Morgunblaðið - 18.08.1995, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 18. ÁGÚST 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
J. RAGNHILDUR
BRYNJÓLFSDÓTTIR
+ Jóhanna Ragn-
hildur Brynj-
ólfsdóttir eða
Ragnhildur eins og
hún var kölluð
fæddist á Sjónar-
hóli á Vatnsleysu-
strönd 28. október
1917. Hún andaðist
á Landspítalanum
10. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Brynj-
ólfur Olafsson frá
Uxahrygg í Lan-
deyjum, f. 20 apríl
1875, d. 18. sept.
1959, og kona hans Jónína Sig-
ríður Jónsdóttir frá Vestur-
holti Eyjafjöllum, f. 3. sept.
1877, d. 13. júlí 1934. Börn
Brynjólfs og Jónínu voru Olaf-
ía Margrét, f. 21. júní 1908, d.
31. okt. 1941, Andrés, f. 1910,
d. sama ár, Andrea Dagbjört,
f. 6. maí 1912, d. 31. júlí 1968.
Uppeldissonur þeirra Sveinn
Samúel Samúelsson, f. 28. júlí
1922. Hálfbróðir Ragnhildar
er Rúnar Brynjólfsson af
seinna hjónabandi Brynjólfs, f.
5. okt. 1936. Hans móðir var
Guðrún Árnadóttir, f. 10. júní
1898, d. 4. maí 1975.
Hinn 31. desember 1938 gift-
ist Ragnhildur Þórarni Stein-
þórssyni, f. 6. júní 1909, d. 26.
jan. 1966. Hann ólst upp á Þor-
valdsstöðum á Bakkafirði. Þau
áttu sitt heimili í Reykjavík,
síðast á Kleppsvegi 38. Dætur
þeirra eru tvær: 1) Erna, f. 5.
ágúst 1938, d. 10.
maí 1980. Fyrri
maður hennar var
Guðmundur Arons-
son, f. 3. ágúst
1936. Seinni maður
Halldór Bjarnason,
f. 14. okt. 1942.
Þeirra sonur er
Þórarinn Halldórs-
son, f. 28. mars
1973. Einnig áttu
þau óskírðan son,
f. 28. nóv. 1971, d.
3. des. sama ár. 2)
Margrét Jónína, f.
13. apríl 1948, gift
Sigurfinni Vilmundarsyni, f.
10. maí 1947. Þau eru búsett í
Efsta-Dal og eiga eina dóttur,
Kristrúnu, f. 4. mars 1968.
Maki hennar er Guðmundur
Böðvar Böðvarsson, f. 18. mars
1966. Þeirra börn eru Krist-
björg, f. 17. maí 1991, og Ragn-
ar Ingi, f. 30. apríl 1994. Syst-
urdóttir Ragnhildar, Erla Sig-
urðardóttir, f. 29. des. 1929,
d. 21. jan. 1995, átti heimili hjá
henni og Þórarni eftir lát móð-
ur sinnar Ólafíu Margrétar.
Börn Erlu eru Ólafur, Guð-
ríður, Júníus, Bryndís, Sigrún
og Þórarinn Guðjónsbörn.
Þessi sex systkin voru Ragn-
hildi mjög kær og leit hún á
þau sem sín eigin barnabörn
og þeirra börn eins og sín
langömmubörn.
Utför Ragnhildar fer fram
frá Fossvogskirkju i dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
MIG langar að minnast hennar
ömmu Rögnu með nokkrum línum.
Nú er hún komin til afa, sem hún
heiðraði svo iðulega með blómi við
myndina af honum öll þau ár sem
hún bjó ein. Ég veit að henni líður
þar vel.
Mér er efst í huga þakklæti að
hafa fengið að kynnast ömmu
Rögnu. Hún var manneskja sem
mikið er hægt að læra af. Amma
leitaðist við að sjá það jákvæða í
öllum hlutum og hún beið ekki eft-
ir að hlutirnir gerðust heldur hófst
þegar handa af mikilli elju ef verk-
efni lágu fyrir. Hún var ætíð hress
og ung í anda og fylgdist þannig
með nýjum tímum að í mínum huga
Varð hún aldrei gömul.
Á sínum búskaparárum höfðu
amma og afi ekki mikið handa á
milli en amma var sérlega lagin við
að gera gott úr litlu. Þetta sáum
við í fínasta bakkelsi sem hún bak-
aði úr ódýru hráefni og fjölskyldan
þekkir orðið úr uppskriftirnar henn-
ar ömmu Rögnu. Heimilið var alltaf
skínandi og fallegt þótt hún þyrfti
að vinna allan daginn til að sjá fyr-
ir fjölskyldunni á þeim árum sem
afi var veikur. Alla tíð lagði hún sig
í líma við að hafa fjármálin í lagi
og láta enda ná saman sem hefur
ekki alltaf verið auðvelt.
Amma saumaði föt á sig og fjöl-
, skylduna. Hún var alltaf með
handavinnu uppi við og hún saum-
aði, heklaði og pijónaði ófáa flíkina
á mig og dúkkurnar mínar. Undan-
farin ár hefur hún pijónað sokka,
vettlinga og fínar peysur á mig,
unnusta minn og börnin okkar. Eg
sá um daginn að heima í Maríu-
bakkanum bíða fallegar ókláraðar,
fjórbanda peysur á langömmubörn-
in. Amma bróderaði margar fínar
myndir sem prýða heimili hennar
og nokkrar úr afgöngunum af þeim
að auki. Amma sagði sjálf að henni
fyndist hún alltaf þurfa að hafa
Wthvað á milli handanna og ég
man eftir tímabili þar sem sjón-
varpssokkar runnu út úr höndunum
á henni fyrir framan sjónvarpið.
Amma var íþróttamanneskja og
einn af stofnendum FH. Þar var
hún í sýningarflokki í fimleikum og
spilaði handbolta. Henni þótti sér-
>staklega gaman að fylgjast með
handboltakeppnum í sjónvarpi og
síðast á Landspítalanum nú í vor.
Amma var sterk og liðug og það
er ekki langt síðan ég man að
amma lagði sig saman með lófa í
gólf.
Amma var elegant kona og hafði
yndi af að vera fín og vel til fara
og ber klæðaskápurinn hennar þess
glöggt merki. Stundvísi vildi hún
líka viðhafa og varla man ég eftir
því að það þyrfti að bíða eftir ömmu.
Það var gott að vera hjá ömmu
Rögnu og þakklæti er okkur báðum
barnabörnum hennar í huga þegar
við minnumst þeirra ára sem við á
sitthvorum tíma bjuggum hjá henni.
Hún stjanaði við okkur á alla kanta
og vildi okkur alltaf það besta svo
ofdekrun var nærri sanni. Amma
eldaði bragðgóðan mat og þegar
við komum að austan í erilsama
bæjarferð var ekki við annað kom-
andi en fá hjá henni veislumat fyr-
ir heimferð. Þetta eru notalegar
stundir sem sitja eftir í minning-
unni.
Amma stóð fyrir því að halda
utan um afkomendur foreldra sinna
með ættarmótum. Þar var hún
hrókur alls fagnaðar, létt og kát
eins og alltaf og með húmorinn í
lagi. Þessar samkomur hafa gefið
okkur góðar minningar og styrkt
fjölskylduböndin og þeim verður að
viðhalda.
Ömmu þótti erfitt að vera ein
Iangtímum saman í Reykjavík og
dvaldist því oft fyrir austan hjá
mömmu. Þegar hún var ein í Maríu-
bakkanum höfðu þær Erla systur-
dóttir hennar daglega samband og
var henni visst öryggi í því. Eftir
að Erla lést í byijun þessa árs tók
Bryndís dóttir hennar við þessu
hlutverki og var amma henni því
þakklát.
Undanfarnir mánuðir hafa verið
ömmu erfiðir, það veit ég eftir að
hafa fylgst með hvernig henni
versnaði af veikindum sínum.
Mamma annaðist hana og sat hjá
henni síðustu mánuðina sem var
ömmu mikils virði því hún vildi
hafa sína nánustu hjá sér í þessari
þrekraun. En aldrei vildi hún kvarta
þótt verkirnir sæktu á og aldrei
glataði hún reisn sinni. Hjúkrunar-
fólkið á deild 11-E á Landspítalan-
um reyndist henni yndislegt í erfið-
um veikindum sem og Dúna, Rún-
ar, Óli og fleiri sem litu svo oft inn
til að stytta daginn hjá mömmu og
henni.
Ég kveð Ömmu Rögnu með sökn-
uði í trausti þess að henni líði nú
vel hjá fólkinu sínu sem þegar er
farið til betri staðar.
Guð blessi minningu hennar.
Kristrún Sigurfinnsdóttir.
Það ríkir vissulega hryggð meðal
ættingja og vina Ragnhildar Brynj-
ólfsdóttur nú þegar hún hefur kvatt
þessa jarðartilvist. En jafnframt er
hugurinn fullur þakklætis, bæði
vegna þess að erfiðu veikindastríði
er lokið og síðan vegna þeirra hug-
ljúfu minninga sem allir sem hana
þekktu geyma með sér.
Ragna hafði oft á orði í sínum
veikindum að hún væri mjög sátt
við að kveðja. Lífið hefði gefið henni
margt til þess að gleðjast yfir og
ekki kviði hún þeim vistaskiptum
sem hún vissi vel að væru í vænd-
um.
Það er einmitt þetta jákvæða við-
horf sem mér fínnst að hafi ein-
kennt lífshlaup systur minnar. Hún
fékk þó sannarlega sinn skerf af
áföllum sem komið geta fyrir ein-
staklinginn á lífsgöngu sinni.
Ragna er aðeins 17 ára þegar hún
missir móður sína og það má nærri
geta hve erfítt það er fyrir ungling
á hennar aldri. Tveimur árum síðar
kemur móðir mín, Guðrún, inn á
heimili þeirra og samband þeirra
var ávallt mjög gott.
Ung giftist Ragna Þórarni Stein-
þórssyni, miklum sómamanni. Ég
minnist þess vel hve gaman var
þegar þau komu í heimsókn í
Strandarhúsið í Hafnarfirði, því
þeim fylgdi alltaf glaðværð og smit-
andi hlátur.
Stundum var farið í ferðalög og
djúpt í endurminningunni sitjum við
í „boddýbfl“ á leið til Þingvalla
ásamt Döggu systur og hennar fjöl-
skyldu. Það var sannarlega glatt á
hjalla.
Þær systur voru þijár og eru nú
allar látnar. Ólafía lést árið 1941
og Dagbjörg lést 1968.
Þau Ragna og Þórarinn eignuð-
ust tvær dætur, Ernu og Margréti
Jónínu. En eins og áður sagði var
lífið ekki alltaf dans á rósum og
Þórarinn missti snemma heilsuna
þó aldrei drægi hann af sér né
kvartaði. Hann lést langt um aldur
fram, aðeins tæplega sextugur.
Og enn eitt áfallið varð þegar
eldri dóttir hennar, Erna, lést að-
eins 42 ára að aldri.
Ef til vill hefur samband þeirra
mæðgna Rögnu og Margrétar
styrkst enn frekar við þessi erfiðu
áföll. Ragna dvaldi langdvölum hjá
dóttur sinni og manni hennar Sig-
urfinni Yilmundarsyni, sem Ragna
mat alla tíð ákaflega mikils. Þau
búa í Efstadal í Laugdælahreppi
og talaði Ragna oft um það hve vel
henni liði í sveitinni og þar naut
hún samvista við þau sem voru
henni kærust og þar voru ömmu-
börnin tvö, Kristrún og Þórarinn,
sonur Ernu, sem þau hjón tóku að
sér eftir andlát hennar.
Þó fjölskylda Rögnu væri ekki
stór er samt vel við hæfi að tala
um stórfjölskyldu hennar. Samband
hennar við systurbörn sín var mjög
gott og sérstaklega tengdist hún
náið þeim Erlu, dóttur Ölafíu, og
Guðjóni manni hennar og börnum
þeirra öllum.
Erla lést fyrr á þessu ári úr sama
sjúkdómi og sat Ragna langdvölum
við sjúkrabeð hennar.
En samband þeirra mæðgna,
Rögnu og Margrétar var einstakt.
Það hefur vakið aðdáun og virðingu
okkar sem fylgdumst með erfiðu
veikindastríði systur minnar síðustu
mánuði hvernig Margrét annaðist
móður sína. Segja má að hún hafi
ekki vikið frá móður sinni mánuðum
saman og reynar hélt hún til á spít-
alanum síðustu dagana þar til yfir
lauk.
Ragnhildur Brynjólfsdóttir skilur
eftir sig góðar minningar og hún
kvaddi sátt við guð og menn.
Við Dóra sendum Margréti og
Sigurfinni, Kristrúnu og fjölskyldu
hennar og Þórarni innilegar samúð-
arkveðjur um leið og við vitum að
hugljúfar minningar draga úr sár-
um söknuði.
Rúnar.
Andlát náins ættingja kemur allt-
af jafn illa við okkur, jafnvel þótt
við vitum að hveiju stefnir. Ég hélt
að ég væri viðbúinn, en hver er
það? Ragna frænka hefur alltaf ver-
ið til staðar síðan ég man fyrst eft-
ir mér, hvemig á ég nú að sætta
mig við það að hún sé það ekki leng-
ur? Ég minnist þess þegar ég var
lítill, mamma og Ragna voru alltaf
svo samrýndar. Eitt lítið dæmi um
það eru jóla- og áramótaboðin,
Ragna sá um fjölskylduboðin á ann-
an í jólum en mamma á nýársdag.
Mínar fyrstu minningar af jólaboð-
unum eru frá því þegar Ragna og
Doddi bjuggu í Bergstaðastræti. Ég
man líka, að ég velti því oft fyrir
mér hvort ég gæti ekki eiginlega
sagt að Magga væri systir mín, svo
mikill var samgangurinn milli íjöl-
skyldnanna.
Eftir að báðar systumar voru
orðnar ekkjur ferðuðust þær mikið
saman, og þá var það oftar en ekki
Ema sem keyrði þær á „MoskanunT
um landið. Þær fóru líka saman í
sína fyrstú utanlandsferð sumarið
1966, þá „tóku þær það með trompi"
og lögðu undir sig Mið-Evrópu, ferð-
uðust til Luxemborgar, Frakklands,
Þýskalands, Sviss, og gott ef ekki
Ítalía var með líka! Mömmu entist
ekki aldur til að ferðast frekar til
útlanda, en Ragna lét það ekki aftra
sér, meðal annars'var hún rétt ný-
komin úr ferðalagi til Spánar í til-
efni af sjötugsafmæli sínu, þegar
hún nokkrum dögum seinna kom
samferða bræðrum mínum og þeirra
fjölskyldum að heimsækja mig til
Svíþjóðar þegar ég varð fertugur.
Allir hrifust af ferskleika hennar
og kátínu, snyrtimennsku og dugn-
aði til allra verka. Enginn sem hitti
hana af okkar kunningjum í Svíþjóð
vildi trúa því að hún væri orðin sjö-
tug! Ég held að það hafi verið þá,
sem börnin okkar fóru að velta því
fyrir sér, hvort ekki væri hægt að
kalla hana „vara-ömmu“, eða bara
hreinlega ömmu, enda hefur hún
um árabil verið sameiningartákn
innan fjölskyldunnar og ættarmót
hafa verið ákveðin í samráði við
hana sem „höfuð ættarinnar", nú
síðast fyrir rúmu ári síðan. Átti hún
þá orðið erfitt um gang, en það
hamlaði henni ekki, hún mætti á
ættarmótið með staf við hönd og
var hrókur alls fagnaðar. Þess
vegna var líklega svo erfitt að sætta
sig við og skilja, hve lengi hún þurfti
að þjást áður en hún fékk hvíldina,
bæði á sjúkrahúsi og einnig heima
í Efstadal, þar sem Magga hjúkraði
henni af miklum dugnaði með hjálp
fjölskyldunnar.
Kallið kom á fimmtudaginn var,
og mikið ósköp er tómt að hugsa
til þess að hún er ekki lengur hér.
Þrátt fyrir söknuðinn sem þjakar
okkur öll, erum við samt glöð og
fegin að vita að nú líður henni vel,
hún er komin í ný heimkynni, þar
sem eilíft ljós lýsir henni og á móti
henni tóku Doddi, Erna og öll hin,
sem voru farin á undan henni. Elsku
Magga, Siffi, Doddi, Kristrún og
fjölskylda, ég bið algóðan Gúð að
styrkja ykkur. Blessuð sé minning
Rögnu frænku.
Ef á mínum æfivegi
ástvinum ég sviptur er,
Guðs son mælir; Grát þú eigi,
geymdir eru þeir hjá mér,
aftur gefa þér skal þá,
þar, sem hel ei granda má.
(H.Hálfd.)
Brynjar Dagbjartsson.
Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri að hvert ykkar tár snert-
ir mig og kvelur. En þegar þið hlæ-
ið og syngið með glöðum hug, lyft-
ist sál mín upp í móti til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur, og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Höf.ók.)
Þín Berglind.
Elsku frænka, eins og þú varst
alltaf kölluð af okkur og okkar
fólki. Erfið er kveðjustundin svo
fljótt eftir að við kvöddum mömmu.
Aðeins var hálft ár á milli ykkar
og það er okkar trú og huggun að
hún mun taka á móti þér.
Nú rifjast upp ýmislegt í huga
okkar allra, allar þær ánægjustund-
ir sem við áttum sem börn í jólaboð-
unum á Kleppsveginum, því jóla-
boðin þín frænka voru engum lík.
Og seinna meir ef eitthvað var um
að vera í fjölskyldunni, var alltaf
sagt, mamma, pabbi og frænka því
alltaf vildum við að þú værir með.
Frænka mín, ef eitthvað átti að
fara eða gera þá varst þú manna
fyrst að segja já, og taka þátt svo
létt og kát, hvort sem það var
ferðalag eða skemmtun. Ófáar voru
stundirnar hjá okkur sem börn og
unglingar er við komum til þín í
mat í hádegi eða bakkelsi um miðj-
an daginn og að ógleymdum skons-
unum þínum frænka.
Frænka okkar, við kveðjum þig
með miklum söknuði og minningin
um þig mun alltaf vera sterk í
hjarta okkar.
Elsku Magga, Siffi, Kristrún og
Doddi, megi Guð styrkja ykkur á
þessari erfiðu stundu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engill, svo ég sofi rótt.
(Þýð.S. Egilsson)
Kveðja,
Guðríður, Bryndís, Júníus
og Þórarinn.
Þegar ég horfi til baka, þá kem-
ur í ljós að margar af mínum bestu
minningum eru tengdar Frænku.
Oft tók hún mig með sér í ferða-
lög, þennan litla snáða sem vissi
varla hvað sveit var. Hún fór með
mig í Landeyjarnar og að
Klausturhólum til Nínu frænku.
En það var erfitt að kenna borgar-
drengnum sveitasiði, og þegar
snáðinn uppgötvaði það að mjólkin
kom úr kúnum þá drakk hann
ekki mjólk í nokkur ár. Þessar
ferðir með Frænku eru mér
ógleymanlegar.
Ég gat sjaldan skýrt fyrir öðrum
tengsl mín við Frænku. Hún var
að vísu ömmusystir mín, en hún
var miklu meira. Frænka og
mamma voru líkari nánum systr-
um. Og að öllum öðrum ólöstuðum
þá held ég að mamma hafi verið
hennar besta vinkona. Ef eitthvað
var um að vera í fjölskyldunni í
seinni tíð, þá komu þau saman
Frænka, mamma og pabbi. Mér er
það minnisstætt þegar mamma og
Frænka sögðu mér frá því þegar
ég var að koma í heiminn. Sjúkra-
bíllinn mættur á staðinn, allir
komnir inn, Doddi heitinn stóð í
dyragættinni á inniskónum til að
kveðja, en sagði síðan; „Ég kem
bara líka með.“ Þetta sýnir að við
vorutp öll ein stór fjölskylda.
Jólaboðin hjá Frænku og Dodda
á jóladag voru hluti af okkar
bernsku, því tilhlökkunin hjá okkur
systkinunum var svo mikil að þegar
við vorum búin að opna jólapakk-
ana, þá sögðum við; „Hvenær för-
um við til Frænku?“
Þegar við Frænka vorum að rifja
upp liðna tíð í sumar, þá kom
glampi í augun og við héldum
áfram að tala og tala, því við áttum
svo margar sameiginlegar minn-
ingar.
Þegar mamma veiktist í vetur,
þá var Frænka hennar stoð og
stytta eins og þær voru hvor ann-
arri alla tíð. Og þegar mamma dó
þá leið ekki langur tími þar til
Frænka var orðin alvarlega veik.
Hún háði erfiða baráttu, en var
alltaf sú fallega Frænka sem ég
mun minnast.
Hjartans þökk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig, þennan borgar-
dreng. Élsku Magga, Kristrún og
fjölskyldur, innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Olafur Guðjónsson.