blaðagrein sem tengdist áhugasviði viðkomandi, já eða mús- ik. Svo var hún mikill húmoristi og það var sérstaklega gaman að hlæja með henni og fá hana til að hlæja. Jóhanna var á allan máta sérstök og skar sig alltaf úr þar sem hún kom bæði fyrir sérstakt og glæsi- legt útlit sitt, en ekki hvað síst fyr- ir þann lífsstíl sem hún hafði tamið sér hin síðustu ár. Það var lífsstíll sem fáir hefðu haft úthald í. Að vera bóhem og skáld í París reynd- ist dýru verði keypt. Dauði Jóhönnu _Sveinsdóttur er fullkominn harm- leikur, óréttlátur og óskiljanlegur með öllu. Hún var ólgandi af lífs- krafti, hjólandi inn í bjarta framtíð. Það var að rofa til hjá henni eftir þriggja ára dvöl í útlöndum, þangað sem hún fór til að sinna sínum leyndu draumum. Hún ætlaði sér að skrifa, verða skáld og rithöfund- ur. Áform hennar voru stór og þrautseigja hennar mikil. Kannski var hún að fara að blómstra, það lá einhvern veginn í loftinu. Hún fór út á Fögru eyjuna í hafinu til að sækja sér vatn og loft til áfram- haldandi skrifta og það fór sem fór. Ég sendi dóttur hennar Hönnu, foreldrum og bræðrum mínar inni- legustu samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Jóhönnu Sveinsdóttur. Hlín Agnarsdóttir. Á maídögum þegar vorið boðar komu sína eftir langan og kaldan vetur berast þær napurlegu fregnir hingað heim að kær æskuvinkona sé öll. Okkur gömlu vinina úr Vest- urbænum setur hljóða. Fyrir tæpum fjórum áratugum, á árunum í Mela- og Hagaskóla, bundumst við þeirri vináttu sem alltaf er. Við vorum svo heppnar að fá að vera í sama bekk öll þessi ár frá 7 ára aldri til 16 ára aldurs. Minningarnar sækja á, minningar sem allar á einn eða annan hátt tengjast Jóhönnu Sveinsdóttur. Hún var um margt svo sérstök og á sinn hátt okkur hinum fyrirmynd. Jóhanna var glæsileg kona svo eftir var tekið, falleg og með frábæran húmor. Hún reyndist afburða góður námsmaður og var vandvirk með afbrigðum. Allt frá unglingsárunum var hún sískrifandi og þvi undraði engan sem til hennar þekkti að hún skyldi leggja fyrir sig ritlist og íslenskt mál. Jóhanna var góður kennari. Um leið og hún leiðbeindi mennta- skólanemum um óravíddir íslenskra fræða, gaf hún sér tíma til að kenna okkur hinum að njóta lífsins betur. Pistlar hennar í blöðum og útvarpi vöktu athygli og fáum var betur gefið að tvinna saman heimspeki, sagnfræði, menningu og matar- gerðarlist í sömu hendingunni. „Hvað er skammlífi? Skortur lífsnautnar, - svartrar svefnhettu síruglað mók. „Hvað er langlífi? Ufsnautnin fijóva, alefling andans og athðfn þörf.“ Það er hörmulegt að vita til þess að Jóhanna sé nú dáin. Lífið hennar var svo sannarlega of stutt, en þó var hún ekki skammlíf í þeim skiln- ingi sem Jónas Hallgrímsson leggur í það orð, heldur langlíf. Hún naut lífsins og notaði það til að efla and- ann og hafast að. Þótt oft hafi vík skilið vini í gegn- um árin, við valið okkur ólík ævi- störf að loknu menntaskólanámi og langur tími liðið milli þess að við hittumst, var vinátta æskuáranna alltaf sú sama. Ævi Jóhönnu eins og við þekktum hana, einkenndist af ótrúlegum lífskrafti og það var alltaf jafn gaman að hitta hana og heyra hvað hún var að fást við þessa stundina. Hún var alltaf á nýjum slóðum, leitandi og síung. Hennar verður sárt saknað. Dóttur Jóhönnu og öðrum ástvin- um sendum við hugheilar samúðar- kveðjur. Þórunn S. Þorgrímsdóttir, Vigdís Pálsdóttir, Sigríður Pétursdóttir, Ragnheiður Haraldsdóttir, Margrét Hvannberg, Kristín Hauks- dóttir, Álfheiður Ingadóttir. Við, Jóhanna Sveinsdóttir og ég, höfðum allar ástæður til að vera góðir vinir. Lengi samkennarar við MH, hún var „frönskumanneskja" og bæði vorum við mikið áhugafólk um ljúffengan mat. Jóhanna heimsótti okkur í hvert sinn sem hún kom til landsins, ég reyndi að elda sæmilegan kvöld- mat, sem við renndum niður með flösku af rauðvíni. Oftar en ekki kom Ragnheiður í Sögufélagi yfir sundið til að vera með okkur. Jó- hanna talaði um Frakkland og við um ísland, töluðum um allt og alla, fijálslega og mjög kát. Síðan fór Jóhanna á sínu hjóli til að heilsa upp á aðra vini í Vesturbænum og þeir voru margir. Á eyju fyrir sunnan Bretagne- skaga, sem að stærð og íbúafjölda svipar til Vestmannaeyja, kvaddi Jóhanna Sveinsdóttir lífið. Á þess- um árstíma er eyjan alþakin gulum blómum. Jóhanna var sífellt að byggja brýr á milli íslands og Frakklands og með dauða sínum nálgaðist hún sjómennina frá Bretagne, sem mættu örlögum sínum við strendur íslands. Gérard Lemarquis. • Fleirl minningargreinar um Jóhönnu Sveinsdóttur bíða birt- ingar og munu birtast í blaðinu næstu daga. Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski- legt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er inóttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-texta- skrár. Ritvinnslukerfin Word og Word- perfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýs- ingar þar um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 3600-4000 slög. Höf- undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sin en ekki stuttnefni undir greinunum. KRISTIN AGUSTA INGIBJARTSDÓTTIR ■4- Kristín Ágústa ■ Ingibjartsdóttir var fædd á Þingeyri við Dýrafjörð 17. nóvember 1907. Hún lést á HrafnistU' Hafnarfirði 12. maí síðastliðinn. Foreld- ar hennar voru Sess- elja Margrét Magn- úsdóttir, húsmóðir, ættuð frá Hlíðarhús- um í Reykjavík, f. 20. júlí 1877, d. 4. janúar 1963, og Ingibjartur Valdi- mar Sigurðsson, skipsljóri, fæddur á Arnarnúpi, Dýrafirði, 25. október 1876, d. 4. mars 1938. Hún var ynst þriggja systkina. 5. október gift- ist hún Guðna Kristjánssyni, verslunarmanni, en þau slitu samvistum 1936. Eftir það bjó hún með börnunum sínum hjá móður sinni þar til börn hennar stofnuðu eigin heimili, en þá fluttist hún á heimili Sesselju dóttur sinnar. 1981 fluttist hún á Hrafn- istu Reykjavík þar sem hún dvaldist í eitt ár, og síðan á Hrafnistu Hafnar- firði þar sem hún dvaldist til dauðá- dags. Kristín Ág- ústa eignaðist þjú börn með Guðna Kristjánssyni, Sess- elju Jóhönnu, f. 21. nóvebmer 1929, gift 8. maí 1951 Guð- mundi Ibsen, skip- stjóra, Kristinn Viktor, f. 15. júlí 1931, en hann lést fárra mánaða gamall, og Halldór Viktor, læknir, f. 16. júlí 1932, d. 15. júlí 1985, kvænt- ur Dröfn Markúsdóttur, f. 24. mars 1933, d. 31. júlí 1982. Krist- ín Ágústa eignaðist átta barna- börn og ellefu barnabarnabörn. Útför Kristínar fer fram frá Fossvogskapellu í dag og hefst athöfnin klukkan 15. í DAG kveðjum við ástkæra ömmu okkar, Kristínu Ágústu Ingibjarts- dóttur. Þótt söknuðurinn sé mikill, þá kom andlát hennar ekki að óvör- um enda hafði hún átt við mikinn heilsubrest að stríða síðustu mánuð- ina. Þegar okkur er hugsað til ömmu nú á þessari stundu, þá er efst í huga okkar þakklæti fyrir að hafa fengið að njóta návistar hennar á uppvaxtarárum okkar. Þótt líf hennar ömmu hafi ekki alltaf verið dans á rósum, þá færði hún okkur börnunum alltaf gleði og hamingju. Hjartahlýja hennar, örlæti og um- hyggja í okkar garð áttu sér engin takmörk. Amma bar alltaf hag okk- ar fyrir brjósti og þegar við vorum börn þá var hún ávallt fyrst til að tala máli okkar þegar henni þótti við órétti beitt. Sömu umhyggju og ástúð sýndi hún líka mökum okkar og börnum fram á síðust stund. Návist ástkæru ömmu okkar var bæði rík og mikilvæg þegar við vorum börn. Hún bjó á heimilinu á uppvaxtarárum okkar og þegar mamma hóf störf utan heimilisins, þá tók hún að sér daglega umönnum okkar systkinanna. Við gleymum því seint elsku amma hve gott það var að koma heim úr skólanum og þú tókst á móti okkur með þinni hlýju og yndislegan hádegismat. Og engin bjó til eins góða brauð- súpu og þú. Þá er og minnisstæð sú um- hyggja sem þú sýndir okkur þegar við vorum í prófum. Alltaf sást þú um að gleðja okkur með sjóðandi heitum klöttum eða pönnukökum og öðru góðgæti í kaffitímanum. Ógleymanlegar eru líka þær stund- ir þegar við vorum veik og þú ann- aðist okkur með einstakri um- hyggju og spilaðir við okkur tímun- um saman svo okkur leiddist ekki og við héldumst róleg í rúminu. Hún amma minnti okkur alltaf á að hugsa vel til landsins okkar. Ást hennar á íslandinu sínu var tak- markalaus. Ekki var henni illa við það sem erlent var, en ekkert í heiminum var fyrir ömmu eins gott og ísland og það sem íslenskt var. Ávallt minnti hún okkur á þennan sannleika þegar við bæði í æsku og á seinni árum gerðumst ginn- keypt fyrir erlendum straumum á kostnað lands okkar og þjóðar. Elsku amma, ást okkar á Islandi er ekki síst þér að þakka. Það er erfitt að finna orð sem lýsa því hve þú og nærvara þín var okkur mikils virði. Við kveðjum þig með þessum fátæklegu orðum, en minningu okkar um þig veður ekki lýst með fáum orðum né í eitt sinn. Hún verður ávallt í hugum okkar og vermir okkur um hjartarætur um ókomin ár. Á þessari kveðjustund þökkum við þér fyrir allt sem þú gafst okk- ur og kenndir. Við verðum þér ávallt þakklát fyrir þá umhyggju sem þú ætíð sýndir okkur og þær mörgu gleðistundir sem þú færðir okkur. Elsku amma, megi Drottinn Guð geyma þig að eilífu. Þín Kristin, Dröfn og Þórir. t Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför eiginmanns míns og föður, ÁRNA SNJÓLFSSON AR skipstjóra. Marta Imsland, Hrefna Árnadóttir. t Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför elskulegrar móður okkar, dóttur, stjúpdóttur og systur, ÞÓRDÍSAR KRISTJÁNSDÓTTUR, Trönuhjalla 1, Kópavogi. Valgerður Dís Valdimarsdóttir, Benedikt Karl Valdimarsson, Valgerður Einarsdóttir, Haraldur Gíslason og systkini.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.