Morgunblaðið - 18.05.1995, Blaðsíða 41

MORGU NBLAÐIÐ
MIIMNIMGAR
FIMMTUDAGUR 18. MAÍ 1995 41
þau uxu og döfnuðu. Hann hlúði
að þeim eins og þau væru hans eig-
in börn. Reynir var allra manna
greiðviknastur og alltaf var hann
borgunarmaður fyrir sig og sína.
En barnsleg einlægni hans braust
fram þegar hann fékk hjálparhönd
við gróðurræktina hvort sem það
var í garðinum heima í Breiðagerði
eða upp á Vatnsenda. Síðastliðin
ár dalaði eilítið styrkur Reynis til
fótanna og gerði það honum stund-
um erfiðara að sinna áhugamálinu
og lífsstarfinu. En þegar hann var
kominn innan um trén var eins og
hann fengi aukakraft og þar gat
hann gert ýmislegt sem hann treysti
sér ekki í annars. Reynir Sveinsson
var náttúrubarn.
Ekki veit ég hvað Reyni lánaðist
að ferðast víða um ísland en aldrei
fórum við saman um þar sem hann
þekkti ekki alla staðháttu og sér-
stakiega mann ég þau skipti sem
við áttum leið til eða frá Vatns-
enda. Hann naut þess að stoppa á
Vatnsendahæðinni og horfa yfir
borgina og fjallgarðinn handan
hennar. Alltaf var hann jafnhissa á
því hve lítið ég þekkti til íjallanna
enda fannst honum sem sönnum
íslendingi að menn ættu að þekkja
helstu kennileiti landsins líkt og
menn þekkja sína eigin fjölskyldu.
Ekki fannst honum mikið til lang-
skólagenginna koma sem ekkert
þekktu eigið land. Stundum var
farið upp eftir við sólarupprás og
þá fylgdu staðháttarlýsingar sem
mótuðust m.a. af skuggum fjalls-
tindanna hvers á annan og aðrar
sögur komu þegar skuggarnir sner-
ust við sólarlag.
Reynir vildi umgangast náttúr-
una eins og hún er þar sem flest
fær að vaxa og dafna óbreytt með
sínum eiginleikum og einkennum,
villt frá náttúrunnar hendi. Náttúr-
an sér nefnilega um sig sjálf. Þau
Reynir og Dúnna hafa að sama
skapi ræktað sína fjölskyldu með
níu börnum, tengdabörnum, barna-
börnum og börnum þeirra ásamt
öðrum ættingjum. Þar hafa allir
vaxið og dafnað með sínum eigin-
leikum og einkennum og persónu-
leikaflóran líkt og náttúran, villt
og margbreytileg þar sem allir fá
að njóta sín óháð stöðu þeirra innan
fjölskyldunnar. Öll börn þeirra
i hjóna bera greinilega ómælda virð-
ingu fyrir foreldrum sínum og hefur
það komið glöggt í ljós á undaförn-
um_ dögum.
Á lífsleið fólks er ýmislegt sem
mótar og hefur áhrif á það í fram-
tíðinni. Reynir Alfreð Sveinsson er
einn fárra einstaklinga sem hefur
haft mótandi áhrif á mig, ekki
vegna þess sem hann sagði heldur
vegna verka hans og þess sem hann
stóð fyrir. Fyrir það þakka ég.
Þrátt fyrir að Reynir Alfreð
Sveinsson sé farinn úr mannheim-
um hefur hann dreift mörgum brot-
um hjarta síns og hugsunar til fjöl-
skyldu sinnar og vina. Hann skilur
nú plóg sinn eftir í plógfarinu vit-
andi það að aðrir taka við í hans
anda.
Reynir var ekki einasta heiðar-
; legur, hreinlyndur og góður maður,
heldur var kjarni hans byggður upp
og styrktur af Dúnnu, konunni
hans, sem gaf honum það sem hann
hafði ekki og átti þátt í mótun þeirr-
ar persónu sem við kveðjum nú í
dag.
Elsku Dúnna,
Hörð er stundum heimsins glíma
þá hamingjunnar byrgist sýn.
Sigrast allt á sínum tíma
og sólin brosir inn til þín.
(Guðinundur A Finnbogason)
Megi Guð styrkja þig og blessa.
Ég votta öllum innilega samúð
mína, drýp höfði með virðingu og
kveð Reyni Alfreð Sveinsson.
Jón Garðar Hreiðarsson.
Fífilbrekka! gróin grund!
grösug hlíð með betjalautum!
flóatetur! fífusund!
fífilbrekka! smáragrund!
yður hjá ég alla stund
uni best í sæld og þrautum;
fífilbrekka! gróin grund!
* grösug hlíð með beijalautum!
(Jónas Hallgrímsson)
Þetta látlausa en fallega ávarp
þjóðskáldsins kemur ósjálfrátt upp
í hugann á kveðjustund tengdaföður
míns Reynis Alfreðs Sveinssonar,
svo elskur var hann að íslenskri
náttúru. Hann lést að morgni 11.
maí síðastliðins kominn langt á sjö-
tugasta og níunda aldursárið. Mann-
inn með ljáinn bar skjótt og nokkuð
óvænt að garði, því þó svo elli kerl-
ing væri farin að gera Reyni nokkra
skráveifu fór því fjarri að hann væri
búinn að leggja upp laupana og var
raunar albúinn til hefðbundinna vor-
verka í gróðurreit sínum á Vatn-
sendanum.
Reynir var fæddur á Eskifirði.
Fimm ára gamall flyst Reynir til
Reykjavíkur, þar sem hann bjó
lengstum síðan. Ekki naut hann
langrar skólagöngu, a.m.k. á okkar
tíma mælikvarða, en hún hófst á
tíunda ári og lauk þegar hann var
þrettán ára gamall. Að námi loknu
tók svo alvara lífsins við og Reynir
fór að vinna fyrir sér. Fyrstu árin
vann hann við sveitastörf, stundaði
síðan síldveiðar í nokkur ár og seinna
almenna verkamannavinnu. Lengst
af, eða í um fjörutíu ár, starfaði
Reynir síðan hjá Skógræktarfélagi
Reykjavíkur og þaðan hygg ég að
flestir muni minnast hans, enda má
segja að ævistarf hans hafi öðru
fremur falist í skógræktarstörfum.
Árið 1947 reyndist síðan mikið
merkisár. Það var árið sem Reynir
kynntist henni Dúnnu sinni. Guðrún
Eyvindsdóttir Bergmann hét hún og
heitir fullu nafni, keflvísk mær, sem
þá var fyrir nokkru flutt til Reykja-
víkur þar sem hún vann fyrir sér á
uppgangstímunum eftir seinna stríð.
Þar var kominn lífsförunautur Reyn-
is en þau Guðrún giftu sig 11. sept-
ember 1953. Þau bjuggu lengi að
Sogabletti 7, fluttust síðar að bæn-
um á Elliðavatni, þar sem Reynir
hafði til margra ára umsjón með
Heiðmörkinni, en bjuggu síðast í
Breiðagerði 31.
Eins og fyrr segir er nafn og lífs-
hlaup Reynis óijúfanlega tengt
skógrækt með einum eða öðrum
hætti. Auk þess að starfa lengst á
þeim vettvangi, þá kom líka til
brennandi áhugi hans á faginu og
öilu því tengdu. Munu raunar aðrir
vera hæfari til að fjalla um þann
þátt en sá sem hér stingur niður
penna. En Reynir var ekki bara
„uppalandi" tijágróðurs og plantna
ef svo má að orði komast. Fulltrúar
margra kynslóða störfuðu undir
hans stjórn og leiðsögn hjá Skóg-
ræktarfélaginu og ekki er ofsagt að
þar hafi hann oft gert góðan klár
úr göldum fola. Raunar hefur maður
á liðnum árum hitt fjölda uppkomins
fólks, sem um lengri eða skemmri
tíma starfaði undir leiðsögn hans.
Einróma vitnisburður þess er
kannski marktækasti og fallegasti
minnisvarðinn um ævistarf Reynis.
Hinsvegar leit hann aldrei á sjálfan
sig sem einhvern sérfræðing. I eigin
augum var hann aldrei annað en
verkamaður, en hann var stoltur af
þeirri nafnbót.
En Reynir var einnig heimilsfaðir
og fyrirvinna fjölskyldu, sem a.m.k.
í dag þætti í stærra lagi! Þau hjónin
virðast líka hafa verið mikið sam-
hent í því að fæða og klæða allan
hópinn sinn og koma honum af
myndarskap til manns. Þar að auki
voru á heimili þeirra, um lengri eða
skemmri tíma, ættmenni beggja á
ýmsum aldri. Raunar finnst mér frá-
sagnir hljóma þannig, að heimilið
hljóti á stundum að hafa verið líkast
brautarstöð, þar sem fólk var að
fara og koma allan daginn. Á þeirri
brautarstöð kostaði viðurgjörningur-
inn hinsvegar ekki neitt!
Reynir var raunar orðinn roskinn
maður þegar ég kynntist honum
fyrst og eiginlegum starfsdegi hans
að ljúka. Ekki veit ég hvernig honum
leist á þennan verðandi tengdason
sinn, sem hann fékk auðvitað engu
um ráðið, fulltrúa þess ísiands vel-
megunarinnar sem hann átti sjálfur
þátt í að skapa; veröld sem er geró-
lík því basli kreppuáranna, sem hann
upplifði. Með okkur tókst þó fljótt
vinfengi og hygg ég að þar hafi
skipt mestu sameiginlegur áhugi
okkav á íslandi og íslenskri náttúru.
í þeim efnum var hann vakinn og
sofinn og undraðist oft þá áráttu
afkomenda sinna að vera að flangs-
ast til útlanda. „Hvað eruð þið að
vilja til útlanda?" sagði hann gjarn-
an, „sem eigið besta land í heirni?"
Raunar snerust samræður okkar
oftar en ekki upp í tvíhliða spurn-
ingakeppnni um flóru, fugla, fjöll
og firnindi þessa dæmalausa lands.
Spurningakeppni þar sem ég fór æði
oft halloka. Hann geislaði í síðasta
samtalinu sem við áttum örfáum
dögum fyrir dauða hans. Eftir lang-
an og dimman vetur var að lifna
yfir honum að nýju. Hann var farinn
að huga að vorverkunum, var búinn
að heyra í vorboðunum sunnan úr
álfu, þ. á m. blessaðri lóunni og loks
skammaði hann mig fyrir að vera
ekki búinn að fara austur og huga
að mávsvarpinu. Ég lofaði að gera
bragarbót og færa honum svartbak-
segg í vikulokin. Það verk bíður nú
betri tíma.
Það er ekki hægt að minnast
Reynis Sveinssonar öðruvísi en að
'getið sé þáttaiy Guðrúnar tengda-
móður minnar í lífshlaupi hans. Um
nærfellt hálfrar aldar skeið var hún
hans stoð og stytta, héit honum
myndarlegt heimili og ól honum
mannvænleg börn. Seinni árin eftir
að heilsu hans hrakaði annaðist hún
hann af einstakri natni og ósér-
hlífni. Stærst held ég þó að hún
hafi verið í sorg síðustu daga, sem
hún hefur tekist á við af óbugandi
kjarki og reisn og verið þeim sem
yngri eru sannkölluð fyrirmynd.
Dauðinn er alltaf óvæginn með
einum eða öðrum hætti, ekki síst í
tilvikum þar sem fyrirvarinn er nán-
ast enginn. Þegar frá líður tel ég
þó að við eftirlifendur verðum sam-
mála um það að Reynir hafi á flest-
an hátt verið gæfumaður. Hann var
aldrei ríkur á veraldlega vísu en
þeim mun ríkari af þeim verðmætum
sem mölur og ryð fá ekki grandað.
Börnin hans eru til vitnis um það
svo og mannorð hans sem ég hygg
að aldrei hafi fallið blettur á. Andinn
var heill og óskaddaður, þó lúinn
líkaminn hafi ekki alveg fylgt sál-
inni eftir síðustu árin og sá beiski
kaleikur var því tekinn frá ástvinum
hans að þurfa að upplifa hann sem
örvasa eða ósjálfbjarga gamai-
menni. Dauðinn fór um hann skjót-
um og nærfærnum höndum og hann
hvarf okkur eftirlifendum inn í þá
voraldarveröld sem hann sjálfur mat
allra árstíða mest, maður ljóssins,
gróandans og athafnanna. Morgunn
fimmtudagsins ellefta maí var líka
án efa fegursti morgunn þessa vors.
Logn, hvergi ský á himni og fjöllin
umhverfis Faxaflóann komu heiðblá
út úr hinni örstuttu nótt þessa ein-
staka árstíma. Það var eins og nátt-
úran sjálf væri að heiðra gamla
skógræktarmanninn um leið og hún
þakkaði honum óteljandi handtök.
Guð blessi minningu Reynis Al-
freðs Sveinssonar.
Karl Axelsson.
Mig langar að minnast tengda-
föður míns með örfáum orðum.
Reynir var alveg einstakur maður,
fyrir um það bil tuttugu árum 'er
ég kynntist honum var mér strax
tekið eins og ég væri hans eigin
dóttir og þannig hefur það verið
síðan. Reynir var mikið náttúrubarn
eins og bæði garðurinn hans heima
og að Vatnsenda bera vitni um.
Hann hafði yndi af tijárækt og
margar plönturnar sá maður dafna
hjá honum. Oft naut ég aðstoðar
hans við garðinn minn og það sem
ég veit um garðrækt á ég honum
að þakka. Alltaf var gaman að
ganga um garðinn með honum og
fræðast um hvernig best væri að
hlúa að hverri plöntu fyrir sig.
Reynir vissi líka mikið um landið
okkar og eftir hveija ferð sem við
fórum með honum var maður ein-
hvers fróðari um landið. Ég vil með
þessum fátæklegu orðum kveðja
tengdaföður minn og þakka honum
fyrir öll yndislegu árin sem ég og
fjölskylda mín áttum með honum.
Guð geymi þig elsku Reynir minn.
Elsku Dúnna, Guð gefi þér styrk
á þessari erfiðu stundu.
Kristín Agnarsdóttir.
• Fleirí minningargreinar um
Keyni Alfrcð Svcinsson bíðn
birtingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
t
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir,
fósturmóðir, amma, og langamma,
SIGRÍÐUR ÞORLEIFSDÓTTIR,
Víkurbraut 36,
Grindavík,
sem lést á Hrafnistu, Hafnarfirði, að
morgni 15. maí, verður jarðsungin frá
Grindavíkurkirkju föstudaginn 19. mai
nk. kl. 14.00. Jarðsett verður frá Út-
skálakirkju.
Júlíus Danielsson,
Þóra Júlíusdóttir, Erling Kristjánsson,
Ingólfur Júliusson, Rún Pétursdóttir,
Þorleifur Júlíusson, Jo Júliusson,
Daniel Rúnar Júlíusson, Elisabet Sigurðardóttir,
Ragnheiður Jones, DonJones,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
BJÖRG BERGÞÓRA
BERGÞÓRSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Sólvangi,
Hafnarfirði, 14. maí 1995.
Útförin fer fram 22. maí kl. 15.00 frá
Fossvogskirkju.
Herbert Sigurjónsson,
Inga Þóra Wessman, IbWessman,
Sigurjón Herbertsson, Helga Hákonardóttir,
Einar Ingþór Einarsson, Sólveig Gísladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
AURÓRA ALDA JÓHANNSDÓTTIR,
Eyjahrauni 9,
Vestmannaeyjum,
sem lést 11. maí, verður jarðsungin frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum laugar-
daginn 20. maí kl. 14.00.
Sigfús Guðmundsson,
Jóhann G. Sigfússon, Gunnyör Valdimarsdóttir,
Guðmundur Þ. Sigfússon, Jóna Ó. Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Systir mín, föðursystir og mágkona,
SIGRÍÐUR
KJARTANSDÓTTIR,
Selvogsgrunni 11,
sem andaðist mmánudaginn 8. maí
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu
á morgun, föstudaginn 19. maí kl.
13.30.
Asdfs Kjartansdóttir,
Kjartan Haraldsson,
Sofffa Bjarnadóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
stjúpfaðir, tengdafaðir og afi,
EINAR ÞÓRÐUR
GUÐJOHNSEN,
sem lést á heimili sínu 11. maí sl.,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
föstudaginn 19. maí nk. kl. 13.30.
Bergljót Líndal,
Björn Jóhann Guðjohnsen,
Sigurður Kristinn Guðjohnsen,
Jónas Guðmundsson, Sólrún Geirsdóttir,
Guðmundur Þór Guðmundsson, Elín Daviðsdóttir
og barnabörn.

LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 871960